Lenore ห่อเหี่ยวและผลิบาน
อารัมภบท ประตูบานที่ 1
สภาพอากาศรุนแรง ฟ้ามืดครึ้ม ความมืดปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง
เม็ดฝนโปรยกระหน่ำกระทบบนกระจกของร้านขายของเก่าแห่งหนึ่ง เกิดขึ้นเป็นเสียงกระทบน่ารำคาญแต่ผ่อนคลาย
ในร้านแห่งนี้ไม่มีอะไรที่คนปกติจะสนใจทั้ง นาฬิกาตลับที่ไม่มีใครใช้ เครื่องไฟฟ้าที่แม้จะเอาช่างที่เก่งกาจมาซ่อมแซมก็มิดีไปกว่าซื้อใหม่ ตุ๊กตาที่ดูหลอนดั่งหลุดมาจากหนังสยองขวัญยุค 80s
??
ครั้นยามที่มนุษย์ได้เริ่มเรียนรู้และพัฒนา
??
ครั้นยามที่มนุษย์ได้ลืมตาและจดจำ
??
ในตอนนั้นแสงอาทิตย์ได้สาดส่องไม่จางหาย จนราตรีลับจับมันกลายเป็นดวงจันทร์ ตราบนิรันดร์คอยอรุณ
Mrs. Hulan
ดูเธอเองสนใจหนังสือเก่าๆ พวกนั้นนะ สาวน้อย
Mrs. Hulan
ถ้ายังไง อยากได้เล่มไหนก็บอกฉันได้นะจ๊ะ
หญิงสาวผู้อ่านออกเสียงถ้อยคำในหนังสือ กำลังยืนอยู่และเอามือของเธอปิดหนังสือลงทันใดเมื่อหญิงชรากล่าวถามมายังเธอ
??
-หญิงสาวคนนี้ มีร่างกายที่ดูสมบูรณ์และสัดส่วนที่ดี อายุอานามดูแลไม่เกิน 18 มีบุคลิกภาพที่สุภาพเมื่อต้องวางตัว หญิงสาวที่ถือหนังสือเล่มเก่าค่อยๆ มองมาที่หญิงชรา
ตัวเธอคนนี้มีชื่อว่า
Lenore
-
Lenore
-สอดหนังสือกลับเข้าชั้นวางอย่างใจเย็น-
หญิงชราหันกลับมาพูดกับเลนอร์ก่อนจะหันกลับไปงมหาบางสิ่งจากกองของเก่าในร้านของเธอ
Lenore
-นั่งรอและมองร้านรอบๆ -
Mrs. Hulan
-เดินไปหาหญิงสาวและยื่นกล่องเก็บของขนาดกลางของใครสักคนให้เธอ-
Lenore
-รับเอาไว้พร้อมก้มหัวให้เล็กน้อย-
Mrs. Hulan
นี่เป็นกล่องที่เก็บของทุกอย่างของเขาเอาไว้น่ะจ๊ะ
ฟ้าร้องและฝนก็ชะโลมหนักขึ้นกว่าเดิม
Mrs. Hulan
ตั้งแต่...เขาจากไป กล่องนี้ก็เป็นเพียงของดูต่างหน้าเพียงอย่างเดียวของเขา
Lenore
-มองไปที่กล่องอย่างฉงนสนเท่ห์-
Mrs. Hulan
วงการนี้ เขาเล่นกันแรงขนาดนั้นเลยหรอ
Mrs. Hulan
แม่หนูเองก็อยู่ในวงการนี้ใช่ไหมล่ะ
Mrs. Hulan
ไม่งั้น...คงไม่..-เสียงของเธอเริ่มสั่น เธอมีอาการเศร้า มองได้จากดวงตาและมุมปาก-
Mrs. Hulan
คงไม่มา..ขอของของคนตายแบบนี้
Mrs. Hulan
แม้แต่ร่างไร้วิญญาณของลูกแท้ๆ ตัวฉันเองก็ยังไม่เคยเห็น
Mrs. Hulan
มันโหดร้ายปานนั้นเลยหรอ
Mrs. Hulan
