....

พ่อครูวรัญ มึงออกไปจากร่างนี้ซะร่างนี้มันไม่ใช่ร่างของมึง!

แก้วขวัญ ไม่กูจะว่านี้ไปด้วย!!!!

พ่อครูวรัญ กูไม่ยอมให้มึงเอาผู้หญิงคนนี้ไปจากกู

เเก้ขวัญ แสดงว่ากูเข้าถูกคนแล้วสิ อีนี่คงเป็นผู้หญิงที่มึงรักมากเลยใช่ไหม!

พ่อครูวรัญ มึงออกไปเดี๋ยวนี้!!

เสียงดังสนั่นจากชายร่างใหญ่

ที่เป็นห่วงหญิงสาวตัวเล็กๆที่อยู่เบื้องหน้าของต้น

พ่อครูวรัญ ถ้ามึงยังออกแบบดีๆกูคงต้องทำร้ายมึงแล้วแหละ

พ่อครูวรัญ ไอ้เจต!! ไปเอามีดอาคมกูมา

เจต ครับ

เจต มาเเล้วครับ

... ชายร่างใหญ่ทำสีหน้าเศร้าก่อนที่จะหยิบ มีดหมอมาจากมือของเจต ข้าขอโทษนะ...

แล้วหลังจากนั้นท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวเต็มไปด้วยแสงอาทิตย์ ภายในเพียงพริบตากับมีเมฆฝน หนาทึบเคลื่อนเข้ามา

เเก้วขวัญ กรี๊ดๆๆ

เเก้วขวัญ ถ้ามึงทำกูอีนี่ก็จะเจ็บตามกูไปด้วย

พ่อคูณวรัญ มึงก็ลองดูว่ามึงจะทนได้แค่ไหน

... ...

... หลังจากนั้นร่างเล็กๆของหญิงสาวคนหนึ่งก็ได้สลบลงไป...

หลังจากนั้นชายร่างใหญ่ก็ได้รีบพยุงหญิงสาวกลับไปที่ตำหนักของตัวเอง

ณ ตำหนักแห่งหนึ่งที่มีเสียงสวดคาถาพึมพำดังออกมาจากตำหนักเป็นพักๆ พร้อมกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหญิงสาวตัวเล็กๆอีกคนหนึ่งที่มีนามว่า"จิรา" ผู้ที่เป็นเพื่อนของแก้วขวัญมาตั้งแต่เด็ก

พ่อคูร เเก้วมันจะรอดจริงๆใช่ไหมจ๊ะ

ที่พูดออกมาด้วยความโศกเศร้า

ในขณะนั้นเอง หญิงสาวที่มีชื่อว่า"เเก้วขวัญ"

ก็ได้ลืมตาตื่นขึ้น

บทสวดที่ได้ดังมาตลอดระยะเวลาสักพักหนึ่ง ก็ได้เงียบลง

กลับกลายมาเป็นเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความดีใจ

พ่อคูณวรัญ เจ้าฟื้นแล้ว!!

แล้วในขนาดนั้นก็ได้มีบุคคลปริศนาคนหนึ่ง ย่องเข้ามาอย่างเงียบๆ บุคคลคนนั้นได้ยินชื่อว่า"เจต"

ชายคนหนึ่งได้พูดขึ้น อ้าวฟื้นแล้วหรอ เเก้วขวัญ

แล้วหญิงสาวคนหนึ่ง ก็ได้พุ่งเข้าไปกอดแก้วขวัญอย่างว่องไว

แก้วนี่แก้วใช่ไหมแก้วฟื้นแล้วหรอข้าดีใจจังเลย

หญิงสาวคนได้พูดขึ้น ใช่นี่แก้วเอง