SX-04

กลับบ้านมาวันนี้พ่อของลูก้าไม่ได้อยู่บ้านเพราะเขาต้องไปทำงาน

เรื่องงานของเขาลูก้าก็ไม่ค่อยรู้อะไรเหมือนกัน แต่งตัวดี มีรถหรู มีเงินเปย์ลูก แต่ทำไมถึงได้อยู่ในห้องเช่ารูหนู แถมยังชอบทุบตีลูกเวลาโมโห

เรื่องนี้มันแปลกเกินไป พ่อของเขาไม่มีทางเป็นแค่พนักงานบริษัทอะไรเทือกนั้นแน่นอน เขาทั้งเล่นยาและมีมาดเจ้าพ่ออะไรแบบนั้น ดูมีเงินมีทองแต่ทำไมพาลูกมาลำบาก อันนี้ลูก้าไม่เข้าใจจริงๆ

“ทำไมกันนะ~” ลูก้าสงสัยว่าพ่อเขาจะเป็นคนใหญ่คนโตสักคนในโลกมืด ก็แหม~ การกระทำและคำพูดสถุนซะขนาดนั้น ใครดูไม่ออกสิแปลก

“มีความจริงอะไรที่ยังไม่รู้กันนะ”

.

.

ตกดึกมาโรนันก็กลับบ้าน เขาพบว่าลูก้านั่งอ่านหนังสืออยู่บนพื้นและเปิดทีวีทิ้งไว้ แต่เดี๋ยวก่อน...พอมองดูดีๆเจ้าเด็กนั่นไม่ได้ใส่กางเกงเลยนี่ แถมยังนั่งร่อนสะโพกกับตุ๊กตากระต่ายที่เขาซื้อให้อีกด้วย

“โอ๊ะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณพ่อ” ลูก้าทักแล้วหันไปสนใจหนังสือและช่วยตัวเองต่ออย่างไม่สนและไม่แคร์อะไร

“แกควรจะทำในห้อง” โรนันกล่าวพรางนวดขมับ ผ่านไปไม่กี่วันลูก้านั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่เด็กขี้กลัวเหมือนเดิม แต่เป็นเด็กที่ใจกล้าบ้าบิ่น ไม่กลัวตายหรืออะไรทั้งนั้น แปลกเหมือนกันที่ลูก้าเป็นแบบนี้แล้วผู้เป็นพ่ออย่างเขาไม่ได้หงุดหงิดเท่าตอนที่เห็นลูก้าสั่นกลัวตลอดเวลา เขากลับชอบความใจกล้านั้นด้วยซ้ำไป

“ผมชอบตรงนี้มากกว่า พ่อจะได้เปิดประตูมาเจอผมเลยไงล่ะ” ลูก้ายิ้มแย้มอย่างสนุกสนาน

“แต่ถ้าคนที่เข้ามาไม่ใช่ฉัน-“

“แบบนั้นมันก็น่าตื่นเต้นไม่ใช่เหรอครับ และคงไม่มีใครอันตรายเท่าคุณพ่อหรอกครับ ผมเลยไม่กลัว” ลูก้ามองเขาพรางเดาะลิ้นอย่างน่าหมั่นไส้

“ไอ้เจ้าเด็กคนนี้นี่” โรนันส่ายหน้าเอือมระอาพรางเดินไปนั่งบนโซฟาตัวเดิมตัวเดียวในบ้านที่อยู่ด้านหลังลูก้า เขาถอดชุดสูทสีเทาออกแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนเผยให้เห็นรอยสักน่าดึงดูดมากมาย วันนี้ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยมากทีเดียว

“พ่อทำงานอะไรเหรอครับ” ลูก้าวางหนังสือลงแล้วขยับมานั่งอิงหว่างขาของพ่อเขาอยู่ข้างล่างโซฟา

“แกถามทำไม” ผู้เป็นพ่อกล่าวเสียงเรียบ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเจ้าลูกคนนี้มันจะสนใจงานเขา

“คุณครูถามอาชีพของผู้ปกครองครับ” จริงๆไม่มีใครถามทั้งนั้น ลูก้าแค่อยากรู้เฉยๆ

“ก็บอกไปว่าอาชีพรับจ้างทั่วไป ฉันกรอกไว้ในใบสมัครเรียนของแกแล้วนี่”

“แล้วอาชีพจริงๆพ่อล่ะครับ พ่อทำอะไร? อันนี้ผมอยากรู้เป็นการส่วนตัวน่ะ” ลูก้าเงยหน้าขึ้นสบตากับพ่อของเขาตรงๆ

