EP : 2 หัวใจสั่นไหว

เช้าวันนั้น นมหมี พยายามทำตัวให้สดใสที่สุด แม้ในใจจะยังหนักอึ้งกับความคิดวนเวียนกับสิ่งที่คิริวพูดไว้เมื่อคืน แต่เขาก็เลือกที่จะทำตัวให้ปกติที่สุด

หลังจากที่จัดการกับชุดนักศึกษาของตัวเองเสร็จ เขาก็รีบออกจากห้องพักตรงไปยังมหาวิทยาลัยทันที

เมื่อเดินมาถึงใต้คณะ เขาเห็น คิริว ยืนพิงเสาอยู่ตรงมุมเดิมที่เขาชอบรอเป็นประจำ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็คสีดำเรียบง่าย แต่ดูดีตามแบบฉบับของเขา

"นมหมี!" คิริวโบกมือพลางยิ้มสดใสให้เหมือนทุกครั้ง นมหมีพยายามซ่อนความเขินอายแล้วเดินเข้าไปหา

"มารอตั้งแต่เมื่อไหร่?" นมหมีถามพลางหลบสายตา

"ก็ไม่นานหรอก เรานัดกินข้าวเที่ยงกันนี่ จำได้ใช่ไหม?" คิริวตอบเสียงร่าเริง

"จำได้สิ...แต่ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลยนะ จะกินข้าวเที่ยงก็อีกตั้งหลายชั่วโมง"

คิริวยิ้มบางแล้วพูดล้อเลียน "ก็กะจะชวนไปนั่งคุยเล่นก่อน จะได้ไม่เบื่อ"

คำพูดนั้นทำให้นมหมีเผลอยิ้มออกมานิดหน่อย แม้ใจยังคงหนักแน่นกับคำว่า เพื่อนที่ดี จากเมื่อคืน

ทั้งสองเดินไปที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ในบริเวณใกล้ๆ นมหมีพยายามหาเรื่องคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไป

"เมื่อคืน...เรื่องที่นายพูดน่ะ จริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ?"

คิริวเลิกคิ้วมองนมหมีด้วยความสงสัย "เรื่องอะไร?"

"ก็เรื่องที่บอกว่าฉันเป็นเพื่อนที่ดีของนายไง..." นมหมีพูดพร้อมกับพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติ

คิริวหัวเราะเบาๆ "จริงสิ นายเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ"

นมหมีเผลอกำมือตัวเองแน่นใต้โต๊ะ เขาฝืนยิ้มออกมา "งั้นเหรอ...ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น"

แต่ในใจกลับคิดว่า ทำไมคำว่า ' เพื่อน ' ถึงเจ็บแบบนี้นะ...

คิริวเอียงคอเล็กน้อยเหมือนเขาจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง "ทำไมถามแบบนี้ล่ะ หรือว่า...เมื่อคืนฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ?"

นมหมีรีบส่ายหน้า "เปล่าๆ แค่ถามเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก"

"แน่นะ?" คิริวถามย้ำพร้อมกับจ้องหน้าของนมหมี

"แน่สิ!" นมหมีรีบเปลี่ยนเรื่อง "ว่าแต่นายเถอะ ช่วงนี้มีเรื่องอะไรเครียดบ้างไหม?"

คิริวหัวเราะเบาๆ อีกครั้งก่อนจะตอบ "ไม่หรอก มีนายอยู่ทั้งคน จะเครียดอะไรได้"

คำพูดของเขาทำให้นมหมีรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง แต่เขาทำได้เพียงแค่เก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ

"เอาล่ะ ไปเข้าคลาสกันก่อนเถอะ เดี๋ยวเที่ยงนี้เราค่อยไปกินข้าวกัน" คิริวพูดพลางลุกขึ้นยืน

"อืม..." นมหมีพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ ก่อนที่คิริวจะแยกตัวออกไปที่คณะของตัวเอง ทำให้นมหมีมองตามหลังไปอย่างเงียบๆ พร้อมกับความรู้สึกหนักใจที่เธอยังไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้

บรรยากาศระหว่างนมหมีและคิริวยังคงเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความสับสนจากความรู้สึกที่เขาพยายามซ่อน...

