หั ว ใ จ ท ะ ลุ โ ล ง เเ ก้ ว

ช่วงเวลาที่ชีวิตของทั้งคู่เปลี่ยนไป

หลังจากวันนั้น ชีพเริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวลั่นทมมากขึ้นเรื่อยๆ วันแล้ววันเล่า ภรรยาของเขามักจะมีอาการอ่อนแรง พูดจาไม่ค่อยออก บางครั้งเธอถึงกับเป็นลมกลางวันกลางคืนจนทำให้ชีพเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติในตัวเธอ

"ลั่นทม..." ชีพพูดพร้อมกับยืนอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นลั่นทมล้มลงขณะที่เดินเข้าไปในครัว "ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้บ่อยๆ?"

ลั่นทมพยายามยิ้มให้เขา แต่เสียงของเธอกลับแหบและอ่อนล้าเกินไปที่จะตอบว่าไม่เป็นไร

"เราไปหาหมอเถอะครับ" ชีพพูดพร้อมกับดึงตัวเธอขึ้นอย่างเบามือ แต่ลั่นทมกอดเขาเอาไว้แน่น

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ... ชีพ อย่าเป็นห่วงนะคะ” แต่เสียงของลั่นทมกลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

แต่ในที่สุดชีพก็มุ่งมั่นที่จะพาเธอไปพบหมอ หลังจากการตรวจคร่าวๆ หมอได้ให้คำแนะนำที่ช็อกทั้งสองคน

"คุณลั่นทม" หมอบอกด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "คุณเป็นโรคหัวใจรั่วในระดับรุนแรง ซึ่งหมายความว่า... คุณสามารถจากไปได้ทุกเมื่อ"

คำพูดของหมอดังก้องในหูของชีพและลั่นทมเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน พวกเขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แต่ลั่นทมก็พยักหน้าเข้าใจ และกลับยิ้มให้ชีพ

"คุณไม่ต้องห่วงนะคะ" เธอบอกด้วยเสียงที่ค่อยๆ แผ่วเบา "เรามีเวลาที่เหลือให้ใช้ร่วมกันใช่ไหมคะ?"

การเลือกใช้เวลาที่เหลือให้ดีที่สุด

หลังจากที่ลั่นทมรู้ว่าตัวเองมีเวลาเหลือไม่มาก ชีพก็พาเธอไปหาสถานที่ที่จะสร้างความทรงจำดีๆ ก่อนเวลาจะหมดไป พวกเขาไปเลือกบ้านหลังใหม่ที่ทั้งสองฝันถึงมานาน บ้านที่ทั้งสองจะสามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ ลั่นทมเลือกสีผนังห้องนอนด้วยมือสั่นๆ ขณะที่ชีพคอยยิ้มให้กับทุกการตัดสินใจของเธอ

“เราจะอยู่ที่นี่นะคะ ชีพ” ลั่นทมพูดเบาๆ ขณะยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นที่ยังว่างเปล่า

ชีพยืนข้างๆ เธอ เขากุมมือเธอไว้แน่น “ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี... ฉันจะรักคุณเสมอ ลั่นทม”

“ฉันรู้ค่ะ” เธอหันมายิ้มให้เขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและความขอบคุณ “ฉันดีใจที่มีคุณอยู่เคียงข้าง”

พวกเขาใช้เวลาร่วมกันอย่างเต็มที่ในทุกวัน แม้จะรู้ดีว่าเวลาไม่สามารถย้อนกลับได้ แต่พวกเขาก็เลือกที่จะให้ความรักและความทรงจำที่ดีที่สุดกับกันและกัน ก่อนที่จะถึงวันสุดท้ายที่ต้องจากลา

ในคืนหนึ่งก่อนที่ลั่นทมจะหลับไปในอ้อมกอดของชีพ เธอบอกขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา

“ไม่ว่าจะยังไง... ฉันก็จะรักคุณตลอดไป ชีพ... ขอบคุณที่ให้ความรักที่ดีที่สุดกับฉัน”

ชีพกอดเธอไว้แน่น น้ำตาของเขาไม่อาจห้ามได้ เขารู้ดีว่าทุกๆ วันกับเธอคือความมหัศจรรย์ในชีวิต แต่สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือให้เธอรู้สึกถึงความรักจนถึงที่สุด

