ตอนที่ 2. นครฟ้าไร้ดวงตา

ลินนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงของแม่ ร่างของหญิงชราเหมือนหลุดพ้นจากความเจ็บปวดชั่วคราว สีหน้าผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยหลังได้ฉีดเซรุ่ม TR-Z9 เข้าเส้นเลือดไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง มันเหมือนปาฏิหาริย์ แต่ลินรู้ดีว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ควรมีอยู่ในโลกของพวกเธอ

เธอมองฝ่ามือแม่ที่เริ่มมีสีเลือดกลับมาอย่างช้า ๆ

มันยังอุ่นอยู่

ยังหายใจ…

“น้าเชื่อแล้ว…” เสียงของน้าเธอเบาราวกับกระซิบ ขณะยกผ้าชุบน้ำวางลงบนหน้าผากของมารดา “เชื่อว่าเธอทำได้จริง ๆ…”

ลินพยักหน้าเบา ๆ ไม่พูดอะไร

ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยเสียงก้องจากนครฟ้าที่ยังไม่จางหาย — เสียงของไซเรน เสียงฝีเท้าคนวิ่ง เสียงของเอเดนตอนที่พูดว่า “ฉันจะแลกทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับลงมาได้…”

เขาจะรอดไหม

เขาจะถูกลบความทรงจำจริง ๆ หรือเปล่า

หรือ…เขาอาจถูกฆ่าไปแล้วด้วยซ้ำ

ลินไม่รู้ และนั่นคือสิ่งที่บีบหัวใจที่สุด

————————————————————————————————————————————————

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ในโลกเบื้องล่าง

แต่ในเงามืดเบื้องหลัง เมล็ดพันธุ์ของบางสิ่งกำลังเติบโตอย่างเงียบงัน

สองวันหลังจากที่เธอกลับมา ลินเริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาแปลก ๆ

ไม่ใช่จากเพื่อนบ้าน ไม่ใช่จากคนในตรอก

แต่จากบางสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่ที่นี่…

กล้อง

เสียง “ติ๊ก” เบา ๆ ตามจุดที่เธอเคยเดินผ่าน

แสงวาบจากมุมตึกในตอนกลางคืน

การหายไปของเด็กคนหนึ่งที่นั่งขอทานแถวสะพานเหล็กเมื่อวาน_-

ข่าวลือเรื่องเจ้าหน้าที่นิรนามที่ลงมาเก็บ “ตัวอย่างชีวภาพ”

“พวกมันรู้แล้ว…” เธอกระซิบกับตัวเอง

เธอไม่แน่ใจว่ามันเริ่มจากไหน แต่ทุกอย่างในละแวกเปลี่ยนไปชัดเจน คนในเขต 17 เริ่มหวาดกลัว แม่ค้าในตลาดไม่กล้าพูดถึงสิ่งแปลกประหลาดที่พวกเขาเห็น บางคนย้ายออกกลางดึกโดยไม่บอกลา

แล้ววันหนึ่ง จดหมายฉบับหนึ่งก็ถูกยัดเข้ามาทางร่องหน้าต่างบ้าน

มันไม่ได้เขียนชื่อผู้ส่ง

แต่ลินจำลายเซ็นท้ายจดหมายนั้นได้ดี…

“A.”

————————————————————————————————————————————————

“กล้องตรวจจับไม่ได้ว่าเธอคือใคร เพราะฉันปิดมันไว้ช่วงที่เธอลงมา”

“แต่ตอนนี้พวกเขากำลังจะเปิดทุกอย่างอีกครั้ง และตามหาว่า ‘ยา’ หายไปไหน”

“ถ้าเธออยากให้ครอบครัวปลอดภัย…ไปที่อุโมงค์ตะวันตก เขต 14 เวลาเที่ยงคืนวันพรุ่งนี้”

“อย่าบอกใคร”

– A.

