บทที่ 1 การปลุกผนึกแห่งสังสารวัฏด้วยวิธีง่ายๆ

โลกที่ยิ่งใหญ่ ทวีปเทียนซวน ราชวงศ์หยานที่ยิ่งใหญ่ เขตเทียนตู

มูเจียจวงตั้งอยู่ในมุมห่างไกลของเขตเทียนตู เมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดภายในระยะทางร้อยไมล์คือเมืองชิงหยาง

ในสถานที่ห่างไกลเช่นนี้ ทรัพยากรมีอย่างจำกัด ดังนั้นจึงไม่มีคนแข็งแกร่งมากนัก คนที่แข็งแกร่งจริงๆ มองว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ยากจนและห่างไกล และไม่เต็มใจที่จะเหยียบย่างไปที่นั่น

แม้ว่าพื้นที่ภายในรัศมีสิบไมล์จะเป็นเขตอิทธิพลของมูเจียจวง แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้านเป็นเพียงอาณาจักรเทียนหยวนยุคแรกๆ

"จุดเริ่มต้นนี้ต่ำกว่าหลินตงหรือไม่"

ชายหนุ่มคนหนึ่งอุทาน

เขาอายุประมาณสิบสามปี มีผิวขาว แม้ว่าเขาจะค่อนข้างเด็ก แต่เขาก็สง่างามมากแล้ว

สิ่งที่สะดุดตาที่สุดเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้คือดวงตาของเขา ชัดเจน สดใส และฉลาดมาก เมื่อเขามองไปรอบๆ ก็มีความเข้าใจที่น่าอัศจรรย์ ราวกับว่าทุกสิ่งในโลกอยู่ในดวงตาของเขา

นี่คือดวงตาที่ชาญฉลาด

การเปลี่ยนแปลงของชายหนุ่มเริ่มขึ้นเมื่อสามวันก่อน ในช่วงสามวันนี้ เขาขังตัวเองอยู่ในห้องเพื่อผสานความทรงจำของเขาและไม่สนใจสิ่งอื่นใด ตอนนี้การผสานรวมเพิ่งจะเสร็จสมบูรณ์

เขาได้เดินทางข้ามเวลา พูดให้ชัดเจนขึ้นก็คือ มันไม่ใช่การเดินทางข้ามเวลาธรรมดา เขาควรจะปลุกความทรงจำจากชีวิตในอดีตของเขาให้ตื่นขึ้น

คิ้วของชายหนุ่มหันไป และเขาตั้งสมาธิ และเห็นเครื่องรางปรากฏบนหน้าผากของเขา เครื่องรางนั้นลึกลับมาก และหากมีใครจ้องมองมัน พวกเขาจะรู้สึกเวียนหัว

หลังจากที่เครื่องรางปรากฏขึ้น การแสดงออกของชายหนุ่มก็เย็นชาลงเล็กน้อย และดวงตาที่สดใสของเขาดูเหมือนจะไม่มีอารมณ์ใดๆ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นชา

จิตใจของเขาผ่อนคลาย ควบคุมเครื่องรางให้หายไป ชายหนุ่มก็ฟื้นคืนความคล่องแคล่วของเขา หลังจากชื่นชมข้อมูลในใจของเขา เขาถอนหายใจ การแสดงออกของเขามีความซับซ้อนเล็กน้อย

"นี่อาจเป็น... ตราประทับแห่งการกลับชาติมาเกิด!"

ตราประทับแห่งการกลับชาติมาเกิดในทวีปเทียนซวน แทบจะมีอยู่เฉพาะในตำนานเท่านั้น หากผู้คนที่แข็งแกร่งมากในอาณาจักรแห่งการกลับชาติมาเกิดได้รับบาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิต หรือหลังจากล้มเหลวในการข้ามผ่านภัยพิบัติแห่งการกลับชาติมาเกิด ผู้คนบางคนที่มีความสามารถพิเศษสามารถใช้พลังเวทย์มนตร์ของพวกเขาเพื่อรักษาจิตวิญญาณไว้เล็กน้อย จากนั้นก็กลับชาติมาเกิดใหม่ รอโอกาสที่จะมาถึง กระตุ้นจิตวิญญาณ และเกิดใหม่ระหว่างสวรรค์และโลกอีกครั้ง

