ตอนที่1 ทำไมเรื่องโชคร้ายถึงเป็นผมตลอดเลยล่ะ!?

นิยายเรื่องซ่อนรักแรกพบ

เป็นนิยายโรแมนติกที่ดังมากในตอนนี้จุดขายของมันก็คงเป็นขายฉากเลิฟซีนซึ่งเนื้อเรื่องจะออกแนวดราม่าหน่อยๆ

นางเอกโตมาในตระกูลขนาดกลางพอมีหน้าตาในสังคม พระเอกเป็น1ใน3ตระกูลใหญ่หรือก็คือลูคัส ที่เจอนางเอกครั้งแรกที่อคาเดมี่ก็ตกหลุมรักเพียงแค่เดินชนกันคอยตามติดเป็นเงาท่านหนึ่งจนพระรองเริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตนางเอกมากขึ้นคอยตามช่วยนางเอกมาตลอด ลูคัสที่เห็นแบบนั้นก็เกิดความหึงหวงนางเอกขึ้นมาจึงได้ลักพาตัวไปซ่อนไว้พร้อมกับใส่ร้ายพระรองสุดท้ายพระรองได้โดนทรมาณเจียนตายแถมโดนผนึกพลังอยู่ที่คุกใต้ดิน

ซึ่งจอมแก้วที่ติดตามนิยายเรื่องนี้มาตั้งแต่เริ่มเพียงเพราะชอบพระรองของเรื่องแต่สุดท้ายดันมาตายทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด

"อะไรว่ะเนี่ย"

จอมแก้มขมวดคิ้วจนกลายเป็นปมกับฉากจบของเรื่อง ตอนจบพระนางได้รักกันแต่ที่ยอมไม่ได้คือทำไมพระรองถึงน่าสงสารขนาดนี้เนี่ยห่ะ!มันยอมไม่ได๊ ในระหว่างที่จอมแก้วทำหน้าเคร่งเครียดอยู่นั้นอยู่ๆก็มีเสียงปริศนาเอ๋ยทักขึ้นมา

"จอมทำไมเคร่งเครียดขนาดนั้นล่ะ"

เมฆ รุ่นพี่ที่ทำงานของจอมแก้วเป็นคนเอ่ยทักขึ้นมาเมื่อเห็นรุ่นน้องขมวดคิ้วจนคิ้วจะกลายเป็นปมอยู่แล้ว

"พี่เมฆดูสิ พระรองที่ผมชอบทำไมถึงไม่สมหวังล่ะแถวยังโดนทรมาณอีกไม่เห็นยุติธรรมเลย! ถ้าผมเข้าไปได้นะจะช่วยคุณพระรองสุดความสามารถเลย!"

จอมแก้วทำได้แค่บ่นให้รุ่นพี่ของตัวเองฟังอย่างไม่คิดปกปิดเลยสักนิด ก็เพราะว่า...คุณพระรองหล่อแถมยังอบอุ่นสุดๆไปเลยหน่ะสิ!ใครๆก็อยากได้แบบนี้กันทั้งนั้นคิดแล้วก็เศร้าใจขึ้นมาจริงๆ

"อ๊ะ!จริงสินี่เลยเวลาเลิกงานแล้วนี่ ผมกลับบ้านก่อนนะครับ"

"เดินทางกลับดีๆนะจอม"

ในระหว่างเดินกลับบ้านนั้นจู่ๆก็มีรถเสียหลักพุ่งเข้ามาชนอย่างจัง ร่างเล็กกระเด็นลอยออกมาค่อนข้างไกล

"ปี๊บบบบ ตู้ม!!"

เสียงกระแทกดังกึกก้องไปทั่วบริเวณร่างเล็กนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นถนนเลือดค่อยๆไหลออกมาจากบาดแผลพร้อมกับเปลือกตาที่ค่อยๆปิดลง

"ฟ-.………"

(เสียงอะไร?)

"ฟาน-..........."

(ฟังไม่ออกเลย...เขาพูดอะไร? แล้วทำไมถึงหนาวขนาดนี้นะ)

"อีฟานลูก!!"

"เฮือก! แค่กๆๆๆ"ร่างเล็กสะดุ้งขึ้นมาพร้อมกับสำลักนํ้ายกใหญ่

"อีฟานลูก! ลูกได้สติแล้วหรอตามหมอมา! ตามหมอม๊า!"

"พ เพค่ะ"สาวใช้ทั้งหลายต่างพากันลนบางคนที่ตั้งสติได้วิ่งออกไปตามหมอ

(ใคร? แล้วนี่ที่ไหนอีก? )

คนที่พึ่งฟื้นลืมตาขึ้นมาไม่นานได้แต่เกิดข้อสงสัยเต็มไปหมด ที่นี่ที่ไหน แล้วยังมีคนตกแต่งบ้านแบบนี้อยู่อีกหรอเนี่ย?นึกว่ามีแต่ในนิยา-

"ช้า!"คนเป็นแม่กลับร้อนใจมากเป็นพิเศษจนสุดท้ายได้อุ้มร่างเล็กขึ้นมา

"เห้ย! จะพาผมไปไหนหน่ะ!"

ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะผู้หญิงคนที่เรียกเขาว่าลูกอยู่ๆก็อุ้มเขาแล้วออกตัววิ่งโดยไม่ถามเขาเลยสักคำ!ปล่อยผมไปเถอะ!!

"ท่านหญิงระวั-" เสียงของสาวใช้ตะโกนให้ผู้หญิงคนที่อุ้มผมอยู่ระวังอะไรสักอย่างแต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้วหล่ะ เพราะผู้หญิงคนนี้สะดุดล้มน่ะสิ!! โอเคผมกลับคำก็ได้!อย่าปล่อยผมแบบนี้นะ!

ฟุ่บ

"ว้ากกก ....หือ?ไม่เจ็บแหะ?"

ผมค่อยๆเอามือที่ปิดตาออกผมถึงเห็นผู้ชายร่างสูงที่รับผมได้ทันพอดีเขาส่งยิ้มมาให้ผมยามที่พบเงยหน้ามองเขา ถ้าไม่ได้เขาผมคงตกไปในสวนกุหลาบแล้วสินะ

(แต่ยังไงก็เถอะพอ พอแล้ว!?ไม่เอาอะไรเสี่ยงๆแบบนี้อีกแล้วนะ!)

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังชุลมุนกันอยู่นั้นก็มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมายังร่างเล็กในอ้อมแขนชายร่างสูง พร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***