ใต้เงาคืนสุดท้าย ตอนที่2อย่าไปที่นั่น(ep2)

มาร์คเดินออกมาหน้าบ้าน หลังจากที่พูดคุยกับธนาเสร็จ รู้สึกเหมือนโดนโยนเข้าไปในใยแมงมุมที่มองไม่เห็น เขาเดินกลับมาที่รถ หยุดนิ่งอยู่ข้างประตูรถ แล้วสบถเบา ๆ

มาร์ค(ตัวหลัก)

(พึมพำกับตัวเอง) “กูพลาดตรงไหนวะ… เบาะแสแม่งโผล่มาเป็นชุด แต่ไม่เคยตรงกันซักอย่าง”

เขาเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหยิบโน้ตของเมย์ขึ้นมาดูอีกครั้ง — “อย่าไปที่นั่น”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(สบถ) “แล้ว ‘ที่นั่น’ นี่มันที่ไหนกันแน่วะ… หรือว่า…”

เขาหยิบแผนที่ในโทรศัพท์ขึ้นมา ไล่ดูโลเคชันที่เมย์เคยไปช่วงก่อนหายตัว แล้วสายตาก็หยุดที่หนึ่ง—โกดังเก่า ริมเมือง ที่ไม่มีใครเข้าไปใช้งานมาหลายปี

มาร์ค(ตัวหลัก)

(กัดฟันแน่น สายตาคม) “มึงห้ามไปที่นั่น… งั้นกูก็ต้องไป”

[กลางดึก – หน้าโกดังเก่า]

แสงไฟหน้ารถสาดส่องไปยังตัวโกดังที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์ มาร์คเดินลงจากรถ ในมือถือไฟฉาย พร้อมอาวุธพกเล็ก ๆ ที่แนบข้างเอว

มาร์ค(ตัวหลัก)

(พึมพำกับตัวเองขณะเดินเข้าไป) “กูไม่ชอบที่แบบนี้เลยแม่ง… กลิ่นก็โคตรแปลก”

เขาเดินฝ่าความมืดเข้าไปจนถึงด้านในของโกดัง ที่นั่นมีห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่งถูกล็อกจากด้านนอก

มาร์คค่อย ๆ ไขกุญแจผีที่เขาพกติดตัวอยู่ จนสามารถเปิดมันออกได้

เสียง: (เบา ๆ สั่น ๆ) “…มาร์ค…”

มาร์คชะงัก ไฟฉายส่องไปเจอเมย์—ยังมีชีวิตอยู่! ถูกมัดมือและขา นั่งอยู่กับพื้นในสภาพอ่อนแรง

มาร์ค(ตัวหลัก)

(ตกใจ) “เฮ้ย! เมย์!”

เขารีบเข้าไปปลดเชือก เมย์หายใจหอบ ใบหน้าซีดเซียว

เมย์

(พูดเบา ๆ) “ทำไม… ทำไมถึงมาที่นี่ ก็บอกแล้วว่าอย่ามา…”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(ดึงเธอลุกขึ้น) “ก็จะให้ปล่อยเธอไว้แบบนี้ได้ยังไง…”

เมย์

(น้ำตาไหล) “ไม่… ไม่ใช่แค่เรื่องของฉัน… มันกำลังจะเริ่มอีกแล้ว…”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(ขมวดคิ้ว) “หมายความว่ายังไง? อะไรจะเริ่มอีก?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมมืด… เสียงชายปริศนา: “มันไม่ใช่เรื่องของนาย มาร์ค…”

ไฟฉายส่องไปเห็น… ชายในชุดนักสืบของหน่วยเดียวกับมาร์ค! คนที่เขาเคยเห็นในสำนักงาน—รุ่นพี่ในทีมของเขาเอง!

มาร์ค(ตัวหลัก)

(สบตาชายคนนั้น น้ำเสียงเย็น) “แบบนี้นี่เอง… คนร้ายที่แท้จริงอยู่ใกล้กว่าที่คิด…”

ตัวประกอบชาย

(ก้าวออกจากเงามืด ช้า ๆ) “เสียดายนะ… ถ้าแกไม่ดื้อ ไม่อยากเป็นฮีโร่เหมือนเด็ก ๆ... เรื่องนี้คงจบไปนานแล้ว”

เมย์

(เสียงสั่น) “อย่า… อย่าฟังเขานะ มาร์ค…”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(กอดเมย์ไว้เบา ๆ มือยังถือไฟฉายแน่น) “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเชื่อเขา…”

ตัวประกอบชาย

(หัวเราะเบา ๆ) “ก็เหมือนตอนนั้นไง วันที่นายยังเป็นเด็ก… ยังจำได้มั้ย? วันที่นายเห็น 'ฮีโร่' ของนายจับคนร้าย—แต่จริง ๆ แล้ว…”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(เสียงแข็ง) “หยุดพูด…!”

