> “บางครั้ง สิ่งที่หลอนที่สุด...ไม่ใช่ปีศาจ แต่คือความเงียบที่ไม่เคยตอบกลับ”
ผ่านไปเจ็ดวัน
…หรือมากกว่านั้น วิคเตอร์ก็ไม่แน่ใจนัก
เขาไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ ไม่ได้ยินเสียงนาฬิกา ไม่มีแม้แต่เงาของคนอื่น
มีเพียงฟูกสีขาว ผนังสีเทา และห้องเงียบเชียบที่เหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง
ตอนแรกเขาพยายามทุบประตู
ตะโกน
เงี่ยหูฟังแม้แต่เสียงฝีเท้า
แต่เมื่อไม่มีอะไรตอบกลับ
ความพยายามก็เริ่มหายไปทีละน้อย... เหมือนเสียงสะอื้นในคอที่กลืนหายกลับลงไปในอก
อาหารถูกวางไว้ทุกวัน — แค่วันละมื้อ
และทุกครั้ง...มันจะโผล่มาตอนที่เขาหลับ
ไม่มีเสียงเปิดประตู ไม่มีร่างเงาของใครสักคน
เขาตื่นมาและพบจานอาหารอยู่หน้าประตู
มันดูดีจนน่าขนลุก — เนื้อสุกพอดี ขนมปังนุ่ม และน้ำสะอาดในแก้วแก้วเดิม
เขากิน...เพราะหิว
แต่สิ่งที่กัดกินเขาไม่ใช่ความหิวอีกต่อไป
มันคือความเงียบ
ความเงียบที่นานเกินไป
ความเงียบที่ทำให้เสียงหัวใจของตัวเองดังก้อง
ความเงียบ...ที่เริ่มเปลี่ยนวิคเตอร์
“...ใครก็ได้…”
เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมาในห้องที่ไม่มีใครตอบ
แม้แต่ตัวเขาเองยังตกใจที่มันหลุดออกจากปาก
เขาเริ่มเดินรอบห้องโดยไร้จุดหมาย
เริ่มพูดกับตัวเอง — ไม่ใช่เพื่อบ่น แต่เพื่อ ฟังเสียงมนุษย์
แม้จะเป็นแค่เสียงของตัวเองก็ตาม
"ใครก็ได้… อยู่ด้วยหน่อยได้ไหม"
ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวเริ่มลดประกายลง
ไหล่ที่เคยตึงเครียดเริ่มตกต่ำ
และหัวใจที่ต่อต้านทุกอย่าง เริ่มอ่อนแรง
จนกระทั่งคืนนั้น...
ขณะที่วิคเตอร์นั่งพิงกำแพง ดวงตาครึ่งปิดด้วยความเหนื่อยล้า
...เขาได้ยินเสียงบางอย่าง
เบา
นุ่ม
...และคุ้นเคยจนทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น
เสียงฝีเท้า
เสียงรองเท้าบู๊ตหนักๆ ที่เดินบนพื้นหิน
และในที่สุด...เสียงลูกบิดประตูหมุนอย่างช้าๆ
ประตูเปิดออก
และร่างของชายคนหนึ่งก็ยืนอยู่ตรงนั้น
ผิวซีดขาว ดวงตาดำสนิทแซมสีแดง ริมฝีปากคลี่ยิ้มจางๆ
“...คิดถึงฉันไหม?”
เขาถามเสียงเรียบ แต่แววตาเหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว
เจย์ โซเรน
ชายผู้ลึกลับ
ผู้ที่วิคเตอร์ไม่เคยเห็นมาหลายวัน
แต่กลับรู้สึกว่าเขาอยู่ใกล้ตลอดเวลา...จนน่าขนลุก
แต่ในวินาทีนั้นเอง
วิคเตอร์ไม่ได้พูดอะไร
เขาเพียงจ้องตอบไปด้วยดวงตาเบลอๆ
เหมือนกำลังรอดูว่า — เขาจะถูกทำร้าย หรือได้รับการ “ปลอบโยน”
และแปลกประหลาดยิ่งนัก...
เขากลับ “หวัง” อย่างลึกๆ ว่า — จะเป็นอย่างหลัง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
Comments