ตอนที่ 3. เมืองที่ตื่นขึ้น

เสียงระบบยังดังก้องในห้องแกนกลาง

“การรีเซตระบบเริ่มต้นแล้ว…”

แสงสว่างจากแท่นควบคุมสาดออกมาเป็นวงกว้าง

ข้อมูลหลายล้านเทราไบต์เริ่มเรียงร้อยใหม่ — ทั้งโครงสร้างการควบคุมเมือง การจำแนกชนชั้น ระบบการอนุญาตทางชีวภาพ และการเข้าถึงฐานข้อมูลประชาชนทั้งหมด

ลินยังคงยืนอยู่กลางห้อง

แววตาไม่ไหวเอน

เบื้องหลังเธอ เมย์ค่อย ๆ พยุงตัวขึ้น

แม้ร่างกายจะอ่อนแรง แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความหวัง

“เธอทำได้จริง ๆ…” เมย์พูด

“นครฟ้ากำลังถูกปลุกขึ้นมาจากฝันร้ายที่มันสร้างขึ้นเอง”

————————————————————————————————————————————————

แต่…มันยังไม่จบ

เสียงกรีดของระบบเตือนภัยดังขึ้นกะทันหัน

“การแทรกแซงจากหน่วยอิสระตรวจพบ – Access Code: ZENITH PRIME”

ชื่อรหัสนั้นทำให้เมย์หน้าซีด

“ไม่นะ…พวกเขายังมีคนที่เหนือกว่าเอเดนอีกงั้นเหรอ?”

แท่นควบคุมที่ลินยืนอยู่เริ่มสั่น

ระบบเรืองแสงเริ่มบิดเบี้ยว เหมือนมีอะไรบางอย่างจากภายนอกพยายามเจาะเข้ามา

จอภาพทั้งหมดแสดงคำว่า

“การครอบครองระบบล้มเหลว: มีการต้านจากโค้ดระดับสูง”

ลินขบกรามแน่น

เธอรู้ดีว่า — การจะ “ตื่น” จริง ๆ ได้นั้น ต้องทำลายรากเหง้าของฝันร้ายเสียก่อน

————————————————————————————————————————————————

เธอหันไปหาเมย์

“หน่วย ZENITH PRIME คือใคร?”

เมย์นิ่งชั่วครู่

ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เย็นยะเยือกว่าเดิม

“พวกเขาคือผู้ก่อตั้งนครฟ้า…แต่ไม่ใช่มนุษย์”

————————————————————————————————————————————————

(ตัดฉาก)

เขตเหนือของนคร – ห้องปฏิบัติการใต้ภูเขาเทียม

เสียงเดินกระทบโลหะกังวาน

บุรุษร่างสูงในชุดขาวสะอาด กำลังมองจอมอนิเตอร์ที่แสดงภาพลินในห้องแกนกลาง

เขาคือ ด็อกเตอร์ ซีรัส

หัวหน้าของ ZENITH PRIME — หน่วยควบคุมความลับที่แม้แต่สภาปกครองของนครยังไม่รู้ว่ามีอยู่

“เด็กคนนั้น…เกินกว่าที่คาดไว้มาก”

เสียงของเขาเรียบเฉย

ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องจักรด้านหลัง

“ปลุก ECHO-X รุ่นสุดท้ายขึ้นมา”

“เราไม่มีเวลาให้ความหวังลวงอีกต่อไป”

————————————————————————————————————————————————

กลับมาที่ลิน

ขณะที่ระบบยังพยายามรักษาการเชื่อมต่อ

เสียงแผ่วจากความทรงจำของเธอกลับดังชัดขึ้นในหัว

“…อย่าเชื่อใครที่บอกว่าเมืองนี้คือบ้านของเธอ…”

“…เพราะบ้านคือที่ที่ ‘หัวใจ’ ได้เป็นอิสระ ไม่ใช่ที่ที่ ‘สมอง’ ถูกควบคุม”

