"ก็ได้ครับ"
อัลเจอร์ตอบด้วยกริยาที่เป็นห่วง
"ค่ะ"
ผ่านไป10นาที
"ถึงเเล้วครับ"
"ว้าวที่นี่สวยมากเลยค่ะ"
มาเจอร์พูดด้วยสีหน้าที่มีความสุข
"เอ๊ะพวกเขาถืออะไรกันนะค่ะ"
"อ่อครับ นั้นคือสัญลักษณ์ชนชั้นนะครับ ใช้ในการเข้าป่าที่สัตว์วิญญาณอาศัยอยู่ครับ"
"อย่างนี้นี่เอง"
"ผมขอสัญลักษณ์ชนชั้นด้วยครับ"
เสียงทหารที่เฝ้าหน้าประตูถามถึงตราสัญลักษณ์ชนชั้น
"นี้"
"เปิด"
ทหารคนนั้นตะโกนให้ทหารอีกคนเปิดประตูทางเข้าป่า พวกเขาได้เดินเข้าไป
"ว้าวสวยมากเลยค่ะ"
"ใช่เเต่ในความสวยงามนี้ก็มีพิษภัยเช่นกัน"
"เช่น นั้นดอก ชู เฉนทิ ถึงภายนอกจะดูงดงามเเต่เมื่อถูกภัยคุกคามมันจะปล่อยพิษที่เหมือนกลิ่นของศากศพ นั้นจึงทำให้กลายเป็นชื่อของมัน"
เขาพูดพร้อมพรรณนาถึงลักษณะต่างๆของดอกศากศพ
"อย่างนี่นี้เอง อ่ะเเล้วงูตัวนั้นละค่ะ"
"อ่อมันชื่อว่า ฉื่อเฟย หมายความว่างูบิน"
"เเสดงว่าบินได้ไช่ใหมค่ะ"
"ใช่ตามชื่อของมัน ลักษณะของมันมีปีก เเละหางของมันมีพิษร้ายเเรงยิ่งมันอายุมากเท่าไหร่พิษก็จะยิ่งเเรงมากเท่านั้น"
เขาก็ได้พรรณณาอีกเช่นเคย
"อย่างนี้นี่เอง เเสดงว่ามันเหมาะกับเส้นทางพิษสินะค่ะ"
"ไช่"
ิอัลเจอร์ตอบด้วยความภาคภูมิใจ
"เอะนั้นอะไรนะกลางน้ำตกนั้น"
"เอ๊ะนั้นดอก ฉี่เยี่ยน ฉิ่งจรือ อย่าเข้าไปใกล้มัน"
ก่อนที่อันเจอร์จะพูดมันก็สายเกินไปเเล้วมาเจอร์ได้วิ่งเข้าไปใกล้มันมากเเล้ว
"อร้ายยยยยย"
"เกิดอะไรขึ้น"
อัลเจอร์ถามด้วยความตกใจ
"ไม่มีอะไรค่ะเเค่ลื่นล้มนิดเดียวเอง"
"เอ๋"
อัลเจอร์ตะโกนสุดเเรงเกิด
"*ทำไมดอกฉี่เยี่ยน ฉิ่งจรือถึงไม่ทำอันตรายต่อนางกัน*"
เข้าตั้งคำถามกับตัวเองไม่ถึงสามวินาทีเขาก็หยุดคิดเเล้วถามมาเจอร์ต่อว่า
"เจ้าไม่เป็นไรจริงๆนะ"
"ค่ะ"
"เเต่ว่าดอกไม้ชนิดนี้ทำไมถึงมีพลังวิญญาณสูงจังค่ะ"
"หืม ดอกฉี่เยี่ยน ฉิ่งจรือ เเตกต่างจากชนิดของมันมาก หรือว่ามันคือดอกอายุ1000ปี ยินดีด้วยมาเจอร์ดอกไม้ชนิดนี้มันเหมาะกับเจ้ามากเรารีบปรุงยากันเถอะ"
"ค่ะ"
มาเจอร์พูดด้วยกระตือรือร้น
"วิธีเเรก เจ้าต้องตัดดอกของมันมาเพื่อนำตะกอนพลังมาปรุงโอสถ"
"ค่ะ"
"ช้าๆ ใจเย็นๆ "
"ฉึบ"
"ฮ่า รุ้นเเถบตาย"
มาเจอร์พูดด้วยความเหนื่อยล้า
จบจ้า...
ขอโทษด้วยที่ทำตอนล่ะประมาณเเค่ 1500 คำ
เพราะเราอยากทำให้เรื่องนี้มันยาวๆนะ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
Comments