และการกลับชาติมาเกิดเหล่านี้จะมีตราประทับการกลับชาติมาเกิดหลังจากปลุกความทรงจำจากชาติที่แล้วของพวกเขา ดังนั้น ตราประทับการกลับชาติมาเกิดจึงแทบจะเป็นคำพ้องความหมายกับผู้คนที่แข็งแกร่งในอาณาจักรแห่งการกลับชาติมาเกิด แต่ชายหนุ่มรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งในอาณาจักรแห่งการกลับชาติมาเกิดในชีวิตก่อนหน้าของเขา แต่เป็นเพียงคนธรรมดาบนดาวเคราะห์สีน้ำเงิน

แม้ว่าเขาจะสับสนว่าทำไมเขาถึงมีตราประทับการกลับชาติมาเกิด แต่คำถามนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถคิดได้ในตอนนี้ เนื่องจากไม่มีประโยชน์ที่จะคิดมากเกินไป ชายหนุ่มจึงยอมรับความจริง

“ฮ่าๆ เนื่องจากผู้เดินทางสามารถรวบรวมพลังวิญญาณในทวีป Douqi ได้ จึงสมเหตุสมผลที่จะปลุกเครื่องหมายการกลับชาติมาเกิดในทวีป Tianxuan ใช่ไหม” ชายหนุ่มคิดกับตัวเองพร้อมกับโค้งเล็กน้อยที่มุมปากของเขา

เนื่องจากความทรงจำของชาติที่แล้วถูกปลุกขึ้นมา จึงไม่มีการครอบครองร่างกาย และไม่มีร่างกายดั้งเดิม พวกเขาทั้งหมดเป็นคนคนเดียวกัน นี่คือกรณีของ Ice Lord ในหนังสือต้นฉบับ

“วันนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันเป็นใคร ฉันคือ ฉื่อหลง จาก Mujiazhuang!”

เมื่อ ฉื่อหลง ยังเด็กมาก พ่อแม่ของเขาถูกฆ่าตายในการโจมตีของสัตว์ประหลาดเมื่อพวกเขาออกไปข้างนอก เมื่อรู้เรื่องนี้ พี่ชายของพ่อแม่ของเขา มู่หยุน รับเขาเป็นลูกบุญธรรม

มู่หยุน สูญเสียภรรยาไปตั้งแต่ยังเด็กและมีลูกสาวเพียงคนเดียวชื่อ มู่หลิงซา

แม้จะเลี้ยงลูกสาวสองคนเพียงลำพัง แต่ก็ไม่ได้สร้างภาระใดๆ ให้กับ มู่หยุน ในฐานะหนึ่งในสามคนในอาณาจักรต้นกำเนิดโลกตอนปลายใน Mujiazhuang มู่หยุน ยังคงมีสิทธิ์พูดอยู่บ้าง ดังนั้นแม้ว่าชีวิตของ ฉื่อหลง จะไม่หรูหรา แต่ก็สามารถเรียกได้ว่าร่ำรวยได้เช่นกัน

บางทีเมื่อคิดถึงลูกพี่ลูกน้องและน้องสะใภ้ที่เสียชีวิต มู่หยุน ก็ปฏิบัติต่อ ฉื่อหลง เหมือนลูกของตัวเอง และส่วนใหญ่แล้วเขาก็เข้มงวดกับ มู่หลิงซา มากกว่าด้วยซ้ำ ฉื่อหลง ถือว่าครอบครัว มู่หยุน เป็นญาติกันมานานแล้ว

เมื่อพูดถึงลูกพี่ลูกน้อง มู่หลิงซา ฉื่อหลง มีความประทับใจบางอย่างเกี่ยวกับเธอในชีวิตก่อนหน้านี้ ในหนังสือต้นฉบับ เธอเข้าร่วมการแข่งขันล่าสัตว์ของ หลินตง และร่วมมือกับ หลินตง และ อู๋หยุน จากโรงเรียนศิลปะการต่อสู้ Crazy Blade เพื่อนำลูกเสืองูเหลือมไฟสามตัวไป

