1st P 02

เมื่อต้องเดินไปตามทางเดิน ณ สถานการณ์แบบนี้

รู้สึกวินเวียนศีรษะอย่างบอกไม่ถูก

ฉันนั้นแทบจะคิดถึงยาชาที่ฉันเคยถูกฉีดโดยคุณพยาบาลสาวสุดสวยในโรงพยาบาลของรัฐ

ในตอนนั้นก็มีดบาดมือซึ่งเป็นแผลที่ลึกมาก ต้องเย็บถึง3เข็ม

ต้องเรียกได้ว่าประสบการณ์ถูกยิงครั้งแรกนี่มันไม่ดีเลย

ธอณ

หวังว่าจะไม่โดนจุดสำคัญนะ

เพราะจุดที่ถูกลูกตะกั่วบ้านั้นสร้างความเจ็บและเสียหายต่อแขนขอฉัน

ปรายประสาทของนิ้วมือจะยังคงกำมือได้แต่ก็ไม่สุดแทบไม่ต้องไห้มันยกหรือหยิบจับสิ่งของทั้งนั้นแหละ

ฉันเดินต่อไปเพื่อไปยังจุดนัดหมายมือขวาของฉันยังกำวิทยุสือสารไว้แน่

ฉันหนีบกระบองไฟฟ้าไว้ที่ใต้หว่างแขน นึกย้อนกลับไอ้ผู้บุกรุกอะไรนั้นมันมีปืนนิ

ธอณ

ไปทางไหนนะ?

มันก็จริงที่ฉันเป็นพนักงานของที่นี่แต่ยังไม่ต่างกับเด็กฝึกงานเลยนะฉันพึ่งจะประจำสาขานี้ได้แค่3สัปดาห์เอง

การจะใช้ลิฟท์เพื่อไปต่อคงไม่เป็นความคิดที่ดีแน่มีแต่จะถูกดักยิงเสียป่าว

...

มันเป็นการตัดสินใจถูกต้องหรือป่าว?ฉันหาเส้นทางบรรไดเพื่อเคลื่อนที่ออกไปจากตำแหน่งเดิมจากจุดที่มีการสังหารหมู่

พวกเขาไม่เคยบอกอะไรฉันเลย

ได้แต่เพียงทำตามที่เขาหรือเธอ ออกคำสังผ่านเสียง

ฉันมันก็แค่เด็กช่างที่ไม่ชอบมีเรื่องกับใคร

สถานะทางการเงินของครอบครัวของฉันนั้นลำบาก

แม้จะพยายามสร้างผลงานมากแค่ไหนก็ไม่มีใครเหลียวแล

การพยายามเพื่อที่จะสอบชิงทุนต่างๆมากมายที่เข้านั้นล้มเหลว

ในยุคที่วุฒิการศึกษานั้นสำคัญในการเป็นแต้มต่อเพื่อความสำเร็จในหน้าที่การงาน

และในที่สุดตัวฉันก็มาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ มันเป็นผลมาจากเส้นทางที่ฉันต้องเลือก ว่าจะคว้ามันไว้หรือยอมแพ้ต่อโชคชะตา

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน

ณ วิทยาลัยฝึกวิชาชีพต่างจังหวัด

ใจผมนั้นตื่นเต้นไม่เป็นจังหวะ มือสั่นระริก แทบเก็บอาการไม่อยู่ ว่าในขณะนี้ผมนั้นได้มายื่นอยู่หน้าห้องของท่านผู้อำนวยการ

ตัวผมนั้นเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง ผมมองนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา จัดแจงเอาชายใส่เข้าไปในกางเกงสีนิลให้เรียบร้อย

อีกแค่30วินาทีจะตรงเวลาที่นัดหมายไว้ เช่นนั้นผมจึงได้เคาะประตู

ก็อกๆๆ

ผู้อำนวยการ

เข้ามา

ธอณ

สวัสดีครับ

ผู้อำนวยการ

เธอคือ..?

ธอณ

....ผมปี3/2 ชื่อธอณครับ

ความเกร็งแทบเป็นตะคริวลามไปทั้งตัว แม้ต่อลิ้นของผมนั้นทำให้สือสารได้ยากลำบาก

ธอณ

‘ใจเย็นตัวฉัน’

ธอณ

‘พุทธ.....’

ธอณ

‘โท.....’

เขากระดกแวนตา สายตาของเขากำลังมุ่งความสนใจไปที่กระดาษA4ที่ถูกพิมพ์ด้วยตัวหนังสือสีดำ เท่าที่หองเห็นก็สังเกตได้ว่าจะมีรูปถ่ายตรงมุมของกระดาษ

ธอณ

‘นั้นรูปเรานิ’

ผู้อำนวยการ

เธอนั้นเอง

ธอณ

ครับท่าน

ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาเรียกผมมาทำไม ในใจยังคงลุ้นอยู่ว่ามันต้องสำเร็จ

โดยที่ไม่ได้เตรียมรอรับกับสิ่งนี้

(ความผิดหวัง)

ผู้อำนวยการ

โครงการนี้เธอไม่ผ่าน

ไม่ผ่าน

ธอณ

หะ

ไม่มีสิ่งใดมาบรรยายความรู้สึกนี้

มันอัดอั้น

มันทรมาร

ณ ระหว่างทางกลับบ้าน

เวลานี้คือ4โมงเย็น อากาศอึมครึมไร้แสงแดด เมฆฝนรวมตัวเป็นก้อนเทห่าฝนลงมาแบบไม่คำว่าปราณี

ตัวผมยังคงเดินอยู่ ณ ที่แห่ง

เป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวคือขอให้ถึงบ้าน

ไม่สิมันคือหอพังต่างหากละ

ฝนตกลงมาจากฟ้าเฉกเช่นน้ำตาที่มันหลั่งไหล

ยังคงให้กำลังใจตัวเองว่าที่ทำลงไปนั้นดีที่สุดแล้ว

ธอณ

‘พวกเขาคงจะผิดหวังไหมนะ’

ก่อนที่จิตผมจะฟุ้งซ่านไปมากนี้ก็ได้ลากสังขารมาถึงหน้าหอ

ธอณ

‘นั้นใคร’

ตาผมพร่ามัวไม่รู้ว่าเพราะเม็ดฝนหรือเป็นที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ที่หน้าประตูรั้วหอมีบุคคลปริศนาสวมเสื้อกันฝนที่บดบังใบหน้าตัวชุดยาวจนแทบติดพื้น

รูปร่างผอมสูงแบบนี้แทบทายไม่ถูกเลยว่าเป็นชายหรือหญิง

ว่าแต่เขามาทำอะไร เป็นเพื่อนหรือคนรู้จังของใครในหอนี้งั้นหรือ?

คิดอยู่ในใจอยู่เช่นนั้นแล้วขณะที่ยังมองเขาคนนั้นด้วยความสงสัย

ฟ้าก็แลบผ่านหน้าจากที่ไกลๆ

ธอณ

‘บ้าไปแล้ว!’

แค่เซี่ยววินาทีของแสงแฟลชที่ผ้านหน้าไป ผมตาฝาดงั้นหรือ

ไม่ๆๆๆ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