SX-01

เปลือกตาอันหนักอึ้งเปิดขึ้นมาอย่างอ่อนล้า สภาพของเด็กชายวัย11ปีนอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบมีเนื้อตัวพกช้ำดำเขียว

"ที่นี่ที่ไหน ทำไมฉันอยู่ในสภาพนี้..." เขารู้สึกสับสนก่อนจะค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

เมื่อกวาดสายตาสำรวจรอบข้างก็พบเพียงห้องเช่าเก่าๆที่มีคราบเลือดที่ทั้งเก่าและสดใหม่ปะปนกันไป มีประตู3บาน บานนึงห้องน้ำ บานนึงประตูทางเข้า และอีกบานเป็นห้องของใครสักคน

ภายในห้องที่เขาอยู่คงจะเป็นห้องนั่งเล่น เพราะมันมีทั้งโซฟา ทีวี โต๊ะอาหาร แถมยังเชื่อมต่อกับห้องครัว

แม้ไม่รู้อะไรแต่เขาก็ตัดสินใจเดินเข้าประตูที่ดูเหมือนจะเป็นห้องน้ำ ในกระจกมีใบหน้าเล็กๆที่แสนเยาว์วัย นัยน์ตาสีรัตติกาลไร้แสง เส้นผมสีน้ำตาลเข้มสนิท ร่างกายมีรอยช้ำแทบทุกที่ แต่ก็ไม่ได้ปูดบวมขนาดนั้น เหมือนคนที่ถูกใช้ความรุนแรงมานานแสนนาน

"นี่ไม่ใช่ร่างกายฉัน" เขาพึมพำเบาๆกับตนเอง ก่อนหน้านี้เขาเป็นชายวัยกลางคนที่ค่อนข้างวิปริต เรื่องนั้นเขารู้ตัวเองดี เพราะเขาเป็นมาโซคิสม์ขั้นสุด เพราะความที่ชื่นชอบการถูกกระทำรุนแรงนั่นแหละที่ทำให้เขาตาย

ใช่ เขาตายไปแล้ว และตอนนี้ก็อยู่ในร่างใครก็ไม่รู้

"ดูเหมือนพระเจ้าจะรักฉันมากเลยนะ ขนาดได้ตายอย่างมีความสุขแล้ว แต่ก็ยังส่งให้ฉันกลับมามีความสุขอีกครั้ง" เขาในร่างเด็กน้อยวัย11ได้ยิ้มออกมาอย่างน่าขนลุกขณะที่จ้องมองรูปลักษณ์ใหม่ในกระจกตาไม่กระพริบ

เด็กคนนี้หน้าตาดูดีจริงๆ ขนาดรอยแผลยังปกปิดความน่ารักนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ

เขาพึงพอใจกับการเกิดใหม่นี้มากๆ และได้เดินออกจากห้องน้ำไปเพื่อค้นหาตัวตนของเด็กชายปริศนาคนนี้

"ฮืมม จากสัญชาตญาณฉัน ห้องนั้นต้องมีอะไรสนุกๆ" เขามองไปห้องที่เหมือนจะเป็นห้องนอนเพียงห้องเดียว และไม่ลังเลที่จะเปิดเข้าไป สิ่งที่พบคือเตียงและชายร่างใหญ่ที่นอนหลับอยู่พร้อมกับขวดสุราและยาเสพติด เขานอนเปลือยท่อนบนจึงทำให้เห็นลวดลายรอยสักมากมายอย่างชัดเจน

ใบหน้านั้นมีหนวดเครา ดูหล่อเหลาแบบมีอายุ แต่ก็ดูโทรมอยู่ไม่น้อย ดูเหมือนเขาจะดื่มหนักแล้วหลับไป ถึงจะเหมือนกับอันธพาลแต่ก็ดูมีอะไรมากกว่านั้น

เด็กชายไม่รอช้าที่จะเดินเข้าใกล้คนที่น่ากลัวคนนี้ หากเป็นคนปกติคงขาสั่นจนวิ่งหนีออกจากห้องไปแล้ว แต่เขาเป็นมาโซคิสม์ที่ชอบการถูกทารุณกรรม เขาไม่กลัวหากจะโดนต่อย นั่นจะทำให้เขามีความสุขด้วยซ้ำ...

