โค้ชและผู้ท้าชิง EP : 1 เพื่อน

ตัวละคร

ริคุ นาคาอิ : อายุ 15 ปี สูง 172 ซม.

นาโอะโกะ โนะฮาระ : อายุ 15 ปี สูง 160 ซม.

กรรณิการ์ สุริยะ (ฝ้าย) : อายุ 27 ปี สูง 156 ซม.

...(เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ตัวละคร สถานที่หรือสิ่งที่อยู่ในเรื่องนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล องค์กร หรือสถานที่จริงใด ๆ ทั้งสิ้น)...

ณ โรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่งในจังหวัดอิบารางิ เมืองโมโตยามะ (เมืองสมมติ)

สวัสดีครับ ผม นาคาอิ ริคุ อยู่มัธยมต้นปีที่สาม วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันที่หนึ่ง คาบแรกก็เรียนวิชาคณิตศาสตร์แล้ว สภาพผมก็เลยนั่งเบลอมองกระดานแบบนี้ แถมเพื่อนสนิทของผมก็ย้ายโรงเรียนไปอีก เหงาชะมัด....ปีนีผมสุ่มที่นั่งได้มานั่งข้าง ๆ เพื่อนผู้หญิงคนนึง เหมือนว่าเธอจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมที่ย้ายมาเรียนที่นี่ตั้งแต่ปีสอง ชื่อ....โนะฮาระรึเปล่านะ ไม่เคยคุยจริง ๆ จัง ๆ กับเธอเลยแฮะ ไหน ๆ ก็นั่งข้างกันแล้ว ทักทายซักหน่อยดีมั้ยนะ ?

เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้น หมดคาบคณิตศาสตร์แล้ว หลังจากที่อาจารย์คนแรกเดินออกไปจากห้องและรออาจารย์คนที่สองมาเข้าสอนในคาบต่อไป ริคุก็หันหน้าไปมองเพื่อนผู้หญิงที่นั่งโต๊ะข้าง ๆ เขา ซึ่งกำลังวาดรูปลงสมุดบันทึกเล็ก ๆ เธอดูเป็นคนเงียบ ๆ ไม่พูดคุยกับใคร ไม่เล่นโทรศัพท์ ดูเหมือนเป็นคนที่คุยยากพอสมควร

(ภาษาญี่ปุ่น)

ริคุ : เอ่อ สวัสดี ชื่อโนะฮาระใช่รึเปล่า ? 

เธอตอบริคุด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ไม่หันหน้ามามองเขาและยังคงวาดรูปต่อไป

นาโอะโกะ : อ่า...ใช่ โนะฮาระ นาโอะโกะ

ริคุ : ยินดีที่ได้รู้จักนะ ปีนี้เรานั่งข้างกันเพราะฉะนั้นก็ฝากตัวด้วยล่ะ

นาโอะโกะ : อืม

ริคุ : เธอ...ไม่ไปคุยกับเพื่อนเหรอ ?

นาโอะโกะ : ฉันไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรดีน่ะสิ เรื่องที่เพื่อน ๆ ชอบคุยฉันก็ไม่เข้าใจ เรื่องที่ฉันรู้คนอื่นก็ไม่เข้าใจ

ริคุ : อ๋อ แล้วปกติเวลาอยู่คนเดียวแบบนี้เธอทำอะไรเหรอ ?

นาโอะโกะ : ก็วาดรูปเล่นตามที่เห็น ไม่ก็เล่นเกมฆ่าเวลาน่ะ

นาโอะโกะเงียบลงและกลับไปจดจ่อกับการวาดรูปของเธอต่อ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ริคุจึงยื่นหน้าออกไปดูให้ชัดว่าเธอกำลังวาดอะไรอยู่ และภาพที่เขาเห็นก็คือภาพวาดของหุ่นยนต์ในเกม Bladecore Lockdown เกมพีซีที่เป็นที่นิยมในขณะนั้น

ริคุ : โนะฮาระ เธอวาดภาพเก่งจัง !