โรงอาหารกลาง

หลังจากเลิกคลาส นมหมีรีบเก็บของทันที ร่างเล็กเดินออกจากห้องเรียนด้วยความเร็ว จนเพื่อนๆ ในกลุ่มยังอดแซวไม่ได้

“รีบไปไหนขนาดนั้นล่ะนมหมี? ไปเดตเหรอ?”

นมหมีแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน "เปล่าสักหน่อย ไปกินข้าวเฉยๆ"

หัวใจเขาเต้นแรงตลอดทางเดินไปโรงอาหารกลาง เขาหวังว่าการได้เจอคิริวจะทำให้บรรยากาศมืดมนในใจเธอเบาบางลง แม้จะยังไม่รู้ว่าคำว่า ' เพื่อนที่ดี ' ของเขามีความหมายแค่ไหน

เมื่อเดินมาถึงโรงอาหารกลาง เขามองหาคิริวทันที สายตาสำรวจไปตามโต๊ะต่างๆ จนไปหยุดที่มุมโต๊ะริมกระจกที่เขาชอบนั่ง

แต่แล้วหัวใจนมหมีกลับเหมือนถูกบีบแน่น เมื่อเห็น คิริว นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น...พร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง

เขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นดีนัก แต่เคยเห็นอยู่บ้างในคณะ เธอผมยาวประบ่าสีดำเงางาม ใบหน้าสวยหวานที่มาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่เธอกำลังส่งให้คิริว

คิริวนั่งตรงข้ามกับเธอ ทั้งสองดูเหมือนจะคุยกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะของคิริวลอยมาถึงหูของนมหมี เหมือนเสียงสะท้อนที่ตอกย้ำว่าไม่มีเขาในที่ตรงนั้น คิริวก็ยังหัวเราะได้

เขาลืมนัดเหรอ...หรือว่าเราไม่สำคัญเลยตั้งแต่แรก

นมหมีหยุดอยู่ตรงทางเข้าโรงอาหาร ไม่กล้าขยับไปข้างหน้า ความรู้สึกอึดอัดและผิดหวังเริ่มทับถมจนเธอไม่อาจปกปิดได้

"นมหมี!"

เสียงของคิริวดังขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นนมหมี ก่อนจะโบกมือเรียกอย่างร่าเริง "มานั่งด้วยกันสิ!"

นมหมีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาพยายามกลืนความรู้สึกลงไป แล้วเดินเข้าไปหาพวกเขาทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม

"มานั่งนี่สินมหมี เรากำลังคุยกับยูกิเรื่องโปรเจ็กต์วิชาเสริม เธอเรียนคลาสเดียวกันกับเราน่ะ" คิริวพูดพลางผายมือไปที่เก้าอี้ข้างๆ

"สวัสดีค่ะ" เธอเอ่ยทักทายพร้อมกับยิ้มให้อย่างสุภาพ

นมหมีพยายามฝืนยิ้มตอบ "สวัสดีครับ" แล้วนั่งลงข้างคิริว

แม้นมหมีจะพยายามทำตัวปกติ แต่ความรู้สึกเหมือนถูกแย่งที่ในหัวใจ ความรู้สึกเจ็บปวดยังคงกัดกินอยู่ข้างใน นมหมีทำได้เพียงนั่งฟังพวกเขาคุยกันเรื่องโปรเจ็กต์ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามือเขากำช้อนแน่นจนรู้สึกเจ็บ

มันเจ็บแบบนี้สินะ เวลาที่เรามีใจให้ใครสักคน แต่เขาอาจไม่ได้คิดเหมือนเราเลย...

