ความมืดมิดปกปิดบรรยากาศรอบข้างไร้แสงใด จะเปล่งประกาย มีเพียงความเงียบงันครอบงำบรรยากาศ เหล่าผู้คนใต้ความมืดนั้นกลับยังมิได้แสดงอาการใดเพียงรอคอยให้มันเริ่มต้นขึ้น
พริบตา! แสงเกิดการเรียงตัว ส่องแสงสว่างให้ม่านสีแดงฉาน ภาพม่านถูกดึงออกพร้อมกันเผยร่างหนึ่งยืนท่ามกลางความมืด บนเวทีไม้คล้ายเวทีละครคนแสดง แสงไฟสปอร์ตไลท์ฉายสาดส่องไปทางบุคคลดังกล่าว
เป็นสตรีผมเงินยาวสลวย เธองดงามและสง่างาม เธอมีใบหน้าเรียวบาง ผิวขาวน้ำนม ดวงตาสีฟ้าใสเกินปกติ สามารถสรุปรูปลักษณ์เธอว่าสง่างามและสูงส่งเกินเอื้อม เพียงสวมใส่ชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยาวสตรีสีหม่นเทา และรองเท้าส้นสูงสีแดง เธอกุมมือสองข้างอย่างเรียบง่าย
เธอกล่าวเสียงเรียบแต่ดังไปถึงทั่วห้องโถงขนาดใหญ่ โดยมีภาพหน้าจอด้านหลังเป็นฉากหลังและโฮโลแกรมรอบเวที เป็นภาพประกอบพิศดารยากคาดเดาแต่แฝงความนัยบางอย่าง โดยเปลี่ยนแปลงไปตามการบรรยายของเธอ
สตรีคนดังกล่าวเริ่มกล่าวบรรยายเปิดโดยไม่แนะนำสิ่งใด เพียงคล้ายกำลังเล่านิทานบางอย่าง :
"ณ โลกใบนั้น.. คือความสมดุล เป็นสถานที่โดดเดี่ยวท่ามกลางจักรวาลอันเปี่ยมไปด้วยความโกลาหลทุกซอยมุม เปรียบเสมือนกับเรืออันอยู่ท่ามกลางคลื่นพายุซัดโถมตลอดเวลา แต่ยังคงอยู่ได้เสมอตลอดรอดฝั่งอย่างหน้าเหลือเชื่อคล้ายกับถูกบางสิ่งช่วยเอาไว้"
"ณ โลกใบนั้น.. ผ่านกระแสกาลเวลาที่ไหลพรากอย่างเกรี้ยวกราด มันไม่ปราณีต่อผู้ใด เพียงกระทำอย่างเที่ยงธรรม ไม่มีความสุขและความโศกเศร้า และอารมณ์ใดเข้ามาเกี่ยวข้อง เพียงเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งอย่างตั้งแต่เริ่มแรกอย่างทั่วถึง ไม่เว้นแม้แต่ตัวตนผู้เปรียบได้กับสัญลักษณ์แห่ง 'นิรันดร์'"
"ณ โลกใบนั้น.. เปลี่ยนผ่านจากดินแดนหนึ่งไปเป็นอีกแบบหนึ่ง คล้ายกับการเปลี่ยนผ่านของฤดูกาล มันมักเจ็บปวดอยู่เสมอในช่วงการเปลื่ยนผ่าน รวมถึงมีผู้คนที่เกลียดชังมันจนเข้ากระดูก แต่ผู้คนก็มักจะชินชากับโลกที่เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ รวมถึงตัวตนของผู้เกลียดชังมันด้วย"
"ณ โลกใบนั้น.. มีดินแดนกว่้างใหญ่เพราะถูกรังสรรค์โดยความตั้งใจอย่างหาที่สุดมิได้ของพระผู้สร้าง เพื่อต้องการให้เหล่าสรรพสัตว์ดำรงชีวิตอยู่ได้ ไม่ว่าจะมีสภาพอากาศจะเลวร้ายเพียงใด ธรรมชาติก็จะกลับมาให้เหล่าสรรพชีวิตดำรงอยู่ได้อีกครั้ง แต่โลกกลับเต็มไปด้วยสิ่งที่ผู้สร้างไม่ต้องการอย่างมากมายแทน"