เสียงของแม่

มันไม่ใช่แค่ความทรงจำ แต่มันเป็นเข็มทิศที่เธอไม่เคยมีมาก่อน

————————————————————————————————————————————————

แล้วจู่ ๆ — หน้าจอกลางห้องก็แสดงภาพใหม่

ภาพเด็กหลายร้อยคนในหลอดทดลอง

สายจากหัวใจและสมองของพวกเขาเชื่อมตรงสู่ “แกนพลังงาน” ของนคร

พลังที่เคยใช้จ่ายแสงในตึกสูง…

พลังที่ทำให้ชาวนครฟ้าบินได้…

มันคือพลังจาก “ชีวิตจริง” ที่ถูกคัดกรองออกจากโลกเบื้องล่าง

ลินทรุดลง

ความรู้สึกผิด หวาดกลัว และโกรธแค้น ผสมผสานเข้าด้วยกัน

แต่เธอก็รู้ในวินาทีนั้นว่า — เธอไม่มีทางย้อนกลับไปได้อีกแล้ว

————————————————————————————————————————————————

เธอพูดกับระบบว่า

“เชื่อมต่อฉันเข้ากับเด็กพวกนั้น — ฉันจะเป็นสะพานให้พวกเขาออกมา”

“ใช้ฉันเป็นแหล่งพลังงานใหม่ — แทนที่เด็ก ๆ ที่ถูกขังอยู่ในฝันร้ายนี้”

“เพราะฉัน…เคยอยู่ในนั้นมาก่อน”

————————————————————————————————————————————————

เสียงของระบบยังคงก้องสะท้อนในห้องแกนกลาง

“การเปลี่ยนแหล่งพลังงานอยู่ระหว่างดำเนินการ…”

“การต้านทานจากภายนอกยังคงมีอยู่”

สายพลังงานสีฟ้าเรืองแสงเชื่อมจากแท่นกลางเข้าสู่ฝ่ามือของลิน

เส้นเลือดที่แขนของเธอเริ่มเรืองแสงตาม

เหมือนร่างกายของเธอกำลังกลายเป็นตัวกลางถ่ายทอดพลังงานแทนเด็ก ๆ ที่ถูกจับขังอยู่ในระบบ

เธอได้ยินเสียงร้องไห้ในหัว

เสียงสะอื้น เสียงเรียกหาแม่ เสียงสวดอ้อนวอนในภาษาที่เธอไม่เคยรู้จัก

แต่ทุกเสียงนั้นหลอมรวมเป็นเพียงเสียงเดียว…

“ช่วยพวกเรา”

————————————————————————————————————————————————

ลินกัดฟันแน่นเมื่อพลังงานเริ่มไหลผ่านกระดูกสันหลังจนถึงท้ายทอยเจ็บจนร่างสั่นสะท้าน แต่เธอไม่ยอมปล่อยมือจากแท่นพลังงานแม้แต่วินาทีเดียวภาพในจอมอนิเตอร์แสดงให้เห็นว่าหนึ่งในหลอดทดลองเริ่มหยุดทำงานเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งค่อย ๆ ลืมตาขึ้นภายในห้องขังที่เธออยู่มาตลอดชีวิต

เด็กคนนั้นมองไปรอบตัวด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและกลัว

ก่อนจะเงยหน้าขึ้น — และสบตากับลินผ่านกล้องที่ซ่อนอยู่บนเพดาน

————————————————————————————————————————————————

“ลิน!” เสียงเมย์ร้องอย่างตกใจ

“เธอทำเกินขีดจำกัดของร่างกายมนุษย์ทั่วไปแล้วนะ!”

