บทที่3 ความฝัน

...บทที่3 ความฝัน...

ณ ห้องนอนอันหรูหราห้องเดิม หญิงสาวเจ้าของผมสีขาวค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆอีกครั้ง และพบว่าตัวเองยังคงอยู่ในสถานที่เดิม

"ตะกี้...เป็นความฝันงั้นเหรอ?" เธอพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสับสน ดวงตาฉายแววสงสัย

แต่แล้วเสียงประตูบานใหญ่ค่อยๆ แง้มออก

หญิงสาวหันขวับไปมอง ก่อนที่เสียงทุ้มของชายหนุ่มจะดังขึ้นจากทางเข้า

"ตื่นแล้วเหรอ...เลล่า?"

เธอชะงัก หัวใจเต้นผิดจังหวะ ดวงตาสีฟ้าสะท้อนรูปลักษณ์ชายหนุ่มผู้มีผมสีทองประกาย ดวงตาสีเดียวกับเธอ ผิวกายขาวดุจเหมันต์

"นายเป็นใคร?" เลล่าเอ่ยถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย

ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว

"นี่เธอ...จำฉันไม่ได้เลยเหรอ?"

เลล่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

ทันใดนั้น ร่างสูงของชายหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้ ก่อนจะโอบกอดเธอแน่น ร่างกายสั่นไหวเล็กน้อยราวกับพยายามกลั้นบางสิ่ง

"พี่ขอโทษนะ..."

เสียงของเขาสั่นเครือ เจือไปด้วยความเจ็บปวดที่เอ่อล้นในหัวใจ

เลล่ากะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

"พี่...? คุณคือพี่ของฉันเหรอ?"

ชายหนุ่มตรงหน้าพยักหน้าทันที ดวงตาสีฟ้าสั่นไหวด้วยอารมณ์หลากหลาย

"ใช่...พี่เอง พี่เลียมไง"

เลียมหรือพี่ชายของเลล่า ค่อยๆ คลายอ้อมกอด ก่อนจะสบตาเธอด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความคิดถึงและความยินดี

"พี่ตามหาน้องมาตลอด... ตั้งเกือบอาทิตย์ กว่าจะเจอ"

เสียงของเขาแผ่วเบา ทว่าเต็มไปด้วยความโล่งใจและความเจ็บปวดที่สั่งสมมานาน

เลล่าขมวดคิ้ว มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาสับสน... พยายามค้นหาเศษเสี้ยวของความทรงจำที่อาจหลงเหลือ

เธอไม่รู้ว่าควรรู้สึกเช่นไร คำว่า "พี่ชาย" ดูช่างห่างไกลและไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย

"พี่เลียม...งั้นเหรอ?" เธอพึมพำชื่อของเขาอย่างไม่มั่นใจ ราวกับกำลังทดลองว่ามันคุ้นหูหรือไม่

เลียมพยักหน้ารับ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง "ใช่...พี่เอง"

เขายื่นมือไปหมายจะจับมือเธอ แต่เลล่ากลับถอยหลังโดยไม่รู้ตัว... ความเย็นวาบแล่นผ่านแผ่นหลัง ราวกับสัญชาตญาณบางอย่างกำลังเตือนเธอ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไม หัวใจเต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้เขา... แต่ไม่ใช่เพราะความดีใจ กลับเป็นความหวาดหวั่น อย่างน่าประหลาด

"ขอโทษนะ...แต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลย"

เสียงของเธอแผ่วเบา ราวกับเป็นเรื่องที่เธอเองก็ไม่อยากยอมรับ

เลียมมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน

"ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่เข้าใจ... จู่ๆ ตื่นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ แถมยังมีใครสักคนบอกว่าเป็นพี่ชายของตัวเอง น้องคงสับสนไม่น้อย"

เขาหัวเราะเบาๆ ราวกับพยายามทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น... แต่ลึกลงไปในดวงตานั้น คล้ายซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้

"เอาเป็นว่า...น้องพักผ่อนให้สบายเถอะ"

เลียมพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง ก่อนจะลุกขึ้นและหมุนตัวเดินออกไป

แต่ก่อนที่เขาจะก้าวพ้นประตู มือเล็กๆ ของเลล่าก็เอื้อมไปคว้าแขนเขาไว้

"เดี๋ยวก่อน พี่!"

เลียมชะงัก หันกลับมามองเธอด้วยความแปลกใจ

เลล่าก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเงยขึ้นสบตาเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสน

"น้องขอโทษที่ทำให้พี่เสียใจ... แต่น้องแค่สับสน น้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร..."

เธอสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มเปี่ยนด้วยความหนักแน่น

"พี่ช่วยเล่าให้น้องฟังได้ไหม...ว่าน้องเป็นใครกันแน่? เกิดอะไรขึ้นกับน้อง?"

เธอจ้องมองเลียมด้วยแววตาแน่วแน่ ความคิดผุดขึ้นมาในหัว—ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร

———————————————————

ฝากกดไลด์ กดติดตาม ด้วยนะ(*^^*)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***