ตอนที่ 2: ผู้มาเยือนที่ไม่มีใครต้องการ

เสียงนาฬิกาแขวนผนังดังเป็นจังหวะ “ติก ตอก” อย่างเงียบเชียบ มีนนั่งอยู่ที่มุมเตียง ตาจ้องผนังห้องสีครีมอย่างไร้จุดหมาย เขาแทบไม่หลับตลอดทั้งคืน—ความกดดันจากสถานที่ใหม่ ผู้คนแปลกหน้า และเจ้าของบ้านที่ทั้งนิ่งและน่ากลัว ทำให้ความคิดสับสนวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด

เมื่อแสงแดดสาดผ่านม่านหน้าต่าง มีนก็ลุกขึ้นช้า ๆ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเงียบเชียบ จากนั้นจึงเปิดประตูออกจากห้องอย่างระวัง

ทันทีที่ก้าวลงมายังชั้นล่าง กลิ่นอาหารเช้าหอมฉุยก็โชยมาแตะจมูก เขากำลังจะเดินเข้าไปยังห้องอาหาร แต่สายตาของแม่บ้านสี่คนที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะทำครัวทำให้ฝีเท้าของเขาชะงักลง

“อ้าว…ตื่นแล้วเหรอคะ? คนพิเศษของคุณคิริน” หนึ่งในแม่บ้านสาววัยรุ่นพูดเสียงเยาะ มีนได้แต่มองเงียบ ๆ ไม่อยากมีปัญหา

“ไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนี้นะ ฉันว่าคุณคิรินไม่ใช่พวกชอบเด็กซะหน่อย” อีกคนเสริมพลางหัวเราะเบา ๆ อย่างจงใจ

มีนไม่ตอบ เขาก้มหน้าเดินเข้าห้องอาหารอย่างสุภาพ

ทันใดนั้น หญิงสูงวัยที่มีนจำได้ว่าเป็นแม่บ้านคนเก่า ก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีสง่างามกว่าแม่บ้านสาวทั้งหลาย

“พวกเธอหยุดซุบซิบนินทาได้แล้ว จำไว้ อย่ากร้าวกายเจ้านาย และอย่ามัวแต่คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์เหนือใครในบ้านหลังนี้”

น้ำเสียงเรียบแต่หนักแน่นของแม่บ้านทำให้สาว ๆ หุบปากลงทันที ถึงแม้สีหน้าจะยังไม่พอใจ

มีนยิ้มบาง ๆ ให้หญิงชราเป็นการขอบคุณ เธอพยักหน้าเล็กน้อยราวกับเข้าใจทุกอย่างก่อนจะเอ่ยเบา ๆ

“นั่งกินเถอะลูก ไม่ต้องเกรงใจ”

หลังอาหารเช้า มีนเดินออกมาสำรวจสวนหลังบ้านเพื่อจะหาอากาศบริสุทธิ์หายใจบ้าง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินสวนเข้ามา—เด็กสาวอายุประมาณสิบแปด สวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ท่าทางมั่นใจและเฉียบขาดกว่าแม่บ้านสาวคนอื่น

เธอหยุดตรงหน้าเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเย็น

“ฉันชื่อแพร ลูกของป้าจิต คนที่ดูแลบ้านหลังนี้มานาน เธอรู้ใช่ไหมว่าที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับของเล่น?”

มีนยืนนิ่ง เงยหน้าสบตาอีกฝ่ายแต่ไม่โต้กลับ

แพรยังคงพูดต่อ “เธอไม่ใช่คนแรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่ แต่ฉันหวังว่าเธอจะไม่ทำตัวเหมือนคนอื่นที่จบไม่สวย”

คำพูดนั้นเย็นชา ราวกับเตือนภัย แต่มีนก็เพียงตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ผมไม่ได้อยากมาแต่แรกครับ”

แพรชะงักไปเพียงครู่ก่อนจะเบือนหน้าหนี เดินผ่านเขาไปโดยไม่พูดอะไรอีก

เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงบ่าย มีนพยายามใช้ชีวิตอย่างเงียบที่สุด เขาอยู่ในห้อง อ่านหนังสือที่มีอยู่บนนั้นอย่างตั้งใจ และพยายามไม่ทำอะไรให้เป็นเป้าสายตา

จนกระทั่ง…

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณคิรินเรียกให้ไปพบที่ห้องหนังสือ” เสียงแม่บ้านสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นจากด้านนอก