สตรีบนเวทีมีแสงไฟสาดส่อง หยุดขยับร่างกายและการพูดลงครู่หนึ่ง ฝ่ามือนำมาประกอบกันอีกครั้ง พลางหันมองเหล่าผู้คนด้านล่างเวทีครั้งหนึ่ง ก่อนบรรยายต่อ :
"โลกที่ผู้เล่นจะเผชิญมีลักษณะพื้นฐานในแบบดาวเคราะห์ทรงกลม มีดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์ ดาวเคราะห์ในระบบสุริยะจักรวาล และเหล่าดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน"
"แต่นั้นมันก็แค่โลกในฉากหน้าเท่านั้น.. มันมีอะไรมากกว่านั้นมากมายเสียเหลือเกิน"
เธอเปร่งคำพูดมีความหมายบางอย่าง ด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
"แผ่นดินสำหรับการอยู่อาศัยมีขนาดกว้างใหญ่เกินกว่่าโลกที่พวกเราเหยียบย้ำอยู่มากมายมหาศาล"
"สวรรค์ นรก รังมังกร ดินแดนเซียน โลกวิญญาณ ดินแดนดารา อวกาศ โลกธาตุ รอยแยกมิติ ดินแดนใต้สมุทร ดินแดนใต้พิภพ โลกบนท้องฟ้า พระราชวังจักรพรรดิและราชาราชวงศ์ โบราณสถานเก่าแก่จากยุคสมัยที่ถูกลืม และยังมีอีกมากมายเกินกว่าที่จะบอกได้มากมายเปรียบดวงดาวบนท้องฟ้า"
เธอหยุดหนึ่งลมหายใจ ก่อนกล่าวบรรยายต่อ
"มีเหล่าผู้ปกครองสวรรค์และโลก เช่น เทพสวรรค์ , มีสิ่งมีชีวิตเก่าแก่เหนือจินตนาการหลับใหล เช่น มังกร , มีเหล่าผู้ปกครองนรกแต่ละขุม เช่น จอมอสูร , มีเหล่าผู้เร้นกายในธรรมชาติ เช่น ภูต , พราย และ เอลฟ์ , มีเหล่าสิ่งมีชีวิตอาศัยใต้สมุทร เช่น เผ่าพันธุ์สมุทร , มีเหล่าสิ่งมีชีวิตผู้ใช้ธรณีเป็นบ้าน เช่น คนแคระ และ เผ่าก้อนหิน , มีเหล่าสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่บนท้องฟ้าโดยไม่จำเป็นต้องลงมาเหยียบย่ำพื้นธรณี เช่น เผ่านภา , มีเหล่าเผ่าพันธุ์ที่พัฒนาทักษะของตน เช่น มนุษย์ , มีเหล่าสิ่งมีไม่รู้จักตายเดินเตร่ไปทั่วดินแดน เช่น อันเดธ และมีเหล่าสิ่งมีชีวิตที่ก้าวข้ามขอบเขตของสิ่งมีชีวิตอีกมากมายหลบซ่อนตัวตนอยู่มากมายมหาศาล โดยสิ่งนั้นต้องให้เหล่าผู้เล่นไปเผชิญหน้ากับมันเอง"
เธอหยุดอยู่ตรงกลางเวที ฝ่ามือสองข้างจับกันวางอยู่กึ่งกลางท้อง เชิงหน้าตรงจ้องมอง ภาพโฮโลแกรมและหน้าจอปิดลงในวินาทีเดียวกัน
