ตอนที่ 2 ยูกะของขวัญพิเศษ

โคจิรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อยกับท่าทีของยูกะ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าสิ่งที่เธอต้องการจะทำนั้นคืออะไร

"ไปไหนเหรอ?" เขาถามพลางขยับตัวเล็กน้อย ยูกะยิ้มหวานก่อนจะเอียงคอ

"ก็ไปที่ที่ทำให้รุ่นพี่รู้สึกพิเศษไงคะ"

"หืม...?"

ยังไม่ทันที่โคจิจะถามอะไรต่อ ยูกะก็จับมือเขาแล้วออกแรงดึงเบาๆ ราวกับจะให้เขาตามเธอไป

"มาเถอะค่ะ~ อย่ากลัวไปเลย หนูไม่ทำอะไรแปลกๆ หรอก...มั้ง?"

"เดี๋ยวๆ คำว่า 'มั้ง' นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย!"

โคจิพยายามจะดึงมือตัวเองกลับ แต่ยูกะจับไว้แน่น ใบหน้าของเธอยังคงแต้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแปลกๆ

"รุ่นพี่เชื่อใจหนูได้ค่ะ... แค่เดินตามมาเท่านั้นเอง"

โคจิมองยูกะที่ยังคงยิ้มอย่างมั่นใจ มือของเธอยังคงจับมือเขาแน่น ทำให้เขาปฏิเสธได้ยาก

"ก็ได้ๆ แต่ขอถามก่อน...จะพาฉันไปไหนกันแน่?"

ยูกะกระพริบตาอย่างใสซื่อ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้เขา

"ความลับค่ะ~"

"เฮ้อ... ถ้าสิ่งที่เธอจะทำมันแปลกๆ ล่ะก็ ฉันจะหนีกลับแน่ๆ"

"ว้า~ ถ้ารุ่นพี่กลัวขนาดนั้น หนูจะอุ้มไปเองเลยดีไหมคะ?"

"พูดอะไรของเธอเนี่ย!?" โคจิหน้าแดงขึ้นมาทันที

ยูกะหัวเราะคิกคักก่อนจะออกแรงดึงเขาไปข้างหน้า ทั้งสองเดินไปตามทางเดินของโรงเรียนก่อนที่ยูกะจะพาเขาเลี้ยวเข้าไปยังตึกเรียนเก่าที่แทบไม่มีใครใช้งาน

"เฮ้ เดี๋ยว... ที่นี่มัน—"

"เงียบก่อนค่ะ~ มาถึงแล้ว!"

โคจิมองรอบๆ อย่างระแวดระวัง ห้องเรียนที่เงียบสงบ มีแสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ยูกะหันกลับมาหาเขา ดวงตาสีน้ำตาลทองของเธอจ้องมองเขาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

"นี่...รุ่นพี่"

"หะ... หืม?"

"ปิดตาหน่อยค่ะ"

"หา!?"

โคจิรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่มีเหตุผล คำขอของยูกะทำให้เขายิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก

"เดี๋ยวสิ... ทำไมฉันต้องปิดตาด้วยล่ะ?"

"ก็เพราะว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้... มันเป็นของขวัญสำหรับรุ่นพี่ไงคะ"

"ของขวัญ...? เดี๋ยวๆ ของขวัญอะไรเนี่ย?" โคจิเริ่มระแวง

ยูกะยังคงยิ้มหวาน แต่แววตาเจ้าเล่ห์ของเธอทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังติดกับ

"รุ่นพี่จะปิดตาเอง หรือให้หนูช่วยดีคะ?"

"ไม่ ไม่ต้องเลย!" โคจิถอยหลังเล็กน้อย แต่ยูกะก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิม

"ว้า~ แบบนี้หนูคงต้องใช้ไม้แข็งแล้วสินะ"

พูดจบ ยูกะก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะยกขึ้นมาคลี่ออกให้เขาดู

"เฮ้ๆ เดี๋ยวสิ! ไม่เอานะ—"

ฟึ่บ!

"เงียบก่อนค่ะ~"

โคจิยังไม่ทันจะขยับตัว ผ้าเช็ดหน้าก็ถูกคล้องเข้าที่ดวงตาของเขา มือเล็กๆ ของยูกะจัดการผูกมันไว้ด้านหลังอย่างแน่นหนา

"อ่า... นี่มันบ้าชัดๆ" โคจิบ่น ขณะที่เขารู้สึกถึงความมืดที่ปกคลุมการมองเห็น

"หนูบอกแล้วไงคะ ว่าไม่ต้องห่วง"

เสียงฝีเท้าของยูกะดังใกล้เข้ามา โคจิรับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ ใกล้จนเขารู้สึกได้ถึงลมหายใจเบาๆ ที่อยู่ตรงหน้า

"นี่... เธอกำลังจะทำอะไร—"

"ชู่ว์~ เงียบก่อนค่ะ..."

