บทที่2-โรงเเรมมณีน้ำค้าง

บทที่ 2: โรงแรมมณีน้ำค้าง

เสียงล้อรถแท็กซี่บดเบียดกับพื้นถนนขรุขระเมื่ออคินมาถึงหน้าโรงแรม "มณีน้ำค้าง" อาคารสูงห้าชั้นเก่าแก่ที่ตั้งอยู่นอกเขตตัวเมือง แม้จะไม่หรูหรา แต่ก็ดูสะอาดเรียบร้อยพอสมควร...หากไม่ติดว่าหน้าทางเข้ามีสายตำรวจกั้นไว้ และเจ้าหน้าที่สองคนยืนคุยกันด้วยสีหน้าเครียด

หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา เธอสวมชุดสูทดำ ท่าทางเป็นทางการแต่แววตาคมดุกว่าคนธรรมดาทั่วไป

“ฉันชื่อร.ต.ท.ณิชมน เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจฝ่ายสืบสวนพิเศษ”

เธอหยิบบัตรประจำตัวให้เขาดูแวบหนึ่ง ก่อนจะเก็บเข้าไป

“คุณเป็นคนที่มองเห็น ‘เงา’ ใช่ไหม?”

อคินเลิกคิ้ว แต่พยักหน้าช้าๆ “คุณรู้ได้ยังไง?”

“ไม่สำคัญเท่าเรื่องนี้” เธอพูดพลางพาเขาเดินเข้าไปในโรงแรม

“เมื่อคืนนี้ มีนักข่าวคนหนึ่งชื่อ ‘ธันวา’ เสียชีวิตในห้อง 504 สภาพศพเหมือนกับ...หมดสติไปเอง ไม่มีบาดแผล ไม่มีพิษ ไม่มีอะไรผิดปกติเลย แต่ที่น่าสนใจคือ ก่อนตายเขาส่งข้อความเสียงถึงเพื่อนว่า ‘ฉันเห็นมันในกระจก’”

อคินขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณพอจะช่วยเราได้ไหม...ดูว่ากระจกในห้องนั้น มันมีอะไร?”

ห้อง 504 เงียบสงัดเกินไป ทั้งที่มีเจ้าหน้าที่เดินเข้าออกไม่ขาดสาย

อคินยืนหน้ากระจกบานใหญ่ในห้อง ภาพสะท้อนของเขาสั่นไหวเบา ๆ ราวกับน้ำในสระ

เงาสะท้อนเปลี่ยน...

เขาเห็นธันวา

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินวนไปมาในห้องอย่างหวาดระแวง

เขาหันไปทางกระจกบ่อยครั้ง

พูดกับตัวเองว่า “มันอยู่ในนั้น...มันยังตามฉันมาได้”

จากนั้นภาพก็เบลอ

เงาสะท้อนกลายเป็นชายรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าถูกบดบังด้วยเงามืด

มือของมันแตะที่กระจกเบา ๆ จากอีกด้าน...