ตอนที่ 3

ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะ ท่านประธาน" เสียงขออนุญาตจากนอกห้องดังเข้ามาด้านใน

กิตติกรที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารอยู่ต่องเงยหน้าขึ้นตอบรับอนุญาตออกไปทันที

"เข้ามาได้เลยครับ" น้ำเสียงทุ้มเคร่งขรึมเอ่ยอนุญาตแผ่วเบา

"ท่านประธานค่ะ ดิฉันเอารายชื่อรวมถึงข้อมูลอื่นของช่างภาพมาให้ค่ะ" รตาหญิงสาววัยสามสิบที่เป็นหัวหน้าแผนกการตลาด เธอนำเอกสารรายชื่อช่างภาพที่ไปหาข้อมูลเพื่อนำมาให้ชายหนุ่มได้พิจารณา

"ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณขณะก้มอ่านเอกสารอยู่

“เอ่อ...” รตารู้สึกลังเลใจว่าจะแนะนำเรื่องช่างภาพที่เธอรู้จักไปดีไหม

"มีอะไรหรือเปล่าครับ" กิตติกรเห็นว่าหญิงสาวยังมีบางอย่างที่ต้องการพูดอยู่ จึงถามออกไปเป็นเชิงอนุญาต

"ค่ะ คือดิฉันต้องแนะนำคนหนึ่งในข้อมูลที่นำมาให้เป็นการส่วนตัวค่ะ พอดีว่าเขาเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยค่ะ" รตาเองครั้งนี้ค่อนข้างที่จะเกรงกลัวว่าท่านประธานจะหาว่าเธอช่วยคนรู้จัก แต่เพราะรุ่นน้องคนนี้ฝีมือดีมาก จึงต้องการเสนอชื่อของรุ่นน้องคนนี้ให้ท่านประธานพิจารณา เพราะงานถ่ายภาพโปรโมทสินค้าตัวใหม่นี้สำคัญมาก

"ใครครับ เผื่อผมจะได้พิจารณา" ดวงตาคู่คมหยุดจ้องมองอย่างสงสัย ก่อนจะก้มมองรายชื่อสี่ห้าคนที่หญิงสาวรวบรวมข้อมูลมาให้

"ค่ะ เขาชื่อลัดฟ้าค่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานเป็นช่างภาพฟรีแลนซ์แต่ฝีมือเขาเก่งมากเลยนะคะ แถมยังเคยได้รางวัลระดับนานาชาติมาแล้วด้วย" รตานำเสนอรุ่นน้องให้ชายหนุ่มเต็มที่

"เดี๋ยวผมขออ่านข้อมูลที่คุณเอามาก่อน แล้วจะแจ้งให้คุณทราบอีกทีนะครับ"

"ได้ค่ะ ท่านประธาน ถ้างั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" หญิงสาวดีใจอย่างน้อยชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรที่เธอเสนอรุ่นน้องออกไปเช่นนี้ ก่อนจะขอตัวกลับไปทำงานที่แผนกการตลาดต่อ

"ครับ"

พรึ่บ

หน้าแรกที่เปิดขึ้นมากลับเป็นใบหน้าดูดีของคนที่หนีเขากลับไปเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นเขา" กิตติกรพึมพำขึ้นมาด้วยดวงตาเป็นประกาย

"ชื่อลัดฟ้าและเป็นช่างภาพฟรีแลนซ์สินะ”

“มีเรื่องที่ทำให้เราต้องได้เจอกันแล้วอีกแล้ว คุณลัดฟ้า” ยิ่งเห็นคนคนนี้ในสมองของชายหนุ่มกลับเต็มไปด้วยเรื่องลามกในค่ำคืนที่ผ่านมา

ชายหนุ่มเผลอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อยู่คนเดียวภายในห้องประธานบนชั้นสิบห้าของตึกเทคโนโลยีกิตติพัฒน์

“เอ่อ..ท่านประธานครับ ทำไมคุณยิ้มน่ากลัวแบบนั้นล่ะครับ” เลขาหนุ่มแว่นใช้นิ้วมือดันแว่นตาที่ตกลงมานำมันกลับขึ้นไปที่เดิม ก่อนจะรู้สึกว่าขนบนแขนกำลังลุกขึ้นมาทันทีที่เข้ามาเห็น

“อะแฮ่ม คุณเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน”

กิตติกรหุบรอยยิ้มลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงเลขาหนุ่ม จากการถูกถามออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อแบบนั้น

“อ่อ เมื่อสักครู่ครับ พอดีผมเอาเอกสารงบประมาณมาให้ท่านประธานได้เซ็น”เลขาหนุ่มแว่นพยักหน้าก่อนจะเดินเอาเอกสารมาวางให้บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

“งั้นวางไว้บนโต๊ะก่อน เดี๋ยวเซ็นแล้วผมจะโทรออกไปบอก”

“ครับท่านประธาน ผมขอตัวก่อนน่ะครับ”

