ตอนที่ 3

เรื่องราวของยูกะในอดีต

ยูกะนั่งคุยกับตัวเองในความมืด

"หลายคนคิดว่าฉันเป็นเด็กแสบ... ที่ชอบแกล้งคนอื่น แต่ไม่ใช่เลยนะ ฉันไม่ได้ชอบทำแบบนั้น... มันแค่เป็นวิธีเดียวที่ทำให้คนเห็นฉัน... เพราะที่บ้านไม่มีใครสนใจเลย ไม่เคยมีใครมองฉันจริงๆ... ฉันเคยถามพ่อแม่ว่า 'ทำไมถึงไม่รักฉันบ้าง?' แต่ไม่มีคำตอบ ไม่มีแม้แต่การสบตาจากพวกเขา… ฉันเหมือนเป็นอากาศที่ไม่มีใครมองเห็น"

(เธอนั่งลงบนพื้น หัวเข่าชิดอก น้ำตาเริ่มไหลริน)

"ตั้งแต่เด็กจนโต... พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันตลอดเวลา และสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกมีค่าแค่... การทำให้พวกเขาเงียบไปด้วยการแกล้งคนอื่น... ฉันไม่เคยอยากทำให้ใครเจ็บปวดหรอกนะ แต่ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลย... ใครจะสนใจฉัน? ใครจะรักฉัน?"

"ฉันคิดว่าถ้าฉันทำตัวเหมือนเด็กซนๆ คนอื่นอาจจะสนใจฉันบ้าง แต่... ทุกครั้งที่ฉันแกล้งหรือแสดงความซนไปกับคนอื่น ก็แค่การหลบหนีจากความจริงที่ไม่เคยเห็นฉัน... ที่ไม่มีใครมองเห็นว่าฉันเจ็บ... ถึงจะมีคนเข้ามาทำดีด้วยบ้าง... แต่มันก็ไม่ใช่... ฉันยังคงเป็นเด็กคนเดิม ที่ไม่มีใครรู้จักจริงๆ"

"บางครั้ง... ฉันก็คิดว่าคงดีไม่น้อยถ้าแค่ครั้งเดียว... พ่อแม่จะหันมามองและพูดว่า 'เราแคร์เธอ' แต่ทุกอย่างมันไม่เคยเป็นอย่างนั้นเลย... ฉันยังต้องต่อสู้กับความรู้สึกที่มันฝังลึกในใจ"

"เอาเถอะ... อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ได้เจอเขา... คนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า... อย่างน้อยก็ยังมีคนที่มองเห็นฉันบ้าง…"

"มันเหมือนกับการเดินในทางที่ไม่มีวันจบ... ไม่มีทางออก... ฉันก็แค่... ทำอะไรสักอย่างที่ทำให้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับความจริง... ความจริงที่ว่า... ไม่มีใครเคยเห็นฉันเลย... หรืออาจจะเป็นเพราะว่าฉันเองก็ไม่เคยให้ใครเห็นฉันจริงๆ ด้วย... มันเหมือนกับการสร้างกำแพงขึ้นมาแล้วซ่อนตัวเองไว้ข้างใน"

"เธอก็เหมือนกัน... นายก็คงจะเห็นฉันแค่เป็นเด็กสาวแสบๆ คนหนึ่งที่คอยแกล้งคนโน้นคนนี้... แต่จริงๆ แล้ว... ฉันแค่หวังว่าคุณจะเห็นอะไรที่ลึกกว่านั้น... เห็นว่าฉันก็มีความเจ็บปวดเหมือนคนอื่นๆ... แค่ฉันไม่เคยบอกใครออกไป... ฉันไม่อยากให้ใครต้องรับรู้เรื่องพวกนี้"

(ยูกะหันไปมองภาพถ่ายเก่าที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง—เป็นภาพถ่ายของเธอในวัยเด็กขณะยิ้มอยู่กับพ่อและแม่ที่ดูเหมือนมีความสุข)

