นิยายเรื่องซ่อนรักแรกพบ

เป็นนิยายโรแมนติกที่ดังมากในตอนนี้จุดขายของมันก็คงเป็นขายฉากเลิฟซีนซึ่งเนื้อเรื่องจะออกแนวดราม่าหน่อยๆ

นางเอกโตมาในตระกูลขนาดกลางพอมีหน้าตาในสังคม พระเอกเป็น1ใน3ตระกูลใหญ่หรือก็คือลูคัส ที่เจอนางเอกครั้งแรกที่อคาเดมี่ก็ตกหลุมรักเพียงแค่เดินชนกันคอยตามติดเป็นเงาท่านหนึ่งจนพระรองเริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตนางเอกมากขึ้นคอยตามช่วยนางเอกมาตลอด ลูคัสที่เห็นแบบนั้นก็เกิดความหึงหวงนางเอกขึ้นมาจึงได้ลักพาตัวไปซ่อนไว้พร้อมกับใส่ร้ายพระรองสุดท้ายพระรองได้โดนทรมาณเจียนตายแถมโดนผนึกพลังอยู่ที่คุกใต้ดิน

ซึ่งจอมแก้วที่ติดตามนิยายเรื่องนี้มาตั้งแต่เริ่มเพียงเพราะชอบพระรองของเรื่องแต่สุดท้ายดันมาตายทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด

"อะไรว่ะเนี่ย"

จอมแก้มขมวดคิ้วจนกลายเป็นปมกับฉากจบของเรื่อง ตอนจบพระนางได้รักกันแต่ที่ยอมไม่ได้คือทำไมพระรองถึงน่าสงสารขนาดนี้เนี่ยห่ะ!มันยอมไม่ได๊ ในระหว่างที่จอมแก้วทำหน้าเคร่งเครียดอยู่นั้นอยู่ๆก็มีเสียงปริศนาเอ๋ยทักขึ้นมา

"จอมทำไมเคร่งเครียดขนาดนั้นล่ะ"

เมฆ รุ่นพี่ที่ทำงานของจอมแก้วเป็นคนเอ่ยทักขึ้นมาเมื่อเห็นรุ่นน้องขมวดคิ้วจนคิ้วจะกลายเป็นปมอยู่แล้ว

"พี่เมฆดูสิ พระรองที่ผมชอบทำไมถึงไม่สมหวังล่ะแถวยังโดนทรมาณอีกไม่เห็นยุติธรรมเลย! ถ้าผมเข้าไปได้นะจะช่วยคุณพระรองสุดความสามารถเลย!"

จอมแก้วทำได้แค่บ่นให้รุ่นพี่ของตัวเองฟังอย่างไม่คิดปกปิดเลยสักนิด ก็เพราะว่า...คุณพระรองหล่อแถมยังอบอุ่นสุดๆไปเลยหน่ะสิ!ใครๆก็อยากได้แบบนี้กันทั้งนั้นคิดแล้วก็เศร้าใจขึ้นมาจริงๆ

"อ๊ะ!จริงสินี่เลยเวลาเลิกงานแล้วนี่ ผมกลับบ้านก่อนนะครับ"

"เดินทางกลับดีๆนะจอม"

ในระหว่างเดินกลับบ้านนั้นจู่ๆก็มีรถเสียหลักพุ่งเข้ามาชนอย่างจัง ร่างเล็กกระเด็นลอยออกมาค่อนข้างไกล

"ปี๊บบบบ ตู้ม!!"

เสียงกระแทกดังกึกก้องไปทั่วบริเวณร่างเล็กนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นถนนเลือดค่อยๆไหลออกมาจากบาดแผลพร้อมกับเปลือกตาที่ค่อยๆปิดลง

"ฟ-.………"

(เสียงอะไร?)

"ฟาน-..........."

(ฟังไม่ออกเลย...เขาพูดอะไร? แล้วทำไมถึงหนาวขนาดนี้นะ)

"อีฟานลูก!!"

