CHAPTER 2.2 สิ่งที่ได้รับจากชายแปลกหน้า

6 ปีผ่านไป

อลิเทียไปกลับระหว่างบ้านของเธอและป่าที่ชายแปลกหน้าอาศัยอยู่เป็นเวลายาวนาน อลิเทียได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมายกับชายแปลกหน้า ทั้งการเขียน อ่าน และวิธีดูผู้คนว่าเขาคิดเห็นเช่นไร ตอนอลิเทียอายุได้ 10 ขวบ ชายแปลกหน้าได้พาเธอลงไปที่เมืองที่เธอในวัย 7 ขวบได้แต่ยื่นจ้องมองอยู่ที่ยอดผาในตอนนั้น อลิเทียได้เห็นถึงความทันสมัย และสิ่งของสวยๆงามๆมากมาย และรวมถึงเวทมนต์ อลิเทียผู้ที่มีพรสวรรค์ สามารถเรียนและใช้เวทมนต์ได้อย่าคล่องแคล่ว ถึงแม้ชายแปลกหน้าจะสอนเวทมนต์ให้เธอเพียงแค่ปีกว่าเท่านั้น แต่เธอก็สามารถนำมันไปประยุกต์ใช้ให้เข้ากับเธอได้อย่างชำนาญ

วันหนึ่ง อลิเทียได้เดินทางไปหาชายแก่แปลกหน้าตามปกติ "ท่านอาจารย์ วันนี้ท่านจะสอนอะไรข้าหรอ" เด็กน้อยวัย 12 ปีพูดขึ้นด้วยความกระปรี้กระเป่า ตามประสาของเด็กที่พร้อมจะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆอยู่เสมอ

"อืม... นั่นสินะ วันนี้ข้าจะสอนอะไรที่พิเศษขึ้นมาหน่อยก็แล้วกัน" อลิเทียได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น และอยากรู้ขึ้นมามากกว่าเดิม เพราะที่ผ่านมาอาจารย์ของเขาไม่เคยสอนอะไรที่น่าเบื่อให้แก่เธอเลย

"ว้าว เร็วๆๆๆๆๆ ข้าอยากเรียน" ชายแก่แปลกหน้าที่ตอนนี้ได้กลายเป็นอาจารย์ของเธอไปแล้ว ได้เดินนำทางอลิเทียไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง พอถึงที่หมาย สิ่งที่อลิเทียเห็นเป็นเพียงกระท่อมร้างที่ตั้งอยู่กลางป่า ซึ่งเป็นที่ๆอาจารย์ของเธออาศัยอยู่ แต่อลิเทียไม่เคยได้มาสักครั้ง ได้แต่ฟังจากผ็ที่เป็นอาจารย์ว่าเขาพักอยู่ที่กระท่อมร้างกลางป่าตรงนี้

"นี่มันที่ที่ท่านอาจารย์อาศัยอยู่ แต่ท่านเคยบอกข้าว่าไม่อยากให้ข้ามาไม่ใช่หรอ" อลิเทียนึกย้อนไปยังสิ่งที่อาจารย์ของตนพูด และจึงเกิดความสงสัย ว่าทำไมอาจารย์ของเขาถึงได้เกิดพาเธอมายังที่ที่เขาเคยบอกว่าไม่อยากให้เธอมา

"หรือสิ่งที่ท่านกำลังจะสอนข้ามันวิเศษมากๆ" อลิเทียถามอาจารย์ของเธอด้วยความตื่นเต้น

"ใช่แล้ว สิ่งที่ข้าจะสอนเจ้า คือสิ่งที่วิเศษมากๆ มีเจ้าเพียงคนเดียวที่ทำมันได้ และข้าเสียใจที่ต้องบอกเจ้าว่า อีก 2 วันที่จะถึงข้าต้องไปจากที่นี่แล้ว" ผู้เป็นลูกศิษย์ได้ยินสิ่งที่อาจารย์พูดก็ตกใจ ที่คนที่เคยเจอหน้ากันมาเป็นเวลานานกว่า 6 ปี จะไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว

"ท่านจะไปที่ไหนหรอ จะไม่อยู่สอนอะไรสนุกๆให้ข้าแล้วหรอ" อลิเทียเศร้าขึ้นมาทันที น้ำเสียงของเธอบ่งบอกให้รู้ว่า หากอาจารย์ของเขาไป เขาก็จะต้องเหงาและไม่มีอะไรทำอีกเป็นแน่