เหล่าภาพของผู้ที่กำลังหันจ้องมองตน เหล่านักข่าวที่ถ่ายภาพของตน เหล่ากล่องที่กำลังถ่ายภาพตนไปสู่สายตาชาวโลก ฯลฯ ต่างสะท้อนเข้ามาในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น
"เหล่าผู้คนในโลกใบนั้นและเหล่าผู้เล่นที่กำลังจะเข้าไป ต่างดำลงชีวิตในวิถีที่แตกต่างกัน บางเป็นช่างตีเหล็กผลิตศาสตราวุธ บางเป็นเพียงชาวนาเกี่ยวจอบ-เสียม บางเป็นนักรบกวัดแกว่งอาวุธปะทะศัตรูของตน บางเป็นนักผจญภัยเดินทางไปทั่วพิภพ บางเป็นพ่อค้าค้าขายตามเมือง บางเป็นจอมเวทย์ร่ายมนต์คาถา บางเป็นคนธรรมดาใช้ชีวิตในแต่ละวัน เหล่าผู้คนต่างใช้ชีวิตอย่างแตกต่างแต่ปลายทางเดียวกัน ทุกคนมีเส้นทางเป็นของตนเอง ไม่มีทางเหมือนได้ โดยโลกใบนั้นมีจุดมุ่งหมายให้สำหรับจุดสูงสุดของการพัฒนา"
ภาพโฮโลแกรมและหน้าจอเกิดการกระตุก เตรียมสำหรับคำพูดต่อไปของเธอ เป็นชื่อของโลกใบนั้น :
"เพราะโลกใบนั้นคือโลกแห่ง---"
...
ในชายหาดแห่งหนึ่งในประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
ชายหนุ่มผมดำดวงตาสีฟ้า แขนสองข้างค้ำยันเอนกายบนฝื้นทราย นั่งมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอันเต็มเปี่ยมด้วยเหล่าแสงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน มีเพียงลมจากทะเลยามค่ำคืนซัดมาปะทะร่างกาย โดยมีผมยาวประบ่าพริ้วไหว และพวงมาลัยที่ห้อยคอ
แม้จะเหล่าผู้คนจับจ้องเขาและเสียงเครื่องดนตรีจากด้านหลัง แต่ดวงตาของชายหนุ่มกลับไม่ขยับเลย เหมือนกับว่าเขากำลังจ้องมองไปยังทุกสิ่งบนท้องฟ้าแต่กลับไม่มีสิ่งใดเลย
เสื้อผ้าฮาวายสีแดงและกางเกงยีนยาวสีน้ำเงิน ด้วยเสื้อผ้าที่ไม่เข้ากับงานด้านหลังเข้าจึงออกมา ออกมา..ออกมาหาสิ่งที่ปรารถนา
วันเพ็ญถอนหายใจเสียงยาวกีอนสูดอากาศเข้าปอดยาวครั้งแล้วครั้งเหล่าที่เขากระทำแบบนั้น
ในความเงียบงันและความสงบร่มเย็นของบรรยากาศ ขายชราคนหนึ่งเข้ามาใกล้เขา
"ขอนั่งด้วยได้รึเปล่า?" เสียงชราถามไถ่
วันเพ็ญเพียงนิ่งเงียบหลับตาลง เปิดปากพูดเบาๆ โดยไม่ต้องหันไปมอง "ได้สิครับ"
ชายชราในชุดสูทมาดเข้มขรึมโดยมีไม้ค้ำหรูหราถือในมือซ้าย เพียงมานั่งด้านซ้ายชายหนุ่ม ไม่สนใจทรายหรือการเปื้อนของเสื้อผ้า
ชั่วขณะหนึ่ง มีเพียงความเงียบงันระหว่างพวกเขา มีเพียงสายลมพัดผ่าน แสงเสียงจากปาตี้ด้านหลัง และเหล่าบอดี้การ์ดด้านหลังที่คอยเฝ้ามอง เป็นการบ่งบอกว่ากาลเวลายังคงไหลผ่าน