"น้องสาวได้บรรลุระดับการฝึกฝนร่างกายที่แปดแล้ว และเธอได้ออกเดินทางเพื่อเข้าร่วมการล่าสัตว์ในเช้านี้ ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะดำเนินมาเกือบปีแล้ว" ฉื่อหลง คิดกับตัวเอง

ตั้งแต่เวลาที่ หลินตง ได้รับเครื่องรางหินไปจนถึงการแข่งขันล่าสัตว์ ใช้เวลาทั้งหมดสิบเดือน หลินตง ใช้เวลาเพียงสิบเดือนในการฝึกฝนจากระดับที่สามของการฝึกฝนร่างกายไปจนถึงระดับกำเนิดโลกซึ่งไม่ช้าเลย

แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ หลินตง จะมีความเร็วในการฝึกฝนเช่นนี้ด้วย หินบรรพบุรุษ ซึ่งเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่มนุษย์สร้างขึ้นชิ้นแรกในทวีปเทียนซวน แม้ว่า หินบรรพบุรุษ จะยังไม่ตื่นขึ้น แต่มันก็ยังสามารถนำความช่วยเหลืออันยิ่งใหญ่มาสู่การฝึกฝนได้

การเอา หินบรรพบุรุษ ของ หลินตง ไป ความคิดนี้ไม่ได้อยู่ในจินตนาการของ ฉื่อหลง

ไม่ว่าเขาจะมีความเข้มแข็งที่จะทำมันหรือไม่ แม้ว่าเขาจะทำได้ก็ตาม มันก็เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ หลินตง ได้รับ หินบรรพบุรุษ แต่ บรรพบุรุษเครื่องราง เลือก หลินตง พูดให้ชัดเจนก็คือ บรรพบุรุษเครื่องราง อาจไม่มีความสามารถในการเลือกผู้คนในรุ่นต่อๆ ไปในทุกยุคทุกสมัย เมื่อรวมกับงานต้นฉบับที่เขาอ่านในชีวิตก่อนหน้านี้ ฉื่อหลง คาดเดาว่า: คนที่เลือก หลินตง จริงๆ ควรเป็น เจตจำนงของจักรวาล

ในทวีปเทียนซวนทั้งหมดไม่มีใครที่มี "ร่างกายสัมพันธ์กับยันต์บรรพบุรุษ" เกิดขึ้นแม้แต่ปรมาจารย์ท้องถิ่นที่แข็งแกร่งที่สุดเช่น แปดจักรพรรดิโบราณ นอกจากนี้ ยันต์บรรพบุรุษ ไม่ใช่วัตถุศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาจากสวรรค์และโลก แต่เป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่โลกนี้เองได้เพาะพันธุ์ขึ้นเพื่อป้องกันตัวเองเมื่อเผชิญกับการรุกรานของเผ่าพันธุ์ชั่วร้ายนอกอาณาเขต

หลินตง สามารถสัมพันธ์กับ ยันต์บรรพบุรุษแปดชิ้น ซึ่งเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้สำหรับปีศาจต่างดาวโดยเฉพาะ โดยธรรมชาติแล้ว มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นเพียงการเลือกตามเจตจำนงของโลกเท่านั้น

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลินตง เป็นผู้ที่ถูกกำหนดไว้ให้เผชิญกับภัยพิบัติ

ฟู่ซู อาจไปตามกระแสและใช้ หินบรรพบุรุษ เพื่อช่วยเหลือผู้ที่ถูกกำหนดให้เผชิญกับภัยพิบัติ ดังนั้น การปรากฏตัวของ หินบรรพบุรุษ ในเมืองชิงหยางอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

หากการคาดเดานี้เป็นจริง แม้ว่าคนอื่นจะได้รับ หินบรรพบุรุษ พวกเขาก็อาจได้รับความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หินบรรพบุรุษ จะไม่ริเริ่มช่วยเหลือบุคคลนี้เหมือนอย่างที่ช่วยเหลือ หลินตง ในหนังสือต้นฉบับ