"เฮือก! แค่กๆๆๆ"ร่างเล็กสะดุ้งขึ้นมาพร้อมกับสำลักนํ้ายกใหญ่

"อีฟานลูก! ลูกได้สติแล้วหรอตามหมอมา! ตามหมอม๊า!"

"พ เพค่ะ"สาวใช้ทั้งหลายต่างพากันลนบางคนที่ตั้งสติได้วิ่งออกไปตามหมอ

(ใคร? แล้วนี่ที่ไหนอีก? )

คนที่พึ่งฟื้นลืมตาขึ้นมาไม่นานได้แต่เกิดข้อสงสัยเต็มไปหมด ที่นี่ที่ไหน แล้วยังมีคนตกแต่งบ้านแบบนี้อยู่อีกหรอเนี่ย?นึกว่ามีแต่ในนิยา-

"ช้า!"คนเป็นแม่กลับร้อนใจมากเป็นพิเศษจนสุดท้ายได้อุ้มร่างเล็กขึ้นมา

"เห้ย! จะพาผมไปไหนหน่ะ!"

ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะผู้หญิงคนที่เรียกเขาว่าลูกอยู่ๆก็อุ้มเขาแล้วออกตัววิ่งโดยไม่ถามเขาเลยสักคำ!ปล่อยผมไปเถอะ!!

"ท่านหญิงระวั-" เสียงของสาวใช้ตะโกนให้ผู้หญิงคนที่อุ้มผมอยู่ระวังอะไรสักอย่างแต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้วหล่ะ เพราะผู้หญิงคนนี้สะดุดล้มน่ะสิ!! โอเคผมกลับคำก็ได้!อย่าปล่อยผมแบบนี้นะ!

ฟุ่บ

"ว้ากกก ....หือ?ไม่เจ็บแหะ?"

ผมค่อยๆเอามือที่ปิดตาออกผมถึงเห็นผู้ชายร่างสูงที่รับผมได้ทันพอดีเขาส่งยิ้มมาให้ผมยามที่พบเงยหน้ามองเขา ถ้าไม่ได้เขาผมคงตกไปในสวนกุหลาบแล้วสินะ

(แต่ยังไงก็เถอะพอ พอแล้ว!?ไม่เอาอะไรเสี่ยงๆแบบนี้อีกแล้วนะ!)

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังชุลมุนกันอยู่นั้นก็มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมายังร่างเล็กในอ้อมแขนชายร่างสูง พร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ

 ด เดี๋ยวสิผมยังไม่รู้เลยว่าที่นี่ที่ไหน!แล้วอีกอย่างพวกคุณเป็นใครเนี่ย!?

ผมได้แต่สับสนมึนงงอย่างบอกไม่ถูกพอลืมตาตื่นขึ้นมาก็อยู่ใกล้กับบ่อนํ้าแถมยังหนาวสุดๆแล้วไหนจะยังมีคนไม่คุ้นตารายล้อมเต็มไปหมดเลย

"นี่ มินลี่เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"

คนที่เอ่ยถามคือชายวัยกลางคนที่อุ้มผมอยู่เขาถามหญิงตรงหน้าด้วยเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะยื่นมือไปดึงผู้หญิงคนที่ล้มขึ้นมา จะว่าไปผู้ชายคนนี้ดูคุ้นๆแหะผมสีม่วงเข้มดูมีเอกลักษณ์ หล่อสูง ตาคม นัยตามีสีม่วงเข้มเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เอ๊ะ? หลังจากสับสนชั่วครู่

นี่มัน'เลอาร์ เวลสัน'1ในตัวประกอบสุดรํ่ารวยทั้งยังเป็นท่านเคานต์1ใน3ตระกูลใหญ่ส่วนผู้หญิงคนนี้คือ'มินลี่ เวลสัน' ลักษณะเด่นคือมีผมสีชมพูออกม่วงๆ นัยตาสีชมพูพีช ซึ่งตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าตัวเองหลุดเข้ามาในโลกนิยายที่เคยพูดเล่นๆไว้ก่อนตายทำไมซื้อหวยแล้วไม่ถูกแบบนี้มั้งอ่ะ

"มันใช่เวลาถามไหมเจ้าคะท่านพี่ ช่วยอีฟายก่อนเจ้าค่ะ!"