ตัวประกอบชาย

(เย้ยหยัน) “จริง ๆ แล้วมันก็แค่การจัดฉาก นายเห็นแค่ ‘สิ่งที่อยากเชื่อ’ เท่านั้นแหละ”

[มาร์คตัวแข็ง แววตาเปลี่ยน—จากตกใจเป็นเจ็บลึก]

เมย์

(มองมาร์ค น้ำตาคลอ) “มาร์ค… อย่าให้เขาทำลายสิ่งที่เธอเป็นนะ…”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(สูดลมหายใจลึก น้ำเสียงสั่นแต่มั่นคง) “ฉันอาจจะโง่ที่เคยเชื่อ… แต่ไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว”

[เขายื่นไฟฉายให้เมย์ แล้วค่อย ๆ ดึงปืนออกจากซอง]

มาร์ค(ตัวหลัก)

(จ้องชายตรงหน้า) “บอกมาว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด… หรือไม่งั้น นายจะเป็นคนแรกที่ฉันลากออกไปเอง”

[ความเงียบชั่วขณะ — ชายปริศนาขยับมือช้า ๆ ไปใกล้เข็มขัด เขาเองก็พกอาวุธ]

มาร์ค(ตัวหลัก)

(เสียงเย็นเฉียบ) “แค่ลองขยับอีกนิดเดียว… แล้วฉันจะไม่พูดซ้ำ”

ตัวประกอบชาย

(ยิ้มมุมปาก) “คิดว่าตัวเองเหนือกว่างั้นเหรอ?”

[ทันใดนั้น ชายปริศนาเหวี่ยงอาวุธสั้นจากแขนเสื้อออกมา แต่มาร์คพุ่งตัวหลบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับข้อมืออีกฝ่ายบิดอย่างแม่นยำ เสียงกระดูกลั่นเบา ๆ]

ตัวประกอบชาย

“อั่ก—!”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(บีบแขนอีกฝ่าย กดลงกับพื้น) “จุดอ่อนที่ข้อมือขวา นายเคยเจ็บมาก่อนใช่ไหม? ท่าทางการขยับของนายตอนถือไฟฉายวันนั้นมันฟ้องหมดแล้ว…”

[ชายปริศนาเจ็บจนเหงื่อไหลซึม]

มาร์ค(ตัวหลัก)

(โน้มตัวลงต่ำ กระซิบเย็น ๆ ข้างหู) “นายชอบควบคุมเกมนี้ใช่ไหม? วางแผน หลอกใช้คนรอบข้าง… แต่ปัญหาคือนายอ่านใจผิดคน”

[ชายปริศนาเงียบไปชั่วครู่ — เมย์จ้องมาร์คด้วยความตกตะลึง ทั้งจากทักษะการต่อสู้และคำพูดเฉียบขาด]

มาร์ค(ตัวหลัก)

(หันมามองเมย์ครู่หนึ่ง เสียงอ่อนลง) “เธอปลอดภัยแล้ว”

[เขาลุกขึ้น ปล่อยให้ชายปริศนาเจ็บกับพื้น]

มาร์ค(ตัวหลัก)

(หันไปพูดเสียงแข็ง) “เกมจบแล้ว แต่ฉันยังไม่พอใจ… ตอนนี้นายจะเลือกอะไรดี? สารภาพ… หรือให้ฉันค่อย ๆ แกะปมทั้งหมดจากปากนายทีละคำ”

ตัวประกอบชาย

(น้ำเสียงสั่น) “…มันไม่ใช่แค่ฉัน…”

มาร์ค(ตัวหลัก)

“ก็พูดมา อย่าทำให้เสียเวลา”

ตัวประกอบชาย

(หายใจหอบ กัดฟันแน่น) “…มันมีอีกคน… คนที่คอยสั่งฉันมาอีกที…”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(เดินเข้าไปใกล้ ยืนค้ำหัวเขา) “ชื่ออะไร?”

ตัวประกอบชาย

(กลืนน้ำลาย) “…สารวัตร… สารวัตรธีรัช…”

[มาร์คชะงักเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนไป — สารวัตรธีรัชคือหัวหน้าสูงสุดของหน่วยเขา คนที่ไว้ใจที่สุด]

เมย์

(เบิกตากว้าง) “คนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด… คือเขา?”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(เงียบไปชั่ววินาที ก่อนพูดเสียงเรียบ) “…อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้แล้วว่าใครเป็นใคร”

[เขาหยิบกุญแจมือจากเข็มขัดตัวเอง ล็อกข้อมือชายปริศนาไว้แน่น]

มาร์ค(ตัวหลัก)

(พูดขณะหันหลังกลับ) “ฉันจะไม่เสียเวลาเล่นเกมลวงอีก… คราวนี้ ฉันจะลากเขาออกมาจากเงาด้วยตัวเอง”

[เช้าวันถัดมา – ที่สำนักงานนักสืบ]

ข่าวในทีวี: “…เจ้าหน้าที่ระดับสูงของหน่วยสืบสวนถูกจับกุม หลังมีหลักฐานเชื่อมโยงกับคดีลักพาตัวและฆาตกรรมต่อเนื่อง…”

เมย์

(เดินเข้ามาช้า ๆ) “ยังไม่กลับอีกเหรอ?”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(ยิ้มบาง ๆ) “ก็แค่… ยังไม่อยากปิดแฟ้มสุดท้าย”

เมย์

“แล้วเธอจะทำยังไงต่อ?”

มาร์ค(ตัวหลัก)

(มองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงมั่นคง) “ยังมีอีกหลายคนที่เชื่อในเงา… ฉันจะเปิดโปงมันทีละคน”

[เมย์มองเขา แววตาปนน้ำตา แต่มีรอยยิ้ม]

เมย์

“งั้นก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยล่ะ… นักสืบ”

จบตอน

อย่าไปที่นั่น

สนุกกันไหมทุกคน

เเอดเขียนครั้งเเรก

เเต่จะพยามให้เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นละกัน

บายยยยย

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