"ตอนนั้นฉันยังเด็ก... ทุกอย่างมันดูสดใส... ฉันคิดว่าครอบครัวของเราจะไม่มีวันแยกจากกัน แต่ทุกสิ่งมันกลับกลายเป็นแค่ภาพหลอกลวง... ความจริงคือ... พวกเขาทั้งสองไม่เคยสนใจอะไรที่ฉันทำ... ไม่ว่าจะดีหรือแย่... สุดท้ายก็ยังคงเป็นฉันคนเดียวที่ต้องทนกับความเงียบ... ความเย็นชา... ฉันเลยต้องหาวิธีทำให้ใครสักคนมองเห็นฉัน... แม้จะต้องใช้วิธีที่โง่ๆ และเจ็บปวดแบบนี้"

(เธอเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง)

"และตอนนี้... ทุกอย่างมันก็ดูเหมือนจะกลับมาหลอกหลอนฉันอีกครั้ง... เมื่อคนที่ฉันพยายามจะทำให้เขาสนใจ... กลับทำให้ฉันรู้สึกว่า... ฉันยังคงเป็นคนที่ไม่มีความหมายอยู่ดี... ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการพยายามทำให้คนอื่นสนใจจะทำให้ตัวเองรู้สึกหลอกลวงขนาดนี้"

(ยูกะหยุดพูดและสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะยิ้มให้กับตัวเองในกระจก)

"แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก... ช่างมันเถอะ... อย่างน้อยตอนนี้... ฉันก็ได้รู้สึกว่า... มีคนที่มองเห็นฉัน... แม้ว่าจะเป็นแค่ในแบบที่ฉันไม่เคยคาดคิด... แล้วมันก็อาจจะดีกว่าไม่มีใครเลย... ใช่มั้ย?"

(น้ำตาของยูกะเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง แต่เธอก็พยายามยิ้มและเช็ดมันออก)

"ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว... ฉันแค่... อยากจะมีใครสักคนที่เห็นฉัน... ไม่ใช่แค่การแกล้งคนอื่นหรือทำอะไรให้เขาสนใจแค่ชั่วคราว แต่... ฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไง... บางที... บางทีฉันอาจจะต้องอยู่กับความเจ็บปวดนี้ไปตลอด..."

หลังจากที่ยูกะพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ภาพก็ค่อยๆ จางหายไป ก่อนที่ฉากใหม่จะค่อยๆ ปรากฏขึ้น—

อดีตของยูกะ, สนามเด็กเล่นหลังโรงเรียนประถม

แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบพื้นสนามหญ้า เด็กหญิงตัวเล็กๆ ผมยาวสีน้ำตาลวิ่งเล่นอยู่กับเพื่อนๆ ของเธอ เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วสนาม

"ยูกะ! มาจับฉันให้ได้นะ!"

เสียงของเด็กหญิงอีกคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับเธอที่กำลังวิ่งหนีไปข้างหน้า ยูกะยิ้มกว้าง วิ่งไล่ตามเพื่อนของเธอด้วยความสนุกสนาน

"ได้เลย! ฉันจะจับเธอให้ได้แน่!"

เธอเร่งฝีเท้า รอยยิ้มของเธอสว่างสดใส ไร้ซึ่งความเศร้าหมองเหมือนในปัจจุบัน เด็กๆ รอบตัวส่งเสียงเชียร์ สนามเด็กเล่นเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

แต่แล้ว—

"ยูกะ! เรากลับบ้านกันเถอะ!"

เสียงแหลมๆ ของเด็กผู้หญิงอีกคนดังขึ้น เด็กหญิงที่ยูกะกำลังวิ่งไล่ตามอยู่หยุดกะทันหัน แล้วหันไปหาเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่ยืนรออยู่ เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวิ่งไปหากลุ่มเพื่อนใหม่โดยไม่หันกลับมามองยูกะเลย

ยูกะชะงัก ฝีเท้าของเธอหยุดนิ่งทันที ดวงตากลมโตจ้องมองแผ่นหลังของเพื่อนที่เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะกล่าวลา

"...เดี๋ยวสิ..."