จากนั้นร่างเล็กถูกนำขึ้นมาบนห้องของตนพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกออกไป ในขณะที่หมอประจำตระกูลกำลังตรวจร่างกายอยู่นั้นเองก็มีคำพูดที่ทำให้หมอกับพ่อของร่างนี้ถึงกับนิ่งด้วยความช็อกทันที

"พวกคุณเป็นใครหรอครับ?"

เพล้ง!

เสียงแก้วตกแตกมาจากทางด้านประตูคนที่ทำนั้นคือ'มินลี่'หรือผู้เป็นมารดาของร่างนี้ ซึ่งที่ร่างเล็กแกล้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเขาเป็นเพราะว่าในนิยายนั้นไม่ได้บรรยายถึงครอบครัวนี้มากนักทำให้เขาไม่รู้ประวัติความเป็นมาแต่ในนิยายดันมีบอกไว้ว่าอีฟานจะโดนพระเอกฆ่าเพียงเพราะถามทางนางเองเฉยๆเรียกได้ว่าอนาถสุดๆ

ผู้หญิงคนนั้นตรงปี่เข้ามาหาร่างเล็กที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงกว้างด้วยหน้าตาตื่นด้วยความตกใจบวกกับเป็นห่วง แต่ความเป็นห่วงแบบนี้เขาไม่ชินเลยเพราะในชาติก่อนตัวเขาไม่มีครอบครัวเขาโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหางานทำส่งตัวเองเรียนจนจบเรียกได้ว่าตอนนั้นยากลำบากสุดๆ

"อีฟานลูกหนูจำแม่ไม่ได้จริงๆหรอ"

"ขอโทษนะคับ"

"ผมจำพวกคุณไม่ได้จริงๆ"

ร่างเล็กตอบกลับเสียงเบาคล้ายรู้สึกผิด ส่วนแม่ของร่างนี้จับมือเขามากุมไว้ด้วยมือที่สั่นเทาเธอทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ต้องทำอะไรต่อจนมีมือของคนเป็นสามีมาลูบหลังเพื่อปลอบ

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรามาค่อยๆทำความรู้จักค่อยๆสร้างความทรงจำใหม่นะ"

ร่างสูงที่เงียบมานานเอ่ยพูดเสียงอ่อนโยนเพราะแต่ก่อนตนไม่ค่อยสนใจลูกชายคนเล็กมากนักเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงานทั้งเขาและภรรยางั้นตอนนี้พวกเขาก็ขอถือโอกาสสร้างความทรงจำดีๆภายในครอบครัว

"แม่ชื่อมินลี่ เวลสันนะลูกส่วนนี่พ่อของลูกชื่อเลอาร์ เวลสัน" มินลี่พูดเสียงสั่นเล็กน้องพลางแนะนำคนในครอบครัวให้รู้จัก

"ส่วนลูกชื่ออีฟาน เวลสันมีพี่ชาย1คนชื่อกราฟ เวลสัน"

กราฟ?อ่า จริงสิมีชื่อนี้อยู่ด้วยนี่นาชื่อนี้ไม่ค่อยโผล่ออกมาเลยเกือบลืมไปแล้วจริงๆไม่สิลืมไปแล้วต่างหาก

หลังจากแนะนำคนในครอบครัวให้คนที่พึ่งเกิดใหม่ได้รับรู้ เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูก่อนที่แม่ของตนจะเอ่ยอนุญาตให้เข้ามาปรากฏว่าเป็น...