ลินกำจดหมายนั้นแน่นจนปลายนิ้วซีด

เขายังมีชีวิตอยู่…

แต่ถ้าเขายังรอด เขาต้องกลายเป็นเป้าหมายเหมือนกัน

“เขต 14…” เธอพึมพำ

นั่นคือเขตที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้

ข่าวลือว่าที่นั่นเคยเป็นที่ทดลองสนามพลังงานก่อนมันจะเกิดการระเบิดใต้ดิน

และตั้งแต่นั้นมา พื้นที่ตรงนั้นก็กลายเป็น “เขตเงา” — ที่ซึ่งสัญญาณอิเล็กทรอนิกส์ใด ๆ ไม่สามารถเข้าถึงได้

เหมาะจะซ่อนตัว

และเหมาะจะเป็นกับดัก

————————————————————————————————————————————————

กลางดึกคืนนั้น

ลินสวมเสื้อคลุมเก่าแบบที่คนงานเหมืองใช้ ใบหน้าเธอถูกปิดด้วยผ้าผืนหนึ่งที่ป้องกันฝุ่นละออง ระบบกรองอากาศเก่าที่คล้องอยู่บนคอส่งเสียงดังครืดคราดเมื่อเธอหายใจเข้าออก

ไม่มีแสงไฟ ไม่มีเสียงคน

ถนนในเขต 14 รกร้างเกินกว่าจะเรียกว่าเป็นเขตอาศัย

เพียงแต่เบื้องใต้ตึกพังเหล่านั้น…ลินสัมผัสได้ถึงบางอย่าง

“มาเร็วกว่าที่คิดนะ”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเงามืด

ลินหันไปโดยสัญชาตญาณ เตรียมควักมีดพกจากในเสื้อ

แต่เมื่อร่างในเงาเดินออกมา — เธอก็ต้องเบิกตากว้าง

เอเดน…

แม้ใบหน้าจะซีดเซียว ดวงตาแห้งผากเหมือนไม่ได้นอนมาเป็นวันๆ

แต่เขายังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“นาย…ยังรอด…” เธอกลืนน้ำลาย

เอเดนหัวเราะเบา ๆ แบบแหบพร่า

“ก็เกือบไม่รอดอยู่หลายครั้งเหมือนกัน…แต่ฉันเคยบอกเธอใช่ไหม ว่าฉันมี ‘ความลับ’ ซ่อนอยู่บนนั้นเยอะ”

ลินเดินเข้าไปใกล้เขา

“พวกเขาเริ่มตามหาฉันใช่ไหม?”

เอเดนพยักหน้า

“ไม่ใช่แค่เธอ…พวกเขากำลังหาทาง ‘ยึดยา’ กลับไป แล้วเผาทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับมันทิ้ง”

“และที่เลวร้ายกว่านั้น — พวกเขารู้ว่าแม่เธอหายดีแล้ว”

ลินเงียบ

เธอรู้ดีว่าความหมายของคำพูดนั้นคืออะไร

“พวกเขาจะมาเอาแม่ฉันไป…”

“แล้วทำให้มันเหมือนเธอ…ไม่เคยมีชีวิตอยู่ในฐานะมนุษย์มาก่อน” เอเดนพูดต่อ

ลินกัดฟันแน่น ความเจ็บแปลบวิ่งขึ้นมาตามกระดูกสันหลัง

เธอคิดว่าเธอชนะแล้ว…

แต่โลกนี้ไม่มีคำว่า “ชนะ” สำหรับคนอย่างเธอ

“งั้นก็ได้” เธอพึมพำ

“ถ้ามันอยากสงคราม…ฉันจะให้มันได้มากกว่านั้น”

————————————————————————————————————————————————

หลังจากเอเดนพาเธอหนีจากเขต 14 มาได้ ทั้งสองหลบอยู่ในอาคารร้างของสถานีประมวลผลพลังงานเก่า แหล่งกระแสไฟที่เคยเชื่อมเขตล่างกับนครฟ้าเบื้องบนมาก่อนถูกปิดผนึกไปแล้ว แต่ยังพอมีระบบเก่า ๆ ใช้งานได้อยู่

เอเดนเปิดแผงควบคุมลับใต้พื้นดิน

แสงไฟสีส้มกระพริบเบา ๆ และฉายโฮโลแกรมแบบหยาบขึ้นมากลางอากาศ

“เธอรู้จักชื่อ ‘โปรเจกต์อีรอส’ ไหม?” เขาถามขณะพิมพ์โค้ดลงในแผง

ลินส่ายหัว

“มันคือโครงการที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อร้อยปีก่อน ตอนที่นครฟ้าเริ่มตัดขาดจากโลกเบื้องล่าง” เอเดนพูดพลางแสดงภาพเอกสารโบราณในภาษาโค้ด “พวกเขาตั้งใจจะเปลี่ยนมนุษย์…ให้กลายเป็นแหล่งพลังงานชีวภาพที่ควบคุมได้”

