มาเฟียที่รัก – ตอนที่ 4: ไฟแลบกลางคืน

เคย์กระชากลินดาให้ถอยห่างจากประตู “เก็บของจำเป็น เดี๋ยวนี้”

“เกิดอะไรขึ้น?” ลินดาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“พวกมันรู้ที่อยู่เธอแล้ว อีกไม่เกินสิบนาทีจะมีคนมา ‘เก็บ’ เธอ”

เธอไม่ถามต่อ หยิบกระเป๋าสะพาย ใส่โทรศัพท์ เครื่องสำอางเล็กน้อย รูปพ่อ แล้ววิ่งตามเขาออกจากห้อง

...

กลางตรอกซอยแคบๆ แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ฝนยังคงโปรยปรายเบาๆ เคย์พาลินดาวิ่งฝ่าความมืดไปจนถึงรถสีดำที่จอดซ่อนอยู่หลังโกดังร้าง เขาเปิดประตูให้เธอ แล้วสตาร์ทรถทันที

ไม่ถึงสิบวินาทีต่อมา — เสียงรถมอเตอร์ไซค์สี่คันพุ่งตามมา พร้อมชายในชุดดำติดอาวุธ

“หมอบ!” เขาตะโกน ลินดาก้มตัวลงขณะที่กระสุนกระแทกใส่กระจกหลังดัง ปัง!

เคย์หักพวงมาลัยอย่างแม่นยำ รถพุ่งเลี้ยวออกจากตรอกแคบสู่ถนนใหญ่ โดยมีรถจักรยานยนต์ไล่ล่าติดหลังไม่ห่าง

เสียงปืนดังขึ้นอีกนัด กระจกข้างแตกกระจาย

“ฉันไม่นึกเลยว่าเรื่องนี้จะจริงขนาดนี้...” ลินดาพึมพำ มือเธอกำโทรศัพท์แน่น

เคย์หยิบปืนพกจากเบาะหน้ามายื่นให้เธอ “เธอเคยยิงปืนไหม”

“ไม่เคย”

“งั้นแค่ถือไว้ ถ้าพวกมันเปิดประตูได้ — ยิง”

...

เสียงยางบดถนนดังกึกก้อง เคย์หักเลี้ยวเข้าเขตลานจอดรถใต้ดินของตึกร้างแห่งหนึ่ง เขาเบรกแรงจนลินดาเซไปด้านหน้า

“ลงรถ ไปกับฉัน!” เขาเปิดประตูอีกฝั่งแล้วลากเธอวิ่งไปตามบันไดหนีไฟด้านข้าง

เสียงฝีเท้าตามมาใกล้ขึ้นทุกขณะ