โอ้พระเจ้าองค์ใดเป็นคนประทานบาปอันทรมานลงสู่วิญญาณมวลมนุษย์กันนะ -เอามือก่ายจับหัวด้วยความเศร้าโศรก-
Lenore
-ค้นกล่องจนพบใบกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ต้องการ-
หญิงชราเศร้าเสียใจและยืนอยู่ต่อหน้าหญิงสาวที่ถือกระดาษใบเล็กที่หยิบออกจากกล่อง บรรยากาศทั้งอึมครึมและอึดอัด
เสียงฝนยังคงกระหน่ำไม่แผ่วเบา
ควบไปกับเสียงสะอื้นที่แสนเศร้าน่าปวดใจของหญิงชรา
หญิงชราที่สูญเสียลูกชายแท้ๆ ของตัวเองไป
ไม่เคยพบเขาอีกเลยหลังส่งเขาออกจากบ้านในเช้าวันนั้น
ในเช้าที่เธอทำอาหารจานโปรด ไข่ Omelette ของโปรด Stefano ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ
ก่อนจะมารู้ที่หลังว่าเขาจะไม่ได้กลับมาทานมื้อเย็นอีกเลย
บ้านก็เหลือแค่เธอคนเดียว ร้านขายของเก่าประทังชีวิตที่ทำร่วมกับลูกชาย ตอนนี้เป็นเพียงสถานที่รอความตายของหญิงชราที่ทุกข์ใจไร้ที่พึ่ง
Lenore
-จับมือเธออย่างอบอุ่น-
Lenore
ความยุติธรรมสำหรับลูกชายคุณไม่มีหรอกนะคะ
Lenore
แต่ว่า....ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นและไร้ซึ่งผลลัพธ์ที่ตามมาหรอกนะคะ
Lenore
เพียงความคิดเล็กๆ เกิดขึ้นก็เปลี่ยนอะไรหลายๆ อย่างได้
Lenore
แต่เราเปลี่ยนสิ่งที่เกิดขึ้นแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ
Lenore
และเช่นเดียวกับสิ่งที่ควรเกิดขึ้นค่ะ
Mrs. Hulan
พูดอะไรของเธอน่ะ..
Lenore
คนที่ควรตายก็จะต้องตายยังไงล่ะคะ
Lenore
และการจากไปที่ดูเหมือนจะไร้ค่า ก็ใช่ว่าจะไม่ส่งผลที่ยิ่งใหญ่เสมอไปหรอกนะคะ
Lenore
-ปล่อยมือและยิ้มให้กำลังใจ-
Lenore
-หยิบใบกระดาษเล็กๆ ขึ้นมาดู-
ในกระดาษเป็นปริศนาที่แจ้งเลขระบุวันเวลาและพิกัดสถานที่
Lenore
-คิดและวิเคราะห์ปริศนา-
Lenore
-เข้าใจเพียงเวลาแต่ไม่แน่นอนพิกัดนัก-
Mrs. Hulan
ต้องการแค่นี้จริงๆ หรอ
Mrs. Hulan
ไม่ใช่ว่ามาฮุบสมบัติหรือข้อมูลของเขาหรอ
Lenore
มันเล่นกันแรงน่ะค่ะ
Lenore
การตายของเขาจะต้องมีคนรับผิดชอบแน่นอน
ทั้งสองสวมกอดกัน หญิงชรารู้สึกดีขึ้น ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆ เดินจากไป...แต่ก็เธอจะเดินออกจากร้านที่ตัวเองไม่น่าจะได้กลับมาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สองนั้น เธอหันกลับมาหาหญิงชรา
Lenore
