ประชดรัก ปลุกหัวใจ (Shadows Of Love)
ตอนที่ 2: เช้าที่ไม่ควรจำ…แต่ลืมไม่ได้
แสงแดดลอดผ้าม่านห้องสวีทสุดหรูในโรงแรมระดับห้าดาว กลิ่นกาแฟจาง ๆ ลอยคลุ้งปะปนกับกลิ่นอ่อน ๆ ของน้ำหอมผู้หญิงที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนปลอกหมอน…
ลูเซียโน่ ขยับตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เปลือยท่อนบน ผ้าห่มพันหลวม ๆ ไว้ที่ช่วงเอว เสียงเครื่องปรับอากาศคลอเบา ๆ เขาเอื้อมมือไปยังหมอนข้างข้างกาย…ว่างเปล่า
เขาหันซ้ายขวาช้า ๆ ห้องเงียบ ไม่มีเสียง ไม่มีร่างของหญิงสาวจากเมื่อคืน มีเพียงโน้ตสีขาวแผ่นเล็กบนโต๊ะข้างเตียง พร้อมแบงก์พันมัดรวมกันในซองใส
ลูเซียโน่หยิบโน้ตขึ้นมา สายตาคมกริบกวาดอ่านช้า ๆ
“ถือว่าเป็นค่าชดเชย สำหรับ ‘ความลืมง่าย’ ของคุณ
อย่าตามหาฉัน เพราะฉันตั้งใจจะลืมคุณแล้วจริง ๆ
-สาวเมื่อคืน”
เขาเงียบไปอึดใจ ก่อนจะยิ้มเย็นยะเยือก—แต่ไม่ใช่เพราะขำ😏
ลูเซียโน่
(พึมพำเสียงต่ำ)“หนีไปแบบนี้…แล้วคิดว่าจะลืมกันได้ง่าย ๆ เหรอ?”
มือหนาโทรหาเบอร์ปลายทางทันที สองเสียงจากปลายสาย—เรย์กับจอห์น—รับแทบจะพร้อมกัน
ลูเซียโน่
📞(เสียงเรียบแต่เด็ดขาด)“ฉันต้องการข้อมูลของผู้หญิงที่เช็คอินพร้อมฉันเมื่อคืน—ไม่ใช่ชื่อปลอมที่ใช้ แต่ตัวจริง เส้นผม เสื้อผ้า ลายนิ้วมือ ถ้ามี…เอามาทั้งหมด”
จอร์น
📞(ลังเลนิดหนึ่ง)“บอส…เธอเป็นใครครับ?”
ลูเซียโน่
“…คนที่กล้าทิ้งเงินสองแสนยูโร แล้วหนีไปพร้อมหัวใจฉัน”
ถ้าคุณมี 200,000 ยูโร และใช้อัตราแลกเปลี่ยนประมาณ 1 ยูโร = 38 บาท:
200,000 x 38 = 7,600,000 บาทไทย
คำตอบ: ประมาณ 7,600,000 บาท
เรย์
📞(กระซิบหัวเราะ)“โอ้ บอส…หืม ปกติคุณไม่ใส่ใจอะไรแบบนี้”
ลูเซียโน่
📞(กัดฟัน)“เพราะนี่คือครั้งแรกที่ฉันไม่รู้ชื่อผู้หญิงบนเตียง…แล้วมันติดอยู่ในหัวจนโคตรรำคาญ”
เขาขยับลุกจากเตียง เดินเปลือยแผ่นหลังไปยังระเบียง สูดลมหายใจยามเช้า ขณะดวงตาเรียบนิ่งคล้ายกับนักล่า
ลูเซียโน่
“หาเธอให้เจอ…สาวในคืนนั้นจะต้อง ‘รับผิดชอบ’ ทุกอย่างที่เธอทำเมื่อคืน”
ภายในรถลิมูซีนคันหรูที่แล่นอยู่บนถนนสายใหญ่
ไอล่าถอดต่างหู หยิบแว่นกันแดดขึ้นสวมพลางพิงเบาะ สีหน้าหม่นลงขณะมองเมืองหลวงผ่านกระจกแ
หนิงหนิง
(เพื่อนสาวนั่งข้าง ๆ)“หน้าตาเหมือนคนโดนกินแล้วติดใจ แต่เสือกหนี—ตกลงเมื่อคืนมันดีหรือแย่วะ?”
ไอล่า
(เสียงแห้ง ยิ้มประชด)“ดีจนอยากเก็บไว้แค่คืนเดียว…”
หนิงหนิง
“แต่แกทิ้งเงินเกือบๆแปดล้านไว้ให้เขาเนี่ยนะ? นี่ค่าตัวเขาหรือไถ่ตัวแกออกมาจากนรก?”
ไอล่า
(หลับตา ถอนหายใจ)“ค่าจำชื่อไม่ได้ของเขา…และค่าที่ฉันโง่พอจะรู้สึกอะไรในคืนแค่นั้น”
เสียงมือถือสั่น…แต่ไอล่าปิดเครื่องก่อนจะหยิบขึ้นมาดู
ไอล่า
“…ฉันจะไม่มีวันเจอเขาอีก จำไว้เลย”
คนที่เรา ‘ตั้งใจลืม’ นั่นแหละ—มักเป็นคนที่โชคชะตา ตั้งใจ ให้เราเจอซ้ำ…
Comments