“มันผิดกฎหมาย แกไม่ต้องรู้ดีกว่า” โรนันไม่คิดจะบอก ลูก้าจึงเดาเอาเอง

“ค้ายา ค้ามนุษย์ ค้าอาวุธ หรือว่าฟอกเงินล่ะครับ?” งานผิดกฎหมายก็หนีไม่พ้นของพวกนี้หรอก

“ฉลาดดีลูก้า...ก็ทั้งหมดนั้นนั่นแหละ” โรนันก้มลงมากระซิบข้างใบหูลูกชายอย่างน่าขนลุก

“ผมเดาถูกหมด พ่อมีรางวัลไหมครับ” ลูก้าขออย่างน่าเอ็นดู

“จะเอาอะไร” โรนันเลิ่กคิ้วถาม

“กอดอุ่นๆ จูบหนักๆ” ลูก้าปีนขึ้นมาบนโซฟาแล้วแทรกกายมาเบียดอยู่หว่างขาพ่อผู้ลึกลับของเขา

“แค่นั้นเหรอ แล้วน้ำเชื้ออุ่นๆเยิ้มๆล่ะ?” โรนันก็เจ้าเล่ห์ใส่ไม่แพ้กัน

“แน่นอน นั่นแหละที่ผมชอบที่สุด” ลูก้ายิ้มร่าแล้วประกบจูบกับริมฝีปากผู้เป็นพ่อ เขาใช้แขนโอบรอบคอแข็งแรงที่ประดับรอยสัก แลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อนแทบไฟลุก ไม่จำเป็นต้องถอดอะไรให้ลูก้าด้วยซ้ำ เพราะเจ้าตัวนั่งล่อนจ้อนช่วยตัวเองอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

“อ๊าห์!” ลูก้ากดกายลงบนท่อนเนื้ออันใหญ่ของพ่อเขาจนมิด ขยับเอวขึ้นลงด้วยตัวเองอย่างพออกพอใจที่ได้ครอบครองมัน

ระหว่างนั้นโรนันก็ไม่ลืมที่จะขบกัดตามคอหรือหัวไหล่เล็กขาวๆและฟาดมือลงบนก้นนุ่มๆนั่นอย่างรุนแรง ทำให้ลูก้ารู้สึกดีจนตาลอยไปเลยล่ะ

เพราะหากไม่ทำรุนแรงแบบนี้ ลูก้าที่เป็นมาโซคิสม์ก็จะงอแงไม่เลิก

ในสายตาโรนันตอนนี้คือลูก้ากำลังเสพติดเซ็กส์และความรุนแรงอย่างมาก เขาไม่ดูสังขารตัวเองเลยสักนิด สักแต่จะอ้อนจะทำ แต่ถึงเป็นแบบนั้นมันก็ถูกใจโรนันอยู่ไม่น้อย

กว่าจะจบกิจกรรมบรรเทิงช่วงล่างนี้ได้ก็เปลี่ยนกันไปหลายท่าและหลายที่ โรนันเอาจนลูก้าถึงขีดจำกัดแล้วหลับไปทันที หากร่างกายไม่ถึงขีดสุดเด็กคนนี้ก็จะไม่ยอมหยุดเช่นกัน

เขาพาลูก้าไปล้างตัวแล้วพามานอนบนเตียงเช่นเคย ถึงจะหลับไปแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังละเมอว่า ‘เอาอีกๆ’ ช่างเป็นเด็กที่โลภมากจริงๆ ขนาดร่างกายตัวเองไม่ไหวแท้ๆ

คืนนี้โรนันนอนกอดลูก้าตัวน้อยเอาไว้ ไม่รู้ทำไมหลายวันมานี้เขาถึงได้รู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆลูก้านัก ปกติก็ไม่เคยเป็นแท้ๆ ไม่เคยกอดด้วยซ้ำ ดูเหมือนคนที่สมองผิดปกติจะไม่ใช่แค่ลูก้าซะแล้ว...