เธอพึมพำเสียงเบา ยกมือขึ้นเล็กน้อยเหมือนอยากจะเรียกเพื่อนกลับมา แต่ไม่มีใครหันกลับมาเลย เธอยืนอยู่คนเดียวในสนามเด็กเล่นที่เงียบลงกะทันหัน

"เรา...ไม่ได้เล่นด้วยกันเหรอ?"

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและผิดหวัง

ภาพเปลี่ยนไปอีกครั้ง—

ช่วงเย็น, ทางเดินกลับบ้าน

ยูกะเดินลากเท้ากลับบ้านเพียงลำพัง ถนนที่เคยเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยตอนเลิกเรียนดูเงียบเหงา เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า ใจของเธอหนักอึ้ง

"ทำไมทุกคนถึงไปกันหมดเลยล่ะ?"

เธอพึมพำกับตัวเอง ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย

"พวกเขาเบื่อเราเหรอ? หรือว่าเราเล่นไม่สนุก?"

เธอคิดไปต่างๆ นานา และแล้ว ภาพเหตุการณ์แบบนี้ก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อนที่เคยเล่นด้วยกันค่อยๆ หายไปทีละคนๆ จนสุดท้าย... ก็ไม่มีใครเหลืออยู่เลย

ค่ำคืนในห้องนอนของยูกะ

เด็กหญิงนั่งกอดเข่าบนเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง เธออยากถามพ่อแม่ว่า "ทำไมทุกคนถึงทิ้งหนูไป?" แต่เมื่อเธอลองเปิดปากพูด คำพูดเหล่านั้นก็ไม่เคยหลุดออกมา

เพราะเธอรู้ดีว่า ต่อให้พูดออกไป ก็คงไม่มีใครสนใจฟังอยู่ดี

"ถ้าเราเป็นเด็กที่สนุกกว่านี้... ถ้าเราเป็นเด็กที่ร่าเริงกว่านี้... ทุกคนคงไม่หนีไปจากเราใช่ไหม?"

เธอคิดกับตัวเอง ก่อนจะกัดฟันแน่น น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆ

เช้าวันต่อมา, ห้องเรียนประถม

ยูกะนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เธอไม่ได้พูดอะไรเลย แค่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เฝ้ามองเพื่อนๆ ที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน

"ถ้าเราเข้าไป... พวกเขาจะยอมให้เราเล่นด้วยไหม?"

เธอคิดแบบนั้นทุกครั้ง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะนั่งอยู่ที่เดิม เพราะเธอรู้ดีว่าคำตอบมันจะเป็นยังไง

เสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังก้องไปทั่วห้อง เพื่อนเก่าของเธอกำลังเล่นกันสนุกสนาน แต่ไม่มีใครเลยที่หันมาหาเธอ

เธอกำมือแน่น... จิกเล็บลงไปที่ฝ่ามือของตัวเองจนรู้สึกเจ็บ

"ทำไม... ทำไมทุกคนถึงลืมเราไปง่ายๆ แบบนี้?"

"ยูกะจัง! ไปเล่นด้วยกันไหม?"

เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง

เป็นเด็กหญิงคนหนึ่งที่เธอไม่คุ้นหน้า

"เธอ... กำลังชวนฉันเหรอ?"

หัวใจของเธอเต้นแรง ความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับการยอมรับถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบพยักหน้า

"อื้ม! ไปสิ!"

เธอลุกขึ้นยืน เดินตามเด็กคนนั้นไปด้วยความดีใจ

แต่แล้ว...

"เอ๋? ไม่เอาหรอกน่า แกล้งเธอสนุกกว่า!"

เสียงของเด็กผู้ชายในกลุ่มดังขึ้น ทุกคนหัวเราะกันสนุกสนาน ก่อนที่เด็กหญิงคนนั้นจะหันไปหัวเราะตาม

"แกล้งเหรอ...?"