"ข้าต้องไป เพราะพวกที่ตามล่าข้า มันกำลังใกล้เข้ามาแล้ว" อาจารย์ของอลิเทียได้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"พวกที่ตามล่าท่าน" อลิเทียเกิดความสงสัยขึ้นมาว่าจะเป็นพวกที่ท่านอาจารย์ของเขาเคยเล่าให้ฟัง ว่าเป็นพวกที่ไม่ต้องการให้โลกใบนี้สงบสุข

"เจ้ายังไม่ต้องรู้อะไรมากไปกว่านี้หรอก เอาเป็นว่าตามข้าเข้ามาข้างใน" ผู้เป็นอาจารย์ได้เดินนำศิษย์เข้าไปในกระท่อมร้าง เขาหยุดอยู่ที่ชั้นวางหนังสือ ที่ชั้นนั้นมีหนังสือเล่มเก่าๆเพียงเล่มเดียว ชายแปลกหน้าได้หยิบมัน และส่งมาให้อลิเทียและพูดกับผู้เป็นศิษย์ว่า "หนังสือเล่มนี้ เจ้าจงเก็บเอาไว้กับตัว หากถึงเวลา มันจะกลับคืนสู่เจ้าของเอง" อลิเทียสงสัยในคำพูดของอาจารย์ของเธอ เจ้าของ หากมันมีเจ้าของ ทำไม่ท่านอาจารย์ของเขาจึงไม่เก็บเอาไว้และนำมันไปมอบให้กับเจ้าของที่แท้จริงเอง

"เพราะเจ้าของที่แท้จริง ยังไม่รู้ถึงการมีตัวตนของเจ้า" ชายแปลกหน้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ เหมือนจะเดาความคิดของผู้ที่เป็นศิษย์ออก

อลิเทียไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ เธอเก็บหนังสือที่อาจารย์ส่งมาให้ไว้ในกระเป๋าผ้าที่เธอจะนำมันติดตัวเสมอไม่ว่าจะไปที่ไหน และเธอก็ได้ถามผู้ที่เป็นอาจารย์ว่า "แล้วสิ่งที่ท่านจะสอนข้าล่ะ" อาจารย์ของเธอได้ส่งยิ้มให้แก่อลิเทียอย่างมีเลย์นัย และเขาก็เดินตรงไปที่มุมกำแพงของกระท่อมร้าง เขาทำการร่ายเวทย์อะไรบ้างอย่างขึ้น เผยให้เห็นประตูลับที่อีกฝั่งของกำแพง อลิเทียมองออกไปอีกด้านหนึ่งของประตู มันเป็นพื้นที่สีขาวโล่ง หากนี่คือมิติอีกมิตินึง ก็คงจะเป็นมิติที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่แล้วหางตาของอลิเทียก็มองไปเห็นหนังสืออีกเล่มที่มีลักษณะคล้ายกับเล่มที่อาจารย์ของตนเคยมอบให้ก่อนหน้านี้

อาจารย์ของเธอได้เดินนำเข้าไปในห้องนั้น อลิเทียเดินตามไปอย่างติดๆ พอทั้งคู่เข้าไปในห้องประตูก็ถูกปิดลง "ที่นี่ไม่มีทางออกหรอกน่ะ" อลิเทียตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง "ท่านอาจารย์ ท่านต้องล้อข้าเล่นแน่ๆ มันมีทางเข้า แต่ไม่มีทางออกเนี่ยน่ะ" อลิเทียพูดออกมาด้วยความตกใจ จนลืมไปแล้วว่ายังมีอาจารย์ที่เก่งกาจอยู่ด้วย "ล้อเล่นน่า มันมีทางออกแน่นอน เจ้ามองไปตรงนั้นสิ" เขาชี้ไปทางที่มีหนังสือเล่มที่อลิเทียสังเกตเห็นอยู่แล้วก่อนหน้านั้น มันลอยอยู่กลางอากาศ ราวกับมาอากาศรอบๆหนังสือเล่มนั้นไร้แรงโน้มถ่วงก็ว่าได้  "เจ้าจงเดินไปหยิบมัน" อาจารย์ของอลิเทียพูดด้วยเสียงเรียบเชิงบังคับ  อลิเทียไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามที่อาจารย์ของเธอพูด อลิเทียเดินตรงไปที่หนังสือและหยิบมัน "เอ๊ะ...." อลิเทียเงียบไปได้สักพักใหญ่ๆ ก็ต้องพบว่า มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ฮ่า..... ฮ่า.... เจ้านี่มันน่าขำซะจริง เจ้ากำลังคิดว่า ทำไมของแค่นี้ข้าไม่เดินไปหยิบเองสิน่ะ ฮ่า... ข้าก็แค่อยากจะแกล้งเจ้าเฉยๆ" อาจารย์ของเธอหัวเราะชอบใจไม่หยุด มันทำให้อลิเทียหน้าเสีย แต่ก็อดขำความวิตกกังวลของตนที่มีมากมายไม่ไหว  "โธ่ท่านก็ ฮ่า...."