“พลังงานชีวภาพ?” ลินขมวดคิ้ว

“ใช่—พลังจากสมอง อารมณ์ และระบบประสาทของมนุษย์ มันมีคลื่นบางอย่างที่สามารถนำไปใช้หล่อเลี้ยงระบบขนาดใหญ่ได้…ในทางทฤษฎี” เขาเลื่อนภาพต่อ

ในจอนั้นแสดงภาพผู้หญิงคนหนึ่งในชุดขาว ถูกวางอยู่ในแคปซูลโปร่งแสง

มีสายระโยงระยางต่อจากศีรษะ หน้าอก และสันหลังของเธอ

“โปรเจกต์อีรอส ใช้คนจริง ๆ ในการทดลอง โดยเฉพาะคนจากเบื้องล่างที่ไม่มีชื่อในทะเบียนประชากร” เขาอธิบาย “ไม่มีใครตามหา ไม่มีใครร้องหา…ไม่มีใครจำได้แม้แต่ชื่อ”

ลินกำมือแน่น

“ตอนแรกฉันเป็นแค่นักวิจัย…ฉันทำแค่ประมวลผลข้อมูล ไม่เคยเห็น ‘คนจริง’ จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันเจอเธอ…”

เขากดภาพถัดไป

ร่างของเด็กหญิงคนหนึ่งปรากฏบนจอ

ใบหน้าเหมือนหลินในวัยเด็กอย่างน่าขนลุก — แต่ตานั้นไม่มีแววชีวิต

มีเพียงสายระโยงระยาง และกรอบข้อความว่า “Subject #A00-19 – Unstable. Terminate scheduled.”

ลินหายใจติดขัด

“…ใคร?” เธอกระซิบ

“ฉันไม่แน่ใจว่าใช่เธอจริงไหม หรือเป็นแค่คนที่หน้าคล้ายกัน…แต่เธอคือเหตุผลที่ทำให้ฉันทรยศพวกเขา” เอเดนพูดเสียงเบา “หลังจากวันนั้น ฉันเริ่มค้นลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนพบว่า โปรเจกต์อีรอสยังไม่เคยถูกยกเลิก—แค่ถูกย้ายไปอยู่ในส่วนลับสุดของนครฟ้า”

“และตอนนี้…” เขามองตาเธอ

“…พวกเขากำลังเตรียมเปิดใช้งานอีกครั้ง ด้วยเทคโนโลยีใหม่ที่ใช้ ‘จิตใต้สำนึกมนุษย์’ เป็นพลังงาน”

————————————————————————————————————————————————

ลินรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสั่นคลอน

การเป็นแค่เบี้ยหมากในเกมสกปรกของพวกเขายังไม่เลวพอ แต่การที่พวกเขา “เก็บเธอไว้” โดยอาจไม่รู้ตัว…

เธออาจเคยเป็นแค่ตัวทดลอง

เธออาจหนีรอดมาได้เพราะโชค…

หรือบางที มีใครปล่อยเธอมา

“แล้วฉัน…เคยอยู่ในแคปซูลพวกนั้นจริง ๆ หรือ?” เธอถามเสียงเบา

เอเดนไม่ตอบทันที

เขาเพียงมองเธอ แล้วพูดเบา ๆ ว่า

“เราต้องหาความจริง—จากต้นตอของมันเอง”

————————————————————————————————————————————————

เช้าวันถัดมา – เขต 5 ใจกลางนครฟ้าใต้

ลินสวมหน้ากากกรองอากาศแบบใหม่ที่เอเดนเตรียมให้ ใต้เสื้อคลุมของเธอมีเครื่องสื่อสารลับขนาดเล็ก ฝังอยู่ในข้อมือข้างซ้าย และในกระเป๋ามีสายส่งคลื่นรบกวนระดับต่ำที่สามารถทำให้กล้องเก่า ๆ มองไม่เห็น

“เธอแน่ใจนะ ว่าจะเข้าไปในนั่นคนเดียว?” เอเดนถามก่อนส่งเธอถึงขอบเขต 5

“นายโดนหมายจับแล้ว นายไปไม่ได้” เธอตอบ

“แต่ฉันยังไม่มีตัวตนในระบบ…สำหรับพวกเขา ฉันคือเงา”

