1 ปีศาจและบาทหลวง

Warning มีการพูดถึงเลือดความรุนแรง

่2 ปีก่อน

    ลูซาน  ปีศาจที่ประพฤติตนนอกลู่นอกทางถูกเนรเทศให้มายังโลกมนุษย์เมื่อประมาณร้อยปีก่อน มันใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนมาตลอด ขโมยสัตว์ของชาวบ้านกินและไปหลบอยู่ในป่า ถึงจะใช้ชีวิตแบบนั้นอันที่จริงมันไม่ใช่ปีศาจชั้นล่างเสียทีเดียว

   จริงๆแล้วมันมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ผู้ชายผิวสีแทนร่างกายแข็งแรงกำยำ ใบหน้าคมเข้มไว้หนวดเล็กน้อย พร้อมกับผมยาวสีน้ำตาลเข้ม แต่มีเขากับหาง แม้ ลูซาน จะมีพลังมากมายแต่พอถูกเนรเทศมาโลกมนุษย์แล้วพลังมันก็ค่อยๆอ่อนแอลงจึงทำให้ต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆ

    แต่เพราะมีไอ้ลัทธิบ้าที่ไหนไม่รู้ทำพิธีอัญเชิญปีศาจมาเมื่อ 2 ปีก่อนทำให้ ลูซาน ถูกอัญเชิญมาอย่างงงๆและได้พลังกลับคืนทั้งหมด

     "โอ้ ปีศาจมีจริงสินะ ?"

     " นี่ช่างเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน ! "

  คนในลัทธิพูดพึมพำกันเบาๆ งดงามงดงามดับผีนะสิ !? ตอนนี้ภาพที่อยู่ตรงหน้าพวกลีทธิคลั่งคือ ชายผิวแทนร่างกายกำยำยืนล้อนจ้อนอยู่นะเว้ย !

ถึงจะเป็นปีศาจแต่ก็อยู่กับมนุษย์มาหลายชั่วอายุคนจนทำให้เคยชินกับวัฒนธรรมของมนุษย์ค่อนข้างมาก

       " ท่านปีศาจ ! อ่า ช่างงดงามยิ่งนัก... ท่านได้โปรดจงช่วยทำลายหมู่บ้านนี้ให้สิ้นซากที โปรดจงประทานพรด้วย... " ผู้ที่ดูว่าจะอาวุโสที่สุดในหมู่ลัทธิประหลาดกล่าวขึ้นมา คนที่เหลือก็พยักหน้าตาม

       " ทำไมมีเหตุผลอะไรให้ข้าทำแล้วถ้าข้าไม่ทำล่ะ ? " ลูซานถามขึ้นมา

       " คนในหมู่บ้านไม่มีใครยอมรับเราและถ้าแกไม่ทำพวกเราก็จะจองจำแกอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล " ผู้อาวุโสพูดขึ้นพร้อมกระตุกยิ้ม

    สุดท้ายกลุ่มคนพวกนี้ก็เป็นแค่มนุษย์โลภมาก อ่า ชอบใจนัก ปีศาจยิ้มตอบเผยให้เห็นเคี้ยวแหลม ขาค่อยๆก้าวเดินออกจากวงกลมสีแดงเลือด และหยุดอยู่ตรงหน้าของผู้อาวุโส

      มือหนาเอื้อมไปจับหัวของผู้อาวุโสและขยี้กลุ่มผมสีขาวปะปนกับผมสีดำเบาๆ " เช่นนั้นก่อนจะประทานพร ขอประทานความตายให้เจ้าก่อนแล้วกัน ! "

พูดจบก็บีบศีรษะของผู้อาวุโส เล็บแหลมจิกเข้าไปในกะโหลกของเขาไม่นานนักศีรษะของเขาก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำสีแดงและอวัยวะภายในหัวของเขากระจายออก ร่างที่ตอนนี้ไม่มีศีรษะอีกแล้วล้มลงกองกับพื้นเลือดกองไปทั่วพื้น