…

หลายเดือนผ่านไปลูก้าใช้ชีวิตไปตามปกติ ไปโรงเรียน มีเซ็กส์ สนองความต้องการตัวเอง ลูก้ากับแจสเปอร์เริ่มอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น มีบางครั้งที่แจสเปอร์พาไปบ้านของเขา และวันนี้เองลูก้าก็มานอนบ้านแจสเปอร์เพราะพ่อของเขาไม่กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้ว อยู่บ้านเฉยๆมันเบื่อ ไม่มีใครให้ทำด้วยแล้วจะอยู่ทำไม

พ่อแม่ของแจสเปอร์เองก็ไม่ค่อยกลับบ้านเหมือนกัน มันจึงสะดวกสำหรับพวกเขาทั้งคู่ จะทำกันตอนไหนก็ได้ จะเล่นอะไรก็ได้ ไม่มีใครคอยว่าอะไรทั้งนั้น

“มาทำกันไหมลูก้า” แจสเปอร์ถามออกไป

“ไม่เอา” ลูก้ารู้สึกไม่มีอารมณ์จะทำ เขากำลังเบื่อสุดๆ อยากเจอคุณพ่อ อยากกินของอร่อย อยากโดนกระทืบ! ให้ตายเถอะ...ช่วงนี้ตัวเขาแทบไม่มีรอยแผลเลย มันไม่สบอารมณ์!

“เอางั้นก็ได้” แจสเปอร์ไหวไหล่ ไม่ทำก็ไม่ทำ

“ฉันว่าจะกลับบ้านแล้ว ไปก่อนนะ” ลูก้าว่าพรางลุกขึ้นจากเตียงของแจสเปอร์ทันที

“ตอนนี้ฝนตกไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็ป่วยเอาหรอก” แจสเปอร์รั้งเขาไว้ ข้างนอกสภาพอากาศย่ำแย่มาก หากไปตอนนี้ก็เปียกแน่ๆ พ่อแม่เขาก็ไม่อยู่จึงไม่มีรถไปส่งอีก

“แบบนั้นก็ดีสิ” ลูก้าพูดอย่างเฉยชาแล้วเดินออกไปเฉยๆเลย เห็นแบบนั้นแจสเปอร์ก็หมดคำจะห้าม เขาเลือกจะเดินออกไปส่งอยู่หน้าบ้านแทน

“ไว้เจอกัน” ลูก้าหอมแก้มแจสเปอร์อีกครั้งก่อนเดินตากฝนออกไปไกล ดูเหมือนนี่จะเป็นนิสัยส่วนตัวของเขาเวลาบอกลาล่ะนะ

.

.

ลูก้าก้าวเดินอย่างเหม่อลอยท่ามกลางสายฝน เขานั่งรถประจำทางกลับบ้านของตนที่อยู่ไกลจากบ้านของแจสเปอร์ประมาณครึ่งชั่วโมง

ฝนยังคงกระหน่ำลงมา หยดน้ำที่ตกจากฟากฟ้ากระทบผิวกายลูก้าเหมือนกับเข็ม เจ็บแค่ชั่วครู่แล้วก็หายไป ตัวเขาเปียกโชกไปหมดแต่ยังเดินทอดน่องอย่างเชื่องช้า กว่าจะกลับมาถึงห้องก็เสียไปอีกตั้งสิบนาที

“นี่มัน...” เมื่อเอื้อมมือไปหมายจะเปิดประตูก็พบว่ามันถูกล็อคจากภายใน ปกติลูก้าจะไม่ล็อคเลย นี่หมายความว่าพ่อของเขาคงกลับมาแล้วใช่ไหม?

ลูก้าไม่รอช้า เขาเคาะประตูอยู่สักพักแต่ก็ยังไม่มีใครมาเปิด มือเล็กๆจึงเคาะอีกหลายๆครั้ง จนรู้สึกได้ว่าเริ่มเจ็บมือแล้วด้วย

“นี่หรือว่าฝนตกจนพ่อไม่ได้ยินกันนะ” ลูก้าพึมพำพรางหลุบตาลงอย่างเหนื่อยล้า ยกมือขึ้นหมายจะเคาะอีกครั้ง แต่จังหวะนั้นประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับหนุ่มหล่อในชุดสูทสีดำที่ในมือถือปืนจ่อหัวเขาอย่างระแวดระวัง

“เด็กเหรอ...แกเป็นใครกันแน่ ใครส่งแกมาในเวลาแบบนี้!?” เขาไม่ลดการป้องกันตัวเพราะแค่เห็นว่าเป็นเด็ก มีเด็กมากมายที่ถูกฝึกฝนให้เป็นนักฆ่า เพราะฉะนั้นเขาเลยดูท่าทีลูก้าและพร้อมจะลั่นไกปืนอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเห็นลูก้าไม่ตกใจเลยที่เห็นปืนจ่อหัวอยู่แบบนี้ ความหวาดระแวงของเขาก็ยิ่งทวีคูณ!