จู่ๆ ความเงียบก็ปกคลุม โคจิกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบได้ยินเสียงของตัวเอง

จากนั้น...

ปลายนิ้วเล็กๆ ของยูกะก็สัมผัสลงบนริมฝีปากของเขาเบาๆ

"......!?"

"รุ่นพี่..."

เสียงหวานกระซิบข้างหู ก่อนที่เธอจะพูดประโยคที่ทำให้เขาตัวแข็งทื่อ

"—ของขวัญของหนู ก็คือ ‘ตัวของหนู’ ไงคะ~"

"หะ... หา!?"

โคจิรู้สึกเหมือนสมองหยุดประมวลผลไปชั่วขณะ

'ตัวของหนู'!? เธอหมายความว่ายังไงกันแน่!?'

ก่อนที่เขาจะทันตั้งสติ มือของยูกะก็เลื่อนลงมาสัมผัสที่มือของเขา เธอค่อยๆ ดึงเขาให้ก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย จนกระทั่งเขารับรู้ได้ถึงไออุ่นที่อยู่ตรงหน้า

"รุ่นพี่..."

น้ำเสียงของเธอฟังดูอ่อนโยนกว่าปกติ แต่ก็ยังแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์บางอย่าง

โคจิพยายามขยับตัวถอยหลัง แต่ยูกะกลับกอดแขนเขาไว้แน่น

"เดี๋ยวสิ... ยูกะ...!"

"ชู่ว์~ อย่าดิ้นสิคะ"

เสียงกระซิบใกล้ขึ้นกว่าเดิมจนโคจิรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอ

เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นี่มันเกินไปแล้ว!

แต่ก่อนที่เขาจะได้โวยวายต่อ จู่ๆ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากด้านนอกห้อง

ตึก... ตึก...

"......?"

ยูกะเงียบไปทันที ราวกับกำลังฟังบางสิ่งบางอย่าง

ตึก... ตึก...

เสียงฝีเท้านั้นหนักแน่นและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"ใครกัน...?" โคจิขมวดคิ้ว แม้จะมองไม่เห็น แต่สัญชาตญาณของเขากำลังเตือนบางอย่าง

ยูกะเองก็เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะกระซิบเบาๆ

"รุ่นพี่... ห้ามขยับนะคะ..."

"หา?"

แกร๊ก—

เสียงประตูห้องเรียนถูกเปิดออกช้าๆ

แกร๊ก—

เสียงประตูห้องเรียนถูกเปิดออกช้าๆ

แสงจากทางเดินลอดเข้ามาในห้องเรียนที่มืดสลัว เผยให้เห็นเงาของบุคคลหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู

โคจิกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ยูกะยังคงจับแขนเขาไว้แน่น

"มีใครอยู่ในนี้หรือเปล่า?"

เสียงทุ้มต่ำของชายวัยกลางคนดังขึ้นมา

"...ครู?"

โคจิเบิกตากว้าง ก่อนจะค่อยๆ หันไปมอง

ชายคนนั้นคือครูประจำชั้นของเขา—อาจารย์โอกาวะ

อาจารย์ยืนอยู่หน้าห้อง มือหนึ่งถือแฟ้มเอกสาร อีกมือกดสวิตช์ไฟในห้องเรียน ทำให้ทั้งห้องสว่างขึ้นทันที

"โอ้? พวกเธอยังอยู่ในห้องนี้อีกเหรอ?"

ยูกะรีบปล่อยแขนโคจิ ก่อนจะยิ้มแหยๆ "อะ... ขอโทษค่ะครู พวกหนูกำลังจะออกไปพอดีเลย"

โคจิพยายามปรับสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติ "ครับ ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด"

อาจารย์โอกาวะเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า "งั้นก็ดี รีบกลับบ้านได้แล้ว โรงเรียนใกล้ปิดแล้วนะ"

"ค่ะ/ครับ!"