นมหมีหันหน้ามองออกไปด้านนอก เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ท้องฟ้า มันครึ้มๆ เหมือนฝนจะตก เขากำลังกลบเกลื่อนความรู้สึกในใจที่เหมือนน้ำเดือดใกล้จะล้น เขารู้ดีว่าการแอบรักเพื่อนสนิทเป็นเรื่องที่เสี่ยง เพราะแค่คำพูดของคิริวเมื่อกี้นี้ก็เหมือนเข็มที่แทงเข้าใจกลางหัวใจของเขาแล้ว

คิริวเหลือบมองนมหมีที่นั่งเงียบผิดปกติ ใบหน้าที่เคยสดใสของเธอดูเหมือนมีอะไรบางอย่างปกคลุม คิริวเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“นมหมี เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมเงียบจัง”

“เปล่านี่” นมหมียิ้มบางๆ พยายามกลบเกลื่อน แต่แววตาของเขาไม่อาจซ่อนความรู้สึกได้

ยูกิที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองดูบรรยากาศระหว่างพวกเขาทั้งสอง เธอเหมือนจะจับความรู้สึกบางอย่างได้ จึงเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเพื่อทำลายความอึดอัด

“นมหมีคะ ถ้ามีคำแนะนำเรื่องโปรเจ็กต์นี้บอกได้นะ ฉันเพิ่งเข้ามาเรียนคลาสนี้ อาจยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมาก”

“อ๋อ... ครับ” นมหมีตอบเบาๆ พยายามไม่ให้เสียมารยาท แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีใครตอบได้

เวลาผ่านไป คิริวกับยูกิคุยเรื่องโปรเจ็กต์ต่อ ส่วนนมหมีนั่งฟังไปเงียบๆ เขาเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนแปลกหน้าในโต๊ะไปแล้ว

“เอ่อ...เดี๋ยวฉันขอตัวไปซื้อน้ำก่อนนะ” นมหมีพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้น คิริวพยักหน้ารับ แต่ไม่ได้พูดอะไร

เขาเดินออกจากโต๊ะ มุ่งหน้าไปที่ร้านขายน้ำ ในใจก็พลางคิดว่าควรทำยังไงต่อไปดี น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้เริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

เขาหยุดอยู่ตรงหน้าตู้ขายน้ำอัตโนมัติ พยายามหายใจลึกๆ เพื่อรวบรวมสติ เสียงรองเท้าดังใกล้เข้ามาทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมอง

“นมหมี...”

เสียงนั้นทำให้นมหมีรู้ทันทีว่าเป็นคิริว เขามองนมหมีด้วยสีหน้าแปลกใจและเป็นห่วง

“นายร้องไห้เหรอ?”

“เปล่าสักหน่อย ฝุ่นเข้าตา...” นมหมีรีบปาดน้ำตาแล้วหันหน้าหนี

“ฉันไม่เชื่อหรอก” คิริวพูดพร้อมจับไหล่เขาเบาๆ “มีอะไรบอกฉันได้นะ”

คำพูดที่อ่อนโยนนั้นทำให้ความรู้สึกนมหมีแทบจะพังลงตรงนั้น เขารู้ว่าคิริวไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขาเสียใจ แต่เป็นความรู้สึกที่เขาเก็บไว้มันเกินจะทน

“คิริว...” นมหมีพึมพำ แต่กลับพูดไม่ออกว่าความรู้สึกของเขาเป็นแบบไหน

คิริวมองนมหมีนิ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายรู้สึกแย่นะ ถ้ามันเกี่ยวกับยูกิ...”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก” นมหมีพูดสวนกลับ แต่เขาก็หลบตาคิริวอยู่ดี “มันเป็นเรื่องของเราเอง ไม่เกี่ยวกับคนอื่น”

คิริวขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะอยากถามอะไรอีก แต่ก็เลือกจะไม่พูด เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยื่นกระดาษทิชชู่ให้นมหมี

“ถ้าไม่อยากพูดตอนนี้ ฉันก็ไม่บังคับ แต่ขอให้นายรู้ไว้นะ ว่าฉันพร้อมฟังเสมอ”

นมหมีรับกระดาษทิชชู่มาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย เขาพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร

ในใจเขาทั้งเจ็บปวดและสับสน แต่คำพูดของคิริวก็ทำให้เขารู้สึกว่า มันอาจมีความหวังเล็กๆ ซ่อนอยู่ตรงนี้....... แต่มันกลับไม่ใช่เลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***