“คุณนั่นแหละใคร นี่มันบ้านผมนะ” ลูก้าตอบเสียงแปร่งๆติดแหบนิดหน่อย ดูเหมือนผลลัพธ์ของการตากฝนเป็นชั่วโมงคงจะเริ่มแสดงออกมาแล้ว

“บ้าน?” ชายปริศนาคนนั้นพึมพำแล้วตะโกนถามใครสักคน “เจ้านายไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียวเหรอครับ!?”

“นั่นลูกชายฉัน รีบพาเข้ามา” เสียงของพ่อทำให้ลูก้าตระหนักได้ว่าชายแปลกหน้าคนนี้คงเป็นลูกน้องของพ่ออะไรเทือกนั้นแน่ๆ ก็ไม่แปลกเท่าไหร่ ก็เขาทำงานผิดกฎหมายนี่นะ

“ขอโทษที่เสียมารยาทครับ เชิญเข้ามาเลยครับ” เมื่อรู้ว่าลูก้าเป็นใครเขาก็เปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็วและรีบเก็บปืนลงไป

ลูก้าเมินเขาแล้วเดินเข้าไปข้างใน เขาพบว่าไม่ได้มีแค่ชายปริศนาคนนี้เท่านั้น แต่ยังมีคนที่ท่าทางเหมือนหมอเถื่อนกำลังพันผ้าพันแผลที่ท้องให้พ่อเขาอยู่ด้วยอีกคน

“คุณพ่อ!! เกิดอะไรขึ้น!” ลูก้ารีบวิ่งเข้าไปหาโรนันที่นั่งเอนหลังบนโซฟาเมื่อหมอทำแผลเสร็จ

“โดนแทงนิดเดียว” โรนันตอบได้เฉยชามาก เขามองสำรวจลูก้าที่เพิ่งกลับมาอย่างเปียกโชก จะว่าไปเสียงที่เอ่ยถามเขาเมื่อครู่ก็ดูเหมือนคนที่กำลังจะป่วยในเร็วๆนี้เลย...

“นิดเดียว? เลือดซึมขนาดนั้นน่ะเหรอ?” ลูก้าไม่เชื่อสักนิด แผลนั่นค่อนข้างลึกด้วยซ้ำไป

“เรื่องนั้นช่างมันก่อน ไม่ใช่เวลามาห่วงฉัน ตอนนี้ไปอาบน้ำซะ” โรนันสั่งลูกชายอย่างเรียบเฉย ลูก้าพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที เขารีบทำความสะอาดร่างกายแล้วเดินออกมาอย่างหอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นสบู่เหลวสำหรับเด็ก

เขาเป่าผมจนแห้ง จากนั้นก็เดินผ่านชายที่เอาปืนจ่อหัวเขาก่อนหน้านี้แล้วเดินไปหาคุณพ่อที่นั่งเอนหลังหลับตาอย่างอ่อนล้าอยู่โซฟา

“แกไปไหนมาลูก้า” โรนันลืมตาขึ้นมามองลูกชายในชุดนอนสีชมพูธรรมดาๆแล้วดึงมานั่งใกล้ๆ

“ผมไปบ้านเพื่อนมาครับ แล้วพ่อล่ะ ทำไมอยู่ในสภาพนี้ได้” ลูก้าถามพรางมองดูรอยบาดแผลนั้นอย่างเรียบเฉย เขาไม่ได้แสดงความห่วงใยอะไร สำหรับเขาแล้วมันก็แค่แผลนิดเดียว

“แค่ประมาทไปหน่อย” โรนันกล่าวพรางโอบตัวลูก้าเข้ามากอดนิดหน่อย จมูกโด่งของเขากดลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มของลูก้า กลิ่นหอมของสบู่และแชมพูเด็กทำให้เขาผ่อนคลายและอารมณ์ดีขึ้นจนเผลอยิ้มบางๆออกมา

“แต่สถานการณ์คงจะไม่ค่อยดีเลยนะครับ ปกติพ่อไม่เคยพาคนอื่นมาที่นี่เลยแท้ๆ” ลูก้านั่งนิ่งให้โรนันกอดหอมอย่างไม่แยแสสายตาคนอื่น เขาซบหน้าลงกับแผงอกแข็งแกร่งที่เต็มไปด้วยรอยสักนั้นอย่างผ่อนคลายเช่นเดียวกัน

“ฉลาดนักลูก้า” โรนันกล่าวชื่นชมอย่างถูกใจ ไม่อยากเชื่อว่าลูกชายอายุน้อยของเขาจะเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างถ่องแท้ปานนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เด็กที่เสพติดเซ็กส์และความรุนแรงไปวันๆสินะ...