เอเดนยิ้มบาง ๆ

“ถ้าเธอรอดกลับมา…ฉันจะพาเธอเจอคนที่รู้จักอดีตเธอจริง ๆ”

ลินเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า แล้วเดินเข้าสู่โลกใต้ดินที่หนาแน่นที่สุดของเขต 5

————————————————————————————————————————————————

ใต้ตึกนิรภัยของสภาวิทยาการ

ศูนย์ทดลองลับถูกซ่อนภายใต้เขตปลอดภัยที่สุดของนครฟ้า

มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าข้างใต้คือแหล่งเก็บรักษาร่างทดลองมนุษย์กว่า 700 ราย

บางคนตายแล้ว

บางคนยังหายใจ

และบางคน…ยังลืมตาได้ตอนกลางคืน

ลินเดินเข้าไปเรื่อย ๆ ผ่านบันไดวนที่ทอดยาว

เสียงสัญญาณเตือนจังหวะต่ำดังตลอดทุก 5 นาที

กล้องติดตามการเคลื่อนไหวเริ่มทำงานช้า ๆ แต่คลื่นรบกวนของเธอทำให้มันมองไม่เห็นเธอชัดนัก

แต่เมื่อเธอลงไปถึง “ชั้นล่างสุด”

สิ่งที่รออยู่กลับไม่ใช่เครื่องมือทดลอง…

แต่เป็น “รูปภาพ” ของเธอเอง

ติดอยู่เต็มผนัง ทั้งตอนเด็ก ตอนโต ตอนในตรอกแคบของเขตล่าง

และตรงกลาง…คือคำเดียวกัน

“Subject A00-19”

————————————————————————————————————————————————

ภาพของเธอเต็มผนัง — ทั้งภาพขณะหลับในกล่องแคปซูล ภาพขณะถูกดึงเส้นประสาทออกมาตรวจสอบ ภาพขณะสมองของเธอถูกแสกนอย่างไร้ความปราณี

มันไม่ใช่แค่ฝันร้าย

มันคือความจริงที่เธอเคยมีชีวิตอยู่แบบนั้น

ลินหอบหายใจแรง

ในหัวของเธอหมุนคว้าง

มีภาพแวบเข้ามาทีละเสี้ยว — ห้องแล็บขาวโพลน เสียงเครื่องมือร้องเตือน ความเย็นจากของเหลวที่ไหลผ่านไขสันหลัง…

และเสียงหนึ่งที่เธอจำได้อย่างชัดเจน…

“อย่ากลัวนะเด็กน้อย…เธอเกิดมาเพื่อเป็นประโยชน์ต่อโลก”

“โลกที่ไม่ต้องการจิตใจ แต่ต้องการพลังงาน…”

ลินเอื้อมมือไปแตะภาพหนึ่งบนผนัง

ภาพของเธอตอนเด็ก กำลังนั่งอยู่ในห้องกระจก

อีกฟากหนึ่งของกระจก มีใครบางคนยืนอยู่

ชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมแพทย์

แต่หน้าเขาถูกเบลอไว้…เหมือนจงใจลบออกจากระบบ

“คุณคือใคร…” เธอกระซิบ

เธอพยายามสแกนข้อมูลจากแท็บเล็ตเก่าที่เสียบอยู่กับผนัง

ระบบยังมีไฟเลี้ยงอยู่บางส่วน และรหัสผ่านก็ง่ายจนน่าขำ

ID: T_ARKAN

PASS: Eros_001

เมื่อเข้าสู่ระบบ ข้อมูลหลายอย่างก็ปรากฏออกมา

รวมถึงวิดีโอที่ชื่อว่า “Last Memory Backup”

————————————————————————————————————————————————

วิดีโอฉายขึ้นกลางอากาศแบบโฮโลแกรม

ภาพสั่นไหวเล็กน้อย แต่ชัดเจนพอจะเห็นว่าอยู่ในห้องทดลอง

ชายคนหนึ่งนั่งอยู่หน้ากล้อง — เขาคือ ดร.อาร์กัน

หัวหน้าผู้พัฒนาโปรเจกต์อีรอส

“ถ้าเธอเห็นวิดีโอนี้ แปลว่าเธอมีชีวิตรอด…”

“ฉันไม่รู้ว่านี่คือปาฏิหาริย์หรือการทรยศจากใครในทีม แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว”

