ลินดานั่งนิ่งอยู่หน้ารูปถ่าย ใจเต้นแรง ความทรงจำในวัยเด็กผุดขึ้นมาในหัว — พ่อที่เคยจับมือเธอเดินริมคลอง พ่อที่เคยบอกว่า "อย่ากลัวความมืด ถ้าหนูเป็นแสงเองได้"
เธอพึมพำกับตัวเอง “รูปนี้มาจากไหน…”
ยังไม่ทันได้ตั้งสติ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นสามครั้งถี่ๆ
เธอเดินไปดูช่องตาแมว แต่ไม่มีใครอยู่
เธอค่อยๆ เปิดประตูช้าๆ… หน้าห้องว่างเปล่า แต่กลับมีกล่องเล็กๆ วางอยู่
ในนั้นมีโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง ไม่มีซิม ไม่มีรหัสล็อก แต่มีวิดีโอหนึ่งไฟล์
เธอกดเปิดดู — ภาพจากกล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นเหตุการณ์ในโกดังร้าง ชายคนหนึ่งถูกลากเข้าไปโดยกลุ่มคนในชุดดำ หนึ่งในนั้น… คือตัวพ่อของเธอเอง
ก่อนภาพจะจบลง มีเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น “อย่าให้ลูกมันรู้ความจริง ไม่งั้นพวกเราตายหมด”
เสียงนั้น… ลินดารู้สึกคุ้นหูเหลือเกิน
เธอกำลังตั้งสติ มือยังถือโทรศัพท์ไว้แน่น พลันโทรศัพท์เครื่องนั้นก็ดังขึ้น
เบอร์แปลก...
เธอลังเล แต่กดรับ
“เธอควรเลิกยุ่งกับอดีตลินดา... ถ้ายังอยากมีอนาคต” ปลายสายพูดอย่างเยือกเย็น ก่อนจะวางสาย
ทันใดนั้น... มีเสียงเคาะประตูอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิม
ลินดาถอยหลังด้วยความกลัว — แต่เสียงจากหลังประตูพูดขึ้นชัดเจน
“ลินดา... เปิดให้ฉัน เคย์เอง”
...
เธอเปิดประตูอย่างลังเล ร่างสูงของเคย์ยืนอยู่ ใบหน้าเคร่งเครียด และมีรอยถลอกที่มุมปาก
“คุณมาทำไม... ฉัน...”
“มีคนของฉันโดนฆ่าเมื่อคืน” เขาขัดเธอทันที “และฉันคิดว่าพวกมันเริ่มรู้แล้วว่าเธอคือใคร”
ลินดาหน้าซีด “ฉันแค่... ได้รูปจากใครไม่รู้... แล้วก็โทรศัพท์...”
เคย์มองเธออย่างลึกซึ้ง “รูปนั้น... เป็นกุญแจ”
“กุญแจ?”
“พ่อเธอเคยอยู่ในองค์กรมาเฟียเดียวกับฉัน และเขาเป็นคนเดียวที่รู้รหัสเปิดคลังข้อมูลลับ... ที่ทุกแก๊งในกรุงเทพฯ ต้องการ”
...
เขาหยุดก่อนจะพูดชัดเจน
“เธอคือเป้าหมายตอนนี้ ลินดา — แต่ถ้าเธอเชื่อฉัน ฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิต”
ลินดามองเขานิ่ง เธอไม่รู้ว่าความกลัวในอก... หรือความรู้สึกที่กำลังก่อตัวกับผู้ชายตรงหน้า อันไหนมันอันตรายกว่ากันแน่
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 17
Comments