มือเล็กๆเอื้อมไปปัดปอยผมของชายน่ากลัวบนเตียงเพื่อมองใบหน้านั้นให้ชัดๆ ความทรงจำบางอย่างของเจ้าของร่างผุดขึ้นราวกับถูกยัดฟิล์มหนังใส่สมองอีกครั้งจนทำให้ร่างกายเด็กน้อยสั่นกลัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ดูเหมือนชายที่นอนหลับอยู่คนนี้จะเป็นโรนัน เดรเวน พ่อของเขา และใช้ความรุนแรงกับลูกอย่างลูก้า เดรเวนมาตลอด

ก่อนจะได้เรียบเรียงความทรงจำให้ดี มือของเขาถูกคว้าอย่างรุนแรงจนร่างถลาไปข้างหน้าและชนกับแผงอกแข็งโป๊ก พร้อมด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ของโรนัน เดรเวนที่ถามเสียงเหี้ยมว่า "แกจะทำอะไรลูก้า!?"

"....." ลูก้าไม่ได้ตอบคำถาม ตอนนี้เขายังมึนๆเบลอๆอยู่ ดวงตาสีรัตติกาลของเขาสั่นไหวเหมือนคนหวาดกลัวมากๆ แต่ภายในใจกลับลอบยิ้มอยู่

"ฉันถามว่าแกทำอะไร!" โรนันถามย้ำด้วยน้ำเสียงข่มขู่ ลูก้าตัวสั่นเป็นลูกแมวดำขนฟูและหลับตาปี๋

"เฮอะ! ดูเหมือนจะถูกฉันซ้อมจนเป็นบ้าไปแล้วสินะ" โรนันจดจ้องใบหน้าลูกชายอย่างรำคาญใจ ปกติเจ้าลูก้าไม่เคยเข้ามาในห้องตอนเขาหลับเลย เด็กนี่หลีกเลี่ยงเขาด้วยความกลัวอยู่เสมอ หรือว่าเริ่มมีความคิดอยากฆ่าเขาให้ตายขึ้นมาบ้างแล้ว?

"ขอโทษครับ ขอโทษครับคุณพ่อ" ลูก้ากล่าวด้วยเสียงสั่นๆหวาดผวาสุดขีด ท่าทางภายนอกเขาดูจะช็อคจนทำตัวไม่ถูกและสติหลุดไปแล้ว แต่จริงๆนี่เป็นเพียงการแสดงละครเท่านั้น เขาหวังว่าโรนันจะหงุดหงิดกับสิ่งนี้และลงไม้ลงมือกับเขา

แต่มันเกินคาดเมื่อโรนันเหมือนไม่ได้หงุดหงิดอะไร เขาโยนลูก้าไปที่อีกฝั่งของเตียงแล้วกลับไปนอนดังเดิมแบบไม่สนใจไยดีเลยด้วยซ้ำไป "มันเป็นไปได้ยังไง" ลูก้าตั้งข้อสงสัยในใจ

เขาควรจะถูกต่อยหรือเหวี่ยงอัดกำแพงไม่ใช่รึไง?

ในเมื่อมันเป็นแบบนี้เขาจึงได้นอนลงบนเตียงข้างกันกับโรนันอย่างช่วยไม่ได้ และดูเหมือนปกติเขาจะไม่เคยได้นอนเตียงด้วยซ้ำ เขาจึงเริ่มคิดแผนการณ์ใหม่ว่าจะทำอย่างไรดีให้ชีวิตครั้งนี้น่าตื่นเต้นและเร้าใจ

เหมือนในหัวเขาจะเต็มไปด้วยความคิดหลากหลาย เขาจะใช้ชีวิตนี้ให้คุ้มและตายอย่างมีความสุขอีกรอบแน่นอน!

...

