บทที่3 เธอทำให้ใจฉันสับสน เซน

เซนเดินออกจากโรงแรมหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ความรู้สึกในใจของเขาผสมปนเปกันไปหมด แม้เขาจะตัดสินใจอย่างมั่นคง แต่ก็ยังมีบางสิ่งในใจที่ทำให้เขารู้สึกสงสัยและไม่สบายใจ

เขารู้ว่ามิวอยู่ที่คอนโดนั้น... ซึ่งเป็นที่ที่เขาซื้อไว้ตั้งแต่ช่วงที่เรียนอยู่ต่างประเทศ เมื่อเขามาถึงหน้าห้องของมิว เขาหยุดยืนอยู่ตรงนั้นซักพักก่อนจะเคาะประตู

ประตูเปิดออก และมิวยืนอยู่ตรงนั้น เสื้อผ้าของเธอเป็นแบบสบายๆ ท่ามกลางแสงไฟอ่อนๆ ภายในห้อง เซนที่ยืนอยู่ตรงประตูรู้สึกว่าหัวใจเขาหยุดเต้นเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอในตอนนี้ ความรู้สึกเก่าๆ ที่เขาพยายามเก็บซ่อนไว้เริ่มตีกันในหัวใจ

มิวมองเซนที่ยืนอยู่หน้าประตู ขณะที่เหงื่อยังคงเปียกบนเสื้อของเขาจนเห็นกล้ามเนื้อแผ่วเบา แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจมากกว่าคือแววตาของเซนที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

มิวรู้สึกเหมือนจะต้องหายใจลึกๆ เพื่อทำใจ

“มิว...” เสียงเซนเบา แต่ฟังดูหนักแน่นในทุกคำพูดที่ออกจากปาก

มิวหันหลังให้ทันที โดยไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าเธอในตอนนี้ เธอรู้สึกเกินจะอธิบาย

เซนไม่พูดอะไรมาก เขาก้าวเข้ามาใกล้และกอดเธอจากด้านหลังอย่างนุ่มนวล การสัมผัสนี้ทำให้มิวรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ทุกๆ อย่างที่เคยเกิดขึ้นในอดีตและที่เกิดขึ้นในวันนี้กลับมารวมกันในจังหวะเดียว

มิวรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเซนอยู่ใกล้ๆ ท่ามกลางความเงียบที่คลุมตัวพวกเขา เขายังคงกอดเธอเบาๆ และในขณะที่มิวยืนข้างหน้า มือของเซนก็ค่อยๆ กระชับมากขึ้น ราวกับจะปลอบใจและทำให้เธอรู้สึกว่าเขายังคงอยู่ที่นี่

แต่สำหรับมิว... ความรู้สึกทั้งหมดกลับไม่ได้ชัดเจนทันที เธอยังไม่แน่ใจว่าเธอพร้อมที่จะเปิดใจให้เขาอีกครั้งหรือไม่ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่สามารถละทิ้งความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาได้เลย

มิวหลับตาลงช้า ๆ ความรู้สึกอบอุ่นจากอ้อมกอดของเซนแทรกซึมเข้าสู่หัวใจ เธอพยายามไม่สั่นไหว แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าการที่เขาอยู่ใกล้ขนาดนี้... มันยังคงส่งผลกับเธอเหมือนวันเก่า

"นายมาที่นี่ได้ไง..." เสียงของเธอเบาและสั่น แม้พยายามจะพูดให้หนักแน่น แต่ก็ยังแฝงด้วยความสับสน

เซนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหมือนทุกครั้ง

"ฉันไม่รู้... แต่ฉันแค่อยากมาเห็นหน้าเธออีก"

คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่ทำให้หัวใจมิวสะเทือน

เธอค่อย ๆ ผละตัวออกจากอ้อมกอด หันหน้ามามองเขาอย่างตรง ๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ยังไม่มีคำตอบ

"นายทำให้ฉันสับสน เซน... นายโผล่มาในชีวิตฉันอีกครั้ง แล้วก็ทำเหมือนไม่แคร์ แต่ตอนนี้นายกลับมาทำแบบนี้อีก... มันคืออะไร?"

