ปรินทร์พยายามหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่เขามีกับลลิณ

หลังจากวันนั้น ปรินทร์ก็เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเขา มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียว แต่เป็นความรู้สึกที่ค่อยๆ พัฒนาอย่างไม่ทันตั้งตัว เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความสงบที่ลลิณมอบให้ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอ แต่สิ่งที่ทำให้เขากลัวคือความรู้สึกที่มันกำลังก่อตัวขึ้นในใจเขา

เขารู้ดีว่าความรักนั้นไม่เคยง่าย ไม่เคยสวยงามเหมือนในหนังสือหรือนิยายที่เขาเคยอ่าน และความรักของเขากับลลิณดูเหมือนจะเป็นความรักที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ในชีวิตของเขา เมื่ออดีตของเขายังคงตามหลอกหลอน ทุกครั้งที่เขาพยายามจะก้าวไปข้างหน้า เขากลับต้องเผชิญกับความเจ็บปวดที่ไม่เคยลืม

ปรินทร์พยายามหลีกเลี่ยงการพบกับลลิณในช่วงหลายวันถัดมา เขาไม่อยากให้ความรู้สึกเหล่านั้นมันเติบโตขึ้น เขาไม่อยากให้เธอเข้ามามีบทบาทในชีวิตของเขา เพราะเขากลัวว่าจะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดอีกครั้ง

ทุกครั้งที่เขามาที่ร้านกาแฟ เขามักจะเลือกนั่งในมุมที่ห่างไกลจากที่ที่ลลิณมักจะนั่ง แต่เขากลับรู้สึกถึงความห่างเหินที่เพิ่มขึ้นทุกครั้งที่เธอไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ความรู้สึกแปลกๆ ที่เขาพยายามปิดบังกลับไม่สามารถหายไปจากใจได้

ในวันหนึ่งที่ฝนตกหนัก ปรินทร์มาที่ร้านกาแฟตามปกติ แต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามา เขาก็เห็นลลิณนั่งอยู่ที่มุมเดิม รอยยิ้มที่เธอส่งให้กับบาริสต้าเมื่อก่อนหน้านี้ทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่เขากลับพยายามหลบเลี่ยงเธอ

เขาสั่งกาแฟและนั่งลงที่โต๊ะห่างจากเธอ แต่ในหัวของเขา... เขาคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลา รู้สึกเหมือนว่าใจของเขากำลังบอกให้เขาเข้าใกล้เธอ แต่ความกลัวก็ย้ำเตือนเขาทุกครั้งว่าถ้าเขาเข้าไปใกล้เธอมากกว่านี้ เขาจะต้องเจ็บปวด

ลลิณมองเขาเงียบๆ จากมุมหนึ่ง เมื่อเห็นเขานั่งอยู่คนเดียว เธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ รู้สึกถึงความห่างเหินที่เขาพยายามแสดงออกมา แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยให้เขาหลีกหนีจากการเปิดใจ

“ปรินทร์...” เสียงเธอดังขึ้นเบาๆ ทำให้เขาหันไปมองเธอ

เขาพยายามหลีกเลี่ยงสายตาของเธอ แต่ลลิณก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนและเดินเข้ามาใกล้ เขารู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนในขณะนั้น

“คุณไม่มานั่งด้วยกันเหรอคะ?” ลลิณถามด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เขาไม่สามารถตอบปฏิเสธได้

ปรินทร์รู้สึกเหมือนโดนดึงให้เข้าไปในโลกที่เขาพยายามจะหลีกเลี่ยง แต่สุดท้าย เขาก็ยอมพยักหน้าให้เธอและยอมให้ความรู้สึกที่ค้างคาในใจออกมา

“ผมแค่... ไม่อยากให้คุณรู้สึกว่า ผม...” เขาหยุดพูด เขารู้สึกเหมือนหัวใจเขากำลังจะพูดออกไปถึงสิ่งที่เขากลัว

ลลิณนั่งลงข้างๆ เขาและยิ้มให้เขาด้วยความเข้าใจ “คุณไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ฉันแค่ต้องการให้คุณรู้สึกว่า คุณไม่ได้อยู่คนเดียว"

ปรินทร์มองเธอเงียบๆ รู้สึกเหมือนใจเขาจะหลุดจากความกลัวและความลังเลในตัวเอง ทุกคำพูดที่ลลิณพูดเหมือนเป็นการปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างที่เขาเก็บซ่อนไว้มานาน

ในที่สุด เขาก็ยอมรับว่าความรู้สึกที่เขามีกับลลิณนั้นไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป ความรักมันไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบหรือไม่ต้องกลัวความเจ็บปวด เขาแค่ต้องเปิดใจและยอมรับมัน

"บางครั้ง... การรักใครสักคนไม่จำเป็นต้องเป็นการคาดหวังทุกสิ่งให้สมบูรณ์แบบ" ปรินทร์พูดออกไปเสียงเบาๆ “ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง แต่ผมอยากลองเดินไปข้างหน้ากับคุณ”

ลลิณยิ้มกว้างขึ้น รอยยิ้มที่อบอุ่นจนทำให้ปรินทร์รู้สึกเหมือนเขากำลังได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

“ฉันก็อยากไปกับคุณเช่นกันค่ะ” ลลิณตอบพร้อมกับยิ้มอีกครั้ง

จากนั้นปรินทร์รู้สึกเหมือนว่าเขาหยุดหนีจากความรู้สึกนั้น และได้เริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่ที่ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องหลีกเลี่ยง ทุกๆ ก้าวที่เขาก้าวไปข้างหน้ากับลลิณ เขารู้ว่าเขากำลังเดินไปในทางที่ถูกต้อง... ทางที่หัวใจของเขาหยุดอยู่ที่เธอ.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***