รุ่งเช้าวันหนึ่งหลังจากที่ลั่นทมและชีพได้เดินทางมาถึงบ้านในต่างจังหวัดที่พวกเขาได้เลือกซื้อใหม่ บ้านหลังเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติในย่านที่เงียบสงบ ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่และอากาศที่สดชื่น หน้าบ้านมีต้นลั่นทมที่สูงใหญ่กว่าปกติ เต็มไปด้วยดอกสีชมพูอ่อนๆ ที่บานสะพรั่งในช่วงเช้า

"นี่แหละ... บ้านที่เราจะใช้ชีวิตด้วยกัน" ชีพพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นขณะยืนอยู่ข้างๆ ลั่นทม โดยมองต้นลั่นทมที่แผ่กิ่งก้านอยู่ข้างหน้า

"ต้นลั่นทม...เหมือนกับความรักของเรา" ลั่นทมพูดขณะที่มองไปที่ต้นลั่นทม "แม้มันจะเงียบสงบ แต่ก็แข็งแกร่งและยืนหยัดอยู่ได้ในทุกสถานการณ์"

ชีพยิ้มให้กับคำพูดของเธอ "ใช่ครับ... ความรักของเราเหมือนกับต้นลั่นทมนี้ เติบโตขึ้นเรื่อยๆ และจะคงอยู่ตลอดไป"

ทั้งสองยืนมองต้นไม้ด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งใจ ภายในใจของทั้งคู่รู้ดีว่าทุกวันที่ผ่านไปก็ยิ่งเติมเต็มความรักของพวกเขามากขึ้น แม้จะไม่รู้ว่าจะมีเวลาเหลืออีกเท่าไหร่ แต่พวกเขาก็มั่นใจว่าได้ทำทุกอย่างที่ดีที่สุดให้กับกันและกันแล้ว

การเตรียมการครั้งสุดท้าย

หลายวันหลังจากนั้น ลั่นทมเริ่มรู้สึกว่าอาการของเธอแย่ลงเรื่อยๆ เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงความจริงได้ว่ามีเวลาเหลือน้อยเต็มที เมื่อรู้ตัวว่าไม่อาจรอดจากโรคหัวใจรั่วที่เป็นอยู่ ลั่นทมตัดสินใจทำสิ่งที่เธอคิดว่าจะทำให้ชีพได้เตรียมตัวสำหรับการจากลา

วันหนึ่งที่แสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง ลั่นทมก็เขียนพินัยกรรมส่วนตัวขึ้นมา เธอเรียกชีพมานั่งข้างๆ แล้วบอกสิ่งที่เธอได้ตัดสินใจ

"ชีพ... ฉันคิดแล้วว่า หากวันหนึ่งฉันไม่อยู่กับคุณแล้ว... ฉันอยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามีร่วมกัน กลายเป็นของคุณ" ลั่นทมพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แต่แฝงไปด้วยความรัก

ชีพมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย "ลั่นทม... อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลยนะครับ..."

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากให้คุณรับรู้ไว้" ลั่นทมยิ้มให้เขา "บ้านหลังนี้... ต้นลั่นทม... ทุกอย่างที่เราได้สร้างร่วมกัน จะกลายเป็นของคุณทั้งหมด และ... ฉันขอให้คุณตั้งศพของฉันไว้ที่กลางบ้านในโรงแก้วที่เต็มไปด้วยดอกไม้" เธอพูดต่อ “นี่คือลำดับสุดท้ายที่ฉันอยากให้มันเกิดขึ้น... ฉันจะยังคงอยู่กับคุณในทุกที่ที่คุณไป”

ชีพไม่สามารถห้ามน้ำตาได้อีกต่อไป เขารู้สึกเจ็บปวดที่ต้องเห็นลั่นทมพูดถึงเรื่องนี้ แต่เขาก็เข้าใจในความต้องการของเธอ เขากุมมือเธอไว้แน่น

"ฉันสัญญาครับ... ว่าจะดูแลทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามีให้ดี และจะรักคุณตลอดไป" ชีพพูดอย่างหนักแน่น "ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน คุณจะยังคงอยู่ในใจของฉันเสมอ"เช้าที่ไม่เหมือนเดิม

แสงแดดอ่อนของยามเช้าส่องลอดผ้าม่านสีขาวบางในบ้านเล็กๆ ท่ามกลางชนบทที่เงียบสงบ ชีพลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเคยชิน เขาหันไปหาคนรักที่นอนข้างกายด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

"ลั่นทม... ตื่นได้แล้วครับคนดี เดี๋ยวจะไปทำงานสายเอานะ" เขาก้มลงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าตัวเบาๆ

แต่ไม่มีเสียงตอบ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากเธอ

ชีพชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลองเรียกชื่อเธออีกครั้งเสียงดังขึ้น "ลั่นทม... ตื่นสิครับ อย่าหลับอยู่แบบนี้สิ..."

เขาเริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ มือของเธอเย็นเฉียบ ไม่มีแม้แต่จังหวะหายใจ ไม่มีแม้แต่เสียงหัวใจเต้น

"ไม่... ไม่จริง..."

ชีพเริ่มสั่นเทา หัวใจของเขาหล่นวูบ เขารีบสวมเสื้อผ้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพยายามโทรหาโรงพยาบาล แต่ใจหนึ่งเขาก็ยังไม่อยากยอมรับความจริง เขาพยายามเรียกเธอซ้ำๆ ย้ำๆ เหมือนเด็กที่ไม่อยากเชื่อว่าแม่ตัวเองจะทิ้งไป

"ลั่นทม ได้ยินมั้ย? ลุกขึ้นมาสิ! เราต้องไปทำงานด้วยกันนะวันนี้... อย่าหลับไปแบบนี้..."

เสียงสะอื้นเริ่มหลุดออกจากลำคอ ชีพทรุดตัวลงข้างเตียง น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาร้องเรียกชื่อเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งอ้อนวอน ทั้งสิ้นหวัง

เขานั่งอยู่แบบนั้นทั้งวันทั้งคืน ไม่ยอมปล่อยมือจากร่างของคนรัก

---

วันที่ไม่มีเสียงตอบกลับ

รุ่งเช้าอีกวัน ชีพจึงตัดสินใจทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะทำ... เขาลาออกจากงาน ไม่แม้แต่จะเก็บของในออฟฟิศ เขาตัดขาดจากโลกภายนอกทั้งหมด

"ผมจะอยู่กับเธอ...จนถึงวินาทีสุดท้าย" เขาพูดกับตัวเองเสียงแผ่ว

ภายในบ้าน เขาจัดวางร่างของลั่นทมไว้ในโรงแก้วอย่างที่เธอเคยขอ ดอกไม้หลากสีบานอยู่รอบตัวเธอ กลิ่นหอมบางเบาแต่แฝงด้วยความโศกเศร้าอบอวลไปทั่วห้อง

ชีพนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ไม่พูดไม่จา อาหารแทบไม่ได้แตะ น้ำตาแทบไม่หยุดไหล

เขาทรุดลงกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงร้องไห้ดังสะท้อนกับผนังบ้าน "ทำไมเธอถึงจากไปเร็วแบบนี้ล่ะ... ไหนเธอบอกว่าจะอยู่กับผมตลอดไปไงลั่นทม..."

ความเจ็บปวดที่กัดกินใจเขาไม่มีคำใดจะบรรยายได้หมด ชีพกลายเป็นเงาของตัวเอง เขาไม่เคยคิดเลยว่าแค่ขาดคนๆ เดียว โลกทั้งใบจะว่างเปล่าขนาดนี้

แม้เวลาจะผ่านไปหลายวัน หลายเดือน แต่ในบ้านเล็กๆ กลางชนบทหลังนั้น ชีพยังคงใช้ชีวิตไม่ต่างจากเดิม ราวกับลั่นทมยังคงอยู่เคียงข้างเขาเสมอ

ทุกเช้าเขาจะตื่นขึ้นมา จัดโต๊ะอาหารเล็กๆ หน้าโรงแก้ว จานหนึ่งวางไว้สำหรับตัวเอง และอีกจานสำหรับลั่นทม จานโปรดของเธอ... “ข้าวผัดไข่กับปลาทอด” ที่เธอเคยบอกว่าแค่นี้ก็อร่อยที่สุดในโลกแล้วเมื่อได้กินจากมือของเขา

ชีพยิ้มบางๆ ขณะตักข้าวใส่จาน หยดน้ำตาไหลลงอย่างเงียบงัน เขายังพูดกับเธอเสมอราวกับเธอยังฟังอยู่

"วันนี้แดดแรงเลยนะลั่นทม... ถ้าเธออยู่ เธอคงบ่นว่าสีผิวจะคล้ำอีกแน่เลย"

ไม่มีคำตอบจากโรงแก้ว

มีเพียงความเงียบ และกลิ่นดอกไม้ที่เริ่มโรยราไปตามกาลเวลา

และทุกค่ำคืน...