ยูกะกับโคจิตอบพร้อมกัน ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องเรียนไป

ระหว่างที่เดินไปตามทางเดิน โคจิสังเกตว่ายูกะดูเงียบกว่าปกติ

"เมื่อกี้... ทำไมเธอดูตกใจขนาดนั้น?" เขาถามขึ้น

ยูกะชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางๆ "เอ๋~ รุ่นพี่พูดอะไรคะ หนูก็แค่ตกใจที่อยู่ๆ มีคนเข้ามาเท่านั้นเอง"

"แน่ใจนะ?"

"แน่ใจสิคะ~"

เธอหัวเราะเบาๆ แต่ดวงตาของเธอกลับไม่ได้มีแววขี้เล่นเหมือนทุกที

โคจิรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล

มันเป็นแค่ความรู้สึกไปเอง... หรือว่าเขาควรจะเริ่มสงสัยอะไรบางอย่างกันแน่?

หลังจากออกจากโรงเรียนมาได้ โคจิถอนหายใจยาวๆ เขายังรู้สึกแปลกๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

"โอ้ย... ทำไมต้องมาทำให้ฉันวุ่นวายขนาดนี้ด้วยเนี่ย..."

เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะกำลังเดินไปยังสถานีรถไฟ

แต่ทันใดนั้นเอง—

กึก!

ร่างของเขาถูกกระชากไปด้านหลัง ก่อนที่แผ่นหลังของเขาจะชนเข้ากับกำแพงเย็นๆ อย่างแรง

"เฮ้ย—!"

เขากำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็ต้องชะงักไป เมื่อใบหน้าของยูกะอยู่ห่างจากเขาแค่ไม่กี่เซนติเมตร

"...!?"

โคจิตัวแข็งทื่อ ยูกะกำลังใช้แขนทั้งสองข้างดันกำแพงขนาบเขาไว้ หนีไปไหนไม่ได้เลย

"รุ่นพี่~"

เธอยิ้มหวาน ดวงตาทอประกายเจ้าเล่ห์แบบที่ทำให้หัวใจของเขากระตุก

"มะ... มีอะไรของเธอเนี่ย!?"

ยูกะไม่ตอบ แต่กลับขยับหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก

"รุ่นพี่..."

เสียงของเธอเบาจนเหมือนกระซิบ

"...อยากรู้ไหมคะ ว่าหนู 'ชอบ' รุ่นพี่มากแค่ไหน?"

โคจิรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดข้างแก้ม

นี่มันใกล้เกินไปแล้ว!

"ดะ... เดี๋ยวก่อน!"

โคจิพยายามขยับตัว แต่ยูกะกลับโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม

"ชู่ว์~"

เธอเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ

"หนูยังพูดไม่จบเลยนะคะ..."

โคจิกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอไม่ใช่แค่ 'แกล้งเล่น' หรือ 'หยอกล้อ' แบบปกติ

ยูกะกำลังเอาจริง...!

โคจิพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่เขาจะทันเอ่ยปาก—

ฟึ่บ!

ยูกะดึงแขนเสื้อของเขาอย่างแรง ก่อนจะผลักเขาเข้าไปในตรอกข้างๆ ที่ไม่มีคนเดินผ่าน

"เดี๋ยว... เฮ้ย! ยูกะ!?"

เขาเซถลาไปข้างใน ก่อนที่ร่างเล็กของเธอจะตามเข้ามา และปิดทางออกไว้

โคจิหายใจแรงขึ้น เขารู้สึกถึงหัวใจของตัวเองเต้นเร็วผิดปกติ

"อะไรกันเนี่ย...?"

ยูกะไม่ได้ตอบ เธอกลับเอื้อมมือไปจับที่ปกเสื้อของเขา แล้วค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาใกล้ขึ้นอีก

"รุ่นพี่..."

เสียงของเธอหวาน แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่โคจิอ่านไม่ออก

"...อยากให้หนู 'หยุด' ไหมคะ?"

ดวงตาของเธอจ้องมองเขาตรงๆ มันไม่ใช่แค่การหยอกล้อสนุกๆ อีกแล้ว

โคจิรู้ได้ทันที—

เธอเอาจริง...!

"ยูกะ..."

เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไงต่อไปดี สมองของเขาขาวโพลนไปหมด

แต่แล้ว—

ฟึ่บ!

ยูกะโน้มตัวลงมา... และจูบที่ต้นคอของเขาเบาๆ

"!!!??"

โคจิตัวแข็งทื่อ หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำราวกับจะทะลุออกมาจากอก

ลมหายใจของยูกะแตะผ่านผิวของเขา ก่อนที่เธอจะกระซิบเบาๆ ข้างหู

"...แบบนี้ จะหยุดหนูทันไหมคะ?"