ราวกับพอใจกับบรรยากาศมากพอแล้ว วันเพ็ญลืมตาขึ้น "คุณต้องการอะไรกันแน่"
ชายชราไม่สนใจท่าทีของอีกฝ่ายและเพียงกล่าวตอบ :
"ฉันเชิญเธอมาเข้าร่วมในงานก่อนการเฉลิมฉลอง เพราะต้องการให้มีโอกาสในการพูดคุยกันนะ"
"โอกาสในการพูดคุยของพวกเรามีอยู่มากมายหลายครั้ง ตลอดระยะเวลาร่วมงานกันหนึ่งปีเต็ม แต่คุณกลับมาอยากพบผมในวันสุดท้ายที่ผู้เล่นทุกคนทั่วโลกต่างรอคอยเนี่ยนะ"
วันนี้คือวันที่ 15 ธันวาคม 2083 เวลา 00:13 เป็นทามโซนเวลาของประเทศไทย ไม่ใช่ทามโซนเวลาโลกเสียทีเดียว เพราะตัวเกม VR ออนไลน์แนว MMORPG ใหม่ล่าสุดของบริษัทลูนาเรียกรุ๊ป ถือเป็นผลงานตัวที่สามแนวนี้ของทางบริษัท
อันจะเปิดตัววันที่ 15 ธันวาคม 2083 เวลา 00:00 ตามทามโซนเวลาของจุดเริ่มแรกของโลก สหราชอาณาจักร โดยประเทศไทยนับว่าเร็วกว่า 6 ชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาที่ตัวเกมอนุญาตให้ผู้เล่น หรือก็คือต่อให้อยู่จุดไหนของโลก แต่เวลาในการล็อกอินจะเป็นเวลาเดียวกัน
โดยยังเป็นช่วงที่เหล่าผู้เล่นที่เล่น 'วัฎจักรแห่งนิรันดร์ถึงจุดจบ' ลดลงเป็นยอดประวัติการณ์ เพราะพวกเขาต่างซื้อเครื่องแคปซูล VR รอเวลากันเป็นซะส่วนใหญ่ แต่นั้นยังไม่ใช่ปัจจัยการลดลงของยอดคนเล่นมากนัก
เพราะในวันเดียวกันประธาณบริษัทลูนาเรียกรุ๊ปคนปัจจุบัน ควีน-ลูนาเรีย!
ได้มีการถ่ายทอดสด ถ่ายทอดรายละเอียดเกมและตอบคำถามข้อมูลนิดหน่อยของตัวเกม คล้ายเป็นการโปรโมตและชักชวนครั้งใหญ่
แน่นอน.. วันเพ็ญเองก็เหมือนกลับคนทั่วไป ต้องการนั่งพักอยู่ในบ้าน พลางดูถ่ายทอดสด ก่อนเข้านอนหลับ และตื่นมาเล่นเกมในยามเช้า
แต่เหตุผลที่ตนนั่งเครื่องบินของบริษัทลูนาเรียกรุ๊ปมานั่งเล่นชมวิวกับงานเฉลิมฉลองที่บนเกาะ เป็นเพราะตัวตนของผู้ชักชวนเขา นั้นคือ..
"คุณอเล็กซานเดอร์ ผมขอถามตามตรงนะ!"
ผู้ก่อตั้งบริษัทลูนาเรียกรุ๊ป อเล็กซานเดอร์- ลูนาเรีย! .
"ได้" อเล็กฯ พยักหน้าอย่างผ่อนคลาย
"คุณรู้เรื่องเกี่ยวหนังสือประสบการณ์ 500 ปี รึเปล่า?" เขาถามสิ่งที่สงสัยในทันที และป้องกันผลลัพธ์ทันเลวร้ายที่อาจเกิดขึ้นกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
"ออ หนังสือที่ฉันเคยมอบให้ควีนนั้นนะหรือ? ตอนนี้อยู่ที่เธอนี้เอง!"