ชีพจะเปิดประตูเข้าไปนอนในโรงแก้วนั้นอย่างแผ่วเบา เขาเอนตัวลงข้างร่างของลั่นทม ที่แม้จะเริ่มเปลี่ยนไปตามธรรมชาติของสิ่งไร้ชีวิต — ผิวหนังซีดคล้ำ ผมร่วงหล่น และกลิ่นอันเย็นเยียบของความตาย

แต่ในสายตาของเขา...

เธอยังคงเป็น "ลั่นทมของเขา"

เป็นหญิงสาวผู้เคยหัวเราะเสียงใสเมื่อเขาแอบแกล้ง

เป็นภรรยาที่เคยสวมกอดเขาทุกคืนด้วยอ้อมแขนอบอุ่น

" ผมไม่เคยอยากได้เงินทองหรือสมบัติของลั่นทมเลยสักนิด แต่กลับกันสิ่งที่ผมอยากได้คืนมาคือลั่นทมผมอยากได้ลั่นทมคนเดิมคนที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่สดใส "

เขากอดเธอไว้แน่น ราวกับกอดความทรงจำที่ไม่อาจปล่อยไปได้ ชีพไม่เคยกลัว ไม่เคยรังเกียจร่างกายที่เน่าเปื่อยตรงหน้า กลับยิ่งรู้สึกผูกพัน เหมือนทุกครั้งที่เขากอด มันคือคำสัญญาว่า เขาจะไม่มีวันลืม

“คำคืนนี้เป็นคำคืนที่ผมนั้นนอนอยู่ในโลงเเก้วกับลั่นทม

เเต่สิ่งที่ชีพเห็นในห้องนั้นมีผีเสื้อมาบินรอบๆโลงเเก้วอย่างสวยงามเหมืนเทพนิยาย”

รุ่งเช้าที่เงียบงัน ท่ามกลางแสงแดดอ่อน

เสียงนกร้องทักทายวันใหม่อย่างอ่อนโยน ขณะที่ชีพลืมตาขึ้นจากการนอนกอดร่างไร้วิญญาณของภรรยาในโรงแก้ว เขาค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้นไม้เย็นเยียบ สูดลมหายใจลึกและเอ่ยเสียงเบา

“วันนี้...ฉันจะทำบุญให้เธอแล้วนะ ลั่นทม”

ชีพแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบ ผูกด้ายแดงที่ลั่นทมเคยถักให้ไว้ที่ข้อมือ เขานำโฉนดที่ดินในมือ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินบริเวณบ้านที่ลั่นทมรักนักหนา เดินทางไปยังวัดประจำหมู่บ้านด้วยท่าทีสงบนิ่งแต่แฝงความตั้งใจ

“หลวงพ่อครับ... ผมอยากถวายที่ดินตรงท้ายสวนให้วัด ทำบุญให้ภรรยาของผม”

เสียงชีพสั่นไหว แต่แววตาแน่วแน่

หลวงพ่อพนมมือรับ พร้อมแย้มรอยยิ้มเศร้า “โยมมีจิตเมตตายิ่งนัก บุญนี้จักส่งถึงเธอแน่นอน”

หลังจากนั้น ชีพยังไปเยี่ยมสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า นำเงินที่เก็บสะสมมาทั้งชีวิตมอบให้เพื่อสนับสนุนการศึกษาและชีวิตของเด็กๆ พร้อมกล่าวเพียงว่า

“ขอให้พวกเขาได้มีชีวิตที่สดใส... ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องเหงา เหมือนที่ลั่นทมเคยหวัง”

ก่อนกลับบ้าน ชีพยืนมองท้องฟ้า หยิบกระดาษเขียนจดหมายเล็กๆ ผูกกับลูกโป่งลอยฟ้า ข้อความนั้นเขียนว่า:

> “ถึงลั่นทม... ฉันหวังว่าเธอจะได้รับบุญนี้ ฉันยังรักเธอเสมอ และจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยความดีงามเพื่อเธอ”

— รักจากชีพ

มีต่อตอนที่ 3 ค ว า ม รั ก ท ะ ลุ โ ล ง เเ ก้ ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***