พบเจอ

ทิวาได้ถูกเพื่อนบังคับให้ขึ้นมาอยู่บนเขาด้วยความที่ทิวาคิดถึงแม่จึงยอมมา พอมาถึงทิวาก็มาถึงบ้านของแม่ก็ดูเหมือนบ้านทั่วไปแต่พอทิวาตะโกนเรียกชื่อแม่กลับไม่มีใครตอบกลับก่อนที่จะมีลุงคนหนึ่งที่อยู่ข้างบ้านของแม่ทิวาเดินออกมาหาทิวา

ลุง : ไอ้หนุ่มมาหาใครเหรอให้ลุงช่วยไหม

ทิวา : อ๋อ พอดีว่าผมมาหาแม่ครับ

ลุง : ลุงว่าแกมาผิดบ้านแล้วแหละ

ทิวา : ไม่ผิดหรอกลุง ผมแน่ใจว่านี้บ้านของแม่ผม

ลุง : จะใช่ได้ไงก็บ้านนี้เจ้าของตายมา 4 ปีแล้ว

ทิวา : แต่แม่ผมเคยบอกว่าบ้านแม่อยู่ตรงนี้นะครับ

ลุง : งั้นแม่แกหน้าตาเป็นไงเพื่อลุงจะรู้จัก

ทิวา : ผมไม่รู้ครับผมไม่ได้เจอแม่มา 20 ปีแล้ว งั้นเอางี้ครับลุงเคยได้ยินเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่ติดหนี้ก้อนโตเลยต้องไปแต่งงานกับลูกชายเจ้าหนี้บ้างไหมครับ

ลุง : อ๋อ งั้นแกก็มาถูกที่แล้วละนี่บ้านแม่แก แต่ลุงต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะแม่แกกับผัวมันโดนรถชนตายแล้ว ตอนแรกคนในหมู่บ้านว่าจะเอาที่ดินของแม่แกมาสร้างเป็นโรงบาลแต่ดีนะแม่แกเขียนไว้ว่าถ้าไม่ได้คำอนุญาตจากลูกชายมันก็ห้ามสร้าง เลยไม่มีใครไปสร้าง

ทิวา : แม่ผมตายแล้ว...

ลุง : แกอย่าเศร้าไปเลยคนเรามันก็ต้องตายเป็นธรรมดา อย่างน้อยแม่แกก็ทิ้งบ้านและที่ดินไว้ให้แกอยู่นะ ถ้าแกคิดถึงแม่แกก็ลองไปมาอยู่ที่บ้านแม่แกสิ บางทีอาจหายคิดถึงแม่แกได้บ้าง

ทิวา : ครับขอบคุณมากนะครับลุง

ทิวาตอบกลับลุงด้วยเสียงสั่นก่อนจะเดินเข้าบ้านพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลออกมา

ตกเย็นทิวาได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนฟังพร้อมกับร้องไห้สะอื้น เอวากับดีแล่นก็รู้สึกผิดที่บังคับให้เพื่อนไปหาแม่ ถ้าไม่อย่างั้นทิวาคงไม่ต้องมานั่งร้องไห้

ก๊อก!! ก๊อก!!

เสียงคนเคาะประตูหน้าบ้านของทิวา ทิวาจึงวางโทรศัพท์แล้วเดินไปเปิดประตู พอทิวาเปิดประตูก็ได้มีชายคนหนึ่งตัวสูงหน้าตาดีมายืนอยู่ตรงหน้าทิวา

สกาย : สวัสดีครับ

ทิวา : นายเป็นใคร

สกาย : อ๋อ ผมชื่อสกายอายุ27ปีครับ พอดีพ่อให้เอาอาหารมาให้เห็นว่าคุณอยู่คนเดียวแล้วไม่รู้ว่าทำอาหารเป็นหารือป่าว

ทิวา : อ๋อ ขอบคุณครับ

สกาย : แล้วคุณชื่นอะไรเหรอครับ

ทิวา : ผมชื่อทิวาครับ อยุ25ปี

สกาย : ทิวายินดีที่ได้รู้จักนะ

ทิวา : ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันแล้วก็ขอบคุณพี่ที่ทำอาหารมาให้ด้วยนะครับ

สกาย : ครับ เออผมขอเข้าไปข้างในได้ไหมครับ

ทิวา : อ๋อ ได้ครับเชิญเลยแล้วอีกอย่างพี่ไม่ต้องเรียกว่าคุณก็ได้เรียกทิวาเฉยๆก็พอครับ