“Subject A00-19 — ลิน — มีการตอบสนองทางประสาทที่ไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป”

“สมองของเธอสามารถประมวลคลื่นพลังงาน Eros Field ได้ถึง 98% โดยไม่ต้องใช้การดัดแปลงพันธุกรรมใด ๆ”

ลินนิ่งฟัง

มือของเธอกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ

“แต่พวกเขา…พวกบนสภา ไม่ต้องการคนที่ ‘คิดได้’”

“พวกเขาต้องการ ‘ภาชนะ’ ที่ไม่พูด ไม่โต้แย้ง และไม่สงสัย”

“ฉันพยายามซ่อนเธอ…แต่คงมีใครในทีมพบเข้า”

“ในคืนที่ฉันพาเธอออกมา พวกเขาสั่งปิดห้องแล็บทันที…”

วิดีโอสะดุดชั่วครู่

ก่อนจะฉายภาพร่างของเด็กหญิงในชุดขาว ถูกพาขึ้นลิฟต์หนีฉุกเฉิน

แล้วตัดภาพไปยังตรอกในเขตล่าง

ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น — อุ้มเด็กคนนั้นไว้ในอ้อมแขน

แม่ของเธอ…

————————————————————————————————————————————————

เสียงวิดีโอกลับมาอีกครั้ง

“ฉันฝากเธอไว้กับคนที่ฉันไว้ใจได้คนสุดท้ายในโลกนี้”

“ถ้าเธอเติบโตมาจนถึงจุดที่เห็นวิดีโอนี้ได้…แปลว่าเธอแข็งแกร่งพอจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง”

“อย่ากลัว…และอย่าเชื่อทุกอย่างที่เอเดนบอกเธอ”

วิดีโอดับลงทันที

ลินเบิกตากว้าง

“…อะไรนะ?”

เสียงสุดท้ายนั้น ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงผิดปกติ

————————————————————————————————————————————————

ทันใดนั้น — มีเสียงดัง แกร๊ก! มาจากด้านหลัง

ลินหมุนตัวกลับไปทันที

พร้อมชักมีดสั้นออกจากข้อเท้า

ร่างสูงในเงามืดเดินเข้ามาช้า ๆ

ใบหน้าซ่อนอยู่ใต้หมวกปีกกว้าง สวมเสื้อกันฝนสีดำเก่าคร่ำ

“คิดว่าจะหาความจริงได้จากห้องนี้งั้นหรือ?”

เสียงนั้นเป็นเสียงของผู้หญิง

“เธอเป็นใคร?” ลินถามทันควัน

หญิงปริศนายิ้มเยาะ

“ฉันคือคนที่เคยช่วยเธอออกจากแล็บ…และคนเดียวกับที่แม่ของเธอเคยขอร้องให้ดูแลเธอ”

“หมายความว่าไง…?”

หญิงคนนั้นถอดหมวกออกช้า ๆ

ใบหน้าที่เผยออกมาคือใบหน้าที่ลินไม่คิดว่าจะเห็นอีก…

“น้า…”

————————————————————————————————————————————————

“น้า…น้าหายไปไหนมา?”

เสียงของลินสั่น

ภาพจำเมื่อยังเป็นเด็กเล็ก — หญิงสาวคนหนึ่งที่มักอุ้มเธอเวลาแม่ไม่อยู่บ้าน คอยซ่อนขนมไว้ใต้หมอน และเล่าเรื่องดาวเคราะห์ให้ฟังก่อนนอน

“น้าเมย์”

เธอคือสายใยสุดท้ายที่เชื่อมลินกับอดีต

หญิงคนนั้นยิ้มบาง

แต่ในแววตามีแต่ความเหนื่อยล้าและเจ็บปวด

“น้าไม่มีทางเลือก ลิน…ตอนที่แม่ของเธอหนีออกมา พร้อมร่างของเธอที่ยังไม่ตื่น พวกเขาตามล่าเราทุกคนที่เกี่ยวข้องกับโปรเจกต์อีรอส”

“แม่เธอเอาตัวเองบังจนเกือบตาย…แต่เธอไม่เคยจำอะไรได้เลยใช่ไหม?”

