ตอนที่ 2: ห้องว่างหมายเลข 407

เสียงลมพัดผ่านระเบียงหอพัก เสียงฝนกระทบเหล็กดัดหน้าต่างเหมือนนิ้วมือที่เคาะเรียกจากอีกฝั่งของโลก วายุยืนอยู่หน้าประตูห้องหมายเลข 407 — ห้องของทิชา

ประตูล็อก แต่ไม่มีร่องรอยงัดแงะ เขาก้มลงสอดสายตาผ่านช่องใต้ประตู — เงาคนไม่มี แสงไฟไม่มี แต่บางอย่างในอากาศมันผิด

พนักงานหอพักลังเลก่อนจะยื่นกุญแจให้ “ไม่มีใครเข้าห้องนี้ตั้งแต่วันเธอหายค่ะ แต่เมื่อคืน...มีเพื่อนข้างห้องบอกว่าได้ยินเสียงคนเดินอยู่ข้างใน”

วายุไม่พูดอะไร เขาไขประตูเข้าไป

ห้องมืด เงียบ สะอาดเกินปกติ ไม่มีเสื้อผ้ากระจัดกระจาย ไม่มีข้าวของล้ม ไม่มีร่องรอยการหายตัวกระทันหัน — แต่ที่ผนังตรงหัวเตียง มีบางอย่างขีดไว้ด้วยหมึกดำ

> “คนที่อยู่ในกระจก ไม่ใช่เรา”

วายุชะงัก ภาพเงาในกระจกเงาเก่าข้างผนังสะท้อนใบหน้าเขากลับมา — แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น เขารู้สึกเหมือนเงาในกระจกกระพริบตาช้ากว่าเขานิดเดียว…

เขากะพริบตาอีกครั้ง — ไม่มีอะไร

เขาหยิบมือถือขึ้นมาส่องทั่วห้อง ไฟแฟลชสะท้อนบางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง — กล่องรองเท้าเก่า

ในกล่องมีภาพถ่ายโพลารอยด์หลายใบ — เป็นภาพผู้หญิงที่หน้าคล้ายทิชา แต่ถ่ายในสถานที่ต่าง ๆ…ห้องที่ดูไม่ใช่ที่นี่ บางภาพมีวันที่เขียนด้วยลายมือ ตัวเลขเก่าเท่าปี 2561... แล้วก็ 2558…

แต่ที่ทำให้วายุแทบไม่หายใจ คือภาพใบหนึ่งในนั้น

เป็นภาพของ เขาเอง

ยืนอยู่หน้าสำนักงานของเขา…ถ่ายจากอีกฝั่งถนน เวลากลางคืน

ไม่มีวันที่ ไม่มีคำอธิบาย

เพียงแค่ความจริงเดียวที่เขาไม่อยากยอมรับ —

มีใครบางคนกำลังตามเขาอยู่เช่นกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่ 1: กลิ่นฝนกับเสียงกระซิบ