เช้าวันรุ่งขึ้น โรนันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ที่แขนซ้ายของเขามีลูก้านอนหนุนและกกกอดอย่างไม่เคยเป็น นี่ช่างประหลาด เขาอยากจะลงมือทุบตีเด็กคนนี้ แต่วันนี้เขารู้สึกว่าขี้เกียจที่จะทำเช่นนั้น เขาแกะมือลูก้าที่เกาะกุมแขนเขาเอาไว้แล้วเดินออกจากห้องนอนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวและออกไปทั้งแบบนั้น

เหลือไว้เพียงลูก้าที่อยู่ในบ้าน ที่จริงเขารู้สึกตัวนานแล้ว แต่เขาอยากดูว่าโรนันจะมีปฏิกิริยาเช่นไรต่อเขา เมื่อไม่เป็นดั่งใจเขาจึงลุกไปอาบน้ำบ้างเพราะวันนี้เป็นวันจันทร์ เขาต้องไปเรียนเหมือนเด็กทั่วๆไป แม้จะเกิดใหม่ยังต้องเรียนซ้ำ แต่มันก็คงไม่ได้น่าเบื่อเท่าไหร่หรอก

เมื่ออาบน้ำเสร็จ ลูก้าหยิบเสื้อผ้ามาใส่ จากนั้นก็เปิดตู้เย็นหาอะไรมากิน ในนั้นมีแต่อาหารสำเร็จรูปที่หมดอายุไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ติดอะไร เขารีบกินแล้วออกจากบ้านเพื่อเดินทางไปโรงเรียนทันที และโชคดีที่เหมือนเขาจะไม่ได้มาสาย

"นั่นลูก้านี่..."

"เขาไม่มาเรียนเป็นอาทิตย์แล้วนะ"

"โอ้ย คิๆๆ โดนทำเรื่องน่าอายขนาดนั้นใครจะกล้ามากันล่ะ"

เด็กๆในห้องซุบซิบกันอย่างสนุกสนาน ไม่มีใครคาดหวังว่าลูก้าจะสามารถกลับมาเรียนได้ เพราะเขาโดนกลั่นแกล้งที่โรงเรียนไม่น้อยไปกว่าการโดนพ่อทุบตีอยู่ที่บ้านเลย ช่างเป็นเด็กที่โชคร้ายเสียจริงที่ต้องมาอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้

ลูก้าเดินผ่านทุกสายตาที่มองมาอย่างเวทนาแล้วไปนั่งที่โต๊ะตนเองที่อยู่หลังห้อง เด็กคนอื่นๆค่อยๆเดินเข้าห้องเรียน มีเด็กกลุ่มหนึ่งที่ดูจะมีแผนร้ายบางอย่างที่จะกลั่นแกล้งเขาแต่ก็ต้องเก็บความคิดนั้นไว้ก่อนเพราะคุณครูสาวสวยที่สอนวิชาคณิตศาสตร์ได้เดินเข้ามาแล้ว

เธอทักทายและสอนนักเรียนปกติ เมื่อสอนเสร็จเธอก็เดินไปนั่งรอเด็กๆทำงานมาส่ง เพิ่งจะได้นั่งติดเก้าอี้ไม่ทันไร ลูก้า•เดรเวนก็เดินมาพร้อมกับสมุดจดของเขาและวางมันลงตรงหน้าเธอ

"เธอทำเสร็จแล้ว?" คุณครูคนสวยถามออกไปอย่างไม่อยากเชื่อ

"ครับ" ลูก้าตอบเสียงเรียบ เธอจึงตรวจดูงานของเขา น่าแปลกใจที่เขาแก้โจทย์ได้ถูกต้องแม่นยำทุกข้อ แถมลายมือยังสวยและละเอียดมากๆอีกด้วย พระเจ้า...นี่เขาใช่เด็กที่หยุดเรียนไปเป็นอาทิตย์จริงๆหรือ?

"ทั้งหมดนี้ถูกต้องลูก้า เธอนั่งเล่นได้ตามสบายจนกว่าจะจบคาบ"

"ขอบคุณครับคุณครู"

หลังจากเหตุการณ์นี้ทำให้หลายคนมองเขาด้วยความอิจฉาปนหมั่นไส้ เมื่อถึงตอนเที่ยง ความไม่สบอารมณ์เหล่านั้นจึงเริ่มระเบิดออกมา

ลูก้าโดนกลุ่มเด็กป.4ลากเข้าห้องน้ำไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะโดนอะไร ทั้งคำดูถูกสารพัด ความรุนแรง เลือดที่ไหลออกมาทุกหยดทำให้วิญญาณใหม่ของลูก้ารู้สึกดีอย่างอดไม่ไหวที่จะยิ้มและหัวเราะออกมา แต่เขาทำท่าเป็นสะอื้นไห้อย่างน่าสงสารแทน

"อย่าอวดดีนักไอ้เนิร์ดห่วย ตอนเย็นค่อยเจอกันอีก" เด็กเหล่านั้นเดินออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งลูก้าที่นั่งกองอยู่กับพื้นไว้ เขาหัวเราะด้วยความชอบใจจากนั้นก็ลุกขึ้นล้างหน้าล้างคราบเลือดต่างๆออกไป ความรุนแรงในโรงเรียนก็เร้าใจดีเหมือนกัน...

