ตอนที่ 2

ดวงตาเรียวยาวหลังเปลือกตาลืมขึ้นอย่างช้า ๆ คงเพราะแสงแดดตอนเก้าโมงเช้าส่องมากระทบทำให้คนที่หลับไหลตื่นขึ้นมาในที่สุด

"กี่โมงแล้วเนี่ย"

ดวงตาที่หันไปหาแสงอาทิตย์หยีลงอย่างรวดเร็วด้วยความไวแสง ก่อนที่ร่างกายจะพลิกไปอีกด้านด้วยความเร็วจนลืมไปว่าร่างกายพึ่งผ่านศึกมาเมื่อคืน

"โอ้ย! เจ็บ ๆ "

ลัดฟ้าอุทานออกมาด้วยความเจ็บก่อนจะลืมตาพรึ่บขึ้นมา เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไป

"โอ้ย! ไม่น่ารีบลุกเลย" ด้วยความรีบร้อนจากการลุกนั่งทำให้ตรงส่วนนั้นที่ถูกใช้งานอย่างหนักระบมจนแทบเรียกได้ว่าปวดร้าวถึงกระดูก

"ทำตัวเองแท้ ๆ ไอฟ้าเอ้ย แล้วที่นี่ที่ไหนเนี่ย? "

หันมองรอบห้องอย่างสับสน แต่เมื่อเรียบเรียงทุกอย่างได้แล้วจึงค่อยลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ

"ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นไปไหนแล้วน่ะ"

มองซ้ายมองขวาเผื่อว่าคนจะยังอยู่ แต่เมื่อลองตะโกนออกไปกลับไม่มีเสียตอบรับกลับมาจึงมั่นใจว่าคนไม่อยู่แล้ว

"ฮ่า ๆ นี่เราโดนฟันแล้วทิ้งหรือเนี่ย? "

แม้จะพอทำใจไว้แล้วเพราะนี่คงเป็นวันไนท์ของเขากับผู้ชายคนนั่นที่เขาไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ

เมื่อร่างกายรู้สึกผ่อนคลายมากแล้ว จึงตัดสินใจค่อย ๆ ลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำจะได้กลับไปนอนต่อที่คอนโด เพราะขืนยังอยู่ที่นี่ต่อกลัวว่าจะมองหน้าผู้ชายคนนั่นไม่ได้

"ฮู่ เมื่อคืนนึกว่าจะตายซะแล้ว"

กว่าจเดินมาถึงห้องน้ำก็ใช้เวลาไปเกือบสิบนาที เพราะตรงส่วนนั้นแสบเกินที่จะรับไหวบางทีดอกเบญจมาศของเขาคงบวมไปหมดแล้ว ครั้งหน้าจะไม่ทำอีกแล้ว พอแล้ว ยิ่งส่วนนั้นของผู้ชายคนนั้นเมื่อคืนไม่รู้ว่าเข้าไปได้ยังไงดีที่ไม่ฉีกจนเลือดออก ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสารตัวเอง

ฮือ~สบายจัง

นั่งแช่น้ำอุ่นพร้อมทั้งนวดบนกลีบปากทางเข้าด้านหลังไปมาถึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนอาบน้ำรวมถึงนำน้ำเชื้อออกให้จนหมด

เพราะต้องการให้ส่วนนั่นรู้สึกผ่อนคลายจึงได้ลองนำนิ้วเข้าไปสอดเพื่อนวดตรงส่วนนั่นด้านหลังอย่างช้า ๆ เผื่อว่าจะรู้สึกดีขึ้น แต่พอนวดไปได้สักพักกลับเกิดอารมณ์ขึ้นมาจนน้องชายตื่นขึ้น ทำให้เผลอใช้เวลาอยู่ในนั้นเป็นชั่วโมงจนตอนนี้ท้องไส้หิวไปหมดแล้ว

โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เพราะแค่ถูกจับกินครั้งเดียวจะทำให้เกิดอารมณ์อีกครั้งเพียงแค่ใช้นิ้วตัวเอง