ยังไม่ทันที่ยูกะจะเข้าใจสถานการณ์ เด็กชายคนนั้นก็แย่งสมุดของเธอไป แล้วเริ่มโยนเล่นไปมา เด็กคนอื่นๆ ก็หัวเราะและเล่นตามไปด้วย

"เอาคืนมานะ!"

ยูกะพยายามจะวิ่งไปแย่งสมุดคืน แต่ทุกคนก็แค่หัวเราะเยาะแล้วผลักเธอเบาๆ ทำให้เธอเซถอยหลัง

"ดูสิ! เธอทำหน้าจะร้องไห้แล้ว!"

เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะลั่น

ยูกะกัดฟันแน่น...

"อีกแล้วเหรอ..."

ความรู้สึกเหมือนถูกกดลงไปในก้นเหว ความรู้สึกโดดเดี่ยว ความรู้สึกว่าถูกทรยศ ทั้งหมดมันถาโถมเข้ามาหาเธอ

เธออยากจะร้องไห้ แต่ก็ทำไม่ได้

เธออยากจะตะโกนบอกว่ามันไม่แฟร์ แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีใครสนใจฟัง

เธอเลย... หัวเราะออกมาแทน

"ฮ่ะๆ... พวกนายเล่นกันแรงไปนะ..."

เธอยิ้มแล้วหัวเราะตามพวกเขา

"แต่ไม่เป็นไรหรอก! ฉันก็เล่นด้วยได้นะ!"

เด็กคนอื่นชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะต่อและโยนสมุดของเธอกลับมา

"ยูกะนี่ตลกดีจัง!"

หลังจากวันนั้น เธอก็เลือกที่จะ "เล่นตามน้ำ"

เลือกที่จะหัวเราะไปกับพวกเขา แม้ว่าในใจจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

ภาพกลับมาสู่ปัจจุบัน

ยูกะยืนมองกระจกตรงหน้า ดวงตาของเธอว่างเปล่า

"สุดท้าย... เราก็แค่เป็นตัวตลกของพวกเขาใช่ไหม?"

เธอพึมพำกับตัวเองก่อนจะยิ้มบางๆ

"แต่ก็ไม่เป็นไร... เพราะถ้าเราไม่แสดงออกแบบนี้... เราก็คงจะถูกทิ้งอีกครั้ง..."

เธอหัวเราะเบาๆ

"ฉันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?"

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น

เป็นข้อความจาก "เขา"

เธอมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลบข้อความทิ้งไปโดยไม่แม้แต่จะเปิดอ่าน

"ช่างเถอะ... มันก็แค่เรื่องเดิมๆ"

เธอทิ้งตัวลงบนเตียง มองเพดานสีขาวที่ไร้ชีวิตชีวา

"ถ้าหากวันหนึ่ง... มีใครสักคนที่ยอมรับตัวตนจริงๆ ของฉันล่ะก็..."

เสียงของเธอแผ่วเบา และสุดท้าย ทุกอย่างก็จมดิ่งลงไปในความเงียบ

ยูกะสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความมืด ร่างกายของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นรัวราวกับเพิ่งหนีจากฝันร้าย แต่แท้จริงแล้ว… มันไม่ใช่ฝันเลย

เธอหันไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียง แจ้งเตือนข้อความยังคงขึ้นมาไม่หยุด

"อีกแล้วเหรอ?"

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและอ่านข้อความอย่างช้าๆ

— "คิดว่าทำตัวแบบนั้นแล้วจะมีคนชอบเหรอ?"

