Chapter 2 สิ่งที่ได้รับจากชายแปลกหน้า

อลิเทียวิ่งตรงมายังบ้านของตน และเห็นย่ากำลังนั่งเย็บเสื้อผ้าอยู่ "คุณย่าคะ" อลิเทียตะโกนมาตั้งแต่หน้าประตู

"มีอะไรกัน เสียดังทำไม" หญิงชราวัย 70 กว่าตำหนิอลิเทียไปเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปสนใจผ้าที่ตนนั้นเย็บอยู่ต่อ

"คือว่า ข้าขอโทษน่ะคะ ที่วันนี้โกหกท่านไป" อลิเทียสารภาพในความผิดของตน ที่เคยทำเอาไว้ ให้ย่าของเธอฟัง

"โกหก เทียโกหกย่าตอนไหนลูก" หญิงชราได้หยุดเย็บผ้าและหันกลับมาสนใจหลานของตนอีกครั้ง

"ก็ตอนที่เทียเอาผักไป เทียไม่ได้เอาไปกินเองหรอกคะ แต่เทียเอาไปให้ใครบางคนน่ะคะ" อลิเทียก้มหน้าก้มตาพูด แสดงให้เห็นว่าเด็กกน้อยคนนี้รู้สึกผิดจริงๆ

"ลุกขึ้นเถอะ รู้ว่าไม่ดี มาขอโทษย่าก็ดีแล้ว เพราะฉะนั้นต่อไปนี้ก็อย่าทำอีกล่ะ" ย่าของอลิเทียพูดขึ้นพร้อมกลับหันไปสนใจผ้าของเธอต่อ

“คุณย่าไม่โกรธเทียหรอคะ เทียเป็นเด็กไม่ดีเลย" เด็กน้อยที่สำนึกผิดแล้วในตอนนี้ เอาแต่โทษตัวเอง ราวกลับว่าสิ่งที่เธอทำกับบุพการีนั้นไม่น่าให้อภัยเป็นที่สุด

"ไม่โกรธหรอก อีกอย่างเทียเอาไปให้ผู้คน ก็เป็นการแบ่งปันสิ่งของเหมือนกันน่ะ เทียเป็นเด็กมีน้ำใจ ย่าไม่โกรธหรอก" ย่าของอลิเทียพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้เทียรู้สึกสบายใจขึ้นมา อลิเทียเผยใบหน้าที่ยิ้มแย้มให้ผู้เป็นย่าเห็น ก่อนที่เธอจะหุบยิ้มอีกครั้งเพราะนึกอะไรขึ้นได้

"อ่าแย่ล่ะ..." อลิเทียอุทานออกมาพร้อมกับรับรู้อะไรได้บางอย่างว่าลืมทวงเนื้อหมูกับชายแปลกหน้า แถมยังลืมห่อผ้าผักไว้บนยอดผาอีก

"ก๊อกๆๆๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาแทรกระหว่างที่อลิเทียกำลังคิดวิธีที่จะกลับไปเอาสิ่งที่ตัวเองลืมไว้มา

"ไปดูสิเทียใครมากัน" อลิเทียลุกขึ้นไปเปิดประตู แต่กลับไม่พบผู้ใดอยู่เลย หางตาของอลิเทียกดต่ำลงไปที่พื้นพร้อมกับเห็นถุงผักของตนเองที่ลืมเอาไว้ที่เขา

"อ่าาาา นี่มันถุงผักที่เทียลืมไว้ที่ป่าคะ คุณย่า แต่กลิ่นนี่มัน" อลิเทียได้กลิ่นคาวๆ ออกมาจากในถุง จึงรีบเปิดถุงผ้าของตนออก ปรากฎให้เห็นเนื้อหมูสีแดงสด ในถุงผ้าจำนวนหนึ่ง

"ว้าวว เนื้อหมู ใครเอามาให้กัน" หญิงชราผู้เป็นย่า ตกใจทันทีที่เห็นเนื้อหมูสีแดงสด ตนได้หันไปมองที่ประตูเพราะหวังที่จะออกไปขอบคุณ แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า อลิเทียหันมายิ้มให้กับย่าของตนพร้อมบอกว่า  "คนที่เทียเอาผักไปให้เขาน่ะคะ งั้นเทียไปทำอาหารให้น่ะคะ" อลิเทียพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับรีบวิ่งไปที่ห้องครัว แต่ก็ต้องโดนย่าของตนหยุดความคิดและการกระทำนั้นเอาไว้เสียก่อน

"เดียวสิเทีย ถ้าเป็นเนื้อ เดียวย่าทำเองดีกว่า วันนี้ย่าจะทำซุบหมูให้กิน  งั้นเทียช่วยไปเก็บผักมาให้ย่าหน่อยก็แล้วกันนะ" อลิเทียรับคำพยักหน้า วางเนื้อหมูเอาไว้ในห้องครัว และวิ่งออกไปเก็บผักที่แปลงหลังบ้านของตน

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังรับประทานอาหารกันอยู่ อลิเทียก็นึกถึงคำที่ชายแก่พูดว่า พรุ่งนี้ตอนเช้ามืด ให้ออกไปหาเขา เธอจึงตัดสินใจที่จะบอกย่าของตน "คือว่า คุณย่าคะ หนูมีอะไรจะบอก คือหนูไปพบกับชายแปลกหน้าเขาให้สิ่งนี่เทียมาคะ" อลิเทียโชว์สร้อยรูปนาฬิกาทรายให้ย่าของตนดู ย่าของเธอดูจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรกับของที่ชายแปลกหน้าได้ให้แก่อลิเทีย

"คุณย่าไม่ดุเทียหรอคะ ที่เทียคุย และก็รับของมาจากคนแปลกหน้า" อลิเทียถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะตอนเด็กๆ เธอมักจะถูกสอนให้ห้ามคุย และห้ามรับของจากคนแปลกหน้า

"ไม่หรอกจ้ะ มันคงจะถึงเวลาแล้ว แล้วเขาได้บอกอะไรเทียอีกไหม" ย่าของอลิเทียเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่ายังไง หลานของเธอคงจะต้องได้พูดคุยและได้รู้อะไรอีกมากมายมาจากชายแปลกหน้าอย่างแน่นอน

"เขาให้เทียไปหาเขา พรุ่งนี้ตอนเช้ามืดคะ คุณย่า...อนุญาตไหมคะ" อลิเทียพูดเสียงอ่อยอิงเพื่อหวังว่าจะให้ย่าของตนอนุญาต

"เทียคิดว่ายังไง เทียเชื่อใจเขาไหม" ย่าของอลิเทียถามเพื่อยืนยันการตัดสินใจของเทีย

"เทียรู้สึกอะไรบางอย่างได้กับชายคนนี้คะ แต่ว่า..." อลิเทียดูอ่ำๆอึ้งๆกับคำที่จะพูดออกมา เพราะมันเป็นเพียงความรู้สึกของตนเท่านั้น

"ไปเถอะ ย่าเชื่อว่าเทียจะตัดสินใจในสิ่งที่ถูกต้องเสมอ เทียเป็นเด็กฉลาด ย่ารู้ ว่าเทียจะเอาตัวรอดได้ และจะนำสิ่งที่รู้ติดตัวไปทำในสิ่งที่ดีๆแน่นอน" ย่าของอลิเทียพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพื่อให้เทียมีความมั่นใจในการตัดสินใจของตนเอง

"คะ คุณย่า เทียจะตั้งใจ" อลิเทียรับปากย่าของตน และส่งรอยยิ้มที่สดใส ให้แก่หญิงชราที่ได้ชื่อว่าย่าของตน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***