"เจ้าคงจำคำที่ข้าเคยบอกเจ้าได้ใช่ไหม ว่าหากหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็จงสนุกไปกับมัน" อลิเทียได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้า และได้พูดกลับไปว่า "จำได้สิ สิ่งที่ท่านสอนข้า ข้าจำมันได้หมดนั่นแหล่ะ" สิ้นคำพูดของอลิเทีย ชายแปลกหน้าที่ขึ้นชื่อว่าอาจารย์กลับมาทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง "เอาล่ะข้าให้เวลาเจ้าอ่านหนังสือเล่มนี้สักพักล่ะกัน พอข้ากลับเข้ามา เจ้าต้องทำความเข้าใจเนื้อหาในหนังสือนี่ทั้งหมด หากเจ้าไม่เข้าใจส่วนใดส่วนหนึ่งในเนื้อหาของหนังสือ ก็ไม่มีทางที่เจ้าจะสำเร็จวิชานี้หรอกน่ะ" พอพูดเสร็จอาจารย์ของอลิเทียก็เดินหายลับไปในอากาศ “เห้อ...ข้าก็ไม่ใช่ว่าจะหัวดีขนาดนั้นสักหน่อย เวลาจะปล่อยให้ข้าทำอะไรเอง ก็ชอบใช้ เวทย์เคลื่อนย้ายผ่านอากาศ หนีไปตลอด”

หลายชั่วโมงต่อมาอลิเทียได้ทำความเข้าใจเนื้อหาทุกส่วนของหนังสืออย่างท่องแท้ อาจารย์ของอลิเทียได้ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายผ่านอากาศกลับมาหาอลิเทียอีกครั้ง "เป็นไงบ้าง ดูจากสีหน้าไร้วิตกกังวลของเจ้าแล้ว คงจะทำความเข้าใจเนื้อหาทั้งหมดแล้วสินะ" อาจารย์ของเธอมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่อรู้ว่าอลิเทียเข้าใจเนื้อหาในหนังสือทั้งหมดแล้วจริงๆ

"คะ ข้าเข้าใจแล้ว ในหนังสือต้องการให้...." อลิเทียกำลังจะพูดอะไรบ้างอย่างแต่ก็ต้องถูกขัดจังหวะด้วยอาจารย์ของเธอ "เข้าใจก็ดีแล้ว งั้นเจ้าจำการทำ สัญญาเลือด ที่ข้าเคยสอนเจ้าไปได้ไหม" อลิเทียนึกย้อนไปในสิ่งที่อาจารย์ของตนเคยสอน "จำได้ค่ะ แล้วท่านต้องการให้ข้าทำอะไร"

"ข้าเสียใจจริงๆ ที่สอนได้แต่ทฤษฎี แต่ปฎิบัติข้ากลับช่วยเจ้าไม่ได้มาก" ผู้เป็นอาจารย์รู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถถ่ายทอดความรู้ที่ต้องการให้ทั้งหมดได้ "ไม่เป็นไรหรอกคะ แค่ที่ท่านสอนข้ามาตลอด 6 ปีมันก็มากพอแล้ว ข้าสามารถนำมันไปต่อยอดได้หลายอย่างเลย" ลูกศิษย์ตัวน้อยๆ พูดให้กำลังใจอาจารย์ของตนเอง

"นี่ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย พรุ่งนี้เราค่อยมาเริ่มฝึกกันใหม่ วันนี้พอแค่นี้ก็แล้วกัน" สิ้นเสียงของอาจารย์ อลิเทียได้ลุกขึ้นยืน เก็บหนังสือที่อ่านแล้ว ใส่ลงไปในกระเป๋าผ้าของตน

อาจารย์ของอลิเทียได้เดินมาส่งเธอที่เดิม เหมือนอย่างที่เคยทำในทุกๆวัน "หนังสือเล่มนั้น เก็บมันไว้ดีๆล่ะ เจ้าจะเอามาอ่านตอนไหนก็ได้ แต่อย่าให้ผู้อื่นเห็นมัน" อลิเทียรับคำ พร้อมกับโค้งให้อาจารย์ของตนหนึ่งทีและวิ่งกลับไปที่หมู่บ้านของตน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***