เขาเรียนคาบบ่ายอย่างสงบ ไม่สิ โดนแกล้งอยู่ประจำ จนกระทั่งเลิกเรียน กลุ่มของแจสเปอร์ เว็กซ์ก็พาเขาเดินออกจากโรงเรียนไป

เด็กๆพวกนี้พาเขามาที่โกดังเก่าๆในย่านนี้ จากนั้นก็เริ่มลงมือทำการใช้ความรุนแรงในระดับที่เด็กๆทำได้ สำหรับลูก้ามันไม่ได้หนักหนาเท่าที่โรนันทำเลย นี่มันเด็กน้อยกว่าที่คิด แค่พูดจาดูถูกและถ่มน้ำลายใส่หน้า จับแก้ผ้าและถ่ายรูป เพียงเท่านั้นเองน่ะเหรอ?

หลังจากทำแบบนั้นอยู่นานเด็กๆคนอื่นก็เริ่มกลับบ้านของตนไปเพราะใกล้จะมืดค่ำแล้ว เหลือเพียงแจสเปอร์และลูก้าในสภาพที่น่าสมเพช

"ชิ น่าหงุดหงุดจริงๆ" แจสเปอร์กล่าวขณะที่จะเดินหันหลังออกจากโกดังร้าง แต่เขาถูกมือเล็กๆของลูก้ารั้งตัวเอาไว้และปิดประตูโกดัง

"แกจะทำอะไร?" แจสเปอร์งุนงงกับท่าทีของลูก้า นี่หมอนี่คิดจะแก้แค้นเขาตอนอยู่ตามลำพังหรือยังไง?

"ทำมากกว่านี้" ลูก้ากล่าวด้วยเสียงน่ารักชวนขนลุกพรางถอดเสื้อผ้าตนออก

"แก...แกบ้าไปแล้วไอ้คนเสียสติ!" แจสเปอร์ด่าและต่อยตีเด็กชายร่างเล็กกว่าตน แต่ทำอย่างไรลูก้าก็ไม่ยอมถอยห่าง แถมยังขยับเข้ามาเหมือนไม่รู้สึกเจ็บปวด จุดนี้แจสเปอร์เริ่มจะขนลุกแล้วจริงๆ

"นี่...มาทำอะไรที่สนุกๆกว่านี้กันหน่อยไหม" ลูก้ากล่าวด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้ม

"อะไร-" ไม่ทันได้ถามให้รู้เรื่อง เสื้อผ้าแจสเปอร์โดนปลดเปลื้องเช่นเดียวกับลูก้า เขาหยุดชะงัก อยากรู้ว่าลูก้าจะทำอะไรต่อไป

เขาไม่ขัดขืนอย่างที่ทำเมื่อครู่ ลูก้าปลดกางเกงตัวเอง เผยให้เห็นทุกอย่างใต้ร่มผ้า รอยฟกช้ำที่ไม่น่าจะเกิดจากพวกเขาทำ ร่างกายผอมบางน่าเวทนา แต่มันก็ดูน่าตื่นเต้น...

"จะทำแล้วนะ" ลูก้ากระซิบข้างหู แจสเปอร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างฝืดเคือง ใบหน้าหล่อของแจสเปอร์ขึ้นสีแดงร้อนผ่าวเล็กน้อย

ลูก้านั่งคร่อมตักเขาบนพื้นกระเบื้องเก่าๆ บดเบียดจนสิ่งนั้นของเขามันตื่นขึ้นมา ขนาดมันก็ไม่ได้เหมือนของผู้ใหญ่ ลูก้าจูบปากแจสเปอร์ขณะบดจนสิ่งนั้นมันแทบระเบิด

"อึก อือ" แจสเปอร์และลูก้าครางรับกันเบาๆ ลูก้าจูบเก่งมาก ริมฝีปากดูดดุนอย่างไม่ยอมกัน แจสเปอร์เล่นหน้าอกของลูก้าเช่นกัน เขารู้ว่าตอนนี้ลูก้ากำลังทำอะไร กำลังทำแบบหนังผู้ใหญ่ที่อยู่ในประวัติการเข้าชมของคุณพ่อ!