โคจิรู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขาหยุดชะงักไปในทันที ร่างกายของเขาค่อยๆ เกร็งตัว แม้แต่ลมหายใจก็ยังรู้สึกเหมือนจะติดขัด

"ยูกะ...!" เขาพยายามพูด แต่คำพูดนั้นติดอยู่ในลำคอ เขาคิดจะผลักเธอออกไป แต่ร่างกายเขากลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง

ยูกะยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาพยายามกลั้นอารมณ์ แต่สายตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมั่นใจและเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มของเธอเปลี่ยนไปจากที่เคยสนุกสนานเป็นรอยยิ้มที่ลึกซึ้งและมีความหมาย

"รุ่นพี่... ทำไมไม่พูดอะไร?" เธอถามเสียงเบาแต่แฝงไปด้วยความท้าทาย

โคจิพยายามรวบรวมสติ เขาเคยคิดว่าความสัมพันธ์ของเขากับยูกะเป็นแค่เพื่อนสนิท แต่ตอนนี้มันชัดเจนมากขึ้นว่าเขาไม่สามารถมองเธอแค่ในมุมนี้ได้อีกต่อไป

"ยูกะ... เราต้อง... หยุดนะ" เขาพยายามพูดทั้งๆ ที่เสียงของตัวเองยังคงสั่นไหว

ยูกะมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความท้าทายและความหมายที่ลึกซึ้ง ก่อนที่เธอจะยิ้มบางๆ แล้วค่อยๆ ถอยออกมา

"ถ้ารุ่นพี่คิดอย่างนั้น... ก็ได้ค่ะ" เธอบอก ก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างช้าๆ

โคจิมองตามเธอไปอย่างไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ มันเหมือนเขากำลังเผชิญกับความรู้สึกที่ยังไม่สามารถเข้าใจได้... ความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มจะทำให้เขาสับสน

โคจิยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับเวลาผ่านไปช้าๆ หัวใจของเขายังคงเต้นแรง เขาพยายามปลุกสติให้กลับมา แต่ภาพของยูกะที่หันหลังเดินไปไกลขึ้นเรื่อยๆ มันยังคงฝังอยู่ในใจเขา

"เฮ้อ..." เขาพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตามไป...

"รุ่นพี่..." เสียงของยูกะดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้โคจิหยุดเดินทันที

เขาหันกลับไปอย่างเร็ว เห็นยูกะยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเบาๆ แต่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้โคจิไม่สามารถมองข้ามไปได้

"ยังไม่ไปไหนเหรอ?" ยูกะถามเสียงอ่อนหวาน แต่ในดวงตาของเธอแฝงไปด้วยความเป็นระเบียบ

โคจิรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองจะหยุดเต้นอีกครั้ง สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอ และในที่สุดก็ได้แต่พูดว่า

"ทำไม... ทำแบบนี้ล่ะ?"

ยูกะยิ้มอีกครั้ง เธอก้าวเข้ามาใกล้ เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอที่อุ่นและใกล้จนเกือบจะสัมผัสได้

"เพราะรุ่นพี่..." เธอหยุดคำพูดไว้ตรงนั้น ก่อนจะโน้มตัวลงมาอีกนิดและจ้องตาเขาอย่างลึกซึ้ง "หนูอยากให้รุ่นพี่เห็น 'อีกด้าน' ของหนูบ้าง... อยากให้รุ่นพี่รู้สึกถึงความจริงใจที่ซ่อนอยู่ข้างใน"

โคจิแทบไม่สามารถหายใจได้ เขามองดวงตาของยูกะและสัมผัสได้ถึงความจริงจังในทุกคำพูดของเธอ

"ยูกะ... ฉัน..." เขาต้องการพูดบางอย่าง แต่มันเหมือนคำพูดจะติดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดออกมาได้

ยูกะยิ้มอีกครั้งและยกมือขึ้นแตะที่ข้างแก้มของโคจิเบาๆ ราวกับจะปลอบใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ... รุ่นพี่แค่ต้องการเวลาใช่ไหมคะ?" เสียงของเธอเบาและอ่อนโยน

โคจิไม่สามารถตอบอะไรได้ในตอนนี้ เขารู้เพียงแค่ความรู้สึกบางอย่างที่ลึกลงไปในใจของเขา เริ่มทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แต่เขายังไม่พร้อมที่จะยอมรับมันในตอนนี้

"ยัง... ยังไม่พร้อม..." เขาพูดออกไปด้วยเสียงที่อ่อนแรง

ยูกะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วถอยออกไปอย่างช้าๆ

"เข้าใจค่ะ... แต่รุ่นพี่คงต้องตัดสินใจให้เร็วขึ้นแล้วนะคะ... เพราะบางอย่างก็ไม่สามารถรอได้ตลอดไป"

เธอหันหลังเดินไปอีกครั้ง และคราวนี้โคจิไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากยืนมองแผ่นหลังของเธอไปเงียบๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ

ความรู้สึกที่ยังไม่แน่ใจ กำลังก่อตัวในใจเขา...