เศษของสมองที่ถูกบีบจนแตกยังคงอยู่ในมือของปีศาจเขายกมันขึ้นมาก่อนจะอ้าปากกลืนกินมัน

    " เกือบลืมไปแล้วแฮะว่ามนุษย์รสชาติเป็นยังไง "

คนอื่นๆเองก็ตื่นตระหนกบางคนพยายามวิ่งหนีตายสุดท้ายก็ไม่พ้น ด้วยพลังของ ลูซาน ที่ฟื้นกลับมาอีกครั้ง ในที่สุดผู้คนในลัทธิก็ค่อยๆถูกฆ่าตายและถูกปีศาจที่กระหายมานานกินไปจนหมด แต่เขาเองก็ยังล้อนจ้อนอยู่เลยเอาเสื้อผ้าของศพมาใส่ก่อน เมื่อพลังฟื้นฟูกลับมาเขาก็สามารถเก็บเขาและหางได้และก็กลายเป็นมนุษย์ปกติ

      ตอนนั้นเองปีศาจก็คิดได้ว่าในเมื่อแปลงกายเป็นมนุษย์แบบนี้แล้วจะใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆทำไมอีก ?

     และก็ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตแบบมนุษย์ จากนั้นก็ไปที่หมู่บ้านเล็กๆและเริ่มต้นชีวิตแบบมนุษย์ธรรมดา และด้วยความใจดีของคนในหมู่บ้านทำให้เขาได้ที่อยู่อาศัยและงานเพราะมีร่างกายแข็งแรงกำยำจึงได้งานที่เกี่ยวกับการใช้กำลังเป็นหลัก

ปัจจุบันปีศาจอย่าง ลูซาน ก็อยู่ในหมู่บ้านนี้มาได้สองปีเต็มๆแล้ว โดยที่อาศัยกินสัตว์ของคนในหมู่บ้านหรือไม่ก็กินคนที่จะมาโจมตีหมู่บ้าน แม้จะมีบาทหลวงอยู่สองคนแต่ก็แก่เกินกว่าจะหยุดปีศาจอย่างเขา

    " ลูซานช่วยยกท่อนไม้อันนี้หน่อยสิ.. " หญิงสาวมีอายุกว่าวพร้อมวาดยิ้มส่งไปให้

    " ได้ครับ " ลูซานเองก็ทำตามที่ขออย่างว่าง่าย

    " เออ... ช่วงนี้มีสัตว์ของชาวบ้านหายบ่อย ๆ เมื่อคืนนี้ลูกแกะของฉันก็พึ่งหายไป "

     " งั้นเหรอแย่จังนะ พวกหมาป่าอาจจะเอาไปกินก็ได้ " พูดตอบไปทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ มันหายไปก็เขานี่แหละที่กินไป ของโปรดของเขาคือเนื้อลูกแกะตัวอ้วนๆนี่นา

      " เฮ้อ... คนเลี้ยงแกะแถวนี้หายากน่ะ "

      " นั่นสิครับ " และใช่เขาเองก็เคยกินคนเลี้ยงแกะด้วย ทำให้คนเลี้ยงแกะคนอื่นๆคิดว่าแถวนี้พวกสัตว์นักล่ามันอันตราย ใครใครก็รักตัวกลัวตายกันทั้งนั้น

      " ว่าแต่ตรงนั้นมันอะไรกันคุณยาย ข้าเห็นคนยืนมุงกันเต็มเลย " ลูซานวางท่อนไม้ลงที่จุดที่คุณยายบอก ใบหน้าคมเข้มไว้หนวดของเขาหันไปมองฝูงชนอย่างงงๆ

     " เห็นว่ามีบาทหลวงคนใหม่น่ะ... " คุณยายตอบ

     " บาทหลวงเหรอ ? "

     " อื้ม บาทหลวงชื่อวิคเตอร์ เป็นหนุ่มหล่อเลยล่ะ "