“มีคนรู้เรื่องตัวตนฉันแล้ว เห็นทีเราคงอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ คงต้องย้ายบ้านแล้วล่ะ” โรนันบอกพรางอุ้มลูก้าลุกขึ้นด้วย เขาไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก ถึงพูดไปก็ไม่รู้ว่าลูก้าจะเข้าใจได้มากน้อยแค่ไหน

“ย้ายบ้านตอนนี้? ตัวตนของคุณพ่อมันคืออะไรกันแน่ล่ะนั่น ฮ่าๆๆ” ลูก้าไม่ได้ตกใจและเคร่งเครียด เขาไม่ยึดติดกับสถานที่อยู่แล้ว อยากรู้เหมือนกันว่าที่อยู่ใหม่จะเป็นยังไง เขาหวังว่ามันจะเป็นห้องที่ซอมซ่อกว่านี้นิดหน่อย

“ฉันก็แค่พ่อค้าคนนึง” โรนันตอบตามความจริงแต่ไม่ใส่รายละเอียด

“พ่อค้าที่ขายแต่ของผิดกฎหมายน่ะสิ แหม~” ลูก้าเอ่ยแซวด้วยใบหน้าที่รู้เท่าทันพรางกอดโรนันที่อุ้มเขาเดินออกจากห้องไว้แน่น เขาชักจะตื่นเต้นขึ้นมานิดหน่อย

“หึ” โรนันหัวเราะภูมิใจแล้วกระชับอ้อมแขนกอดลูก้าแน่นขึ้น

ระหว่างที่เดินออกจากห้อง คนของพ่อคนนั้นก็กางร่มให้จนถึงรถ เมื่อเจ้านายทั้งสองเข้าข้างในเรียบร้อย เขาก็เปิดประตูเข้ามานั่งที่คนขับและขับออกไปจากที่นี่ทันที

บ้านใหม่ดูท่าจะอยู่ไกลไม่น้อย พวกเขานั่งรถมาสองสามชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่ถึงจนเด็กน้อยเพียงคนเดียวในรถหลับไป

บรรยากาศในรถเงียบมาก มีเพียงเสียงเครื่องยนต์และฝนที่ตกกระทบหลังคา โรนันหาววอดเบื่อหน่ายการเดินทาง เขาอยากพักสักทีแต่ก็ต้องระวังตัวอยู่ตลอดเวลา หากหลับไปในเวลานี้คงไม่ใช่แค่เขาที่เป็นอันตราย ลูก้าที่นอนหนุนตักเขาอยู่ก็อาจเป็นอันตรายไปด้วย

“เจ้านายครับ” ทาเลน ไนท์ลี่ย์ มือขวาคนเก่งของโรนันที่กำลังขับรถอยู่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบนี้

“หืม?” โรนันมองไปที่เขานิ่งๆ

“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงไปอยู่ที่นั่น” เจ้านายของเขาเป็นคนที่ค่อนข้างลึกลับ ฉากหน้าอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่ความเป็นจริงเขาแทบจะไม่อยู่ที่นั่นเลย เขามักจะไปอยู่ในที่ที่คนไม่รู้ ทาเลนก็นึกว่าเขาจะอยู่ในฐานลับสุดหรูและสะดวกสบายอะไรแบบนั้น แต่จากสภาพที่เห็นมันตรงกันข้ามมากๆ

“ฉันอยู่ที่นั่นแต่เด็ก น่าเสียดายที่คงอยู่ต่อไม่ได้ ฉันกะจะเลี้ยงลูก้าให้เคยชินกับความโหดร้าย แต่รู้สึกว่าจากความชินจะกลายเป็นความชอบไปซะแล้ว”

โรนันตอบอย่างเลื่อนลอย เขาลูบหัวลูก้าเบาๆพรางมองออกไปนอกกระจกสีทึบที่มีหยดน้ำฝนเกาะอยู่เต็มไปหมด เขาคิดว่าตอนนี้ลูก้าพร้อมที่จะใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่โหดร้ายกว่าในห้องเช่าเก่าๆนั่นแล้วล่ะ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***