นาโอะโกะ : ไม่หรอก ก็แค่...วาดเล่น ๆ 

ริคุ : ฉันขอดูสมุดวาดภาพนั้นหน่อยได้มั้ย ?

นาโอะโกะ : เอ๋ !? แต่ว่ามัน...

ริคุ : ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า ขอดูหน่อยนะ

นาโอะโกะ : อ-อืม....มันไม่ได้สวยหรอกนะ

ริคุ : แต๊งกิ้ว ! 

ริคุเปิดสมุดของนาโอะโกะดูภาพหุ่นยนต์ที่เธอวาดตั้งแต่หน้าแรก

ริคุ : โนะฮาระ เธอเล่นเกมนี้ด้วยเหรอ ? 

นาโอะโกะ : อืม ก็นิดหน่อย ทำไมอะ ?

ริคุ : ฉันเห็นว่าหุ่นยนต์ที่เธอวาดมันเหมือนหุ่นในเกมที่ฉันเล่นเลยน่ะ ตัวนี้ไฟร์สตรอมใช่มั้ย ?

นาโอะโกะ : อ่า....ใช่....อย่าดูเลย มันไม่สวยหรอก ขายังไม่เท่ากันเลย...

ริคุ : ไม่หรอกน่า มันสวยมากเลยนะ สำหรับฉัน แค่วาดคนยังยากเลย

นาโอะโกะ : จริง ๆ มันไม่ได้วาดยากขนาดนั้นหรอก ก็แค่วาดขี้ก้างไกด์มาก่อน แล้วก็เติมบล็อกสี่เหลี่ยม ๆ เป็นแขนขาลำตัวและก็เติมรายละเอียดก็ได้แล้ว แต่ฉันทำให้สวยไม่ได้น่ะสิ....

ริคุ : ไม่หรอก..อ๊ะ ตัวนี้ไอออนเวฟใช่มั้ย วาดเหมือนมากเลย !

นาโอะโกะ : นายดูออกด้วยเหรอ ตอนฉันวาดฉันไม่ชอบเลย คิดว่ามันดูไม่เหมือนในเกม ลบแล้วลบอีก

ริคุ : เธอถล่มตัวเองเกินไปแล้ว ฝีมือเธอมันสุดยอดมากเลยนะ

ริคุ : บาลิสทีน่า ! ฉันชอบเล่นตัวนี้มาก คอมโบมันส์สุด ๆ แถมดาเมจกับเสียงกระแทกแรงสะใจมาก ๆ เลย

นาโอะโกะ : มีดีแค่แรง ตัวเดินอย่างอืดแต่บางเป็นกระดาษ จะเข้าไฟต์แต่ละทีใช้แดชเปลืองมาก

ริคุ : มันมีพาสซีฟวิ่งเร็วขึ้น 50% หลังแดช 3 วินี่ ฉันว่ามันก็ไวอยู่นะ ?

นาโอะโกะ : ความเร็วพื้นฐานมันเท่าไหร่กันเชียว เอามารวมกับบัฟก็ไม่ได้ไวขนาดนั้นอะ วิ่งเต็มที่ก็แค่ 10 วิ ล้วงแนวหลังให้ทันยังยากเลย

ริคุ : อันนี้รีเวอร์ ไม่ค่อยเห็นในแรงค์แล้วนะ

นาโอะโกะ : โดนเนิร์ฟหนักมากเลย สมัยก่อนอย่างโกง พุ่งต่อย ๆ แถมยังหนาอีก สมัยนี้เห็นว่าโดนเนิร์ฟเรื่องความเร็วใช่มั้ยนะ ?

ริคุ : โดนเอาแดชออกแล้วเปลี่ยนเป็นสกิลสตั๊นสั้น ๆ 

ริคุ : ว่าแต่ ขีดดำ ๆ เล็ก ๆ ด้านขวามันคืออะไรน่ะ ?