'บ้าไปแล้ว ไอ้ฟ้า'

"นี่อะไร? โน๊ต" เพราะระหว่างที่กำลังจะเดินไปหาอะไรกินในตู้เย็นภายในห้องของคนอื่นเพื่อรองท้องก่อนออกไป จึงได้เหลือบไปเห็นกระดาษโน๊ตแผ่นเล็ก ๆ ข้างมือถือจึงได้หยิบขึ้นมาอ่าน

'ผมขอโทษเรื่องเมื่อคืนที่ทำคุณรุนแรงไป ส่วนเมื่อเช้านี้ก็ต้องออกมาก่อนอีกจึงยังไม่ได้ขอโทษคุณ นี่เบอร์ผม 09x-xxxxxxx ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออะไร ติดต่อผมมาเบอร์นี้ จาก กิตติกร'

"กิตติกร แล้วไงผมไม่โทษคุณหรอก เพราะมันก็เป็นความผิดผมส่วนหนึ่งด้วยที่เมาจนทำเรื่องพวกนี้อย่างเต็มใจ แต่ผมหวังว่าเราจะไม่ได้พบกันอีกนะ"

หลังจากที่อ่านจบแล้วจึงวางกลับไปที่เดิม แม้จะรู้สึกแสบตรงส่วนนั้นแต่เพราะดีขึ้นมากแล้วจึงเดินไปที่เป้าหมายเดิมอย่างตู้เย็น

"มีอะไรกินบ้างน่ะ แอปเปิ้ล แซนวิช เอาแอปเปิ้ลแล้วกัน" เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ดูเหมือนจะเป็นคนที่นอนด้วยเมื่อคืนนำมาพับวางเอาไว้ให้ที่ข้างเตียง

"เป็นอัลฟ่าที่ดีนะเนี่ย แต่เสียใจด้วยผมคงจะไม่มาพบคุณอีกแล้ว คุณกิตติกร"

หน้าคอนโดสูงสามสิบชั้น

ลัดฟ้าหันกลับไปมองคอนโดตรงหน้าอีกครั้งด้วยความอึ้ง ตอนที่ขึ้นไปเมื่อคืนไม่ค่อยได้สตินักแต่ยังพอจำได้ว่าค่อนข้างหรูหรา แต่แบบนี้เรียกว่าคอนโดระดับสูงแล้ว ก่อนจะเดินหันหลังกลับไปเพื่อเดินไปขึ้นรถแท็กซี่กลับคอนโดตัวเองที่อยู่ห่างออกไปไกลพอสมควร

ตุบ

หลังจากกลับมาถึงคอนโดตัวเองแล้วจึงได้ล้มตัวลงนอนอย่างโหยหา แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความเจ็บจุดนั้นกลับแล่นขึ้นมาเล่นงานอีกแล้ว เพราะเผลอทิ้งตัวแรงอย่างลืมตัว

"เจ็บ ซี๊ด! ลืมซื้อยามาด้วยเลย"

หลังจากที่ความเจ็บหายไป จึงได้หยิบมือถือขึ้นมาอ่านนิยายอย่างเรื่อยเปื่อย เพราะวันนี้เขาไม่งาน จึงว่างอย่างที่เห็นอยู่ตอนนี้

"ว่า.."เสียงเนือยถูกกรอกลงไปทันทีที่เพื่อนชาวแก๊งโทรหา ก็เพื่อนที่ชักชวนเขาไปเที่ยวผับระดับสูงเมื่อวานด้วยกันนั่นแหละ

"เมื่อวานมึงกลับตอนไหน ทำไมไม่บอกพวกเรา" ปลายสายแทบจะแรปออกมาทันทีที่เขาตอบรับสาย

"โทษที พอดีเมาจนเผลอเรียกแท็กซี่กลับมาก่อน"

"แน่ใจน่ะ ว่าไม่ได้ไปโผล่ที่ไหน? "