"อ๊ะ อีฟานนายเป็นอย่างไรบ้าง"

'อลิซ เจอร์แปน' หญิงสาววัยเดียวกันกับอีฟานเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย ดวงตากลมโต ริมฝีปากบาง ผิวขาวเหลือง ผมสีบรอนด์ เธอเป็นเพื่อนในสมัยเด็กของอีฟานและใช่เธอคือนางเอกในนิยายนั่นเอง

แม้ผมจะตื่นเต้นที่ได้เจอนางเอกของเรื่องเพราะนักเขียนบรรยายว่านางเอกสวยจนไม่มีใครเทียบติดเลย แต่ผมอยู่ในบทคุณชายน้อยความจำเสื่อมอยู่ซึ่งถ้าแสดงออกไปมากกว่านี้คงได้โดนสงสัยแน่ทำได้แค่ตีหน้างงต่อไป

"ใครหรอครับ?"

"??" อลิซทำหน้างงเมื่ออีฟานถามกลับมาว่าตนนั้นเป็นใคร

ซึ่งเลอาร์ได้รีบอธิบายให้อลิซฟังในทันทีเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของนางเอก

"หนูอลิซพอดีว่าอีฟานตกนํ้าหน่ะหัวน่าจะกระแทกกับหินทำให้อีฟานความจำเสื่อม"

"งั้นหรอคะ..."หน้าของเธอดูเศร้าลงทันทีหลังฟังจบ

"งั้นฉันจะแนะนำตัวให้ฟังอีกครั้งนะฉันชื่ออลิซ เจอร์แปน อายุ14ปีเท่ากับนายนะ!"

"เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเด็กๆเลยล่ะ ปกติฉันจะมาเล่นกับนายบ่อยๆแต่ครั้งนี้พอมาถึงฉันเห็นทุกคนวิ่งวุ่นกันเลยเข้าไปถามสาวใช้คนหนึ่งว่านายอยู่ไหน"

"เขาบอกว่านายตกนํ้าตอนนี้อยู่บนห้องหน่ะฉันเลยรีบมาหานาย"พอถึงประโยคนี้เสียงของเธอค่อยๆเบาลง

ผมรู้สึกเอะใจขึ้นมาต้องบอกไว้ก่อนว่าผมเป็นคนที่เรียนรู้เร็วแล้วผ่านโลกมาเยอะเพราะทำงานบริษัทมาก่อนต้องไปคุยกับลูกค้าจนผมพัฒนาที่จะหว่านล้อมคนอื่นหรือรับรู้ได้ว่าใครโกหกจากพิรุธ

นางเอกรู้ว่าผมตกนํ้าแต่กลับทำหน้างงว่าผมความจำเสื่อม ผมต้องยอมรับจริงๆว่าในตอนที่อ่านนิยายเรื่องนี้ผมอคติกับอลิซจริงๆในนิยายบางฉากผมรู้สึกว่านางเอกแอบร้ายอยู่เหมือนกัน

ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้อลิซคงจะคาดไม่ถึงหรอกว่าผมจะความจำเสื่อมจากการจมนํ้า

"งั้นหรอ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะอลิซแต่ผมรู้สึกเพลียๆอยากจะพักผ่อนหน่อยเอาไว้มาเล่นกันวันหลังนะอลิซ"

"อื้ม!ได้สิ!"

"อ๊ะจริงสิ อีก10-11วันเลยกว่าอลิซจะมาเล่นด้วยได้เพราะว่าท่านพ่อมีงานที่อาณาจักรอื่นกว่าจะกลับคงนานมากแน่ๆเลย"สีหน้าเธอเศร้าลงเล็กน้อย

"แต่ยังไงก็เถอะ! พักผ่อนนะอีฟานหายไวๆล่ะ"

เธอพูดจบก็ขอตัวกลับทันทีแต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ขนลุกขนาดนี้ทั้งๆที่ดูปกติทุกอย่าง