ลินเงียบ

มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงแทนคำตอบ

“เพราะเธอถูกล้างความทรงจำ…ไม่ใช่แค่ด้วยเทคโนโลยี แต่ด้วยคลื่น Eros Field ที่พวกเขาใช้ทดลองกับสมองเธอ” เมย์อธิบาย

“พวกเขาทำให้ความทรงจำของเธอกลายเป็นเสี้ยวพลังงาน แล้วดูดมันออกไป”

“แล้วความทรงจำของฉัน…อยู่ที่ไหน?” ลินถาม

“ใน ‘แกนกลาง’ ของนครฟ้า”

คำตอบนี้ทำให้ลินนิ่งงัน

เพราะนั่นคือสถานที่เดียวที่ไม่มีใครเข้าถึงได้

เป็นศูนย์ควบคุมหลักของเมือง ทั้งระบบพลังงาน จิตประดิษฐ์ และข้อมูลของประชากรทั้งหมด

“ถ้าเธอเข้าไปถึงตรงนั้น…เธออาจได้ทุกอย่างกลับคืน” เมย์พูดเสียงแผ่ว

“แต่เธออาจต้องสละทุกอย่างเช่นกัน”

————————————————————————————————————————————————

ระหว่างนั้นเอง เสียงจากเครื่องส่งสัญญาณที่ฝังในข้อมือของลินก็ดังขึ้น

เสียงเอเดนแทรกเข้ามา

“ลิน! มีบางอย่างไม่ถูกต้อง…มีหน่วยลาดตระเวนกำลังเข้าไปในเขต 5 พวกเขารู้แล้วว่าเธออยู่ที่นั่น”

“เธอต้องออกมาเดี๋ยวนี้!”

เมย์ฟังเสียงนั้นนิ่ง ๆ

ก่อนพูดกับลินด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“เธอไม่ควรไว้ใจเขา…เอเดนไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด”

“หมายความว่าไง?” ลินถามทันควัน

“เขาเคยอยู่ในทีมนักวิจัยของโปรเจกต์อีรอส…เขาคือคนที่อยู่เบื้องหลังการลบข้อมูลเธอ”

“เขาคือคนที่เลือกจะ ‘เก็บ’ เธอไว้ เพราะเห็นศักยภาพของเธอมากกว่ามนุษย์”

ลินรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง

คำพูดของเมย์กระแทกเข้าไปกลางอก

เธออยากจะปฏิเสธ

แต่บางอย่างในตัวเธอกลับสั่นไหว

————————————————————————————————————————————————

เอเดนยังติดต่อมาไม่หยุด

“ลิน…ได้ยินไหม? ตอบด้วย!”

ลินกดปิดสัญญาณชั่วคราว

แล้วมองเมย์ด้วยสายตาจริงจัง

“ถ้าน้าพาฉันเข้าไปถึงแกนกลางได้…ฉันจะรู้ทุกอย่างใช่ไหม?”

เมย์พยักหน้า

“ใช่ — และเธอจะได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง ว่าจะลบมันทั้งหมด หรือใช้มันสร้างบางอย่างใหม่”

“แล้วน้าล่ะ?”

“น้าจะไปกับฉันไหม?”

หญิงคนนั้นยิ้มเศร้า

“น้าเข้าไม่ได้แล้ว…ประวัติของน้าถูกปักธงสีดำตั้งแต่สิบปีก่อน ถ้าเข้าไป ระบบจะฆ่าน้าอัตโนมัติ”

ลินเงียบ

ก่อนพูดช้า ๆ ว่า

“งั้น…ช่วยฉันเข้าไปจนถึงประตูสุดท้ายก็พอ”

————————————————————————————————————————————————

กลางดึก – ทางเดินใต้ดินของนครฟ้า

เสียงฝีเท้าและลมหายใจดังสม่ำเสมอ

ลินกับเมย์เร่งฝีเท้าผ่านระบบท่อใต้เมือง ช่องระบายอากาศที่เคยใช้สำหรับเคลื่อนย้ายขยะชีวภาพ

ไม่มีใครคิดว่า “ทางลับ” จะอยู่ตรงนี้

และไม่มีใครรู้ว่ามันยังเปิดใช้งานได้อยู่

“มีระบบสแกนชีวภาพอยู่อีกสามจุด” เมย์พูดขณะต่อสายลัดระบบ

“เธอต้องใช้คลื่นชีพจากหัวใจของเธอ ผ่านอุปกรณ์ที่น้าติดไว้ในเครื่องกรองอากาศ เธอพร้อมไหม?”