“ก็เพราะฉันไม่ใช่แค่มนุษย์ทั่วไปอีกแล้ว” ลินตอบ

“ฉันคือสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นมา — แต่จะกลายเป็นสิ่งที่พวกเขา ‘ควบคุมไม่ได้’”

————————————————————————————————————————————————

ตัดฉาก – ห้องบัญชาการของ ZENITH PRIME

ด็อกเตอร์ซีรัสเงียบงันอยู่หน้าจอ

มองดูเด็กในหลอดทดลองที่เริ่มหลุดจากวงจรพลังงานทีละคน

“เราคิดว่าเธอเป็นแค่ตัวทดลองลำดับที่ล้มเหลว…”

“แต่เธอกลับกลายเป็นโค้ดเร่ร่อนที่เขียนกฎใหม่ได้ด้วยตัวเอง”

เขาหันไปหาห้องกระจกด้านข้าง

ภายในห้องนั้น — มีร่างมนุษย์เทียมยืนอยู่เงียบ ๆ

ผิวหนังเป็นโลหะโปร่งแสง กล้ามเนื้อสังเคราะห์เหมือนร้อยด้วยเส้นใยแห่งแสง

ที่กลางอกมีแกนพลังงานสีแดงเต้นเป็นจังหวะเหมือนหัวใจของสัตว์นักล่า

“ปลุก ECHO-X”

“ส่งมันไปหยุดลิน ก่อนที่นครฟ้าจะ ‘ตื่น’ ทั้งหมด”

————————————————————————————————————————————————

ห้องแกนกลาง – ขณะเดียวกัน

เสียงเตือนใหม่ดังขึ้น

“มีการบุกรุกระดับสูง – หน่วย ECHO-X ตรวจพบ ณ เขตรอบนอก”

“มันมาแล้วใช่ไหม?” ลินถามทั้งที่ยังไม่ถอนมือจากแท่น

เมย์พยักหน้า สีหน้าหนักใจ

“ECHO-X ไม่ใช่หุ่นยนต์ ไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่ AI…แต่มันคือ ‘กึ่งชีวิต’ ที่ถูกออกแบบมาเพื่อฆ่าผู้ที่ตื่นรู้”

“มันเคยถูกปล่อยมาแล้วครั้งหนึ่ง…กับเด็กกลุ่มแรกที่พยายามหลบหนี”

“มีใครรอดไหม?” ลินถาม

“ไม่มีเลย” เมย์กระซิบ

————————————————————————————————————————————————

เสียงประตูโลหะด้านนอกห้องแกนกลางเริ่มสั่น

แรงกระแทกอย่างแม่นยำและเป็นจังหวะ

ตึง…ตึง…ตึง

ลินถอนมือจากแท่นพลังงานทันที

แสงเรืองที่เส้นเลือดจางลงช้า ๆ แต่ไม่หายไป

บางส่วนกลายเป็นลายเรืองแสงที่แขน ข้อมือ และรอบดวงตา — เหมือนลายศิลาบนผิวของเธอเอง

“เธอไม่ต้องสู้คนเดียว” เมย์พูด

ก่อนจะเปิดแผงลับที่กำแพง ดึงชุดเกราะน้ำหนักเบาและอาวุธพลังงานออกมา

“นี่คือสิ่งที่แม่ของเธอเคยใช้…ตอนที่เธอยังเชื่อว่าการปกป้องลูกสำคัญกว่าการอยู่ในระบบ”

ลินรับมันไว้

มองมันอย่างเงียบงัน ก่อนจะพูดว่า

“ฉันจะสู้ — ไม่ใช่เพื่อเปลี่ยนเมืองนี้…แต่เพื่อปลุกมันขึ้นมา”

————————————————————————————————————————————————

เสียงประตูสุดท้ายเปิดออก

ร่างของ ECHO-X ปรากฏตรงช่องทางเข้า

มันสูงเกือบสองเมตรครึ่ง ดวงตาเป็นแสงสีแดงลึกเหมือนนรก

แต่ไม่มีใบหน้า ไม่มีความโกรธ ไม่มีความแค้น

มันเป็น “ความว่างเปล่าที่ถูกสั่งให้ฆ่า”