เซนสบตาเธอ ริมฝีปากเม้มแน่น เขาเหมือนพยายามจะหาคำพูดที่เหมาะสม แต่ไม่มีคำใดชัดเจนพอจะอธิบายความรู้สึกที่ซับซ้อนอยู่ในใจเขา

"ฉันก็สับสนเหมือนกัน..." เขาพูดในที่สุด

"แต่เมื่อกี้... ตอนที่เธอกอดอกเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร ฉันรู้สึกว่า... ฉันไม่อยากให้เธอหายไปจากชีวิตฉันอีก"

มิวเบือนหน้าหลบ ดวงตาเธอเริ่มคลอด้วยหยดน้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อยู่

"แต่นายก็ปล่อยให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนที่ไม่มีค่า" เธอพูดเสียงเบา

เซนขยับเข้าใกล้ ค่อย ๆ ยกมือขึ้นลูบผมเธอเบา ๆ ด้วยท่าทางที่ต่างจากความเย็นชาที่เคยเห็น

"ขอโทษ... ที่เคยทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น"

เงียบงันแผ่ปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มิวจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เช็ดน้ำตาตัวเอง

"เข้ามานั่งก่อนเถอะ ฝนยังไม่หยุดตก"

เซนยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินตามเธอเข้าไปในห้อง ท่ามกลางเสียงฝนที่ยังคงตกพรำ เหมือนบรรยากาศที่ยังไม่ชัดเจนของความรู้สึกที่กำลังค่อย ๆ เปิดเผยออกมา

บรรยากาศในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองที่แผ่วเบา

เซนนั่งอยู่ปลายเตียง มองไปยังมิวที่กำลังจัดแก้วน้ำอยู่ตรงเคาน์เตอร์ เขานึกถึงคำพูดของเพื่อนในงานเลี้ยงรุ่นที่ถามอย่างสนุกปากว่า "เคยมีอะไรกันรึยัง?"

แต่ในหัวของเขากลับเต็มไปด้วยคำตอบที่ไม่มีใครเคยได้ยิน

“ไม่… เราไม่เคยมีอะไรแบบนั้นเลย”

สายตาของเขาไล่ไปตามแผ่นหลังบางของมิวอย่างเงียบๆ

ไม่ใช่เพราะไม่อยาก

ไม่ใช่เพราะไม่มีโอกาส

แต่เพราะในตอนนั้น... ความรักของพวกเขาบริสุทธิ์เกินกว่าจะคิดถึงสิ่งอื่น

ความรักในวัยเรียน มันช่างตรงไปตรงมา อ่อนโยน และไม่ต้องการการยืนยันจากสิ่งใดนอกจากรอยยิ้มและคำว่าคิดถึง

มิวหันกลับมา เจอสายตาของเซนจ้องอยู่

“มองอะไร?” เธอถามเบาๆ พลางยิ้มจาง

เซนหลุบตาลง หัวใจรู้สึกอ่อนโยนอย่างประหลาด

“แค่นึกถึงตอนนั้น...” เขาพูดเสียงเบา “ตอนที่เรารักกันแบบ...ไม่มีเงื่อนไขอะไรเลย”

มิวชะงักเล็กน้อย สายตาเธอฉายแววอ่อนลงทันที

“ฉันก็คิดถึงตอนนั้นเหมือนกัน” เธอเอ่ยตอบ กลบความสั่นในใจด้วยรอยยิ้มบางๆ

ค่ำคืนนั้นไม่มีคำพูดมากมาย ไม่มีการแตะต้องที่เกินขอบเขต

มีเพียงความเงียบที่อบอุ่น และความรู้สึกที่ยังคงอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***