EP : 1 แค่เพื่อน

เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากโต๊ะมุมหนึ่งของโรงอาหารกลางมหาวิทยาลัย ในขณะที่แสงแดดส่องลอดผ่านต้นไม้ใหญ่ที่ทอดเงามายังโต๊ะนั้น สองหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกันกำลังสนทนาอย่างเฮฮา หนึ่งในนั้นคือ คิริว เด็กหนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวอมชมพู รอยยิ้มที่มักทำให้ใครหลายคนใจสั่น

ส่วนอีกคนคือ นมหมี เป็นเด็กผู้ชายตัวบางร่างเล็ก แต่นุ่มนวล ผู้เรียนคณะ สถาปัตยกรรมศาสตร์ ถึงจะดูขรึมในสายตาคนอื่น แต่เวลาอยู่กับคิริว เขากลับกลายเป็นอีกคนที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

"คิริว วันนี้นายจะกลับบ้านกี่โมง?" นมหมีถามพลางกัดข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ถืออยู่ในมือ

"อืม…น่าจะเย็นๆ นะ มีงานค้างที่ห้องสมุด อยากเคลียร์ให้เสร็จก่อน" คิริวยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ "แล้วนายล่ะ?"

หัวใจของนมหมีเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี ตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกันมา แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อคิริวไม่เคยจางลงเลย...กลับทวีคูณขึ้นทุกวัน

"ก็...รอกลับพร้อมนายได้นะ ถ้าไม่รังเกียจนะ " นมหมีตอบพร้อมรอยยิ้มเก้อๆ

"เอาสิ ถ้านายรอได้ เราไปด้วยกัน"

เป็นคำตอบง่ายๆ ที่ทำให้นมหมีรู้สึกเหมือนทั้งโลกกำลังเป็นสีชมพู แม้จะเป็นคำพูดที่คิริวคงไม่ได้คิดอะไร แต่สำหรับเขา แค่ได้อยู่ใกล้คนที่แอบชอบ มันก็มากพอแล้ว

ตั้งแต่ก้าวแรกที่ทั้งคู่ย่างเท้าเข้าสู่ชีวิตมหาวิทยาลัย นมหมีก็เฝ้าสังเกตคิริวอยู่เสมอ เขาชื่นชมความพยายามของอีกฝ่ายที่เข้ากับเพื่อนใหม่ได้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังมีเสน่ห์ที่ดึงดูดสายตาคนรอบข้างโดยไม่ต้องพยายาม

ในขณะเดียวกัน คิริวก็รู้สึกขอบคุณที่มีนมหมีอยู่ข้างๆ เพราะแม้เขาจะดูมั่นใจ แต่ในบางครั้ง ความเป็น "ลูกครึ่ง" ของเขาทำให้รู้สึกเหมือนแตกต่างจากคนอื่น การมีนมหมีอยู่ด้วยเหมือนเป็นที่พึ่งพิงที่ทำให้เขาอบอุ่น

"นายนี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ รู้ตัวป่ะ?" คิริวพูดพลางตบบ่านมหมีเบาๆ ในค่ำคืนหนึ่งที่ทั้งคู่กำลังนั่งเล่นใต้ต้นไม้หน้าหอพัก

คำพูดนั้นทำให้นมหมีนิ่งไปชั่วขณะ 'แค่เพื่อนเหรอ? ' เขาคิดในใจ

แต่ความกลัวที่จะสูญเสียมิตรภาพที่แน่นแฟ้นนี้ ทำให้นมหมีเลือกจะเก็บความรู้สึกไว้ในใจต่อไป

นมหมีนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มจางๆ และพูดตอบ "เออ...รู้สิ ฉันก็ดีใจที่มีนายเป็นเพื่อนเหมือนกันนะ"

คิริวเอนตัวพิงต้นไม้ ยกมือประสานท้ายทอย ดวงตามองขึ้นไปยังท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว "มึงรู้ป่ะ บางทีเวลากูเครียดหรือรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยก กูแค่คิดว่ามึงอยู่ข้างๆ มันก็ดีขึ้นละ"

คำพูดนั้นทำให้นมหมีใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม เขาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติพลางเอ่ยล้อเลียนกลบเกลื่อน "เว่อร์ละ แค่ฉันอยู่ข้างๆนาย ก็ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"เออดิ" คิริวหัวเราะเบาๆ "นายอาจจะไม่รู้ตัว แต่กูว่านายมีอะไรบางอย่างที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกดี บางทีแค่นายอยู่เฉยๆ ฉันก็รู้สึกว่าทุกอย่างโอเคละ"

นมหมีหันไปมองหน้าอีกฝ่าย เขารู้ว่าคิริวไม่ได้โกหก เพราะน้ำเสียงและแววตาที่อีกฝ่ายใช้พูดมันจริงใจเกินกว่าจะเป็นคำพูดล้อเล่น เพราะสิ่งนี้ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยของนมหมีเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมในทุกครั้งที่สัมผัสถึงมัน

"ขอบใจนะ" นมหมีพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง ที่มีเพียงเขาฝ่ายเดียวที่รู้ดีว่าหัวใจของเขาเองมันเริ่มที่จะต่อต้านความรู้สึกกับคำแค่ว่าเราเพื่อนกันไปแล้ว

คิริวหันมามองเพื่อนสนิทพลางเลิกคิ้ว "ขอบใจอะไรวะ? ฉันพูดความจริง"

นมหมีนิ่งไปอีกครั้ง ก่อนจะหลุดปากออกมาเบาๆ "ก็...ขอบใจที่นายอยู่ในชีวิตเราไง" นมหมีเลือกที่จะแก้ต่างออกไปเพราะกลัวว่าหากคิริวรู้ความจริงขึ้นมา สุดท้ายคำว่าเพื่อนของเขาจะพังลงไป และกลายเป็นคนแปลกหน้าแทน

คิริวหัวเราะร่า พลางยื่นมือไปขยี้หัวนมหมีจนยุ่ง "พูดแบบนี้ซึ้งไปปะเนี่ย! แต่เออ ฉันจะอยู่ข้างๆ นายเสมอแหละ ไม่ต้องห่วง"

คำพูดนั้นทำให้นมหมีรู้สึกเหมือนหัวใจโดนกอดด้วยความอบอุ่น แต่ก็ปนเปื้อนด้วยความเจ็บปวดเล็กๆ เพราะเขารู้ดีว่า 'ข้างๆ ' ที่คิริวพูดถึง มันอาจไม่มีวันพัฒนาไปไกลกว่านี้

"คิริว..." นมหมีเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ

"หืม?"

เขาอยากพูดอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจมานาน แต่สุดท้ายก็เลือกจะกลบเกลื่อน "พรุ่งนี้อย่าลืมตื่นไปเรียนล่ะ นายขี้เซาจนฉันต้องคอยปลุกตลอด"

คิริวหลุดหัวเราะลั่น "เออๆ เดี๋ยวฉันตั้งนาฬิกาปลุกเอง โอเคป่ะ!"

เสียงหัวเราะของคิริวช่วยปิดบังความรู้สึกมากมายในใจของนมหมี แม้เขาจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะเสี่ยง...

หลังจากเดินกลับถึงหอพัก นมหมีส่งยิ้มบางๆ ให้คิริวที่ยืนโบกมือลาอยู่หน้าประตูห้องตัวเอง

"ฝันดีนะ " คิริวพูดพร้อมรอยยิ้มที่เขาคุ้นเคย

"ฝันดีเหมือนกัน" นมหมีตอบเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเอง

เมื่อประตูปิดลง เสียงหัวเราะและบทสนทนาอันคึกคักของคิริวยังคงดังก้องอยู่ในความทรงจำ นมหมีทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า แต่ไม่ใช่เพราะร่างกาย...หากเป็นหัวใจที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่เขาไม่อาจพูดออกมาได้

เขามองไปยังโต๊ะเขียนหนังสือที่เต็มไปด้วยโมเดลสถาปัตย์ฯ และแบบร่างงานของตัวเอง ก่อนสายตาจะไปหยุดที่กรอบรูปเล็กๆ ซึ่งมีภาพถ่ายของเขาและคิริวในวันรับน้องปีแรก

"ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย…" เขาพึมพำกับตัวเอง

แม้จะพยายามกดทับความรู้สึกไว้แค่ไหน แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้คิริว มันก็เหมือนกับเปลวไฟที่โหมแรงขึ้นในอก ทุกคำพูด ทุกการกระทำของอีกฝ่ายล้วนมีผลต่อเขามากเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ

นมหมีล้มตัวลงนอนบนเตียง สายตามองเพดานที่มืดสนิท น้ำเสียงของคิริวตอนพูดว่า ' นายคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน '  ยังคงดังก้องอยู่ในหัว

"เพื่อน...แค่นั้นเหรอ" เขาถามตัวเอง ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

ความกลัวที่จะทำลายมิตรภาพที่มีค่าที่สุดในชีวิต ทำให้นมหมีไม่กล้าแม้แต่จะคิดเกินเลย แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกนี้ก็เป็นเหมือนโซ่ตรวนที่พันธนาการเขาไว้ ไม่ให้หลุดพ้นจากความสับสนในใจ

เขาเอื้อมมือไปปิดไฟข้างเตียง ปล่อยให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด

ในความเงียบสงัด น้ำตาที่เขาพยายามกักเก็บไว้ตลอดทั้งวันค่อยๆ ไหลลงมาตามแก้ม นมหมีหลับตาแน่น พึมพำกับตัวเองอีกครั้งด้วยเสียงที่แผ่วเบา

"คิริว...นายรู้ไหมว่านายสำคัญกับฉันแค่ไหน"

คำพูดนั้นจางหายไปในอากาศ พร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ ที่เขาพยายามเก็บซ่อน หากร่างกายภายนอกเขาจะดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ภายในหัวใจของเขากลับเจ็บปวดและทรมานเกินที่จะรับไหว ความรู้สึกที่ไม่อาจพูดออกไปให้ใครได้รับรู้ได้ สุดท้ายก็ได้แค่กับความรู้สึกนี้ไว้กับตัวเองแบบนี้ตลอดไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะมีความกล้าที่จะพูดคำว่า ' รัก ' กับเพื่อนตัวเองสักที

หรือบางครั้งเขาควรรักษามิตรภาพที่ดีไว้แบบนี้จะดีกว่า การทำตามหัวใจตัวเองบางทีมันก็อาจจะสมหวัง หรือบางครั้งมันอาจจะทำให้เราเสียคำว่ามิตรภาพไปเลยก็ได้ และไม่ว่าจะเลือกเส้นทางไหน สุดท้ายที่เจ็บปวดที่สุดก็คงเป็นเขาอยู่ดี

หากคำว่า ' เพื่อน ' มันแข็งแรงเกินที่เราจะเดินเหยียบให้มันแตกหักได้ เราควรที่จะเดินเหยียบต่อไป หรือจะเดินข้ามมันไปแทนดีล่ะ 

...#เรื่องของเพื่อนสนิท [ คิริวนมหมี ]...

- ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ออริจินอลเรื่องแรก หลังจากไม่ได้เขียนมานานแล้วยังไงก็ฝากผลงานด้วยนะคะ

** ฝากกดติดตาม กดไลค์ กดแชร์ คอมเมนต์ รีวิว เพื่อเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ🙏

*** ยังไม่แก้คำผิดนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***