เกิดใหม่เป็นแฝดนารูโตะ ระยะห่าง

ณ ห้องทำงานโฮคาเงะ

มินาโตะ

งั้นเหรอ

มินาโตะ

เป็นความคิดที่ดีนะ

มินาโตะ

ไว้ครูจะเอาเข้าที่ประชุมวันพรุ่งนี้

โอบิโตะ (วัยรุ่น)

ครับ

โอบิโตะ (วัยรุ่น)

ถ้างั้นผมขอตัว-

มินาโตะ

โอบิโตะ

โอบิโตะ (วัยรุ่น)

ครับ?

มินาโตะ

เธอนังจำความฝันของตัวเองได้หรือเปล่า

โอบิโตะ (วัยรุ่น)

จำได้ครับ

โอบิโตะ (วัยรุ่น)

ผมน่ะ

โอบิโตะ (วัยรุ่น)

จะเป็นโฮคาเงะที่เก่งกว่าอาจารย์

โอบิโตะ (วัยรุ่น)

แล้วก็จะใช้เนตรวงแหวนนี่ปกป้องโคโนฮะ

โอบิโตะพูดพลางยกมือชี้เนตรวงแหวนของตนที่เหลือเพียงหนึ่งข้าง เขายิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

มินาโตะ

ดี

มินาโตะ

ภารกิจแรกของเธอหลังจากนี้

มินาโตะ

ฉันจะแต่งตั้งเธอเป็นโจนินประจำทีม 4 สมาชิกทีมจะแจ้งคราวหน้า

มินาโตะ

อย่ายอมแพ้ละโอบิโตะ

โอบิโตะ (วัยรุ่น)

ครับ!!

โอบิโตะ (วัยรุ่น)

ผมจะไม่ทำให้ครูผิดหวัง!!

โอบิโตะยกยิ้มด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องทำงานไปด้วยความรวดเร็ว

มินาโตะ

เข้ามา

คาคาชิ (วัยรุ่น)

//ยกหน้าต่างขึ้น

คาคาชิ (วัยรุ่น)

อาจารย์เรียกผมมามีภารกิจเร่งด่วนเหรอครับ

มินาโตะ

ฉันมีภารกิจให้เธอทำ

มินาโตะ

เป็นภารกิจลับ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ครับ

มินาโตะ

อีกสองวันฉันอยากให้เธอเดินทางออกไปนอกหมู่บ้าน

มินาโตะ

เพื่อรับข่าวจากสายของหมู่บ้าน

มินาโตะ

เป้าหมายอยู่ที่ชายแดนแคว้นซึนะงาคุเระ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ซึนะ..

มินาโตะ

ฉันอยากให้เธอไปโดยที่ไม่มีใครรู้

คาคาชิ (วัยรุ่น)

เข้าใจแล้วครับ

มินาโตะ

แล้วก็

มินาโตะ

ฉันอยากให้เธอช่วยเว้นระยะห่างกับเร็นหน่อย

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ครับ?

มินาโตะ

คาคาชิ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

[ อาจารย์.. ]

() กระซิบ . กระทำ [คิดในใจ]

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ทำไมเหรอครับ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ทำไมผมถึงต้องเว้นระยะห่างกับเร็น

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ผม-..

มินาโตะ

ไปเตรียมตัวทำภารกิจได้แล้ว

คาคาชิ (วัยรุ่น)

...

มินาโตะ

ฉันไม่ยากได้ยินว่าเธอทำภารกิจพลาด

มินาโตะ

ส่วนเรื่องอื่นไว้เธอกลับมาค่อยคุยกัน

คาคาชิ (วัยรุ่น)

เข้าใจแล้วครับ

คาคาชิได้แต่ขานรับคามคำขอ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง

ขณะที่มินาโตะยกมือขึ้นนวดขมับก่อนจะเปิดม้วนคำภีร์ คำทำนายออกอ่านอีกครั้ง

มินาโตะ

พระจันทร์จะกลืนกินดวงตะวัน ดอกไม้จะเหี่ยวเฉาแท้มีรากอยู่ใต้น้ำ กระต่ายจะถูกกินเมื่ออยู่ใกล้หมาป่า ทางรอดคือการออกเดินทาง

มินาโตะ

เร็นโตะ ..

มินาโตะ

หมายความว่า ดอกบัว

มินาโตะ

ออกเดินทาง...

มินาโตะ

คงต้องเป็นแบบนั้นล่ะนะ

มินาโตะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ เขาส่ายหน้ากับความคิดของตัวเอง

มินาโตะ

ไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ เหรอ

. . .

ขณะเดียวกันนั้น

ณ บริเวณเนินเขาเล็กๆ ใกล้บ้าน เด็กชายเจ้าของกลุ่มผมชาดกำลังนั่งแอบอยู่หลังต้นไม้ต้นใหญ่ เขาชะโงกทองมาทางบ้านเป็นระยะ ทว่ากลับไร้สี่แววของใครบางคน

เพียงไม่กี่นาทีต่อมานารูโตะเดินกลับมาที่บ้านด้วยท่าทางปกติ แต่หลังจากนารูโตะเข้าบ้านไป เร็นยังคงนั่งรออยู่พักใหญ่ท้องฟ้ายามเย็นเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ

เร็น (วัยเด็ก)

ไม่มาเหรอเนี่ย..

เร็น (วัยเด็ก)

ปกติต้องมารอไม่ใช่เหรอ...

เร็น (วัยเด็ก)

.ขมวดคิ้ว

เร็น (วัยเด็ก)

บ้าจริง ๆ ปล่อยให้เรา-..