โคจิยืนอยู่ตรงนั้น มองแผ่นหลังของยูกะที่ค่อยๆ หายไปจากสายตา หัวใจของเขายังคงเต้นแรง แม้ว่าเธอจะจากไปแล้ว แต่สัมผัสเมื่อครู่ยังคงติดอยู่ในความคิดของเขา

"ให้ตัดสินใจเร็วขึ้นงั้นเหรอ..."

เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ พยายามบังคับตัวเองให้สงบลง

แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนคำพูดนั้น... เป็นคำเตือนบางอย่างกันนะ?

—

วันต่อมา โคจิพยายามใช้ชีวิตตามปกติ แต่ไม่ว่าจะทำอะไร ความคิดของเขาก็ยังคงวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์เมื่อคืน

"เฮ้อ..."

เขานั่งอยู่ในห้องเรียน สายตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ขณะที่เพื่อนๆ รอบตัวกำลังคุยกันเสียงดัง

"เหม่ออะไรแต่เช้าเลยวะ โคจิ"

เสียงของเคนตะ เพื่อนสนิทของเขาเรียกสติกลับมา โคจิสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาเพื่อน

"เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อย"

เคนตะขมวดคิ้ว ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วใช้ข้อศอกสะกิดแขนโคจิ

"อย่าบอกนะว่าเรื่องผู้หญิง?"

โคจิชะงักไปแวบหนึ่ง แต่พยายามทำเป็นไม่สนใจ

"พูดอะไรของนาย ไม่มีอะไรสักหน่อย"

"หึๆ ทำเป็นปฏิเสธ" เคนตะหัวเราะ "แล้วเมื่อวานหายไปไหนมาวะ? ฉันเห็นนายเดินไปกับยูกะช่วงเย็นๆ นี่นา"

"...!"

โคจิเบิกตากว้าง รู้สึกถึงเหงื่อเย็นๆ ไหลลงมาตามหลังคอ

หมอนี่เห็นงั้นเหรอ!?

เขาพยายามเก็บอาการ ทำเป็นยกมือขึ้นมากอดอก

"กะ... ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เดินคุยกันนิดหน่อย"

"จริงดิ? แต่ฉันเห็นเธอจับแขนนายแล้วลากเข้าไปในตรอกนะ" เคนตะเลิกคิ้ว "ไม่ใช่ว่ามีอะไรน่าสนใจกว่านั้นเหรอ?"

โคจิหน้าแดงวูบ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี

"หุบปากไปเลย!"

เคนตะหัวเราะเสียงดัง "โอ้โห ดูปฏิกิริยานายสิ ไม่ธรรมดาแน่ๆ ฮ่าๆๆ!"

โคจิส่ายหัวพยายามเมินเพื่อน แต่ในใจกลับรู้สึกปั่นป่วน

"ให้ตัดสินใจเร็วขึ้น..."

เขานึกถึงคำพูดสุดท้ายของยูกะอีกครั้ง

ไม่รู้ทำไม... แต่เขารู้สึกว่า คำพูดนั้นมันไม่ได้เป็นแค่การทิ้งท้ายธรรมดา

แต่เป็นสัญญาณบางอย่าง... ว่าอาจมีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้

—

เย็นวันนั้น

โคจิเดินออกจากโรงเรียนอย่างเหม่อลอย คำพูดของยูกะยังคงก้องอยู่ในหัว

แต่แล้ว...

"อ๊ะ! รุ่นพี่โคจิ~"

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง

เขาหันไป และพบกับรอยยิ้มสดใสของยูกะที่กำลังเดินเข้ามาหา

แต่ครั้งนี้ มีบางอย่างแปลกไป

เธอดูร่าเริงเหมือนปกติ แต่แววตาของเธอ... มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป

"รุ่นพี่" เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง "วันนี้พอจะมีเวลาว่างหน่อยไหมคะ?"