เขา......เป็นคนที่กล้าหาญดีนะคะ
Mrs. Hulan
ม..หมายความว่ายังไงน่ะ..-ถามกลับไป-
Lenore
-ไม่ตอบและเดินหน้าออกจากร้านขายของเก่าตลอดกาล-
ยามนภาลาลับ ดวงใจปิดสนิท มองเงยไปไร้ฉันมิตร เหลือเพียงจิตที่เคยจำ
หญิงชรานั่งลงบนเก้าอี้ไม้ จิตใจยังสลายไร้ปลอบจิต อายุปูนนี้ไร้ญาติมิตร เหมือนดั่งพิษกัดกร่อนรอมรณา
เสียงฝนโปรยลงโชยสู่กระจก รอเพียงเสียงเคาะจากศพ ไร้หน้าหนา ดวงตาลอยล่อง ท่องพรรณนา ถึงสิ่งที่มิอาจได้มาครอง
เนตรตาร่ำไห้ มือกำแค้น แต่คงแม้นได้เพียงร้องออกมา กลับไปนอนแล้วตื่นขึ้นอีกครา หวังเพียงว่า ตื่นมาได้เจอกัน
ตรอกที่แสนจะแคบกับกลิ่นที่ไม่น่าทนไหว
ในตรอกเส้นถนนคนเดียวนี้เปลี่ยวเสียเหลือเกิน มันมีแต่พวกที่วันๆ เอาแต่ดื่มเหล้าเมาแอลกอฮอล์ รอเพียงคงโชคร้ายให้ได้ฉุด
แต่เลนอร์ไม่ได้กลัว เธอเดินก้มหน้าและมองพื้น หูตั้งใจฟังเสียทุกอย่าง
เสียงที่เพียงจินตนาการก็รู้สึกแย่ตาม
ตรงนี้มีบ้านหลังเก่าที่มีรถส่งของขนาดใหญ่จอดอยู่
ที่ซึ่งคนสติดีไม่มีใครอยากอยู่
Lenore
-ยื่นใบกระดาษสอดเข้าไปในใต้ประตู-
ชายชราท่าทางใจดีกำลังถือปืน shotgun เหมาะมือจ่อไปที่หน้าประตู
บ้านนี้ตกแต่งเรียบง่ายและสกปรก แต่ที่นี่มีโต๊ะทำงานที่ดูสะอาด บนโต๊ะมีกระดาษมากมาย
บ้านเป็นบ้านหนึ่งชั้น ที่เปิดประตูมาก็เห็นทุกอย่างในบ้านแล้ว มีโต๊ะทำงานเด่นที่สุด มีที่นอนวางอยู่ข้างๆ เป็นฟูกแข็งๆ และเตาไฟขนาดใหญ่หลังโต๊ะทำงาน
นอกนั้นก็คือขยะและพัสดุส่งของมากมาย
Peter Jal เป็นชายชราหูพิการขาดหนึ่งข้าง มีอุปนิสัยไม่ชอบคนแปลกหน้า แต่เลนอร์และเขานั้นกลับสนิทกันด้วยนิสัยบางอย่าง
อย่างไรก็ตาม Peter Jal เป็นคนที่รู้ทุกซอกทุกมุมในเมืองแห่งนี้ เขาสามารถรู้ว่าใครอาศัยที่ไหน ทำงานอะไร เขากล้าพูดได้เลยว่าเคยส่งของในทุกสถานที่ในเมืองนี้หมดแล้ว
Peter Jal
-หยิบกระดาษมาพิจารณา-
Peter Jal
นี่เป็นใบนัดสำหรับสอบเข้ากลุ่มมาเฟียสักกลุ่มล่ะนะ
Peter Jal
วันอาทิตย์ ตอนเที่ยง ที่ตรอกเอวาเดอร์ ข้างพิพิธภัณฑ์ Sitolin
Peter Jal
แถวนั้นก็มีกลุ่มขี่มอเตอร์ไซค์เยอะมากมายเลยล่ะ
Peter Jal
แต่...คงมีพวกตัวใหญ่กว่าคุมหัวกะลาพวกเด็กนั่นแหละ
Peter Jal
เธอรู้ใช่ไหมฉันชอบกินไก่
Peter Jal
รู้ใช่หรือเปล่าน่ะฮะ
Peter Jal
แต่ฉันไม่เห็นได้กลิ่นเลย...