เร็น (วัยเด็ก)

โอ๊ยยย

เร็น (วัยเด็ก)

คราวหลังจะไม่รอแล้วอะนะ

. . . .

ช่วงเย็นวันต่อมา

คาคาชิที่กำลังเดินกลับบ้าน ดวงตาสีดำเหม่อลอยขณะก้าวเดินบนถนนที่คุ้นชิน ก่อนจะชนเข้ากันร่างนุ่มนิ่มของใครบางคนจนเจ้าตัวล้มลงกับพื้น

ตุ๊บ!

" โอ๊ย!! "

คาคาชิสะดุ้งเขารีบยื่นมือไปหาคนตรงหน้าก่อนจะชะงักไปครู่หนึ่ง

เร็น (วัยเด็ก)

ทำไมเดินไม่ดูทางเลย-..

คาคาชิ (วัยรุ่น)

เธอ...

เร็น (วัยเด็ก)

...

คาคาชิ (วัยรุ่น)

มา

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ทำอะไรแถวนี้

เ็นหันมองซ้ายทีขวาที ก่อนจะตอบคนตรงหน้าด้วยความตื่นตระหนก

เร็น (วัยเด็ก)

อะ..เอ๋ออ

เร็น (วัยเด็ก)

แค่...

เร็น (วัยเด็ก)

แค่เดินผ่านมาน่ะ!

เร็น (วัยเด็ก)

เดินผ่านมาเฉย ๆ

แกร๊ก

" คาคาชิ กลับมาแล้วเหรอ "

เสียงทุ้มของผู้ชายวัยกลางคนดังขึ้น ก่อนจะเดินออกมาหาลูกชาย

เร็น (วัยเด็ก)

[ แค่บังเอิญเดินมาเฉย ๆ ]

เร็น (วัยเด็ก)

[ ต้อง..ต้องรีบเดินกลับ..]

เร็น (วัยเด็ก)

[ แต่ว่า.. ]

เร็น (วัยเด็ก)

[ มันสงสัย.. ]

คาคาชิ (วัยรุ่น)

มีอะไรหรือเปล่า

มือเล็กกำชายเสื้อแน่น ก่อนจะตัดสินใจถามคนตรงหน้า ดวงตาสีฟ้าสดใสเงยมองคนตรงหน้าครู่หนึ่ง ก่อนจะเอียงใบหน้ามองไปด้านข้าง

เร็น (วัยเด็ก)

ทำไมเมื่อวาน..

เร็น (วัยเด็ก)

ถึงไม่มาล่ะ....

ตึกตัก ตึกตัก

เร็น (วัยเด็ก)

[ ตื่นเต้นอะไรเนี่ย.. ]

เร็น (วัยเด็ก)

[ คนอย่างคนคนนี้.. ]

เร็น (วัยเด็ก)

[ คงไม่ตอบเราหรอก.. ]

ดวงตาสีฟ้าหลุมต่ำลง มือเล็กขยับปลายเสื้อยุกยิกราวกับกำลังใช้ความคิด ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

เร็น (วัยเด็ก)

ขอโทษที่มารบกวน-...

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ขอโทษนะ

เร็น (วัยเด็ก)

.เงยมอง

คาคาชิ (วัยรุ่น)

.ยิ้ม

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ฉันมีภารกิจด่วนน่ะ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

เมื่อวานเธอคงจะรอนานเลยใช่ไหม

ดวงตาสีฟ้าคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ใบหน้าเล็กก้มลงด้วยความรวดเร็วทันทีที่อีกฝ่ายย่อตัวลงตรงหน้า

เร็น (วัยเด็ก)

ไม่..

เร็น (วัยเด็ก)

ไม่ได้รอสักหน่อย

เร็น (วัยเด็ก)

[ ก็แค่สงสัยว่าหายไปไหน..]

เร็น (วัยเด็ก)

[เพราะปกติจะมารอตลอดแท้ ๆ ]

คาคาชิ (วัยรุ่น)

งั้นเหรอ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ฉันหลงดีใจเลยนะที่เธอถามแบบนั้น

คาคาชิว่าเสียงเรียบ เขาถอดถุงมือหนังออกก้อนจะเอื้อมมือมาลูบผมสีชาด

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ฉันดีใจที่เธอมาหาฉันนะเร็น

เร็น (วัยเด็ก)

แค่ผ่านมาเฉย ๆ ต่างหาก

เร็น (วัยเด็ก)

บังเอิญน่ะ

เร็น (วัยเด็ก)

บังเอิญ

เร็น (วัยเด็ก)

รู้จักไหม บังเอิญ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ค้าบ ๆ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

บังเอิญจริง ๆ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

แต่ถ้าบังเอิญมาอีกคราวหน้าจะเก็บเข้าบ้านเลยนะ

เร็น (วัยเด็ก)

. ขมวดคิ้ว

เร็น (วัยเด็ก)

ก็เอาสิเดี๋ยวจะแจ้งตำรวจ

เร็น (วัยเด็ก)

ให้พี่โอบิโตะมาจับไปขัง

คาคาชิ (วัยรุ่น)

หึหึ

คาคาชิ (วัยรุ่น)

ไม่กลัวหรอก

คาคาชิ (วัยรุ่น)

[ เธอทำให้ฉันมั่นใจในความรู้สึกบางอย่างมากขึ้น..]

คาคาชิ (วัยรุ่น)

[ ทำให้ฉันแน่ใจ.. ]

คาคาชิ (วัยรุ่น)

[ว่าเป็นเธอ..เร็น.. ]

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