— "อย่ามาทำเป็นสนิทเลยนะ น่ารำคาญ"

— "เธอเป็นตัวตลกจริงๆ"

ยูกะหลับตาลง เธอไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เพราะสิ่งพวกนี้มันเกิดขึ้นมาโดยตลอด

เธอลบข้อความทิ้ง… ก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปอีกทางและดึงผ้าห่มมาคลุมโปง

"เอาเถอะ... ไม่ใช่เรื่องใหม่ซะหน่อย"

ย้อนกลับไปในอดีต

ฤดูหนาวปีสุดท้ายของประถม ยูกะยืนอยู่กลางสนามหิมะ ข้างๆ มีเด็กสาวคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอ

"เฮ้ ยูกะจัง"

"หืม? มีอะไรเหรอ?"

"ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่มาโรงเรียน… เธอจะเหงาไหม?"

ยูกะหัวเราะเบาๆ "ถามอะไรแปลกจัง แน่นอนสิ!"

เด็กสาวคนนั้นยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆขาว

"ขอโทษนะ..."

"...หืม?"

"ขอโทษจริงๆ ที่เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้ว"

หัวใจของยูกะกระตุกวูบ

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร เด็กสาวคนนั้นก็เดินจากไป… และวันต่อมา เธอก็ไม่ได้มาโรงเรียนอีกเลย

เธอพยายามถามครู พยายามติดต่อ แต่ไม่มีใครตอบ เธอถูกปิดกั้นจากทุกคนราวกับว่าตัวตนของเด็กคนนั้นหายไปจากโลกนี้

"ทำไมกัน?"

"ฉันทำอะไรผิดเหรอ?"

ความกลัว… ความสับสน… ความว่างเปล่าค่อยๆ กัดกินหัวใจของเธอ

และสุดท้าย เธอก็เรียนรู้ว่า

"ถ้าเราไม่เป็นฝ่ายควบคุมทุกอย่างก่อน เราก็จะเป็นฝ่ายที่ถูกทิ้ง"

ปัจจุบัน

ยูกะเดินเข้าห้องเรียนด้วยรอยยิ้มที่สดใสเหมือนเคย

"อรุณสวัสดิ์ทุกคนน~!"

เสียงของเธอดังขึ้น แต่กลับไม่มีใครหันมามอง ไม่มีใครตอบกลับ

เธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง

เธอไม่ได้โง่ เธอรู้ว่าตอนนี้มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป

"อีกแล้วเหรอ?"

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูในแชทกลุ่ม

— "ทำไงดี? ฉันเริ่มรำคาญยูกะแล้วอะ"

— "เออ เหมือนกันเลย"

— "เดี๋ยวนี้เธอทำตัวแปลกๆ ว่ะ"

เธอปิดโทรศัพท์… สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

จากนั้นก็แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ก็แค่เรื่องเดิมๆ นั่นแหละ..."

ช่วงพักกลางวัน – ห้องเรียนที่เงียบเหงา

เสียงพูดคุยและหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นดังขึ้นทั่วห้อง แต่ยูกะกลับนั่งอยู่ที่เดิม มองอาหารกลางวันที่แทบไม่ได้นำเข้าปาก

"เงียบเกินไป..."

เธอพยายามทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยิบตะเกียบขึ้นมาแต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะคีบข้าว

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?"

เสียงหนึ่งดังขึ้น

ยูกะเงยหน้าขึ้นมอง เพื่อนร่วมห้องที่แทบไม่เคยคุยกันมาก่อนเดินเข้ามาหาเธอ

"อ๊ะ? ปะ...เปล่านี่! แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ" เธอยิ้มกลบเกลื่อน

"งั้นเหรอ... แต่เธอดูไม่ร่าเริงเหมือนทุกทีเลยนะ"

"อย่ามาทำเหมือนเป็นห่วงเลย..."

ยูกะหัวเราะเบาๆ "ฮะๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า!"

เพื่อนคนนั้นพยักหน้าแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ยูกะนั่งอยู่คนเดียว

เธอมองอาหารที่ยังไม่ถูกแตะต้อง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

อดีต – วันที่เธอเริ่มเปลี่ยนไป

"ฮ่ะๆๆ ดูสิ! ยูกะทำหน้าจะร้องไห้อีกแล้ว!"