ลินพยักหน้า

แม้ภายในจะสั่นระรัว

ทุกฝีก้าวของเธออาจกำลังเดินเข้าไปในความตาย

แต่ถ้าไม่ก้าว เธอจะไม่มีวันได้ชีวิตของตัวเองกลับคืน

————————————————————————————————————————————————

ด้านบน – เขตกลางของนคร

เอเดนยืนอยู่หน้าแผงควบคุม

สีหน้าเคร่งเครียด

เมื่อเห็นสัญญาณของลินหายไป เขากระแทกมือกับผนังเหล็ก

“เธอไม่เชื่อฉัน…”

เขากระซิบ

แล้วมองไปยังภาพหนึ่งบนจอ — ภาพที่เมย์ปรากฏตัวขึ้น

เอเดนหรี่ตา

แล้วพิมพ์คำสั่งใหม่ลงในคอนโซลลับ

“เปิดระบบติดตามภายในแกนกลาง – Authorization: Eden_Lv7”

————————————————————————————————————————————————

อีกฟากหนึ่ง – แกนกลางของนคร

ประตูโลหะขนาดยักษ์เริ่มปรากฏขึ้นต่อหน้า

มันมีลวดลายคล้ายเส้นประสาทมนุษย์ และแสงสีขาวฟ้าไหลเวียนไปตามรอยร้าวที่เหมือนเส้นเลือด

ลินวางมือบนเครื่องสแกนชีพจร

เสียงดัง “ติ้ง” พร้อมกับเสียงระบบพูดขึ้นว่า

“รหัสชีวภาพยืนยันแล้ว: A00-19”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

————————————————————————————————————————————————

เสียงประตูโลหะเปิดออกอย่างช้า ๆ

ลินก้าวเข้าสู่ห้องทรงกลมขนาดมหึมา

ตรงกลางมีแท่นคริสตัลเรืองแสงขนาดเท่าร่างกายคนหนึ่ง ซึ่งลอยอยู่เหนือพื้น

ภายในคริสตัลนั้น…คือ “เธอ” คนหนึ่ง

เด็กหญิงในสภาพเหมือนหลับใหล ใบหน้าเหมือนเธอไม่มีผิดเพี้ยน

“นั่นคือความทรงจำทั้งหมดของเธอ” เมย์เอ่ยเสียงเคร่ง

“พวกเขาไม่สามารถ ‘ลบ’ ได้จริง ๆ…จึงเลือกจะ ‘แยกเก็บ’ ไว้ต่างหาก”

“แล้วฉันต้องทำยังไง?” ลินถาม เบาเหมือนกระซิบ

“เพียงวางมือลงบนแท่น” เมย์พูด

“แต่ขอเตือนไว้…เมื่อเธอเลือกจะ ‘รับคืน’ มันทั้งหมด จะไม่มีทางลบมันได้อีกแล้ว”

ลินมองเด็กหญิงในคริสตัล

เด็กคนนั้นดูเหมือนกำลังฝันดี

แต่เธอรู้ดี ว่าความฝันนั้น…คือฝันที่เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของแม่ การถูกแยกจากอ้อมกอด และคืนที่เธอถูกลากไปในห้องแล็บ

เธอหันไปหาน้าเมย์

“แล้วถ้าฉันไม่รับมันคืนล่ะ?”

เมย์นิ่งไปเล็กน้อย

“เธอก็จะมีชีวิตต่อไปได้เหมือนที่ผ่านมา — ถูกควบคุมโดยข้อมูลที่พวกเขา ‘เลือกให้เธอเชื่อ’ และเธอจะไม่มีวันรู้ว่าใครกันแน่ที่ฆ่าแม่ของเธอ”

คำพูดสุดท้ายนั้นเหมือนฟ้าผ่า

ลินหันขวับ

“ใคร…หมายความว่ายังไง?”

เมย์มองเธอด้วยสายตาเจ็บปวด

ก่อนจะพูดเพียงแผ่วเบาว่า

“แม่ของเธอไม่ได้ตายเพราะการไล่ล่า…แต่เพราะการ ‘สั่งเก็บ’ จากคนที่อยู่ใกล้ตัวเธอที่สุด”

————————————————————————————————————————————————

ทันใดนั้น — เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในห้อง

“หยุดเดี๋ยวนี้ลิน”

เสียงที่คุ้นเคย

เอเดน เดินออกมาจากเงามืด พร้อมอุปกรณ์ควบคุมพลังงานในมือ

“อย่าฟังเธอ” เขาพูด

“เธอหลอกใช้เธอเหมือนที่หลอกฉัน”

“แล้วแม่ฉันล่ะ?” ลินถามตรง

“เธอตายยังไง?”