"ไอ้ลัดฟ้า ว่าแต่พรุ่งนี้ว่างไหมไปสนามแข่งรถกัน"

"ไม่ไป..เดี๋ยวไปก็ได้ กี่โมง"

"ตอนเย็น สักประมาณห้าโมงแล้วกัน"

"ได้ แค่นี้นะจะนอน"

"เออ อย่าลืมนะเพื่อน"

"..." มือเรียวกดวางสายทันที

หวังว่าพรุ่งนี้จะกลับมาเดินปกติได้เหมือนเดิมนะ

"โอ้ย! ลืมตัวอีกแล้ว"

คนทางนี้กำลังโอดโอยทุกครั้งที่ขยับตัว ก่อนจะนอนเปิดทีวีดูซีรีย์จนเผลอหลับไป

บริษัทเทคโนโลยีกิตติพัฒน์

ทางด้านกิตติกรที่ตอนนี้กำลังนั่งประชุมอยู่ด้วยใบหน้านิ่งขรึม แต่ภาพในสมองตอนนี้กำลังแตกภาพร่างกายขาวผ่องที่บิดเร้าร่างกายอยู่ใต้ร่างเขาอย่างเร่งเร้าให้เขารีบใส่ส่วนนั่นเข้าไปหลายต่อหลายครั้งตลอดทั้งคืน

ด้วยใบหน้าที่นิ่งขรึมเช่นนี้ทำให้เหล่าคณะกรรมการท่านอื่นไม่อาจจับสังเกตเห็นถึงความผิดปกติจากเดิมของชายหนุ่มที่มีอนาคตไกลได้เลย ทำให้ทุกคนต่างต้องตั้งใจฟังหัวหน้าแผนกอื่น ๆ พูดถึงเรื่องต่าง ๆ กันต่อไปจนจบ

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนหัวโต๊ะผสานมือเข้าด้วยกัน ก่อนจะหรี่ดวงตามองไปยังทุกคนว่ายังมีเรื่องที่ต้องพูดหรือพิจารณาอีกหรือไม่

“ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า” น้ำเสียงนิ่งขรึมมาพร้อมกับฟีโรโมนอัลฟ่าแท้ที่ทำให้ทุกคนต้องหวาดกลัว

“ค่ะ ท่านประธาน พอดีช่วงนี้ทางเราต้องการช่างภาพเพื่อมาถ่ายงานเปิดตัวมือถือรุ่นใหม่ค่ะ ไม่ทราบว่าท่านต้องการช่างภาพคนไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าค่ะ” หัวหน้าฝ่ายการตลาดเบต้าสาววัยสามสิบเสนอเรื่องเร่งด่วนออกไปทันทีที่มีโอกาส

“อืม ถ้าอย่างนั้นคุณรตารบกวนรบรวมผลงานของช่างภาพเหล่านั้นมาให้ผมพรุ่งนี้ที่ห้องที”

“ได้ค่ะ ท่านประธาน ดิฉันจะเร่งไปจัดการให้เรียบร้อย”รตาพยักหน้าเข้าใจ

“มีเรื่องอะไรอีกไหมครับ?” กิตติกรหันไปมองทุกคนอย่างช้า ๆ

“...” ทุกคนต่างเก็บเงียบไม่ส่งเสียงอะไรออกมาอีก

“ถ้าหากไม่มีแล้ว เลิกประชุมได้” คำพูดนี้คล้ายกับเสียงสวรรค์สำหรับทุกคนในห้องนี้

“ขอตัวก่อนครับ/ค่ะ ท่านประธาน”

หลังจากที่ทุกคนออกไปกันหมดแล้ว ชายหนุ่มจึงได้หยิบมือถือขึ้นมามองว่ามีสายเข้ามาบ้างหรือไม่ กลับพบว่าไม่มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาสักสาย

“จะตื่นหรือยังน่า” กิตติกรพึมพำขึ้นมาเสียงเบาแต่คนที่เดินเข้ามากลับได้ยินอย่างชัดเจน

