พันธนาการรักซาตาน ซาตาน 1

"อาเดรียน" คือจอมปีศาจแห่งรัตติกาล ผู้ปกครองอาณาจักรแห่งความมืดมานับพันปีด้วยความเก่งกล้าและพลังของเขาจึงทำให้เขาไม่รู้จักความรัก

อยู่มาวันหนึ่งอาเดรียนได้ขึ้นไปยังโลกมนุษย์เพื่อจะไปหาอาหารมากินซึ่งอาหารที่ว่าก็คือเนื้อมนุษย์ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่ออาเดรียนดันเห็นเหยื่อที่หมายตาได้วิ่งเข้าไปหลบในโบสถ์

อาเดรียนไม่รอช้าจึงตามไปจับและได้เจอบาตรหลวงที่มาปกป้องเหยื่อของอาเดรียน

(บาตรหลวง)

หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าปีศาจ!

(บาตรหลวง)

เจ้าจะฆ่าผู้คนไม่ได้!

อาเดรียน (พอ.)

แล้วเจ้าจะหยุดข้าได้ยังไงเจ้ามนุษย์ที่น่ารังเกียจ

จู่ๆอาเดรียนก็หยุดนิ่งเมื่อได้กลิ่นเลือดที่บริสุทธิ์ของใครบางคนอาเดรียนจึงเลิกสนใจบาตรหลวงและเหยื่อที่หมายตาเอาไว้

อาเดรียน (พอ.)

เจ้ามนุย์ซ่อนของอร่อยไว้งั้นเหรอ? ข้าได้กลิ่นอันหอมหวานมาจากข้างล่างด้วยนะ...

อาเดรียน (พอ.)

งั้นข้าจะลองไปดูดีกว่ามันสิ่งนั้นคืออะไร

(บาตรหลวง)

ไม่ได้นะ! นั่นคือของที่จำเป็นต้องเอาไปเซ่นไหว้แด่พระเจ้าของเรา! เจ้าปีศาจอย่างแกไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับของของพระเจ้า!

อาเดรียน (พอ.)

น่ารังเกียจจริงๆ //พลิกมือและบาตรหลวงก็ตัวแหลกละเอียด

อาเดรียนได้เดินลงไปดูที่ชั้นใต้ดินของโบสถ์ว่ามีอะไรแต่ก็ไปเจอเข้ากับเด็กหนุ่มที่โดนมัดเอาไว้อย่างกับสัตว์และมีบาดแผลเต็มตัวแถมยังมีเลือดไหลซึม

ซึ่งเด็กหนุ่มคนนั้นชื่อว่า "ลูเซียน" เด็กที่โดนพ่อแม่ทิ้งไว้ตั้งแต่เกิดต้องอาศัยเป็นขอทานลักขโมยของเพื่อความอยู่รอด แต่ก็ดันไปสะดุดตานักบวชเข้าให้จึงโดนจำตัวเพื่อมาเป็นของเซ่นไหว้แด่พระเจ้า

อาเดรียน (พอ.)

เด็กนี่โดนอะไรมาบ้างล่ะเนี่ย

ลูเซียน (นอ.)

เจ้า... อย่าเข้ามานะ... //ตัวสั่นด้วยความกลัวคิดว่าตะโดนทรมาน

อาเดรียน (พอ.)

โอ้ ถูกทรมานมานานแล้วสินะ //มองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

ลูเซียน (นอ.)

ปล่อยข้าไป... //พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะแทบจะไม่มีแรงเหลือแล้ว

อาเดรียน (พอ.)

ปล่อยเหรอ? คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? //ปลดโซ่ออกจากตัวลูเซียนและอุ้มลูเซียนขึ้น

อาเดรียนได้พาลูเซียนไปที่อาณาจักรของอาเดรียน ลูเซียนที่อ่อนแรงมากๆจึงไม่สามารถปฏิเสธออกมาได้เลยได้แต่อยู่นิ่งๆ ให้อาเดรียนอุ้ม

อาเดรียน (พอ.)

เจ้าตัวเบาจริงๆ เจ้ามนุษย์ คงไม่ได้กินอาหารมาหลายวันแล้วสินะ

ลูเซียน (นอ.)

ครับ...

อาเดรียน (พอ.)

หิวมากเลยสินะ ข้าน่ะชอบจริงๆ ที่ได้เห็นมนุษย์ทรมาน

หลังจากที่มาถึงอาณาจักรของอาเดรียน อาเดรียนได้พาลูเซียนไปที่ห้องอาหารและวางลงอย่างเบามือก่อนจะสั่งให้คนรับใช้ไปทำอาหารที่มนุษย์สามารถกินได้มาให้ลูเซียน

อาเดรียน (พอ.)

กินให้หมดล่ะเพราะหลังจากนี้นายคงทรมานหนักกว่าอยู่บนโลกมนุษย์แน่ๆ

ลูเซียน (นอ.)

ไม่อยากโดนทรมานแล้ว...

อาเดรียน (พอ.)

คงจะยากนะเจ้ามนุษย์

ลูเซียน (นอ.)

//นั่งกินอาหารเงียบๆ

อาเดรียน (พอ.)

ดี //ลุกและเดินออกไปจากห้องอาหาร