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วสนามเด็กเล่น เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมรอบยูกะ

เธอยืนตัวแข็งทื่อ ทั้งอาย ทั้งเจ็บ ทั้งสับสน

"ทำไมต้องเป็นฉันตลอด?"

"ฉันทำอะไรผิด?"

เธออยากร้องไห้… อยากวิ่งหนี… อยากให้ใครสักคนมาช่วย

แต่ไม่มีใครเลย

แม้แต่ "เพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุด" ก็แค่ยืนมองอยู่ห่างๆ โดยไม่ทำอะไร

"...พอเถอะ" ยูกะพูดเสียงสั่น

"หืม? เธอว่าไงนะ?"

"ฉันบอกว่า... พอได้แล้วไง!!"

เธอตะโกนออกมาทั้งน้ำตา

เด็กพวกนั้นชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะเยาะ

"ว้าววว เธอเป็นคนขี้แยจริงๆ เลย!"

"ขี้แยแถมขี้น้อยใจอีก ฮ่าๆๆ"

ยูกะกำหมัดแน่น ความโกรธ ความอับอาย ความเศร้า… ทุกอย่างปะปนกันไปหมด

"ถ้าฉันไม่เปลี่ยนตัวเอง... ฉันก็คงจะเป็นแค่เป้าของพวกเขาตลอดไป"

วันนั้น เธอตัดสินใจว่าเธอจะไม่ร้องไห้อีก

วันนั้น เธอเลือกที่จะ "เป็นตัวตลก" แทน

ปัจจุบัน – หลังเลิกเรียน

ยูกะเดินกลับบ้านตามลำพัง สายลมเย็นพัดผ่านร่างของเธอไป แต่เธอกลับรู้สึกหนาวกว่าปกติ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดูข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

— "เธอเปลี่ยนไปนะ"

— "เธอไม่ตลกเหมือนเดิมเลยอะ"

— "หรือว่าเบื่อแล้ว?"

เธอขมวดคิ้วเบาๆ…

"สุดท้ายก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว..."

เธอลบข้อความทิ้ง แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

เธอรู้ดีว่าไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน สุดท้ายเธอก็เป็นแค่ตัวตลกให้คนอื่นเล่นสนุก

ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปแค่ไหน… คนพวกนั้นก็พร้อมจะทิ้งเธอได้ตลอดเวลา

"แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ?"

ยูกะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง

"ช่างเถอะ... สุดท้ายฉันก็อยู่คนเดียวอยู่ดี"

เธอเดินหายไปในความมืด พร้อมกับความเงียบที่กำลังกลืนกินเธออย่างช้าๆ...

กลางดึกคืนนั้น – ห้องนอนของยูกะ

ยูกะนั่งขดตัวอยู่บนเตียงในห้องที่มืดสนิท โทรศัพท์ของเธอวางอยู่ข้างๆ หน้าจอสว่างขึ้นเป็นระยะจากข้อความแจ้งเตือน

เธอไม่แม้แต่จะหยิบมันขึ้นมาดู เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นข้อความแบบไหน

"น่ารำคาญ"

"เธอไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อนเลยอะ"

"ตกลงเธอเป็นอะไรกันแน่?"

ยูกะยิ้มมุมปากอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะหัวเราะกับตัวเองเบาๆ

"สุดท้าย... ฉันก็เป็นได้แค่นี้เองสินะ?"

เธอนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น ปล่อยให้ความคิดไหลเวียนอยู่ในหัวของเธอ

"ถ้าฉันหายไปตอนนี้... จะมีใครสนใจบ้างไหม?"

เธอเคยคิดว่าการเป็นตัวตลกของคนอื่นจะทำให้เธอมีค่า… แต่สุดท้ายเมื่อเธอไม่ใช่ "ความบันเทิง" อีกต่อไป คนพวกนั้นก็พร้อมจะโยนเธอทิ้งได้ง่ายๆ

เธอหัวเราะเบาๆ แต่น้ำตากลับไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"พอแล้วล่ะ..."