มิงค์ตัวน้อย ในหนังสือต้นฉบับเป็นตัวอย่าง เขาสามารถเป็นผู้ใช้ หินบรรพบุรุษ ได้เท่านั้น แต่ไม่ใช่ผู้ควบคุม หินบรรพบุรุษ เขาไม่ได้รับประโยชน์มากนัก แต่กลับดึงดูดภัยพิบัติร้ายแรงเข้ามาแทน

แม้ว่า หลินตง จะไม่มีเครื่องรางหิน เขาก็ยังได้รับความโปรดปรานจากเจตจำนงของดินแดน และอาจเรียกได้ว่าเป็น "ลูกชายของดินแดน" ตัวจริง การมีศัตรูกับเขาไม่ใช่ทางเลือกที่ชาญฉลาด ยิ่งไปกว่านั้น ฉื่อหลง ที่อ่านหนังสือต้นฉบับยังชื่นชมตัวละครของ หลินตง และไม่ต้องการปล้นเขา

เหตุผลที่ ฉื่อหลง สามารถ "ดื้อรั้น" ได้มากก็คือเขาอาศัย ตราประทับการกลับชาติมาเกิด

บางทีอาจเป็นเพราะว่า ฉื่อหลง ไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งในอาณาจักรการกลับชาติมาเกิดที่แท้จริงในชีวิตก่อนของเขา ตราประทับการกลับชาติมาเกิดนี้จึงพิเศษเล็กน้อย มันไม่สามารถให้พลังโดยตรงได้ แต่มีเพียงฟังก์ชันเสริมบางอย่างเท่านั้น ฉื่อหลง หยิบแพ็คเกจออกมาจากใต้เตียง แล้วเปิดมันออก สิ่งที่ปรากฏออกมาคือผลไม้สีขาวราวกับหิมะขนาดเล็กห้าผล ขนาดเท่าหัวแม่มือ กลิ่นหอมฟุ้งกระจายออกมา และฉื่อหลงก็ดมด้วยจมูกเล็กๆ ของเขา เผยให้เห็นสีหน้าพึงพอใจ

นี่คือ ผลไม้หิมะยาจิตวิญญาณชั้นหนึ่ง เมื่อ มู่หยุน ได้ยินว่า ฉื่อหลง เริ่มฝึกฝนแล้ว เขาก็เตรียมมันไว้ให้เขา เขาใช้คะแนนสนับสนุนจำนวนมากเพื่อแลกเปลี่ยนจากคฤหาสน์

ความแข็งแกร่งของคฤหาสน์ มูเจียจวง ไม่ดีเท่าของตระกูล หลิน ในเมืองชิงหยาง และทรัพยากรก็มีจำกัดมาก ยาจิตวิญญาณประเภทนี้ที่สามารถช่วยในการฝึกฝนนั้นมีค่ามาก หาก มู่หยุน ไม่ใช่สมาชิกหลักของคฤหาสน์ มูเจียจวง เขาจะไม่มีคุณสมบัติในการแลกเปลี่ยนมัน

ฉื่อหลง ก็รู้เรื่องนี้เช่นกันและรู้สึกซาบซึ้งใจ

ก่อนหน้านี้เขาเคยลังเลที่จะกินผลไม้หิมะเหล่านี้ แต่ตอนนี้ที่เขาได้กลับชาติมาเกิดใหม่แล้ว ฉื่อหลง จึงตัดสินใจที่จะปรนเปรอตัวเองให้ดีขึ้น

หลังจากปรับอารมณ์ของเขาแล้ว ฉื่อหลง ก็หยิบผลไม้หิมะออกมาและเก็บส่วนที่เหลืออย่างระมัดระวัง หลังจากทำความสะอาดผลไม้หิมะด้วยน้ำสะอาดอย่างพิถีพิถันแล้ว เขาก็เปิดปากเล็กๆ ของเขาและกำลังจะกัดมัน แต่ทันใดนั้น เขาก็แสดงสีหน้าเปลี่ยนไป ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"เฮ้ ผนึกการกลับชาติมาเกิด เจ้าอยากกินมันไหม" ขณะที่เขาพูด เขาก็วางผลไม้หิมะไว้ระหว่างคิ้ว