Peter Jal
เพราะงั้นการที่เธอ..
Peter Jal
-โยนกระดาษเข้าเตาไฟ-
Peter Jal
ไม่ซื้อแม้แต่ไก่ย่างถูกๆ มานี่มันหมายความว่ายังไง!!!
ชายชราเอา Shotgun ยิงไปที่หญิงสาว
Lenore
-กระโดดหลบออกข้างๆ-
Peter Jal
กำแพงเป็นรอยเลยให้ตายสิ...
Peter Jal
ครั้งหน้า อย่าให้มีนะ
Peter Jal
ไปเอามาจากบ้านเหยื่อตัวเองล่ะสิท่า
Peter Jal
ฆ่าเขาแล้วยังมีหน้าไปบ้านเขาเอาของเขาอีกนะหล่อน
Peter Jal
งานเธอคือกำจัดองค์กรคู่แข่งดอนหรอ
Peter Jal
หรืองานคือองค์กรนี้?
Lenore
เราจะฆ่าผู้บริหารองค์กรนี้น่ะค่ะ
Peter Jal
แต่อย่าลืมแค่ว่า
Peter Jal
ตัวฉันไม่มีเกี่ยวอะไร
Peter Jal
ถ้าเธอตายก็อย่าริปากโป้งพูดอะไรที่สาวถึงคนอื่นล่ะ
Lenore
เราไม่แพ้อยู่แล้วนะคะ
Peter Jal
เป็นคำพูดที่ควรแพ้ที่สุดแล้วเนี่ย
Peter Jal
ฉันมีถั่วกระป๋องเก่าๆ ที่ไม่อยากกินอยู่
Peter Jal
-หยิบถั่วกระป๋องเก่าๆ มาให้-
Peter Jal
พรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์แล้ว กลุ่มนี้น่าจะรับคนทุกๆ วันอาทิตย์ตอนเที่ยงที่นั่นตลอดล่ะนะ
Peter Jal
อย่ากินน้อยออกแรงเยอะ
Peter Jal
-นั่งลงบนโต๊ะทำงาน-
Peter Jal
พัสดุ...พัสดุ.....
Peter Jal
พัสดุ..พัสดุ....
Lenore
-เดินออกจากบ้านชั้นเดียวที่แสนสกปรก-
-เธอกำลังเดินออกจากตรอกที่แสนน่าขยะแขยงนี้อย่างช้าๆ -
เช่นเดิม....หูของเธอยังคงตั้งใจฟัง
และครั้งนี้มันมีเสียงฝีเท้าของคนสองคนที่ค่อยๆ เต๊าะตามเธออยู่
ให้ตรอกนี้มืดสนิทกว่าก่อนที่เธอเคยมา
เสียงฝีเท้าที่ยังตามด้วยตัณหา
ชายสองคน ร่างอ้วนท้วน(Stalker- II) และชายผอมแห้ง (Stalker-I)
ชายร่างอ้วนมีลักษณะลามก เขาสวมเสื้อเอี๊ยมยีนส์ กางเกงขายาว
ส่วนชายผอมแห้งนั้นสวมชุดขาดๆ ถือมีดสั้น
ทั้งคู่มีออร่าตัวประกอบที่ส่อแววมาแต่ไกล
Stalker-II
สาวหุ่นเซี๊ยะมาเดินคนเดียวเปลี่ยวเงี้ยยย
Stalker - I
แต่น้องสาวเนี่ย
Stalker - I
ยังดันหลงมาทางตันซะได้
Stalker-II
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ
Stalker-II
ท่าพี่เด็ดนะ!!!
Stalker - I
อย่าขัดขืนเลยนะ สาวน้อยเอ๋ย
Stalker - I
-ตบเพื่อนตัวเอง-
Stalker - I
ข้าเห็นก่อนเลยบอกเอ็งไง
Stalker - I
ไม่น่าบอกมันเลย...