อดีต – วันที่เธอถูกทิ้งเป็นครั้งสุดท้าย

ฤดูใบไม้ผลิ ปีแรกของมัธยมต้น

ยูกะยังคงทำตัวร่าเริงเหมือนทุกวัน พยายามทำให้คนอื่นหัวเราะ พยายามทำให้ตัวเองดูเป็น "คนที่อยู่ตรงนี้แล้วมีความสุข"

แต่วันหนึ่ง… เธอกลับพบว่าเพื่อนกลุ่มเดิมของเธอเริ่มตีตัวออกห่าง

เธอเดินเข้าไปทักทาย แต่พวกเขาเพียงแค่หันมามองด้วยสายตาเย็นชา

"อ้าว? ทำไมพวกเธอมานั่งรวมกันตรงนี้ล่ะ? ไม่ชวนกันเลยนะ~"

เพื่อนในกลุ่มมองหน้ากัน ก่อนที่คนหนึ่งจะพูดขึ้น

"ยูกะ..."

"หืม?"

"พวกเราคิดว่า... เราอาจจะเข้ากันไม่ได้แล้วล่ะ"

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาทันที

"อะไรนะ? หมายความว่ายังไง?"

"ก็คือ... พวกเราแค่รู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปน่ะ"

"เปลี่ยนไปเหรอ?" ยูกะหัวเราะเบาๆ "ไม่เห็นจะเข้าใจเลย! ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ?"

"นั่นแหละปัญหา..."

คำพูดนั้นเหมือนลูกศรที่ปักเข้ากลางใจของเธอ

"...อะไรนะ?"

"บางทีมันอาจจะสนุกในตอนแรก แต่ตอนนี้มันน่ารำคาญแล้วล่ะ"

"...น่ารำคาญ?"

"อืม พวกเราอยากอยู่กันแบบสงบๆ โดยที่ไม่ต้องมีใครมาคอยทำตัวโอเวอร์อะไรแบบนั้น"

"โอเวอร์..."

"ฉันแค่พยายามทำให้ทุกคนมีความสุขแท้ๆ..."

"ขอโทษนะยูกะ แต่เราไม่อยากสนิทกับเธออีกแล้ว"

พวกเขาเดินจากไป ทิ้งให้ยูกะยืนอยู่ตรงนั้นตามลำพัง

เธอพยายามจะก้าวตามไป แต่ขาของเธอกลับหนักอึ้งจนขยับไม่ได้

ลมพัดผ่านไปช้าๆ ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าในใจของเธอ

และนั่นคือวันสุดท้าย… ที่เธอพยายามจะผูกพันกับใครอย่างแท้จริง

ปัจจุบัน – ความเงียบงันในห้องมืด

ยูกะนั่งอยู่ในห้องของตัวเอง โทรศัพท์ยังคงแจ้งเตือนข้อความจากคนที่เคยเป็น "เพื่อน" ของเธอ

แต่คราวนี้เธอไม่สนใจมันอีกต่อไป

เธอลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก

ถนนเงียบสงบ มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟฟ้าที่ทอดยาวไปตามทางเดิน

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหลับตาลง

"สุดท้ายแล้ว... ฉันจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร?"

มือของเธอเอื้อมไปจับขอบหน้าต่าง ก่อนจะกำแน่น

เธอรู้สึกเหมือนถูกดูดกลืนเข้าไปในความมืดมิด ไม่มีทางออก ไม่มีจุดหมาย ไม่มีใครรออยู่ปลายทาง

แต่ในวินาทีนั้นเอง—

"ยูกะ?"

เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง

เธอหันกลับไปช้าๆ ดวงตาสั่นไหว

มันเป็นเสียงที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินในช่วงเวลานี้

เสียงของ "เขา"

คนที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะโผล่มาในช่วงเวลาที่เธอรู้สึกว่างเปล่าที่สุด

…

"ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?"