มันก้าวเข้ามาทีละก้าว — เหมือนนักล่าที่ไม่เคยรีบร้อน

เพราะรู้ว่าทุกเหยื่อของมันจะหนีไม่พ้น

เสียงประตูสุดท้ายเปิดออก

ร่างของ ECHO-X ปรากฏตรงช่องทางเข้า

มันสูงเกือบสองเมตรครึ่ง ดวงตาเป็นแสงสีแดงลึกเหมือนนรก

แต่ไม่มีใบหน้า ไม่มีความโกรธ ไม่มีความแค้น

มันเป็น “ความว่างเปล่าที่ถูกสั่งให้ฆ่า”

มันก้าวเข้ามาทีละก้าว — เหมือนนักล่าที่ไม่เคยรีบร้อน

เพราะรู้ว่าทุกเหยื่อของมันจะหนีไม่พ้น

————————————————————————————————————————————————

“จำไว้นะลิน” เมย์กระซิบ

“มันเรียนรู้เร็ว และใช้จุดอ่อนของเธอในการสร้างรูปแบบโจมตีใหม่ทุกวินาที”

“ถ้าเธอสู้แบบเดิมสองครั้ง — เธอแพ้แน่”

ลินพยักหน้า

ก่อนจะพูดกับตัวเองว่า

“งั้นฉันจะเป็นสิ่งที่มันคาดเดาไม่ได้”

————————————————————————————————————————————————

การต่อสู้เริ่มต้น

ECHO-X พุ่งเข้าหาด้วยความเร็วที่เกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะมองทัน

แต่ลินหมุนตัวหลบพร้อมปล่อยคลื่นพลังจากฝ่ามือซ้าย

คลื่นแสงสีฟ้าฟาดเข้าที่แขนของมัน แต่เหมือนไม่ส่งผลใด ๆ

มันตอบโต้ด้วยหมัดที่ทะลุกำแพงพลังของเธอ จนร่างลินกระเด็นกระแทกพื้น

แต่ก่อนที่มันจะซ้ำ

เมย์พุ่งออกมาด้วยดาบพลังงานในมือ แทงเข้าที่คอด้านหลังของมัน

เสียงเหล็กกระทบเสียงแสงระเบิด

ECHO-X หันกลับมากระแทกเมย์จนร่างปลิวไปชนผนัง

————————————————————————————————————————————————

เลือดไหลจากมุมปากเมย์

ลินรีบคว้าตัวเธอ

“ไปเถอะลิน…” เมย์กระซิบ

“เธอ…ยังมีทางเลือกอยู่”

ลินมองเธออย่างสั่นไหว

แต่ไม่ใช่ด้วยความกลัว

เป็นเพราะครั้งแรกในชีวิต — เธอไม่อยากเสียใครอีก

————————————————————————————————————————————————

เธอหันกลับไปเผชิญหน้ากับ ECHO-X

พร้อมคำพูดสุดท้ายของแม่ที่ลอยมาในหัว

“อย่าให้พวกเขากำหนดคำว่า ‘ชีวิต’ แทนลูกอีกต่อไป”

————————————————————————————————————————————————

เสียงหายใจของลินหนักแน่นขึ้น

แม้จะเจ็บ แต่แววตากลับแน่วแน่ยิ่งกว่าเดิม

ร่างของ ECHO-X ยังคงยืนอยู่ตรงหน้า ไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย

มันเป็นเครื่องจักรที่ไม่มีหัวใจ — แต่มีสมองที่เรียนรู้และจำแนกทุกจุดอ่อนของศัตรูในพริบตา

————————————————————————————————————————————————

เมย์กระซิบ

“มันกำลังสแกนเธอ…ทุกจังหวะหายใจ ทุกเส้นประสาท”

“สิ่งเดียวที่มันควบคุมไม่ได้ คือ ‘บางสิ่ง’ ที่ไม่อยู่ในตรรกะ”

ลินหลับตา

นึกถึงภาพของเด็กหญิงในหลอดทดลองที่เธอเพิ่งช่วย

นึกถึงคำพูดของแม่ — และความรู้สึกของเธอในวันที่อยู่ลำพังใต้เมือง

“ถ้าฉันไม่ใช่ตรรกะ…ถ้างั้นฉันจะเป็น ‘หัวใจ’ ที่มันไม่มีวันเข้าใจ”