"อาา อื้อ" ลูก้าที่ถูกหยอกล้อแอ่นอกถูไถกับนิ้วมือแจสเปอร์ บั้นท้ายบดลงบนเป้าของแจสเปอร์อย่างเสียวซ่าน เขากำลังทำเรื่องแบบนี้กับเพื่อนร่วมชั้นที่ชอบกลั่นแกล้งเขา เห็นอีกฝ่ายยอมเชื่องเหมือนหมาแบบนี้ รู้สึกเสียวกายเสียวใจเป็นบ้า!

"จะ...เสร็จ" ของแจสเปอร์กระตุกสักพักจากนั้นก็เสร็จออกมา ลูก้าก็เสร็จเช่นกัน น้ำของแจสเปอร์เปื้อนเปรอะร่องก้นลูก้า ส่วนน้ำของลูก้าก็พุ่งไปโดนหน้าท้องของแจสเปอร์อย่างลามก

"สนุกไหม" ลูก้าถามด้วยรอยยิ้มหวานหยด

"อะ อืม" แจสเปอร์ตอบอย่างเขินอาย นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้นัวเนียกับใครสักคนแบบนี้ มันตื่นเต้นชะมัดยาด

"วันนี้พอก่อนแล้วกันเนอะ มันเริ่มค่ำแล้ว" ลูก้าว่าขณะที่จะลุกออกจากตักของแจสเปอร์ แต่เขาโดนแขนแจสเปอร์โอบรอบเอวอย่างรวดเร็ว

"แค่นี้มันยังไม่พอ" แจสเปอร์กล่าวแล้วเลื่อนมือที่กุมเอวเล็กของลูก้าไว้ลงไปที่ก้นขาวๆ ลูบๆวนตรงรูจีบเล็กๆที่ขมิบอย่างตื่นเต้นเมื่อมีคนสัมผัสใกล้ๆบริเวณนั้น

จากนั้นนิ้วของแจสเปอร์ก็สอดเข้าช่องทางเล็กที่ตอดรัดอย่างดี สอดเข้าสอดออก คลำหาจุดเสียวกดมันย้ำๆจนใบหน้าของลูก้าดูฟินแทบบ้า

"หึ" แจสเปอร์หัวเราะเบาๆ มองมุมนี้เจ้าเนิร์ดลูก้าก็ดูน่ารักดีจริงๆ ตอนรุกนี่ก็ฮอตไม่ไหวเลย

เมื่อคิดว่าได้ที่แล้ว แจสเปอร์ถอนนิ้วออกจากช่องทาง เปลี่ยนเป็นสอดแก่นกายที่ขนาดพอดีๆของเขาเข้าไปแทน จับลูก้านอนถ่างขาแล้วกระแทกใส่ไม่ยั้ง สร้างความเสียวให้ทั้งคู่จนหยุดไม่อยู่

"อย่างนั้นแหละ อ๊าห์!" ลูก้ากอดก่ายและแยกขาตัวเองออกกว้างๆให้ของแจสเปอร์เข้ามาได้ลึกๆ ทั้งคู่ทำแบบนั้นอยู่สองสามรอบจนน้ำเต็มรูของลูก้าไปหมด

ในที่สุดพวกเขาก็หยุดเพราะตอนนี้มันเริ่มมืดค่ำจริงๆแล้ว ทั้งคู่ต่างคนต่างจัดแจงแต่งตัวเพื่อที่จะกลับบ้านตนเอง

"แล้วเจอกันนะ" ลูก้าบอกลาแล้วหอมแก้มแจสเปอร์เบาๆ นั่นเป็นการกระทำที่น่าตกใจตั้งแต่เมื่อตอนทำกันเมื่อครู่แล้ว ลูก้าดูเปลี่ยนไปมาก มันทำให้แจสเปอร์พูดไม่ออก

เขาได้แต่มองลูก้าเดินกลับบ้านอย่างร่าเริงด้วยความคับข้องใจ ในขณะเดียวกันก็รอที่จะทำเรื่องอย่างว่าด้วยกันอีกในครั้งหน้า...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***