“ใครเหรอครับ ท่านประธาน”

ตึง! ด้วยความที่รีบลุกขึ้นยืนกะทันหัน ทำให้ชายหนุ่มเผลอทำเก้าอี้ที่นั่งอยู่ล้มลงไปอย่างแรง ทำให้คนที่เพิ่งกลับเข้ามาอีกครั้งรีบเดินไปยกเก้าอี้ขึ้นให้

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ท่านประธาน” เรขาหนุ่มแว่นอย่างอากรรีบเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

“เปล่า งานวันนี้ยังมีอะไรต้องทำอีกหรือเปล่า” กิตติกรทำทีจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที แล้วถามออกไปอย่างไม่มีพิรุธ

“ท่านประธานมีธุระหรือครับ” อากรก้มมองมือถือครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้าว่าไม่มีแล้ว

“อืม พอดีเก็บแมวมาได้ จะกลับไปดูที่ห้องเสียหน่อย” ชายหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดี

“แมว? ท่านประธานจะเลี้ยงแมวเหรอครับ ให้ผมช่วยหาข้อมูลไหมครับ”เราขาหนุ่มรีบเสนอตัวช่วยทันที เรื่องข้อมูลเขาไม่เป็นสองรองใครในบริษัทนี้แน่นอน

“ไม่ต้องหรอก ถ้าอย่างนั้นฉันกลับเลยแล้วกัน ฝากที่เหลือด้วยน่ะ”

“ได้ครับ ท่านประธาน”

“อย่างท่านประธานเนี่ยน่ะจะเลี้ยงแมว” เรขาหนุ่มพึมพำอย่างสงสัย แต่เพราะเป็นเรื่องของเจ้านายคนเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์อย่างเขาไม่ควรเข้าไปก้าวก่าย

หลังจากที่เดินออกมาชายหนุ่มเผลอถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ได้เผลอพิรุธออกไป ไม่อย่างนั้นเรื่องที่ตนเองพาคนไปที่ห้องคงได้ถึงหูคนเป็นแม่แน่

มือถือในมือสั่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำให้ชายหนุ่มระงับดีใจไม่ได้จนแทบจะมีรอยยิ้ม เพราะเผลอคิดว่าคนที่เขารอสายอยู่จะโทรมาแต่พอเห็นชื่อบนหน้าจอก็แอบรู้สึกผิดหวังไม่ได้

“ครับ คุณแม่” น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนตอบกลับอย่างสุภาพ

“เย็นนี้กลับบ้านไหมลูก คุณแม่จะได้เตรียมอาหารเอาไว้รอ”

“ยังครับ เดี๋ยวผมจะกลับไปเย็นพรุ่งนี้แทน”

“ได้ค่ะ คุณแม่จะรอน่ะ รักษาสุขภาพด้วยน่ะลูก”

“ครับ สวัสดีครับ”

หลังจากที่วางสายไปแล้ว จึงตัดสินใจเดินไปที่ลิฟต์เพื่องไปยังชั้นที่จอดรถเพื่อกลับไปยังคอนโด

แต่เมื่อมาถึงที่ห้องกลับต้องรู้สึกผิดหวัง คนที่ใช้เวลากับเขาทั้งคืนจากไปแล้ว และน่าจะจากไปตั้งแต่ก่อนเที่ยงแล้วด้วย

คนที่ถูกคิดถึงตอนนี้กำลังจามออกมาไม่หยุด ส่วนมือกำลังเลือกซีรี่ย์ที่จะดูต่อจากเรื่องที่พึ่งจะดูจบไป

“ฮัดชิ้ว! ใครบ่นหากันนะ’’

“ช่างเถอะ เรื่องนี้มาแล้วดูน่าสนุกดี ดูเรื่องนี่ดีกว่า”

ลัดฟ้าทิ้งเรื่องอื่นเอาไว้ด้านหลังก่อนตอนนี้ซีรีย์ตรงหน้าดูน่าสนใจมากว่าเรื่องอื่นเสียอีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***