ตอนที่2 รับกรรม

เพี๊ยะ!!

เสียงฝ่ามือดังฟาดกระทบหน้าบางอย่างหนักหน่วงแรงกระทบส่งผลสะท้อนดาเมจรุนแรงจนหัวแทบหลุด

"โอ๊ย!~"(#0#)

"สมน้ำหน้าละ อยากสำส่อนเองนิ!"

น้ำเสียงก้าวร้าวไม่คุ้นเคยดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยสายตาเยียดหยามของคนรอบข้าง

"ทำบ้าอะไรเนี่ย!!"

ฉันถามออกไปอย่างโมโห (แบบลืมมองสถานะการรอบข้าง)

"หึ! อย่าคิดนะว่าเป็นเพราะในตัวแกมีสายเลือดสุริยันอันสูงส่งแล้วจะทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้ได้!"

"ใช่ๆ ยัยคนน่ารังเกียด!"

เสียงประนามก่นดังจากทั่วทุกสารทิศตามมาด้วยตัวฉันที่นั่งก้นจ้ำอ้าวอย่างงง

!อะไรอ่ะฉันเพิ่งตกมาจากฟ้ายังไม่ทันไรก็ถูกตบถูกประนามแบบงงง!!

"สำส่อนซะไม่มี!"

"...ทุกท่านพอเถอะ...อย่าทำร้ายนางอีกเลย...เห็นแก่เด็กในท้องของนางเถอะนะ..."

น้ำเสียงเอียงอ่อนพูดจาอ่อนหวานดังล้อมก่อนทุกคำพูดจะหยุดลง

ฉันหันมองไปตามทิศทางของเสียงก่อนจะต้องอึ้งกับผู้หญิงตรงหน้า...

"เออ...ขอโทษนะคะไม่ทราบว่า...นี้ยุคไหนหรอคะ?"

(°0°) มองการแต่งตัวนั้นสิ...นั้นมันแทบจะเป็นชุดยุคกรีกโบราณเลยน้าา!!

"โถ...ช่างหน้าสงสาร..ทุกท่านปล่อยนางไปเถอะค่ะ...ดูจากท่าทางแล้วนาง..."

สายตาที่มองจ้องมาทางฉันนับร้อยที่เคยดูโกรธตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นสงสารในทันทีบางคนก็มองอย่างสมเพส...

"...ก็ถูกของท่านนักบุญ...พวกเราอาจจะทำกับนางรุนแรงจนเกินไป.."

"นั้นกำลังสาสมต่างหากละ ใครใช้ให้นางอยากปีนขึ้นเตียงจันทราดวงน้อยนัก"

เสียงเริ่มสาดทอด่าสาบแช่งบางสงสารช่วยพูดตัดมาที่ตัวฉันในตอนนี้ที่กำลังระดมพลสมองร้อยพันล้านเเปดเซลล์เพื่อช่วยคิดว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ก่อนจะค่อยๆสำรวจตัวเอง

"...โห..."(¡๐¡)

นี่มันใช่ฉันจริงๆหรอวะร่างกายมอมแมมสกปรกอย่างกับคนไปฟัดกับหมามาอ่ะ...สีผมก็เปลี่ยน....

"...ไม่จริง...อกคัพเอชของชั้นน!'"

หน้าอกที่ฉันแสนภูมิใจหายไปแล้ววว

ฉันรีบวิ่งตรงออกจากฝูงชนอย่างคนบ้าหาน้ำ คนทั้งบางที่เมื่อกี้รุมประนามต่อว่าต่างพากันหลีกทางให้อย่างไม่ได้นั้นก่อนจะพากันแยกย้าย

"...นี่มันไม่ใช่ฉันนี่นา!!"(TvT)

"....โถ..ช่างน่าสังเวท..."

"อย่างไปสนใจเลย...ซีเลีย..เจ้าไม่สบายไม่ใช่หรือ.."

"อย่าไปสงสารนางเลยคนอย่างนั้นสมควรแล้วละ.."

น้ำเสียงเย็นชาของผู้ชายตัวสูงผิวเข้มผมสีเงินดังขึ้นข้างๆผู้หญิงที่ถูกเรียกนักบุญ ตามมาด้วยร่างกายที่ตอนนี้เป็นฉันครอบครองอยู่ๆก็ร้องไห้น้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่อยู่

"...อ่ะ...ข้าปวดหัวเหลือเกินเพคะ.."

ฉันที่ตอนนี้ควบคุมร่างไม่ค่อยได้แล้วไหนจะเรื่องวุ่นๆที่เจออีก อยู่ๆก็อยากจะร้องไห้ซะงั้น...

"บ้าเอ้ย!!"(>๐<)

ฉันสถมบ่นออกมาอย่างงุดงิดก่อนจะร้องเสียงดังอย่างหมดรูป

"โฮๆๆ~! ชีวิตนะ!!ฉันเกลียดแก!!!"

เสียงร้องโฮๆ ดังของฉันทำให้ใครต่อใครที่เดินผ่านต่างพากันมองจ้องอย่างกับเจอคนบ้า

"...พวกเราไปกันเถอะ...ดูท่านางน่าจะบ้าแล้วจริง.."

"เวรจริงเว้ย! ฉันเยอบีร่า! ไม่เคยมีชีวิตที่อาพัพได้ขนาดนี้มาก่อน!!~ พระเจ้าองค์เทพี อะไรก็ได้ทำให้ฉันตื่นจากฝันนี้ที!!"

ตอลอดเวลาฉันไม่เคยต้องเจ็บตัวขนาดนี้แผลตามร่างนี้มีมากซะจนฉันทนแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว...

"เจ็บ...เจ็บมากเลยคุณแม่.."(ToT)

ฉันกุมตัวเองงอกอดขาตัวเองอย่างปวดตัว...กลางที่สาถารนะนี้...พระเจ้าใครก็ได้พาฉันตื่นที...

เสียงรอบข้างเริ่มเงียบลงช้าๆก่อนที่ทุกอย่างจะวูบไป