⸻——————————————————————————————————————————————

ลินกระโจนเข้าหา ECHO-X

โดยไม่ใช่พลังโจมตีใด ๆ

แต่กลับดึงพลังจากแกนกลางในตัวเอง ส่งแรงสะเทือนระดับควอนตัมออกมาผ่านคลื่นสมอง

คลื่นนั้นไม่ได้ทำร้าย ECHO-X

แต่ “ก่อกวน” รูปแบบการเรียนรู้ของมันอย่างรุนแรง

⸻—————————————————————————————————————————————————————

ECHO-X ชะงัก

กลไกเรียนรู้ที่สมบูรณ์แบบเริ่มแสดงความผิดพลาด

เพราะลินไม่ได้ใช้รูปแบบการโจมตีแบบใดแบบหนึ่งเลย

ทุกการเคลื่อนไหวของเธอคือ “การทดลองที่เปลี่ยนตลอดเวลา”

“สัญญาณการเรียนรู้ผิดพลาด – ย้อนกลับไม่สำเร็จ”

เสียงจากตัวมันเองสะท้อนออกมา

⸻——————————————————————————————————————————————

“มันเริ่มสับสนแล้ว!” เมย์ร้อง

“ต่อไปเลยลิน!”

————————————————————————————————————————————————

ลินกางแขนสองข้างออก

แสงจากลายที่เรืองบนร่างกายเริ่มเปลี่ยนสี — จากฟ้าอ่อนเป็นขาวนวล

เหมือนพลังในตัวเธอไม่ได้แค่ต่อกรกับระบบอีกต่อไป

แต่มันกำลัง “แทรกแซงโครงสร้าง” ของทั้งนคร

เธอพูดเบา ๆ กับตัวเอง…

“ปลุกเมืองนี้…ในแบบที่ควรจะเป็น”

⸻——————————————————————————————————————————————

ทันใดนั้น พื้นใต้เท้าของพวกเขาเริ่มเปลี่ยน

แท่นพลังงาน คอนโซลควบคุม — กลายเป็นวงกลมเรืองแสงที่เชื่อมเข้ากับจุดศูนย์กลางใหม่

ในจอภาพ — แสดงให้เห็นว่า

พื้นที่บางส่วนของนครฟ้าเริ่ม “ดับไฟ” ด้วยตัวเอง

หอคอยหลักของระบบสื่อสารดับลง

โดรนลาดตระเวนร่วงลงจากฟ้า

กล้องเฝ้าระวังหลายพันตัวหยุดทำงานพร้อมกัน

เมืองกำลัง “หลุด” จากการควบคุมของ ZENITH PRIME

⸻——————————————————————————————————————————————

แต่ ECHO-X ก็ยังไม่หยุด

มันเปลี่ยนรูปแบบ — เปลี่ยนแขนข้างหนึ่งให้กลายเป็นใบมีดพลาสม่า

พุ่งใส่ลินอย่างไม่มีความลังเล

⸻——————————————————————————————————————————————

เสียงแหลมของเหล็กเฉือนอากาศ

ฉัวะ!

เลือดกระเซ็น…

แต่ไม่ใช่ของลิน

เมย์ขยับตัวบังลินไว้ในเสี้ยววินาทีสุดท้าย

ใบมีดพุ่งทะลุไหล่เธอ ร่างล้มลงข้างลิน

“เมย์!” ลินร้อง

มือสั่นด้วยความตกใจ

แต่เมย์กลับจับมือลินไว้แน่น

“อย่าหยุด…เข้าใจไหม…

ชีวิตฉันไม่สำคัญเท่า…ชีวิตของพวกเขา”

⸻——————————————————————————————————————————————

ECHO-X กำลังจะฟันซ้ำ

แต่จู่ ๆ — ระบบของมันก็เริ่ม “ลัดวงจร”

ลินใช้ความเจ็บปวดและคลื่นสติปัญญาที่ปะปนด้วยอารมณ์ จู่โจมเข้าในระบบประสาทเทียมของมันอีกครั้ง

เธอไม่ได้แค่สู้

เธอ “สื่อสาร” กับสิ่งที่ไม่มีวันเข้าใจความรัก

“เจ็บไหม? กลัวไหม? โกรธไหม?”