เสียงเคาะประตูดังขึ้นในความเงียบ ยูกะที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครมาในเวลาแบบนี้

"ยูกะ... เธออยู่ในนั้นใช่ไหม?"

เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากอีกฟากของประตู เธอเม้มริมฝีปากแน่น ลังเลว่าจะตอบกลับไปดีหรือเปล่า แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจ ประตูถูกเปิดออกช้าๆ

"เฮ้... ฉันโทรหาเธอตั้งหลายรอบ แต่เธอไม่รับสายเลย เลยลองมาดู..."

โคจิยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าดูเป็นกังวล เขากวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่มืดสนิทก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เดินเข้ามา

ยูกะเบือนหน้าหนี "รุ่นพี่มาที่นี้ได้ไง?"

"ก็... เป็นห่วงไง" เขาพูดเสียงเรียบ แต่จริงจัง

ยูกะหัวเราะในลำคอ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า "เป็นห่วง?..."

"ฉันพูดจริง" โคจิเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย "เธอดูไม่เหมือนเดิมเลย เธอรู้ตัวมั้ยว่าตอนนี้เธอดู... เหมือนกำลังหลงทางน่ะ?"

ยูกะชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว "หลงทาง...? ไม่หนูไม่ได้หลงทางหรอก... หนูแค่—"

เธอกลืนคำพูดลงไปเอง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

"ฉันได้ยินทั้งหมดเเล้วล่ะยูกะ"

โคจิมองเธอด้วยสายตาแน่วแน่ "เธอไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองดูเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะ"

"...ไม่ได้—"

"เธอเป็นคน ไม่ใช่ตัวตลกของใคร"

หัวใจของยูกะเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว คำพูดนั้นเหมือนกดปุ่มบางอย่างในใจของเธอ

เธอก้มหน้าลง มือกำผ้าห่มแน่น "แล้วมันมีประโยชน์อะไรล่ะ...? หนูพยายามเปลี่ยนตัวเองแล้ว? ทำให้คนอื่นหัวเราะแล้ว? สุดท้ายพวกเขาก็แค่..."

เธอหยุดพูด เพราะรู้ว่าถ้าพูดต่อ น้ำตาของเธอคงไหลออกมาแน่ๆ

"บางคนอาจจะมองเธอแบบนั้นก็จริง" โคจิพูดเสียงนุ่ม "แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะคิดเหมือนกันหมดนะยูกะ"

"..."

"ฉันเห็นเธอจริงๆ นะ ยูกะ"

เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาสั่นไหว

"ฉันไม่รู้ว่าเธอเคยผ่านอะไรมาบ้าง และฉันก็ไม่คิดจะบังคับให้เธอเล่ามันออกมา..." เขาถอนหายใจเบาๆ "แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่าต่อให้ทั้งโลกมองเธอเป็นยังไงก็ตาม ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้เสมอ"

ยูกะกลืนน้ำลายลงคอ พยายามเก็บอารมณ์ "...รุ่นพี่บ้า"

โคจิยิ้มบางๆ "งั้นเธอก็บ้าพอๆ กับฉันล่ะ เพราะเธอยังอยู่ตรงนี้ไงล่ะ"

น้ำตาของยูกะไหลลงมาเงียบๆ เธอเม้มริมฝีปากแน่น ไม่อยากให้เขาเห็นว่าตัวเองกำลังอ่อนแอ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในใจของเธอ มันรู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อย

"...ขอบคุณนะ" เธอพูดเบาๆ แทบจะเป็นเสียงกระซิบ

โคจิยิ้ม "อืม... ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว"

ยูกะหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่

....

....

.....

โคจิได้ลืมตาตื่นขึ้นในห้องนอนของเขา

"เอ๊ะ...นี้เเค่ฝันหรอ...เนี่ย"

เขารู้สึกมีอะไรอยู่ใต้ผ่าห่มเดียวกันกับเขาอยู่เขาจึงตัดสินใจเปิดผ้าห่มของเขาออกเเละก็พบเจอกับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***