นาโอะโกะ : คนไง 

ริคุ : อย่างนี้นี่เอง เวลาหุ่นจะพังฉันดีดตัวฉุกเฉินไม่เคยทันเลย กลายเป็นว่าลืมไปเลยว่าเกมนี้มีคนขับด้วย

ริคุ : ไดเมนชั่นบลาสเตอร์ ฉันไม่เคยลองเล่นเลย

นาโอะโกะ : อึด ช้า แต่เป็นสไนเปอร์ ไม่รู้เกมคิดอะไรสร้างเจ้านี่มา อย่างโกงเลย

ริคุ : แต่กว่าจะชาร์จยิงแต่ละนัดมันนานอยู่นี่ ? 

นาโอะโกะ : แต่โดนมันยิงทีเดียวก็วูบละนะ 

ริคุ : เหรอ งั้นฉันคงต้องหาเวลาไปลองเล่นดูแล้วล่ะ

นาโอะโกะสะกิดที่แขนของริคุเบา ๆ แล้วชี้ไปที่หน้าห้องเพื่อบอกเขาว่าอาจารย์วิชาต่อไปเข้าคาบมาแล้ว ริคุจึงปิดสมุดแล้วคืนมันให้กับนาโอะโกะ 

สี่โมงเย็นเวลาเลิกเรียน นักเรียนส่วนใหญ่เตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน ริคุและนาโอะโกะต่างเก็บสมุดหนังสือและเก้าอี้ 

ริคุ : เฮ้อ แค่เปิดเทอมวันแรกก็เรียนไม่รู้เรื่องแล้ว 

นาโอะโกะ : นั่นสินะ

ริคุ : แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ดีใจนะที่ได้เพื่อนใหม่ คุยกับเธอสนุกมากเลยล่ะ ! 

นาโอะโกะ : เดี๋ยว นี่นายพูดอะไรออกมาน่ะ ?

ริคุ : อะไรเหรอ ? ฉันแค่บอกว่าเวลาคุยเรื่องเกมกับเธอมันสนุกดีนะ แล้วก็ ฉันชอบภาพที่เธอวาดมากเลยล่ะ ถึงเธอจะพูดจะบอกยังไงแต่สำหรับฉันมันสวยมากเลย !

นาโอะโกะ : (น้ำเสียงเคอะเขินเล็กน้อย) อ่า...ขอบใจ...

ริคุ : ถ้างั้นเจอกันวันพรุ่งนี้นะ

นาโอะโกะ : เอ่อนี่ นาคาอิ

ริคุ : มีอะไรเหรอ ? 

นากาโอะ : คือ...ขอแชทคอร์ด (Chatcord) นายหน่อยสิ 

ริคุ : ได้สิ แอดมาได้เลยนะ แชทคอร์ดฉันคือ RikU#3897

นาโอะโกะ : แล้วก็..วันนี้ครูไม่ได้สั่งการบ้าน นายน่าจะว่างใช่มั้ย อยากจะเล่นเกมด้วยกันรึเปล่า เดี๋ยวฉันจะได้ทักไป ฉันอยู่แรงค์ไดมอนด์ น่าจะเล่นกับนายได้นะ 

ริคุ : ได้สิ ฉันว่างอยู่แล้ว !

นาโอะโกะก้าวเท้าออกจากประตูโรงเรียนเดินไปทางซ้ายก่อนที่จะหยุดลงเพราะได้ยินเสียงเรียกของริคุและหันหลังไปตามเสียงของเขา

ริคุ : โนะฮาระ ! ไว้เจอกันนะ ! 

นาโอะโกะ : นายเพิ่งพูดไปเมื่อสิบนาทีที่แล้วเองนะ ! 

นาโอะโกะหันกลับและรีบเดินกลับบ้าน ก่อนที่จะนำมือขวาขึ้นมาหยิกแก้มตัวเอง

นาโอะโกะ : (คิดในใจ) ฉันมีเพื่อนแล้ว ? ไม่ได้ฝันไปจริง ๆ ด้วยแฮะ....แล้วทำไมเราถึงคุยกับเขาได้ถูกคอขนาดนั้นนะ ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***