โคจิกลืนน้ำลาย รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ

"...มีอะไรเหรอ?"

ยูกะยิ้ม ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้

"หนูอยากพารุ่นพี่ไป 'ที่หนึ่ง' หน่อยค่ะ"

หัวใจของโคจิเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

เขาไม่รู้ว่ากำลังจะเจอกับอะไร...

แต่สัญชาตญาณของเขาบอกว่า นี่อาจเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ—ที่เขาจะไม่มีวันย้อนกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว

โคจิกลืนน้ำลาย ความรู้สึกบางอย่างบอกให้เขาระวังตัว แต่ขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถละสายตาจากรอยยิ้มของเธอได้

“ที่ไหนเหรอ?” เขาถามออกไป พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

ยูกะยิ้มบางๆ ดวงตาของเธอเป็นประกาย แต่ก็ยังแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่โคจิอ่านไม่ออก

“ตามมาสิคะ~”

เธอเอื้อมมือมาจับข้อมือของเขา ก่อนจะค่อยๆ ดึงให้เดินตามไป

โคจิรู้ตัวว่าเขาสามารถปฏิเสธได้… แต่เขาก็ไม่ได้ทำ

—

พวกเขาเดินไปตามเส้นทางที่เงียบสงบ ไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย ยิ่งเดินลึกเข้าไป โคจิยิ่งรู้สึกถึงความผิดปกติ

"ยูกะ... ที่นี่มัน—"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ยูกะก็หยุดเดินกะทันหัน

โคจิเบรกแทบไม่ทัน ก่อนที่เธอจะหันกลับมามองเขา

สายลมเย็นพัดผ่าน เส้นผมของยูกะปลิวเบาๆ

"รุ่นพี่..." เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่เบาลงกว่าปกติ "รู้ไหมคะว่าทำไมหนูถึงพามาที่นี่?"

โคจิขมวดคิ้ว "ทำไม?"

ยูกะเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นแตะที่หน้าอกของเขาเบาๆ ตรงตำแหน่งที่หัวใจเต้นอยู่

โคจิสะดุ้งไปเล็กน้อย หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นทันที

"เพราะหนูอยากให้รุ่นพี่เข้าใจความรู้สึกของหนูค่ะ"

โคจิอ้าปากจะพูด แต่ยูกะไม่ปล่อยให้เขาตั้งตัว

เธอขยับเข้ามาใกล้อีก... ใกล้จนปลายจมูกของเธอแทบจะชนกับของเขา

"รุ่นพี่... รู้ไหมคะว่าหนูชอบรุ่นพี่มาตั้งนานแล้ว?"

"…!"

คำพูดนั้นทำให้สมองของโคจิขาวโพลนไปชั่วขณะ

ยูกะมองตาเขาตรงๆ ไม่มีรอยล้อเล่นเหมือนทุกที

"หนูไม่ได้แค่หยอกเล่นนะคะ" เธอพูดเสียงเบา "หนูชอบรุ่นพี่จริงๆ… และหนูอยากรู้ว่ารุ่นพี่คิดยังไงกับหนู"

โคจิกลืนน้ำลาย พยายามหาคำพูดมาตอบ แต่หัวใจของเขายังคงเต้นรัว

"ฉัน..."

เขาเองก็ไม่แน่ใจในคำตอบของตัวเอง

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ—

ยูกะก้าวเข้ามาอีกนิด... และจูบริมฝีปากของเขาเบาๆ

"!!!??"

ดวงตาของโคจิเบิกกว้าง หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

สัมผัสของยูกะ... นุ่มนวลและอบอุ่น

นี่ไม่ใช่การหยอกเล่นอีกต่อไปแล้ว

เธอค้างอยู่แบบนั้นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะถอนออกมาเล็กน้อยและกระซิบเบาๆ ข้างหูของเขา

"หนูให้เวลารุ่นพี่คิดนะคะ..."

โคจิยังคงยืนตัวแข็ง ไม่สามารถตอบอะไรได้

ยูกะมองเขาอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังไป รอยยิ้มของเธอยังคงอ่อนโยน

"...แต่ถ้ารุ่นพี่ช้าเกินไป หนูอาจจะไม่รอแล้วก็ได้นะคะ"

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้โคจิยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

ลมเย็นพัดผ่านอีกครั้ง แต่ครั้งนี้—

หัวใจของเขารู้สึกถึง ‘ความอบอุ่น’ ที่ยังคงเหลืออยู่จากสัมผัสของเธอ…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***