      " อ๋าา บาทหลวงนี่เอง " ปีศาจในคราบมนุษย์ยืนเท้าเอวพร้อมเกาหัว แกรกๆ

ในยามดึก

     เพราะว่าช่วงนี้ยุ่งๆ ปีศาจ อย่างลูซานเลยไม่ได้กินอะไรมานานรู้สึกหิวขึ้นมา พักหลังๆกินไปแต่อาหารของมนุษย์มันไม่ทำให้เขาอิ่มเลยสักนิด ขายาวก้าวไปตามทางเดิน หญ้าสีเขียวและลมกลางคืนสัมผัสกับร่างของ ชายผิวแทน ผมสีน้ำตาลเข้มปลิวตามแรงลม ลูกแกะตัวอ้วนกลมนอนอย่างสงบ

     แหม น่ากินเสียจริง

 ลูซานย่อตัวลงคุกเข่ามือหนาลูบขนสีขาวของลูกแกะเบา ๆ มันลืมตาตื่นและจ้องมองเขา ท่ามกลางความมืดดวงตาของลูกแกะผู้ใสซื่อไม่รับรู้ถึงอนาคตข้างหน้าเปล่งประกายไปด้วยความมีชีวิตชีวา

     " นี่ คุณตรงนั้นน่ะ ! " เสียงนุ่มตะโกนขึ้นดึงความสนใจของปีศาจไปได้มากเลย

    ถึงจะมืดแต่อีกฝ่ายถือตะเกียงอยู่ทำให้เห็นเห็นว่าคนนั้นมีผมสีบลอนด์ทองและใส่ชุดยาวสีขาว บาทหลวงเหรอ ?

      " ครับ ? " ลูซานยิ้มเจื่อน ๆ ให้บาทหลวงไป

     " ทำอะไรเหรอครับ นั้นคือแกะของคุณยายนะ " บาทหลวงค่อยๆเดินเข้ามา ทำให้มองหน้าอีกฝ่ายชัดเจนยิ่งขึ้นเขาเป็นชายหนุ่มหน้าหวานดูใสซื่อบริสุทธิ์ ตัวสูงยาว ผิวสีขาวเนียน

     " อ๋อ ผมแค่มาดูแกะน่ะครับ " ลูซานยิ้ม พลางคิดไอ้นี่มันเกะกะจริงๆ

      " โกหก " บาทหลวงหนุ่มพูดคิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน ลูซานเลิกคิ้วรอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆหายไป

        " หืม ? ไม่ใช่ว่าจะมากินลูกแกะที่น่าสงสารตัวนี้หรอกหรือ ? ช่วงนี้แกะของชาวบ้านหายกันไปหลายตัวมาก ๆ เลยนะครับ "

       " พูดอะไร... ? "

        " ไม่ต้องแก้ตัวแล้วเจ้าปีศาจ " เหมือนว่าบาทหลวงหนุ่มจะดูออก ที่ไหนได้ไอ้บาทหลวงนี่มันไม่ได้มีดีแค่หน้าตา

       " เหอะ รู้แล้วสินะแล้วจะทำยังไงล่ะ ? " ลูซานยันตัวขึ้นลูกเต็มความสูงพร้อมยิ้มเยาะอีกฝ่าย

       " ก็ต้องกำจัดไง "

       " จะเล่นเป็นเพื่อนก็ได้ เด็กน้อยเอ้ย ! "

พูดจบก็วิ่งเข้าใส่บาทหลวงแต่ทำไมไอ้บาทหลวงนั้นที่ได้แต่พึมพำอะไรแล้วก็ทำมือแปลกๆดูไม่ตื่นตระหนกเลยสักนิดเดียว

           จู่ๆภาพตรงหน้าก็เริ่มพล่ามัวปีศาจล้มลงกองกับพื้นหญ้าและภาพก็มืดดับไป

สวัสดีค่ะ ไรท์เตอร์อีกล่ะ ฝากเรื่องนี้ (อีกเรื่อง) น้าาา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***