ทันใดนั้น ก็มีเสียงสั่นไหวเล็กน้อยปรากฏขึ้น และผลไม้หิมะก็หายไปจากหน้าผากขาวของชายหนุ่ม

"เอ่อ เจ้ากินมันจริงๆ เหรอ เจ้าไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องสุภาพอย่างไร" แม้ว่า ฉื่อหลง จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็สมเหตุสมผล

คลื่นดังขึ้นจากผนึกสังสารวัฏ และเส้นพลังงานก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของ ฉื่อหลง ใบหน้าของ ฉื่อหลง เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ไม่มีเวลาที่จะบ่นต่อ และเขาก็สงบลงทันที

พลังงานเหล่านี้บริสุทธิ์มากราวกับว่าสิ่งสกปรกในนั้นถูกกำจัดออกไปหมดแล้ว ฉื่อหลง ดูดซับพวกมันโดยไม่สูญเปล่า ประสิทธิภาพนี้สูงกว่าการทานยาจิตวิญญาณโดยตรงมาก

ในเวลาไม่ถึงสิบนาที พลังงานก็หยุดไหลออกมา และ ฉื่อหลง ก็หยุดฝึกฝน

หลังจากสังเกตมันสักพัก ผิวของเขาก็ยืดหยุ่นมากขึ้น ฉื่อหลง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่เป็นสัญญาณว่าเขากำลังจะเข้าสู่การฝึกร่างกายขั้นที่สี่ เขาเพิ่งจะผ่านการฝึกร่างกายขั้นที่สามไปเมื่อไม่กี่วันก่อน และความเร็วในการฝึกนี้ไม่ช้าเลย

ใบหน้าของ ฉื่อหลง เบ่งบานด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ แต่ก่อนที่เขาจะมีความสุขสักสองสามวินาที รอยยิ้มของเขาก็หายไปทันใด ถูกแทนที่ด้วยคิ้วขมวด ความเร็วของการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเขาช่างน่าทึ่ง

"ความเร็วในการฝึกฝนนั้นค่อนข้างเร็ว แต่ผิวหนังของฉันแข็งขึ้น" ปรากฏว่าชายหนุ่มไม่พอใจกับการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขาหลังจากการฝึกฝน

"ลืมมันไปเถอะ เมื่อฉันไปถึงการฝึกร่างกายขั้นที่หก ร่างกายของฉันจะผลิตพลังงานและฉันจะฟื้นตัว" หลังจากหดหู่ไปสักพัก ฉื่อหลง ก็วางเรื่องนี้ไว้ข้างหลังและเริ่มสรุปผลของการฝึกฝนนี้

“หากฉันฝึกฝนแบบนี้อีกสักสองสามครั้ง ฉันจะสามารถทะลุผ่านไปยังระดับที่สี่ของการฝึกฝนร่างกายได้ ความเร็วนี้ไม่ได้ช้าเลย อย่างไรก็ตาม ร่างกายจะมีขีดจำกัดในช่วงการฝึกฝนร่างกาย ดังนั้นจึงควรดำเนินการทีละขั้นตอนเพื่อให้ร่างกายปรับตัวได้ ฉันจะกินยาอายุวัฒนะทุกๆ สองวันในอนาคต”

หลังจากสรุปแล้ว ฉื่อหลง ก็เริ่มตระหนักถึงหน้าที่อื่นๆ ของ ผนึกสังสารวัฏ

หลังจากปลุก ผนึกสังสารวัฏ แล้ว ฉื่อหลง รู้สึกว่าความคิดของเขามีความยืดหยุ่นมากขึ้น ซึ่งหมายความว่าความเข้าใจของเขาดีขึ้น เมื่อ ผนึกสังสารวัฏ ถูกกระตุ้น ความเข้าใจนี้สามารถปรับปรุงได้อีก แต่เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น และจะกลับไปสู่สถานะเดิมหลังจากหยุดการกระตุ้น ผนึกสังสารวัฏ

