ตอนที่ 5: ขอบเขต…ของคนที่ยังไม่ใช่

หลังจากคืนนั้น…มีนพยายามไม่คิดมากไปกว่าที่ควรจะคิด

เขารู้ว่าตัวเองไม่ได้มีสถานะอะไร เป็นแค่ของที่พ่อเขายกให้คิรินเพื่อชดใช้หนี้สิน

จะรู้สึก จะคิด หรือจะหวั่นไหวมากแค่ไหน ก็ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรอยู่ดี

เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า มีนลุกขึ้นจากเตียง เตรียมตัวไปช่วยในครัวตามหน้าที่ประจำวัน ร่างบางเดินผ่านหน้าห้องของคิรินอย่างเงียบ ๆ โดยพยายามไม่เหลือบตามองเข้าไปแม้แต่น้อย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณมีน” แพรเอ่ยเสียงใสในขณะที่กำลังหั่นผลไม้อยู่ตรงเคาน์เตอร์

มีนยิ้มตอบเบา ๆ พลางหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวม

“คุณคิรินให้ฉันจัดชุดอาหารเช้าไว้ในห้องทำงานของเขาค่ะ เดี๋ยวจะให้คุณมีนยกไปให้นะคะ” แพรพูดพลางแอบยิ้มมุมปาก

“ผม?” มีนเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เขาไม่ได้คิดจะหลีกเลี่ยงหน้าคิรินอีกแล้ว เพราะการทำงานที่นี่…ก็เท่ากับต้องอยู่ในสายตาเขาทั้งวันอยู่แล้ว

ผ่านไปครู่ใหญ่ เมื่ออาหารเช้าเตรียมเสร็จเรียบร้อย มีนก็จัดถาดอาหารขึ้นมาเดินไปยังห้องทำงานของเจ้าของบ้าน ระหว่างทางหัวใจก็เต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ

จะพูดอะไรอีกไหมนะ? หรือจะเงียบใส่อีก? หรือจะทำเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นเลย?

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่เขาจะผลักบานประตูเข้าไป

“เชิญครับ” เสียงของคิรินยังคงเรียบนิ่ง

เมื่อเข้าไปภายใน มีนก็วางถาดอาหารลงบนโต๊ะไม้สักอย่างระมัดระวัง

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“นั่งลงก่อนสิ ฉันมีเรื่องจะพูด” คิรินกล่าวโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือ

มีนลังเลเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม

“เรื่องค่าตอบแทน” คิรินเปิดประเด็น

“ครับ?” มีนมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง

“ฉันไม่ต้องการให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่มีทางเลือก ฉันจะให้เธอค่าจ้างรายสัปดาห์ตามปกติ และเธอจะเลือกใช้ชีวิตที่นี่แบบคนทำงานทั่วไปก็ได้…หากเธอเลือกจะไม่ ‘รับผิดชอบ’ หนี้ของพ่อเธอด้วยวิธีเดิม ๆ” น้ำเสียงเขายังคงเรียบเย็น แต่ก็มีบางอย่างแฝงอยู่

มีนเงียบ เขาไม่คิดว่าคิรินจะพูดแบบนี้กับเขา

“หมายความว่า…คุณจะให้ผมออกไปจากสถานะขัดดอก?”

คิรินพยักหน้า

“แต่หนี้…” มีนหลุบตาลง “ผมยังใช้คืนให้คุณไม่ได้ทั้งหมด”

“นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ฉันไม่ต้องการ ‘ซื้อ’ คนด้วยวิธีแบบนั้นตลอดไป”

มีนเงียบงัน น้ำเสียงของคิรินไม่ได้ประชดหรือดูถูก แต่มันเหมือนพยายามเว้นระยะ…ให้มีนได้ตัดสินใจเอง

“ขอบคุณครับ” มีนพูดเบา ๆ

“ยังไงก็คิดให้ดี ไม่ต้องรีบตอบตอนนี้” เขาเสริม

เมื่อออกจากห้องทำงาน มีนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหมุนช้าลง ทุกอย่างเหมือนจะคลายความอึดอัด แต่มันก็แปลก…

เพราะแทนที่จะโล่งใจที่ตัวเอง ‘อาจจะ’ หลุดพ้นจากสถานะขัดดอก มีนกลับรู้สึกว่า…อะไรบางอย่างในใจมันหายไป

**

ช่วงบ่าย คิรินไม่อยู่บ้านเพราะต้องออกไปพบลูกค้า

มีนเลยมีเวลาทำความสะอาดห้องทำงานของเขาอย่างละเอียด ระหว่างเก็บเอกสารและจัดชั้นหนังสือ เขาบังเอิญไปเจอแฟ้มหนึ่งซ่อนอยู่ในลิ้นชักด้านล่างสุด

มันเป็นแฟ้มเก่าที่ภายนอกดูธรรมดา แต่ข้างในกลับเต็มไปด้วยภาพถ่าย…ภาพถ่ายของใครบางคนที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับเขา

หญิงสาวในชุดนักเรียนมัธยม ดวงตาคมและรอยยิ้มหวาน

มีนใจเต้นแรงโดยไม่รู้สาเหตุ

ใครกัน? แล้วทำไมถึงดูคล้ายเขาแบบนั้น…

เสียงประตูเปิดดังแกร๊ก มีนรีบปิดแฟ้มแล้ววางไว้ที่เดิม

“ลืมของ” เสียงคิรินดังขึ้นก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาและหยิบกล่องใส่เอกสารบนโต๊ะ

“คุณกลับมาแล้วเหรอครับ” มีนรีบเก็บผ้าปัดฝุ่นในมือ

คิรินมองเขานิ่ง ๆ สายตาเหมือนจะจับความผิดปกติได้ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

**

ตกค่ำ วันนั้นไม่มีใครพูดอะไรกันมากนัก อาหารเย็นที่โต๊ะอาหารเงียบสนิท มีเพียงเสียงช้อนกระทบจานที่แว่วเบา ๆ เท่านั้น

หลังจากนั้นแพรก็เดินตามคิรินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทิ้งให้มีนนั่งเก็บจานอยู่คนเดียว

เขารู้สึก…ว่างเปล่าอีกครั้ง

ความห่วงใย ความหึงหวง ความเสียใจ — สิ่งเหล่านี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลย

เพราะเขาไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนรัก

และไม่ควรหวังจะเป็น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***