『 บทที่ 1 ชมบัวงามบนน้ำใส 』
ณ เมืองหลวง เสียงควบม้านับร้อยดังกึกก้องไปทั่วพื้นทางเดิน ชาวบ้านตาดำเล็กใหญ่โห่ร้องยินดี เหล่าสตรีนำดอกไม้สีสันหลากหลาย บางปล่อยให้ลมพัด บางโยนขึ้นให้ปริวไปด้านหน้าหวังให้ผู้นำทัพ ชายตามองมาที่ตนบ้างแม้สักเล็กน้อยก็ยังดี
`` หึ พวกเจ้าเข้าไปก่อนเถิด ข้ามีที่อื่นต้องแวะไปเสียหน่อย ``
แลตามองอย่างไรใครก็ว่าอายุน้อยยิ่งนักเหตุทว่าใยจึงสั่งการทหารนับร้อยได้เพียงแค่เอ่ยปากกัน สิ้นสุดเสียงนั้นม้าขาวควบดังตรงไปยันตำหนักแห่งหนึ่งด้วยความคะนึงหา ทบทวนสิ่งที่ท่านผู้นั้นได้กล่าวเอาไว้
`` ข้ามาแล้ว ! ``
ณ ตำหนักที่แลดูเก่าทรุดโทรมยิ่งทั้งรอบ ๆ ก็มีพืชพันธุ์มากมายเติบโตจนทั่วบริเวณ เมื่อเอ่ยขึ้นมิมีผู้ใดขานกลับจึงลงจากหลังของเจ้าม้าขาวตัวนี้
`` ท่าน~ แม่~ ``
เสียงของชายหนุ่มไวกำลังสดใสเอ่ยเรียกมารดาอย่างร่าเริงพร้อมในมือที่ถือของมากมายจากชาวบ้าน มุมปากของเขานั้นยกยิ้มอย่างยินดีพลางเปิดประตูเข้าไปช้า ๆ แลปิดลงเบา ๆ เท้าคู่นั้นเดินตรงไปที่ตำหนักของสตรีนางหนึ่งอย่างเร่งรีบพลักประตูเข้าไป นัยน์ตานั้นก็สั่นไหว
`` ท่านแม่ !!!!! ท่านแม่ ``
เบื้องหน้าที่มิอยากจักพบเห็น ขาทั้งสองข้างก็ทรุดลงตรงนั้นที่หน้าประตูบานใหญ่ ในใจเพียงภาวนาขอเพียงให้สิ่งตรงหน้าเป็นเพียงฝันร้าย
`` ท่านแม่....ท่าน...ทำกระไรหรือขอรับ ? ``
`` น นี่ นี่ท่านโกรธาข้าหรือ ? ล ลูก ลูกขอโทษ ท่านเลิกแกล้งเถิด ท่านแม่ ? ฮึก...``
เสียงใสสั่นเทา เนื้อตัวคล้ายจักหมดแรงเสียตรงนั้น แม้ขาทั้งสองข้างจักสั่นไหวแต่ก็ ค่อย ๆ ลุกขึ้นช้า ๆ ด้วยแรงที่เหลือนั้นก้าวเข้าไปหาผู้เป็นมารดาของตน พร้อมน้ำสีใสคลออยู่เพียงเบ้าตา
`` ...อา ฮึก ใครกันใคร....ท่านแม่..ฮึ- ข้าขอร้องท่าน ขอร้องท่านลืมตามาดูข้าเถิด...ข้านำชัยกลับมาแล้วท่านแม่!!! ตื่นขึ้นมาสิ!! ท่านแม่!! ``
ร่างหนาพยุงร่างอันบอบบางนั้นขึ้นมาเมื่อมือเรียวสำผัสกายาอันเย็นเฉียบ น้ำสีใสก็ไหลลง แม้กลั้นสุดชีวิตร่างกายก็มิยอมหยุดมัน เสียงที่ยังคงสั่นเครือเอ่ยเรียกนางซ้ำไปซ้ำมา พยายามทุกวิถีทางที่ตนนั้นคิดออก แม้จักรู้อยู่แก่ใจมิว่าอย่างไรนางก็จักไม่กลับมาอีกแล้ว
꧁༻『 ยามห้าย 』 ༺꧂
| เจ็ดปีต่อมา |
ณ เมืองดอกบัว
หากมองทอดยาวไปตามสะพานบนผืนน้ำ แลรอบตัวกลิ่นบัวงามลอยล่องท่องตามลมที่พัดโชย มองซ้ายทีเห็นสาวงามโบกผ้าเรียกแขก ปนกับร้านค้า ยกยอใบหน้าขาวแต้มสีสวย อย่างตั้งใจ หากท่านใจมิหวั่นหันมองด้านขวา พบเจอบ้านเรือนนา ๆ เรียงรายทอดยาว
`` บัวเอ๋ย เจ้าบัวงาม แม้เดียวดายกลางแม่น้ำสายใหญ่
เจ้านั้นลอยล่องไปบนผืนน้ำ ลอยล่องไปกลับหยุดที่เดิม
แต่ทว่าข้าเหลียวมองเงาสะท้อน เจ้านั้นกลีบภายนอกงามงด
สะดุดตา แต่เหตุใดไฉนกลีบภายในจึงหม่นหมองเศร้าสร้อย
ดั่งตัวข้านี้มาเพื่อเฉยชม วิญญาณโศกแสนอาวรณ์ ``
เสียงละมุนแหบแห้ง ร้องท่องบทความพรางยกสุราขึ้นดื่มไปเมามายใต้บงกช ทามกลางแสงจันทร์ ก่อนที่จะนอนลงบนเรือไม้
`` เป็นเช่นนั้น ! ตัวข้านี้ ก็คงทรมานทามกลางดอกบัวงาม
บนน้ำใสปนตะกอนแลโคลนตม เมื่อกลีมไม้หมดอาลัย
ไร้อาวรณ์ เจ้าจะโรยราพลันจางหายมิหวนกลับ
เพียงรู้ก็อิจฉา เพราะตัวข้าคงยังล่องบนผิวน้ำไร้ผู้ใด ``
`` พี่ชาย เหตุใดจึงเศร้าสร้อยนัก ให้ข้า~ นั่งเป็นสหายของท่านในค่ำคืนนี้ดีหรือไม่ ? ``
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