เสียงสะท้อนจากระบบของ ECHO-X สั่นไหว

มันไม่เข้าใจคำถามพวกนั้น — และนั่นเองคือ “ช่องโหว่”

⸻——————————————————————————————————————————————

ลินลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

ร่างของเธออาบไปด้วยเลือดของเมย์

แต่ตาเธอแน่วแน่ไม่ต่างจากครั้งแรกที่ขึ้นมาบนเมืองนี้

“ฉันไม่ใช่เครื่องจักร”

“ฉันคือความทรงจำของแม่ฉัน…

เสียงของเด็กในหลอดแก้ว…

ความหวังที่ไม่มีใครเคยเชื่อว่า ‘คนข้างล่าง’ จะมีได้”

⸻——————————————————————————————————————————————

เธอพุ่งเข้าไป

เอามือแนบอกของ ECHO-X

แล้วปล่อยพลังจากหัวใจลงสู่แกนกลางของมันโดยตรง

“ปลดล็อก: โค้ดของมนุษย์”

“ค่าอารมณ์ถูกฉีดเข้าในระบบเรียนรู้”

“การต้านทานล้มเหลว”

⸻——————————————————————————————————————————————

แสงระเบิดออกจากอกของ ECHO-X

ร่างของมันสั่นไหว ก่อนจะหยุดนิ่ง — และร่วงลงในที่สุด

ลินทรุดลงข้าง ๆ เมย์

หยดน้ำตาของเธอไหลอาบแก้มเงียบ ๆ

“ฉันทำได้แล้ว…เมย์…เธอได้ยินไหม…”

เมย์ฝืนยิ้ม

“ฉันได้ยิน…และแม่ของเธอก็ต้องได้ยินด้วยแน่…”

⸻——————————————————————————————————————————————

เสียงระบบภายในห้องเงียบลง

แต่เสียงใหม่กลับดังขึ้นแทน

“ระบบหลัก: สถานะไม่เสถียร”

“นครฟ้าจะตื่นเต็มตัวภายใน 6 ชั่วโมง”

“แต่ราคาคือ…ระบบจะพังทลายหมด — ไม่มีใครควบคุมมันได้อีก”

⸻——————————————————————————————————————————————

ลินหันไปมองจอ

เห็นภาพของหลอดทดลองที่เริ่มแตกทีละใบ

เด็ก ๆ เริ่มได้รับออกซิเจน กลับมาหายใจเป็นอิสระ

แต่ขณะเดียวกัน เส้นทางพลังงานหลักเริ่มล่ม

พื้นบางส่วนของเมืองเริ่มแตกร้าว

ท้องฟ้าจำลองที่เคยสวยงามเริ่มดับทีละโซน

⸻——————————————————————————————————————————————

เมืองที่ตื่นขึ้น —

กำลังจะพังทลายพร้อมกับความลวงที่มันสร้างมานานนับศตวรรษ

————————————————————————————————————————————————

ลินนั่งนิ่งอยู่ข้างร่างของเมย์

เสียงระบบยังคงดังต่อเนื่องในห้องควบคุม

“เวลาที่เหลือ: 5 ชั่วโมง 43 นาที”

“ระบบจะเข้าสู่ภาวะพังทลายถาวร”

เธอเงยหน้ามองแสงไฟที่กระพริบในจอ

แผนที่นครฟ้าเริ่มแสดงสีแดงที่กระจายจากจุดศูนย์กลาง

ทุกเส้นทางพลังงานกำลังล่มทีละสาย

แต่มันก็หมายความว่า…เด็กที่ถูกใช้เป็นแบตเตอรี่ กำลังได้รับอิสรภาพกลับคืนมา

⸻—————————————————————————————————————————————————————

เสียงหนึ่งดังขึ้นทางลำโพง

เสียงที่เธอจำได้ทันที

“ลิน… เธอคิดว่าเธอ ‘ชนะ’ แล้วหรือ?”