Stalker - I
-หันกลับไปทำหน้าตาแสยะชั่ว-
Stalker - I
-ค่อยๆ เดินเข้าหา-
Stalker - I
เห็นเอามือล้วงกระเป๋าตั้งนานแล้ว
Stalker - I
พี่ขอดูมือได้ไหม..
ชายผอมแห้งเดินมาใกล้หญิงสาวระยะใกล้ประชิด
คอของชายผอมแห้งถูกปาดด้วยความไวไม่ทันตั้งตัว
คอของเขาถูกปาดเข้าทะลุเร็วเลือดกระจาย ก่อนที่จะถูกมีดปาดเสยจากคางกรีดเสยตั้งฉากขึ้นหน้าผากโดยไว
Stalker - I
กั..กก..ก.ก๊ก.
เสียงเลือดและลมของคนที่กำลังจะตายสนิทแต่เลือดกกเสียงเหล่านั้น เป็นเสียงส่อความทรมานจากความตายนิรันดร์ที่กำลังมาถึง
ความเจ็บปวดส่งต่อมายังหญิงสาว
Lenore
ที่นี่เปลี่ยวดีนะคะ
Stalker - I
-ร่างล้มลงพื้นอย่างสยอง-
Stalker - I
-มีดในมือกระเด็นไปที่เท้าของหญิงสาว-
Stalker-II
จ..ใจ..ใจเย็นๆ ก่อนนะ
Stalker-II
ค่อยๆ...ค่อยๆ คุยกัน
Stalker-II
ลืมๆ ไอเวรนี่กันนะ
Stalker-II
แฮกๆ..ๆ..ๆ.ๆ..ๆ..
แม้คอจะหนาเพียงไหนแต่ความคมที่ลับมีดไว้ก็เฉาะกระชากด้วยแรงที่มากเกินคน มันปาดฉีกขาดซึ่งเนื้อเยื่อที่สำคัญ
คอของชายอ้วนท้วนนั้นขาดสะบั้น หัวศรีษะหลุดลงดั่งผลไม้กลมๆ หล่นจากแผง
ก่อนที่ร่างใหญ่โตของเขาจะทับลงบนเพื่อนแสนสนิท
สองคนอยู่ด้วยกันในบ้านเล็กๆ
ศพของพวกเขาถูกห่อไว้ด้วยถุงเก็บศพส่งให้เจ้าหน้าที่โดยผู้พบเห็นเพียงคนเดียว
เจ้าหน้าที่ไม่ค่อยสนใจคนที่นั่นมากนัก
ไม่ได้มีค่าพอจะรับไว้ด้วยซ้ำ
ถ้าทิ้งไว้ที่นั่นได้ก็อาจดีกว่า
ทิ้งไว้ให้นกกา หนูมรณะ หนอนไช
แต่คงเป็นกลิ่นที่เหม็นมาก
คิดซะว่ากำจัดกลิ่นไม่พึงประสงค์ก็พอ
ที่คาเฟ่แห่งหนึ่งหลังฝนตก
คาเฟ่ที่ตกแต่งสไตล์ป่าชื้น มีน้ำตกปลอมๆ และโทนสีมืดๆ กับต้นไม้ที่ทำให้เย็นฉ่ำ
สาวน้อยคนหนึ่งหลังจากที่บอกตำแหน่งศพให้คนที่ไว้ใจจัดการให้ดี
เธอก็กำลังเอามือจับไปที่คอของตัวเองราวกับพึ่งได้รับบาดเจ็บ
เธอเอามือจับที่คอ สายตามองเครื่องดื่มนมหนองโพไฮ-คิดส์ สไตล์เด็ก
Lenore
อย่างน้อยก็ตายเร็วที่สุดนะคะ...
Lenore
-เจ็บปวดที่คออย่างมาก-
Lenore
-ดื่มนมหนองโพไฮ-คิดส์-
Lenore
-พลางมองไปที่ฟ้าหลังฝนตก-
ดูเหมือนฝนกำลังจะตกลงมาอีกครั้งแล้วสิ
Comments