คืนที่พระจันทร์ไม่เหมือนเดิม
EP:5 ที่ตรงนั้น…เคยเป็นที่ของเรา
เสียงเครื่องยนต์รถกระบะคันเก่าของบ้านลาวัณย์ดังเบา ๆ ขณะที่มันค่อย ๆ ลัดเลาะไปตามทางลูกรังริมไร่ วิวาห์นั่งเงียบอยู่ข้างคนขับ ไม่มีบทสนทนาใดๆ ระหว่างเธอกับอลัน
นอกจากเสียงลมหายใจที่เป็นจังหวะและความเงียบที่ไม่อึดอัดเท่าครั้งแรกที่เจอกัน
อลัน
กลัวเธอจะตกใจถ้าขับเร็วแล้วมันเด้ง
วิวาห์
ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ
อลัน
แต่เธอเคยร้องไห้เพราะรถชนหลุมตอนอายุห้าขวบ
คำตอบนั้นทำให้เธอหลุดหัวเราะเบา ๆ แบบไม่ทันตั้งตัวและในจังหวะเดียวกันนั้นเอง
อลันก็แอบเหลือบมองเธอด้วยมุมตาเล็กน้อย
เขาชอบเสียงหัวเราะแบบนั้น
มันเหมือนอยู่ในอดีตที่ไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจกัน
รถจอดที่ริมลำธารหลังไร่ที่ที่เคยมีบ้านต้นไม้เล็ก ๆ สมัยพวกเขาเป็นเด็ก วันนี้มันเก่าลง แต่ยังคงรูปทรงเดิม แม้บันไดไม้จะผุไปบางขั้น แต่ยังพอขึ้นได้
วิวาห์
แน่ใจเหรอว่า สิ่งที่พวกเขาทิ้งไว้อยู่ที่นี่
อลัน
ในข้อความมันเขียนว่า ที่ที่เธอเคยชอบไปเล่น
อลัน
เธอเคยมุดใต้บ้านต้นไม้ใช่มั้ย
อลันเดินนำไปยังใต้โครงบ้านต้นไม้ที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์และใบไม้แห้ง ก่อนใช้เท้าขุดเบา ๆ ตรงจุดหนึ่ง
เสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ดังขึ้น
เขาก้มลงหยิบกล่องพลาสติกกันน้ำขึ้นมา
เปิดออกพบสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง หน้าปกมีเพียงอักษร S & K เหมือนที่กล่องเหล็กมี
มือของวิวาห์สั่นเล็กน้อยขณะเปิดสมุดนั้น
ข้างในไม่ใช่แค่รายงานธุรกิจ แต่เป็นข้อความที่คล้ายบันทึกส่วนตัวของพ่อแม่
📓 “คนของ K Group เริ่มเข้ามาใกล้… พวกเขาเสนอซื้อกิจการด้วยจำนวนเงินที่สูงผิดปกติ”
📓 “เราปฏิเสธ และหลังจากนั้น รถเราถูกติดตาม…”
📓 “ยังไม่บอกวิวาห์ เธอยังเด็กเกินไป”
📓 “ถ้าเราไม่กลับมา วิวาห์ต้องรู้ว่าเราไม่เคยหนีเธอ เราแค่หนีจากความจริงที่น่ากลัวกว่านั้น”
วิวาห์อ่านแล้วน้ำตาคลอทุกอย่างที่เธอคิดว่าเข้าใจมาตลอด เหมือนถูกพายุโหมกระหน่ำ
วิวาห์
มันหมายความว่ายังไง
อลัน
กลุ่มทุนต่างชาติที่พ่อแม่เธอเคยมีหุ้นร่วมด้วยตอนเริ่มธุรกิจอสังหา
อลัน
เพราะพ่อแม่ฉัน เคยถูกติดต่อจากพวกนั้นเหมือนกัน
อลัน
พวกเขาอยากซื้อไร่ไวน์นี้เหมือนกันเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นแม่ฉันป่วย พ่อเลยปฏิเสธ และไม่นานก็มีอุบัติเหตุในโรงงาน
วิวาห์
พวกเขาไม่ใช่แค่นักลงทุนธรรมดา
อลัน
นี่ไม่ใช่แค่เรื่องธุรกิจแล้ววิวาห์ นี่คือเรื่องของ ความอยู่รอด//มองแบบจริงจัง
: อย่าคิดว่าพ่อแม่เธอซ่อนอะไรไว้แล้วจะไม่มีใครรู้
:ถ้าเธอยังอยากมีชีวิตปกติ ก็จงวางทุกอย่างลง แล้วกลับกรุงเทพซะ
วิวาห์หันมองอลัน ดวงตาสั่นไหวด้วยทั้งกลัวและมึนงง
วิวาห์
เรา เรากำลังเข้าไปพัวพันกับอะไรที่ใหญ่กว่าที่คิดใช่มั้ย
อลันไม่ตอบแต่จับมือเธอไว้แน่น
อลัน
ไม่ว่าเธอจะต้องเจอกับอะไร เธอจะไม่อยู่คนเดียว//จับมือวิวาห์
Comments