ตอนที่4 กรรมที่ฉันไม่รู้ไม่เห็น2

"อืม...อ่าา....."

ปวดหัวจังเลย...โลกมันหมุนเป็นว่าเล่น..

"...ใครคะ..เนี่ยฉันเมาแล้วนอนที่นี่หรอ.."(*๐*)

ฉันเริ่มลูบๆคลำๆตามที่ต่างๆก่อนจะต้องชักมือออกมาโดยไวเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ยืดยาวเหนียวมีเมือกบางอย่างติดมือมา

"โหะ!....อะไรนะ..มะมันคงไม่ใช่.."

ฉันค่อยๆลุกเซเดินไปเปิดผ้าม่านที่หน้าต่างอย่างช้า และทันทีที่แสงจันทร์สีแดงลอดผ่าน

"กรี๊ดดดดด!!!"

ฉันแทบจะกรี๊ดสลบเป็นท่าเดี๋ยว เพราะภาพที่อยู่ตรงหน้าคืนสัปหลาด มีตัวเหมือนคนมีหัวเหมือนปลาหมึกคล้าย คธูลูหรืออธูรูนอนร่อนจ่อนหน้าคว้ำลงเตียงแม้มองแค่ข้างหลังฉันยังรู้เลยว่านี่คือผู้ชาย!!

ฉันรีบสำรวจมองตัวเองที่เสื้อผ้าฉีกแหวกจนหน้าอกโชว์ผมยุ่งมัดเป็นป่มก็แทบจะเป็นลม

"....ฮะ..เฮือก...ลอยเลือดนั้น!!"

ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา นี่ฉันเสียตัวให้สัตว์ปหลาดนั้นนั้นหรอ !!

ฉันรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกจากห้องนั้นทันทีโดยไม่ลืมที่จะดึงผ้ามาคลุมตัว

"โถ่เอ้ย!...ที่ไหนละเนี่ย...ที่ไหนก็มีแต่ห้องเหมือนๆกันหมด!~(>๐<)"

ฉันวิ่งหาทางออกอย่างริทก่อนจะล้มหน้าจูบพื้นก่อนจะรู้สึกสิ้นหวังกับชีวิตขึ้นมา

"นั้น...แดฟโฟดิล!...เธอหายไปไหนมา"

ฉันไม่เคยรู้สึกดีใจที่ได้เจอนายฮันนี่บรานมากขนาดนี้มาก่อน.. ตอนนี้ฉันเริ่มจะหมดแรงวิ่งแล้วหละ

"...นะ....นายฮันนี่...พาฉันไปที!"

ฉันรีบยกมือดึงกางเกงเขาเอาไว้อย่างแน่น ก่อนที่เจ้าตัวอย่างเขาจะย่อตัวลงมาอุ่มร่างของฉันที่ตอนนี้สภาพอย่างกะอะไรดีขึ้นอุ่ม

"...เออ..ผมไม่คิดมาก่อนเลยนะครับว่าคุณจะรู้กฏของปีศาจอย่างพวกผมด้วย...อันที่จริงถ้ามันฟืนคุณไม่ต้องทำก็ได้นะครับ"(^ ^)

เขาพูดในขนะที่อุ่มพาฉันเดินออกจากที่นี่อย่งช้าๆ

"...กฏอะไรละ..."

...ฉันจำไม่เห็นได้เลยว่าไปปฏิบัติตามกฏปีศาจตอนไหนมีแค่เมาแล้วมั่ว....อ๊ากก!!

"ปะ..เป็นอะไรไปครับ..!"

"ระ รีบพาฉันออกไปจากที่นี่นะ!!"

ฉันดิ้นพรวดอย่างกะถูกไฟย่าง แค่นึกถึงสิ่งนั้นฉันก็กลัวแล้วว...