เมื่อคนที่เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงออกไปแล้ว ชายหนุ่มจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ถูกจับได้ว่าคิดเรื่องลามก

วัดแห่งหนึ่งแถบชานเมือง

วันนี้คุณหญิงแสงดาวผู้เป็นแม่ของประธานบริษัทเทคโนโลยีกิตติพัฒน์กับคุณหญิงแก้วตา ทั้งสองคบเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว จึงได้ชักชวนกันมาทำบุญที่วัด

วันนี้คุณหญิงแสงดาวชักชวนคุณหญิงแก้วตาออกมาทำบุญที่วัดให้สามีเป็นเพื่อน รวมถึงนำวันเดือนปีเกิดของลูกชายติดตัวมาด้วยให้พระท่านดูดวงให้

เผื่อว่าเนื้อคู่ของเขามาแล้ว

"หลวงพ่อเจ้าค่ะ ลูกชายขอดิฉันจะได้แต่งงานเมื่อไหร่หรือคะ” คุณหญิงแสงดาวมองอย่างมีความหวังที่ลูกชายจะได้เป็นฝั่งเป็นฝา

“โอ้ ดูเหมือนจะเร็ว ๆ นี้นะโยม และเขายังเพิ่งได้เจอเนื้อคู่เมื่อไม่นานมานี้อีกด้วยนะ” หลวงพ่อที่ตรวจดวงชะตาและเนื้อคู่จากกระดาษที่โยมแสงดาวนำมา

“จริงเหรอค่ะ / คุณหญิงดีใจด้วยนะ” หญิงวัยกลางคนทั้งสองยิ้มให้กันอย่างดีใจ

“อืม แต่ถ้าพลาดคนนี้ไปแล้ว เขาอาจจะอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิต” เมื่อจบประโยคนี้คุณหญิงแสงดาวจึงใบหน้าสลดลง ทำให้คุณหญิงแก้วตาที่อยู่ด้านข้างค่อยตบตักเธอเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ

“หลวงพ่อค่ะ แล้วดิฉันต้องทำยังไงคะ ถึงจะได้ลูกสะใภ้มาเร็ว ๆ” เธอไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นใครเธอจะเอามาเป็นลูกสะใภ้ของเธอให้ได้

“ไม่ต้องรีบร้อนโยม เดี๋ยวลูกชายของโยมจะพาเขาไปหาโยมเร็ว ๆ นี้เอง” หลวงพ่อที่นั่งอยู่กล่าวปลอบใจแก่โยมแสงดาวที่มาทำบุญทุกสัปดาห์ให้สามีไม่เคยขาด

“ขอบคุณมากค่ะ เท่านี้ดิฉันก็คงสบายใจได้แล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอกโยม อาตมาเพียงหวังว่าลูกชายของโยมที่เป็นคนดีย่อมได้เนื้อคู่ดีเช่นกัน”

“ค่ะ อย่างนั้นดิฉันกับเพื่อนคงต้องขอตัวลากลับก่อนนะคะ”

“เดินทางปลอดภัยนะโยม”

“ลาค่ะ หลวงพ่อ/ลาเช่นกันค่ะ”

หญิงวัยกลางคนทั้งสองที่ยังคงสวมสะพรั่งกราบลาหลวงพ่อที่พวกเธอมาทำบุญทุกสัปดาห์อย่างช้า ๆ ก่อนจะชักชวนกันกลับไปพูดคุยกันต่อที่บ้าน

บ้านตระกูลกิตติพัฒน์

เมื่อทั้งสองกลับมาถึงบ้านจึงได้ชักชวนกันเดินไปนั่งเล่น

“เธอว่าเขาจะเจอกันแล้วจริงไหม”

“เราก็ไม่ทราบ คุณหญิงคงได้แต่รอแล้วล่ะ”

“อืม เย็นนี้ลูกชายฉันจะกลับมานอนที่บ้าน เดี๋ยวต้องลองถามดูแล้ว”

“ตามสบายจ้ะ จริงสิฉันนี้ขี้หลงขี้ลืมจริง ๆ วันนี้สามีชวนไปดินเนอร์ด้วย ฉันคงต้องรีบกลับแล้ว”

“กลับเถอะ แค่เธอยอมไปทำบุญกับฉันทุกสัปดาห์ฉันเองก็เกรงใจน่ะ”

“ไม่เป็นไร ก็เราเป็นเพื่อนนี่คุณหญิง”

“อืม ขอบใจนะ อย่างนั้นพุธหน้าเจอกันนะ”

“จ้า ๆ ฉันกลับก่อนนะ”

“เดินทางปลอดภัยจ้ะ”

คุณหญิงแสงดาวมองส่งเพื่อนสมัยเรียนมาด้วยกันอย่างคุณหญิงแก้วตาด้วยสายตาเอ็นดู เพราะเธอรูปร่างค่อนข้างเล็กและยังคงอ่อนเยาว์ ทำให้สามีคอยเป็นห่วงอยู่เสมอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***