ดูเหมือนว่าจะต้องใช้ราคาบางอย่างในการกระตุ้น ผนึกสังสารวัฏ ทุกครั้งที่มีการเปิดใช้งาน พลังงานที่สะสมไว้ใน ผนึกสังสารวัฏ จะถูกใช้ไป และเมื่อระดับการฝึกฝนเพิ่มขึ้น พลังงานที่ใช้ไปก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ฉื่อหลง เพิ่งเริ่มฝึกฝน และตอนนี้เขาอยู่ในระดับที่สามของการฝึกฝนร่างกายเท่านั้น ไม่มีเมล็ดพันธุ์พลังงานในร่างกายของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถดูดซับพลังงานจากสวรรค์และโลกได้โดยตรง ดังนั้น พลังงานใน ผนึกการกลับชาติมาเกิด จึงสามารถฟื้นฟูได้ด้วยยาจิตวิญญาณเท่านั้น เมื่อกี้ ฉื่อหลง ใช้ยาจิตวิญญาณระดับหนึ่ง และเขารู้สึกว่าพลังงานใน ผนึกการกลับชาติมาเกิด ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

"มันฟุ่มเฟือยเกินไปที่จะกินยาจิตวิญญาณเพื่อฟื้นฟูพลังงาน ดูเหมือนว่าก่อนที่จะก้าวไปสู่การฝึกฝนร่างกายระดับที่เจ็ด ฉันควรพยายามใช้ ผนึกการกลับชาติมาเกิด ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อปรับปรุงความเข้าใจของฉัน"

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉื่อหลง รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

โชคดีที่ ฉื่อหลง มีความรู้สึกคลุมเครือว่าแม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้ ผนึกการกลับชาติมาเกิด แต่ความเข้าใจของเขานั้นสูงมาก แต่ ฉื่อหลง ไม่สามารถตัดสินได้ว่าเป็นระดับไหนแน่ชัด

“พี่สาวสัญญากับฉันว่าเธอจะสอนศิลปะการต่อสู้ให้ฉันเมื่อฉันผ่านไปยังระดับการฝึกร่างกายขั้นที่สาม บางทีฉันอาจใช้โอกาสนี้ตัดสินก็ได้”

เมื่อคิดถึงศิลปะการต่อสู้ คลื่นแห่งความคาดหวังก็พุ่งพล่านในใจของ ฉื่อหลง นั่นคือศิลปะการต่อสู้ที่มีพลังลึกลับและพิเศษมากมาย ใครจะอดใจรอไม่ไหว หลังจากมาที่ทวีปเทียนซวนแล้ว เขายังต้องการชมทิวทัศน์ของจุดสูงสุดของศิลปะการต่อสู้ด้วย

“แม้ว่า หลินตง จะได้รับเกียรติให้เป็น บรรพบุรุษแห่งศิลปะการต่อสู้ ในนิยายต้นฉบับ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะใช้ศิลปะการต่อสู้ที่คนอื่นสร้างขึ้นเป็นส่วนใหญ่ ฮ่าฮ่า ตำแหน่งของ บรรพบุรุษแห่งศิลปะการต่อสู้ ดูไม่เหมาะสม”

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ดวงตาอันเฉียบแหลมของ ฉื่อหลง ก็เปล่งประกาย ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาพูดในใจว่า “หลินตง ตำแหน่งของ บรรพบุรุษแห่งศิลปะการต่อสู้ ซับซ้อนเกินไป คุณเข้าใจไม่ได้ ให้ฉันทำเถอะ”

ผู้อ่านที่ชอบ อู่ตง โปรดสนับสนุนเขา ขอบคุณ

(จบบทนี้)

ฉันได้ปรับเปลี่ยนคำสรรพนามและคำที่บ่งบอกเพศทั้งหมดให้เป็นเพศชาย และเปลี่ยนชื่อตัวละครเอกเป็น ฉื่อหลง หากคุณต้องการให้ฉันปรับเปลี่ยนส่วนอื่น หรือมีเนื้อหาเพิ่มเติมที่ต้องการให้ฉันช่วยเปลี่ยนอีก โปรดแจ้งให้ทราบได้เลย!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***