เอเดนนิ่ง

ก่อนตอบช้า ๆ ว่า

“เธอรู้มากเกินไป…และพยายามแฮกระบบเพื่อเอาความทรงจำของเธอกลับคืน”

“ฉันพยายามห้าม…แต่คำสั่งฆ่าถูกปล่อยออกมาก่อนที่ฉันจะทำอะไรได้”

“ดังนั้น เธอก็แค่ ‘ปล่อยให้มันเกิดขึ้น’ ใช่ไหม?” ลินพูดเสียงเย็น

เอเดนขยับเข้ามาอีกก้าว

“ลิน ฟังฉัน…ถ้าเธอรับความทรงจำนั้นกลับมา เธอจะกลายเป็นภัยคุกคามของทั้งนคร”

“ระบบจะไม่หยุดล่าเธออีกต่อไป — มันจะส่งทั้งกองทัพมา”

“แต่เธอจะควบคุมมันได้ใช่ไหม?” ลินย้อน

“เพราะเธอเป็นหนึ่งในคนสร้างระบบนี้”

เอเดนเงียบไป

และนั่นคือคำตอบ

————————————————————————————————————————————————

ลินหันกลับไปมองคริสตัล

เด็กหญิงคนนั้นยังคงหลับ

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าความฝันที่เด็กคนนั้นเห็น…เป็นเพียงแสงสว่างปลอม ๆ ที่ใครบางคนสร้างไว้เพื่อหลอกให้เธอ “ลืม”

“ฉันไม่อยากลืมอีกแล้ว” ลินกระซิบ

ก่อนจะวางมือบนแท่นคริสตัล

————————————————————————————————————————————————

ระบบเริ่มทำงานทันที

“การรวมข้อมูล A00-19 กำลังเริ่มต้น…”

“คำเตือน: การเชื่อมต่อจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงถาวร”

ร่างของลินสั่นสะท้านเมื่อข้อมูลทะลักกลับเข้าสมอง

ภาพความทรงจำไหลเข้ามาเหมือนพายุ

เสียงของแม่ น้ำตาของน้าเมย์ การทดลองทุกคืน ความเจ็บปวดที่ซ้อนทับกับความหวังเล็ก ๆ จากมือที่เคยกุมเธอไว้

และสุดท้าย…คือแสงสุดท้ายที่แม่ของเธอทิ้งไว้

เสียงที่พูดว่า

“ลูกต้องรอด…เพราะลูกคืออนาคต ไม่ใช่แค่พลังงานของเมืองนี้”

————————————————————————————————————————————————

เมื่อทุกอย่างจบลง

ลินทรุดลงกับพื้น หอบหายใจถี่

แต่แววตาในตอนนี้ไม่ใช่เด็กที่หลงอยู่ในเมืองอีกต่อไป

เธอลุกขึ้นอย่างช้า ๆ

เผชิญหน้ากับเอเดนที่ยังยืนอยู่

“ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว” เธอพูด

“แต่ฉันก็จะไม่ยอมเป็นอาวุธให้ใครอีก”

เอเดนถอนหายใจ

“งั้นเราก็เป็นศัตรูกันสินะ”

“เปล่า” ลินยิ้มบาง

“เราคืออดีตของกันและกัน…แต่อนาคต จะไม่มีชื่อเธออยู่ในนั้นอีก”

————————————————————————————————————————————————

ลินยืนเงียบ

มองจอมอนิเตอร์ที่ฉายภาพผู้คนทั้งในนครฟ้าและเบื้องล่าง

มีทั้งคนที่ไม่รู้ความจริง คนที่ถูกใช้ และคนที่เคยเฝ้าฝันว่าจะ “ขึ้นสู่ฟ้า”

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า

“ฟ้า” ไม่ได้หมายถึงการหลุดพ้น

แต่คือการถูกจองจำในภาพลวงตา

เธอยื่นมือไปบนแผงควบคุม

และพูดเพียงคำเดียว…

“เริ่มต้นใหม่”

...————————————————————————————————————————————————...

...🐸 กบเน่าลอยพองในคลองน้ํา 🐸...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***