"คะ..ครับๆเกาะแน่นๆนะครับ.."(^ ^;)

ฉันปลอบใจตัวเองว่าบางทีอาดจะเป็นฉันคิดไปเองก็ได้ใครจะรู้ ฉันอาจจะไม่ได้ทำอะไรกับสิ่งนั้นไป แต่ร่องลอยตามตัวของฉันที่ทันทีกลับถึงคฤหาสน์ของฮันนี่บรานอะไรนั้นการอาบน้ำก็ทำให้ฉันดิ่งทันที

"....นะ...นี่มัน...ไม่จริงน่า"

ฉันมองดูร่างกายที่มีรอยดูดลอยจูบตามตัวมามากกว่าสิบครั้งอย่างไม่เชื่อสาย โดนเฉพาะที่ต้นขาขาวของร่างนี้.... นี่ฉัน!! เสียตัวครั้งแรกให้กับอะไรที่หน้ากลัวแบบนั้นไป!!

by//ลูเซียน เซอเพน//

น้ำเสียงนุ่มกลิ่นหอมละมุ่นอ่อนๆ...ผิวสัมผัสที่เนียนนุ่มน่าลิ้มลองร่างกายที่สั่นสะท้านทุกปลายนิ้วข้าสัมผัส ใบหน้าเคลิบเคลิ้มแดงลิมฝีปากอ่อนนุ่มชมพู คำพูดที่ยั่วยวนเชิญชวนข้าอย่างเก้ๆกังๆ

'ใครว่าฉันกลัวละ...คุณดูดีจะตายไป'

มือไม้นั้นที่สัมผัสกายของข้า...ช่างคล้ายกับนางในวันนั้นมาก...ต่างกันแค่ความรู้สึก ผู้หญิงคนนี้มีท่าทียั่วเย้าเชิญชวนข้า สัมผัสที่ร้อนแรงเร่งเร้าอารมณ์มันต่างกับท่าทีเฉยชาของผู้หญิงในคืนนั้น...ข้ามั่นใจว่าผิวสัมผัสเรื่อนร่างขนาดตัวเหมือนกันมากจริง..สิ่งที่หน้าสงสัยคือ..นางเป็นใคร

'ฉันเอง...กะ..ก็จะ..ทำแบบนี้...คุณคือสามีคน..ที่สามใช่มั้ยคะ..อื้อ!~ '

'ไม่..ข้าต้องเป็นคนแรก...และคนเดียว..'

ร่างบางที่บิดตัวไปมาอย่างเขินอายตรงหน้าคืนนั้นช่างหน้ามองยิ่ง...นัยตาสีทองจ้องมองข้าอย่างหลงใหล

จูบที่บังบดความคิดความกังวลใจทั้งหมดของข้าได้คงมีแค่นางในคืนนั้นเท่านั้น

'อ๊า~...อื้ออ...ตะ..ตรงนั้นมัน'

'เป็นแค่ของข้าคนเดียวเท่านั้น...'

น้ำเสียงครวญครางเบาๆหวานนั้นทำให้ข้าลุ่มหลงอยากจะลืมมัน..หยาดเหงื่อที่รินออกจากกายผมของนางที่เริ่มไม่เป็นทรงใต้แสงจันทร์เนินอกขาวนั้นที่นุ่มนิ่มยิ่งกว่าสิ่งใดๆที่ข้าเคยพบสัมผัสนั้นแทบจะกลืนกินตัวตนของข้า ร่างกายของข้านั้นอยากจะควบคุมซะเหลือเกินข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่ต้องมาควบคุมไม่ปล่อยให้ตนกลายเป็นสัตว์ร้ายหิวกระหาย

'...ชะ...ฉันไม่ไหวแล้วนะ..'

ร่างนางที่อยู่เหนือกายข้าใบหน้าเล็กนั้นที่ซบลงอกข้าอย่างเหนื่อยหอบ

ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าข้าจะยอมหยุดทุกการกระทำต่อจากนั้นเพื่อนาง...

ข้าวาดหวังไว้อย่างมั่นอกว่าคืนนี้ไม่ได้พรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย...ที่ข้าจะรวมเป็นหนึ่งกับนาง ใครจะคิดละว่าทันทีที่ข้าลืมตาตื่นทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าข้าแทบจะเป็นเพียงฝันไป! ในขนะที่ข้ากำลังจะหมดหวังนั้นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ข้ามั่นใจว่าทุกสิ่งไม่ใช่เพียงฝันนั้นคือร่องลอยที่นางทิ้งไว้ที่ตัวข้า

'...เป็นของฉัน...กะ..ก็ต้องมี...รอยจูบสตอเบอร์รี่ยังไงละ...ตะตรงนั้น...นะนายทำ...'

ร่องลอยที่ทำให้ข้ามีความหวังแปลกๆพร้อมกับแหวนวงนั้น...ข้าจะตามหาให้เจอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***