ชมบัวงามบนน้ำใส

           『 บทที่ 1 ชมบัวงามบนน้ำใส 』

       ณ เมืองหลวง เสียงควบม้านับร้อยดังกึกก้องไปทั่วพื้นทางเดิน ชาวบ้านตาดำเล็กใหญ่โห่ร้องยินดี เหล่าสตรีนำดอกไม้สีสันหลากหลาย บางปล่อยให้ลมพัด บางโยนขึ้นให้ปริวไปด้านหน้าหวังให้ผู้นำทัพ ชายตามองมาที่ตนบ้างแม้สักเล็กน้อยก็ยังดี

  `` หึ พวกเจ้าเข้าไปก่อนเถิด ข้ามีที่อื่นต้องแวะไปเสียหน่อย ``

  แลตามองอย่างไรใครก็ว่าอายุน้อยยิ่งนักเหตุทว่าใยจึงสั่งการทหารนับร้อยได้เพียงแค่เอ่ยปากกัน สิ้นสุดเสียงนั้นม้าขาวควบดังตรงไปยันตำหนักแห่งหนึ่งด้วยความคะนึงหา ทบทวนสิ่งที่ท่านผู้นั้นได้กล่าวเอาไว้

   `` ข้ามาแล้ว ! ``

  ณ ตำหนักที่แลดูเก่าทรุดโทรมยิ่งทั้งรอบ ๆ ก็มีพืชพันธุ์มากมายเติบโตจนทั่วบริเวณ เมื่อเอ่ยขึ้นมิมีผู้ใดขานกลับจึงลงจากหลังของเจ้าม้าขาวตัวนี้

   `` ท่าน~ แม่~ ``

         เสียงของชายหนุ่มไวกำลังสดใสเอ่ยเรียกมารดาอย่างร่าเริงพร้อมในมือที่ถือของมากมายจากชาวบ้าน มุมปากของเขานั้นยกยิ้มอย่างยินดีพลางเปิดประตูเข้าไปช้า ๆ แลปิดลงเบา ๆ เท้าคู่นั้นเดินตรงไปที่ตำหนักของสตรีนางหนึ่งอย่างเร่งรีบพลักประตูเข้าไป นัยน์ตานั้นก็สั่นไหว

    `` ท่านแม่ !!!!! ท่านแม่ ``

  เบื้องหน้าที่มิอยากจักพบเห็น ขาทั้งสองข้างก็ทรุดลงตรงนั้นที่หน้าประตูบานใหญ่ ในใจเพียงภาวนาขอเพียงให้สิ่งตรงหน้าเป็นเพียงฝันร้าย

   `` ท่านแม่....ท่าน...ทำกระไรหรือขอรับ ? ``

 `` น นี่ นี่ท่านโกรธาข้าหรือ ? ล ลูก ลูกขอโทษ ท่านเลิกแกล้งเถิด ท่านแม่ ? ฮึก...``

  เสียงใสสั่นเทา เนื้อตัวคล้ายจักหมดแรงเสียตรงนั้น แม้ขาทั้งสองข้างจักสั่นไหวแต่ก็ ค่อย ๆ ลุกขึ้นช้า ๆ ด้วยแรงที่เหลือนั้นก้าวเข้าไปหาผู้เป็นมารดาของตน พร้อมน้ำสีใสคลออยู่เพียงเบ้าตา

   `` ...อา ฮึก ใครกันใคร....ท่านแม่..ฮึ- ข้าขอร้องท่าน ขอร้องท่านลืมตามาดูข้าเถิด...ข้านำชัยกลับมาแล้วท่านแม่!!! ตื่นขึ้นมาสิ!! ท่านแม่!! ``

 ร่างหนาพยุงร่างอันบอบบางนั้นขึ้นมาเมื่อมือเรียวสำผัสกายาอันเย็นเฉียบ น้ำสีใสก็ไหลลง แม้กลั้นสุดชีวิตร่างกายก็มิยอมหยุดมัน เสียงที่ยังคงสั่นเครือเอ่ยเรียกนางซ้ำไปซ้ำมา พยายามทุกวิถีทางที่ตนนั้นคิดออก แม้จักรู้อยู่แก่ใจมิว่าอย่างไรนางก็จักไม่กลับมาอีกแล้ว

                                  ꧁༻『 ยามห้าย 』 ༺꧂

          | เจ็ดปีต่อมา |

  ณ เมืองดอกบัว

หากมองทอดยาวไปตามสะพานบนผืนน้ำ แลรอบตัวกลิ่นบัวงามลอยล่องท่องตามลมที่พัดโชย มองซ้ายทีเห็นสาวงามโบกผ้าเรียกแขก ปนกับร้านค้า ยกยอใบหน้าขาวแต้มสีสวย อย่างตั้งใจ หากท่านใจมิหวั่นหันมองด้านขวา พบเจอบ้านเรือนนา ๆ เรียงรายทอดยาว

         `` บัวเอ๋ย เจ้าบัวงาม แม้เดียวดายกลางแม่น้ำสายใหญ่

      เจ้านั้นลอยล่องไปบนผืนน้ำ ลอยล่องไปกลับหยุดที่เดิม

แต่ทว่าข้าเหลียวมองเงาสะท้อน เจ้านั้นกลีบภายนอกงามงด

  สะดุดตา แต่เหตุใดไฉนกลีบภายในจึงหม่นหมองเศร้าสร้อย

ดั่งตัวข้านี้มาเพื่อเฉยชม วิญญาณโศกแสนอาวรณ์ ``

       เสียงละมุนแหบแห้ง ร้องท่องบทความพรางยกสุราขึ้นดื่มไปเมามายใต้บงกช ทามกลางแสงจันทร์ ก่อนที่จะนอนลงบนเรือไม้

 `` เป็นเช่นนั้น ! ตัวข้านี้ ก็คงทรมานทามกลางดอกบัวงาม

บนน้ำใสปนตะกอนแลโคลนตม เมื่อกลีมไม้หมดอาลัย

   ไร้อาวรณ์ เจ้าจะโรยราพลันจางหายมิหวนกลับ

เพียงรู้ก็อิจฉา เพราะตัวข้าคงยังล่องบนผิวน้ำไร้ผู้ใด ``

     `` พี่ชาย เหตุใดจึงเศร้าสร้อยนัก ให้ข้า~ นั่งเป็นสหายของท่านในค่ำคืนนี้ดีหรือไม่ ? ``

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***