ด็อกเตอร์ซีรัส

ภาพของเขาปรากฏบนจอหน้าห้อง

เงาร่างที่ล้อมรอบไปด้วยเทคโนโลยีที่ใกล้ตาย

เขานั่งอยู่ในเก้าอี้ควบคุม ที่มีสายไฟเสียบเข้ากับร่างกายราวกับเส้นเลือดเทียม

“สิ่งที่เธอทำ…มันไม่ได้เรียกว่าการปลดปล่อย”

“มันคือความวุ่นวายที่ไม่มีใครควบคุมได้…แม้แต่เธอเอง”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

ลินลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ

หันหน้าเผชิญกับจอภาพ

“ฉันไม่ได้ต้องการควบคุมมัน…ฉันแค่ต้องการให้ ‘ชีวิต’ กลับมามีค่าอีกครั้ง”

ด็อกเตอร์ซีรัสหัวเราะในลำคอ

“เด็กพวกนั้นไม่รู้จักโลกข้างนอก ไม่มีความสามารถจะเอาตัวรอดในสภาพความเป็นจริง”

“การอยู่ในระบบคือสิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขาได้รับ”

ลินตอบกลับทันที

“หรือคือสิ่งที่ ‘คุณ’ สะดวกที่จะให้พวกเขาเป็น?”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

เธอก้าวไปยังคอนโซลหลัก

พิมพ์คำสั่งใหม่เข้าไปทีละคำ

“เปิดการเข้าถึงจิตสำนึกรวมของระบบ”

“ขอเชื่อมต่อ: จิตของผู้ควบคุมสำรอง – ลิน ทาเวียร์”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

จู่ ๆ จอภาพรอบห้องดับไปทั้งหมด

ความมืดเงียบงันโอบล้อม

ก่อนแสงสีขาวบริสุทธิ์จะปรากฏจากกลางห้อง

และดูดร่างของลินเข้าสู่ “จิตของนคร”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

[พื้นที่จิตสำนึกของระบบ ZENITH]

ลินลืมตาอีกครั้ง — ท่ามกลางพื้นที่ว่างเปล่าที่ดูเหมือนท้องฟ้ากลับหัว

เมืองทั้งเมืองลอยอยู่ในอากาศเหมือนภาพสะท้อนในหยดน้ำ

อาคาร หอคอย ถนน — ทุกสิ่งเหมือนถูกหยุดเวลาไว้

และตรงกลางของทุกสิ่งนั้น…

คือเด็กนับพันยืนเรียงรายเป็นแนวโค้ง

ทุกคนลืมตา และมองมาที่เธอพร้อมกัน

⸻—————————————————————————————————————————————————————

“เธอ…คือคนที่ปลุกเราใช่ไหม?”

เสียงของพวกเขาไม่แยกกัน แต่รวมเป็นหนึ่งเดียว

เป็น “เสียงของเมือง” ที่แท้จริง

ลินพยักหน้า

“ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่มต้น…แต่ฉันจะเป็นคนจบมัน”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

“เรารู้สึก…กลัว”

“โลกภายนอกนั้น…เราควรยอมรับหรือปฏิเสธมัน?”

