บ้าน

ติณขับรถมาถึงที่บ้านทิณ​ เชนลงจากรถและเดินเข้ามาในบ้าน

ทิณ"บอกว่าให้รีบกลับไง"

เชน​"เอ่อ... ก็รีบกลับแล้วไงครับ

ท​ิ​ณ" แต่กลับช้า

เชน​"ก็นายอนุญาตผมแล้วนิ

ท​ิ​ณ" เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ

เชน​"พี่

ท​ิ​ณ" เมื่อกี้ฉัน​ไม่ได้ยินแบบนี้นะ

เชน​"พี่หูฝาดไปเอง

ท​ิ​ณ" พอแล้ว​

ท​ิ​ณ​"บอกมาว่าทำไมถึงกลับมาบ้านช้า

เชน" ช็อปกับเพื่อนอยู่

ท​ิ​ณ" ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้รีบกลับ

ท​ิ​ณ​"มันอันตราย

เชน​"ผมก็อยากอยู่กับเพื่อนนานๆนี่

เชน" พี่จะให้ผมอยู่แต่ที่บ้านก็ไม่ได้มั้ย

ท​ิ​ณ​"เดี๋ยวนี้นายไม่เชื่อฟังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

ท​ิ​ณ" ถ้านายยังไม่เชื่อฟังฉัน

ท​ิ​ณ" ฉันจะไม่ให้นายไปไหนอยู่แต่บ้านนี้แหละ

เชน​"มันจะมากไปแล้วนะ!!!

เชนที่ยื่นทะเลาะกับทิณอยู่นานจนเผลอไปตะคอกใส่ทิณ

ท​ิ​ณ" เมื่อกี้นายตะคอกใส่ฉันหรอ//เย็นชา

เชน" ผะ... ผะผมไม่ได้ตั้งใจ

เชนที่ไม่ได้ตั้งใจจะตะคอกใส่ทิณมันทำให้เชนกลัวทิณมากเวลาเค้าโกรธหรือเย็นชาใส่เค้า

ท​ิ​ณ" ฉันคงใจดีกับนายเกินไปสินะ

ท​ิ​ณ" นายถึงได้กล้าไม่ฟังฉันและยังกล้ามาตะคอกใส่ฉันอีก

เชน​"ผมขอโทษ​ผมไม่ได้ตั้งใจ

ท​ิ​ณ​"มานี้//จับแขนเชน

ทิณจับแขนเชนแล้วพาขึ้นมาข้างบนทิณเดินมาถึงหน้าประตูห้องและเปิดประตูออกทิณ ผลักเชนเข้าไปในห้องแคบๆและปิดประตู

เชน"อ่ะ​ พี่ทิณปล่อยเชนออกไปนะ//ทุบประตู

ท​ิ​ณ" ไม่!

เชน​"พี่ทิณปล่อยผมออกไปนะ//เสียงเริ่มสั่น

ทิณไม่สนอะไรเลยเดินลงมาข้างล่างส่วนเชนทุบประตูอยู่และเชนที่ไม่ได้ยินเสียงทิณเชนเริ่มร้องไห้ออกมาเพราะตัวเชนนั่นกลัวที่แคบมากๆการที่เค้าได้อยู่ในห้องเเคบๆและมืดนั้นมันทำให้เค้าหายใจไม่ออกเชนตัวเริ่มสั่นและมองไปรอบๆห้องเค้าพยายามที่จะตั้งสติตัวเองและควบคุมตัวเองแต่มันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเลยเชนนั่งร้องไห้และกอดเข่าตัวเองไว้แน่น

เชน​"ทำไมฮึก~ทำไมเค้าต้องทำกับผมแบบนี้ด้วยฮือ~//เชนร้องไห้จนสลบไป

ฝั่งทิณ

ทิณเดินลงมาข้างล่างด้วยความโมโหอยู่ๆแม่บ้านของทิณก็ทักขึ้น

แม่บ้าน" คุณทิณค่ะ

ท​ิ​ณ​"มีอะไร//เย็นชา

แม่บ้าน" คุณทิณจะขังคุณเชนไว้แบบนั้นหรอคะ

ท​ิ​ณ​"ทำไม

แม่บ้าน" แต่คุณเชนเค้ากลัวที่แคบนะคะ

ท​ิ​ณ" เชน!!

ทิณพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเชนกลัวที่แคบๆและมืด​ ทิณรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องที่ขังเชนไว้ตอนนี้ทิณรู้สึกกระวนกระวายมากเพราะเค้าโมโหเชนจนลืมไปว่าเชนกลัวที่แคบมากทิณวิ่งมาข้างบนอยู่ที่หน้าห้องนั้นทิณรีบเปิดประตูก็พบว่าเชนนอนสลบอยู่ตรงหน้าเค้า

ท​ิ​ณ" เชน!!!

ทิณที่เปิดประตูห้องเข้าไปเห็นเชนนอนสลบอยู่ทิณจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเชนตอนนี้ทิณทำอะไรไม่ถูกและรู้สึกกระวนกระวายที่ตัวเองได้ทำร้ายเชนขนาดนี้

ท​ิ​ณ" เชน​ ฟื้นสิ

แม่บ้าน"คุณทิณค่ะป้าว่าพาคุณเชนไปที่ห้องเถอะค่ะ

แม่บ้าน" เดี๋ยวป้าจะไปเรียกหมอมาให้นะคะ

ท​ิ​ณ" ครับ

ทิณอุ้มเชนไปที่ห้องของตนและวางเชนลงที่เตียง

ห้องทิณ

ท​ิ​ณ​"เชน​ ขอโทษ😔

แม่บ้าน" ป้าพาคุณหมอมาแล้วค่ะ

ทิณ"ไอ้หนาว

หนาวเป็นหมอประจำตระกูลทิณและเป็นเพื่อนของทิณมาตั้งแต่เด็ก

หนาว" น้องเป็นอะไรว่ะ//เดินมาดูเชน

ท​ิ​ณ​"ความผิด​กูเองแหละ

หนาว"มึงผิดอะไรว่ะ

ท​ิ​ณ​"ทั้งๆที่กูรู้อยู่แล้วว่าเชนกลัวที่แคบและมืดทำไมกูถึงยังไปขังเชนไว้แบบนั้นว่ะ

ท​ิ​ณ" ถ้าเชนเป็นอะไรขึ้นมากู​คงไม่ให้อภัยตัวเอง

หนาว" เอาเถอะยังไงน้องก็ไม่เป็นอะไรมากแค่สลบไปเฉยๆ

หนาว" เดี๋ยว​น้องก็ฟื้นแล้ว

ท​ิ​ณ​"อือ

หนาว"ทีหลังก็สงบสติอารมณ์ไว้หน่อยล่ะ

ท​ิ​ณ" เออรู้แล้ว

ท​ิ​ณ​"มึงมีธุระอีกป่ะ

หนาว" มี​ ทำไม

ท​ิ​ณ​"ป่าว​ ก็ถ้ามึงว่างกูจะให้มึงมาเช็คดูอาการเมียกุสัก10นาที

หนาว"สัสน้องเค้าเเค่สลบไม่ได้เป็นอะไรมาก

หนาว"มึงจะให้กูเช็คน้องอีกทำไมไอ้ควยยย

.

.

.

.

.

.

.

.

...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ก็เค้าห่วงเมียเค้าเนาะหนาวก็อย่าไปขัดใจเพื่อนสิเห้อ~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***