ตอนที่ 3: เงาแห่งเกม

หลังจากพบกระดาษใบเล็กที่ทิ้งร่องรอยความท้าทายไว้ ซอนอูและยองจินกลับมาที่สถานีตำรวจทันที

เสียงฝีเท้าเร่งรีบของพวกเขาสะท้อนในทางเดินที่เงียบเหงา บรรยากาศในสถานีเต็มไปด้วยความกังวล หลังจากคำเตือนของฆาตกรว่าศพต่อไปกำลังจะมา ทุกวินาทีที่ผ่านไปยิ่งเพิ่มแรงกดดันให้ทุกคนในทีม

“เราต้องหาตัวมันให้เจอก่อนที่มันจะลงมืออีก” ซอนอูพูดขณะเดินเข้าห้องประชุมอย่างเร่งรีบ ยองจินเดินตามเข้ามาและโยนกระดาษที่พวกเขาเพิ่งเจอขึ้นบนโต๊ะ

“ไอ้บ้าคนนี้มันกำลังล้อเล่นกับเรา! มันทิ้งร่องรอยไว้แบบนี้ มันมั่นใจขนาดไหนว่าจะไม่ถูกจับได้วะ?” ยองจินกล่าวด้วยความโกรธ

“นั่นแหละที่ทำให้มันอันตราย มันมีแผนทุกอย่าง มันรู้ว่าเราจะทำอะไรและคาดการณ์ล่วงหน้าได้เสมอ” ซอนอูพยายามคุมสติแต่ความกังวลเริ่มกัดกร่อนจิตใจของเขาเช่นกัน

ฮัน จีอา เดินเข้ามาร่วมในวงสนทนา เธอหยิบกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาพิจารณาด้วยสายตาที่ช่างสังเกต “ข้อความนี้...มันชัดเจนว่าเขาต้องการท้าทายพวกคุณ ฆาตกรคนนี้ไม่ใช่แค่ต้องการฆ่า เขาต้องการให้คุณรู้สึกถึงพลังของเขา มันเป็นการแสดงออกทางอำนาจ”

“งั้นเรากำลังเจอกับฆาตกรโรคจิตสินะ” ยองจินพูดพร้อมถอนหายใจยาว

“ไม่ใช่แค่โรคจิต...แต่เป็นคนที่คาดเดายาก เราต้องเร่งสืบหาเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ให้เร็วที่สุด” ซอนอูตอบ แล้วหันไปหาทีมสืบสวนที่กำลังวิเคราะห์ข้อมูล

ยามค่ำคืนมาเยือนอีกครั้ง ความมืดเข้าครอบคลุมทั่วเมือง และนั่นหมายความว่าเวลาของฆาตกรก็ใกล้เข้ามาทุกที ซอนอูนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ตาของเขาจ้องไปที่บอร์ดที่เต็มไปด้วยภาพถ่ายเหยื่อ แผนที่ที่มีหมุดปักอยู่ตามจุดต่างๆ ที่เคยเจอศพ ความคิดในหัวของเขาวนเวียนอยู่กับคำถามมากมาย

ทำไมมันถึงเลือกเหยื่อเหล่านี้? เหยื่อทุกคนมีอะไรที่เหมือนกันหรือเปล่า? หรือมันแค่เลือกเหยื่อแบบสุ่ม? ในขณะที่เขากำลังคิด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

“ซอนอู” เขารับสาย

“ศพอีกแล้ว...” เสียงของเจ้าหน้าที่ปลายสายพูดอย่างรวดเร็ว “ที่โกดังร้างแถวชานเมือง โยกอนดง”

ซอนอูวางสายทันทีและรีบลุกออกจากสถานี ยองจินที่เพิ่งวางแฟ้มงานหันมองด้วยความตกใจ “เชี่ย...มันลงมือเร็วขนาดนี้เลยเหรอวะ?”

ทั้งสองรีบขึ้นรถและขับฝ่าความมืดไปยังสถานที่เกิดเหตุใหม่ ระหว่างทาง ซอนอูขมวดคิ้วแน่น ในใจของเขาเริ่มรู้สึกถึงความเชื่อมโยงบางอย่าง แต่ก็ยังไม่ชัดเจนพอที่จะจับให้มั่น

เมื่อมาถึงโกดังร้าง บรรยากาศที่นี่หนาวเย็นและน่าขนลุก ไฟจากรถตำรวจส่องสว่างไปทั่วบริเวณ ศพที่พบเป็นหญิงสาวอีกคน

ถูกจัดวางในท่าทางเหมือนศพก่อนหน้านี้ เปลือกตาของเธอเปิดอยู่ ผิวซีดขาวเหมือนหุ่นกระเบื้อง รอยสักประหลาดที่ข้อมือเหมือนศพก่อนหน้านี้ยังคงอยู่

แต่สิ่งที่ต่างไปในครั้งนี้ คือกระดาษที่วางอยู่ข้างศพ เป็นข้อความใหม่ที่ทำให้ทุกคนต้องนิ่งอึ้ง

“อย่าหวังว่าจะจับฉันได้...ฉันนำหน้าไปแล้ว”

ซอนอูถือกระดาษแผ่นนั้นในมือ รู้สึกถึงความร้อนแรงในอกของเขาที่พุ่งพล่านด้วยความโกรธและความสิ้นหวัง เกมนี้มันเริ่มต้นแล้วจริงๆ...และพวกเขายังไม่ทันจะก้าวตามมันทัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***