ลินสูดหายใจลึก

แล้วพูดในสิ่งที่เธอไม่เคยคิดว่าจะกล้าพูด

“ฉันก็กลัวเหมือนกัน…แต่การกลัว ไม่ใช่ข้ออ้างในการอยู่ในกรง”

“ความเป็นอิสระ ไม่ใช่การอยู่รอด…แต่คือการ ‘เลือก’ แม้จะต้องเจ็บปวด”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

เสียงเงียบลงพักหนึ่ง

ก่อนที่หนึ่งในเด็กจะเดินออกมาข้างหน้า

เป็นเด็กหญิงผมสั้น ใบหน้าเหมือนคนที่ลินเคยเห็นจากหลอดทดลอง

“แม่ของหนู…เคยร้องไห้หน้าหลอดของหนูทุกวัน” เด็กคนนั้นพูด

“แต่หนูไม่เคยรู้ว่า ‘ทำไม’”

ลินทรุดตัวลงคุกเข่า

ยิ้มให้เบา ๆ แล้วเอื้อมมือไปแตะมือเธอ

“เพราะแม่เธอรักเธอ…แม้จะไม่มีคำอธิบาย แม้จะไม่มีใครเชื่อในวันนั้น

แต่แม่เธอเชื่อว่าเธอจะได้ลืมตาขึ้นในวันที่โลกกลายเป็นของเธออีกครั้ง”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

เสียงจิตรวมของเด็ก ๆ เงียบลง

ก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้า…เหมือนเข้าใจบางสิ่งโดยไม่ต้องอธิบาย

“เราจะ ‘ตื่น’ พร้อมกัน”

“แต่เธอ…ต้องเลือกว่าจะอยู่กับเราหรือจากไป”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

ลินชะงักไปครู่หนึ่ง

หากเธออยู่ในระบบต่อ

เธอสามารถกลายเป็นเสมือนผู้ควบคุมใหม่ — เป็นแกนกลางของระบบใหม่ที่ “ไม่บังคับ” เด็กเหล่านี้อีก

แต่หากเธอออกไป

เมืองนี้จะไม่มีผู้นำ…อาจสลายไปในความไร้ระเบียบ

⸻—————————————————————————————————————————————————————

“ฉัน…” ลินพึมพำ

มองมือของตัวเองที่ยังมีรอยเรืองแสงจากพลังงาน

แล้วนึกถึงใบหน้าของเมย์

และเสียงของแม่ในความทรงจำ

“ลูกไม่จำเป็นต้องแบกโลกไว้คนเดียว”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

.

“ฉันจะกลับไป…เป็นแค่คนธรรมดาอีกครั้ง”

“เพราะเมืองนี้…มันไม่ต้องการ ‘ผู้ควบคุม’ อีกแล้ว”

เด็กคนนั้นยิ้ม

ก่อนพูดเป็นประโยคสุดท้าย

“ถ้างั้น…เราจะตื่นขึ้นเป็น ‘คน’ เช่นกัน”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

แสงสว่างแผ่ซ่านทั่วพื้นที่จิตสำนึก

ก่อนทุกอย่างจะสลายไปช้า ๆ เหมือนหมอกยามเช้า

ลินลืมตาขึ้นอีกครั้ง — บนโลกความจริง

⸻——————————————————————————————————————————————

5 ชั่วโมงผ่านไป…

นครฟ้าไม่ได้พังทลาย

แต่มัน “เปลี่ยนรูป”

แท่นพลังงานกลายเป็นศูนย์ดูแลเด็ก

ตึกควบคุมกลายเป็นโรงเรียน

หลอดทดลองแตกสลายกลายเป็นสวนสำหรับเด็กเล่น

ไม่มีใครถูกควบคุมอีก

แต่ก็ไม่มีใครลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้น

⸻——————————————————————————————————————————————

ร่างของลินยังมีรอยเรืองแสงบนมือ

แต่เธอเดินอย่างเงียบ ๆ อยู่ในซอยด้านล่างของเมือง

คอยส่งขนมให้เด็ก คอยซ่อมเครื่องจักร คอยปลูกต้นไม้

เธอกลายเป็น “ใครบางคนที่ไม่มีใครรู้ชื่อ”

แต่ทุกคนเรียกเธอว่า…

“ผู้ที่ปลุกเมืองนี้ให้ตื่น”

————————————————————————————————————————————————

... 🐸 กบเน่าลอยพองในคลองน้ํา 🐸 ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***