ใบหน้าของเขาแข็งค้าง หัวใจหวั่นไหวเล็กน้อยแต่ก็สลายอย่างรวดเร็ว
"ฮ่าฮ่า ไม่ต้องห่วงฉันไม่คิดจะลงโทษหรือมาใช้เรื่องนั้นมาทำอะไรเธอหรอก ถือเป็นเรื่องดีแล้วที่หนังสือมาอยู่ในมือของเธอ เพราะดูท่าหน้าใช้มันได้อย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด" อเล็กซ์ตอบกลับอย่างเป็นกันเอง โดยไม่สนใจท่าทีวันเพ็ญ เขาเพียงเปลี่ยนเรื่องไปสู่หัวข้อถัดไป :
"หนังสือประสบการณ์ 500 ปีเต็มเปี่ยมไปด้วยเรื่องราวมากมาย แต่มีข้อเสียนั้นคือ เนื้อหาไม่ประติดประต่อ เนื้อหายืดยาวเกินจำเป็น เนื้อหาเขียนวกวน และอื่นๆ อีกมากมาย เป็นระดับที่ว่าถ้าเขียนเป็นนิยายคงอยู่อันดับท้ายของตารางอย่างไร้ข้อกังขา เพราะเนื้อหา 99 เปอร์เซ็นต์มันแถบเป็นไปในแนวนั้นทั้งหมด โดยมีเพียงแค่ไม่ถึงเปอร์เซ็นต์เดียวที่สามารถอ่านได้แบบปกติ นั้นยังไม่ใช่ปัญหาทั้งหมด เพราะเนื้อหาบางส่วนที่คุณได้อ่านไม่สามารถใช้อ้างอิงได้จากสถานการณ์ของโลกใบนั้น ณ ปัจจุบัน โดยคุณต้องพิจารณาอย่างดีที่สุด"
วันเพ็ญเพียงประมวลผลข้อมูลก่อน พยักหน้ารับถามสิ่งที่ค้างคาในใจ :
"เรื่องนั้น 'บาเอล' กับ 'ไกอา' จะเป็นหมวดหมู่ไม่สามารถอ้างอิงได้รึเปล่า?"
"โว้ย!" ชายชราเพียงส่งเสียงด้วยรอยยิ้ม แววตาแฝงความสุข
"ถึงฉันจะอยากช่วยเธอให้มากกว่านี้ แต่การมาถามถึงเนื้อหาในอนาคตจากผู้พัฒนาเกมมันก็เกินไปหน่อยนะ"
ก็จริง.. วันเพ็ญคิดตาม
"แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็สามารถบอกตามได้ว่าข้อมูลของหนึี่งในสองคนที่เธอกล่าวจะสามารถใช้อ้างอิงได้อย่างแน่นอน โดยไม่มีปัญหาใด เพียงแต่หนึ่งในสองคนนั้นกลับเป็นเพียงชื่อที่ไม่มีใครจดจำ โดยส่วนว่าใครแค่เข้าไปในเกมเธอจะรับรู้ด้วยตัวเอง"
"คงเป็นไกอาสินะ!" วันเพ็ญกลางขนาดลุกขึ้นยืน ฝ่ามือสองข้างกระทบกัน ก่อนปัดทรายรอบร่างกาย
"ต้องการจะกลับแล้วนั้นหรือ?" อเล็กถาม
"ถูกต้อง การกลับไปพักผ่อนที่บ้านย่อยดีกว่า และวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันสำคัญมากด้วย" เขากล่าวขนาดเดินผ่านอเล็กซานเดอร์
"นั้นหรือ?" อเล็กซานเดอร์ลุกขึ้นยืน มีบอดี้การ์ดชุดดำเข้ามาใกล้ ทั้งสองเพียงเริ่มเดินห่างกัน
"วันเพ็ญ!!" เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง ดึงดูดสายความสนใจจากวัญเพ็ญ
เขาเพียงหันร่างจ้องมองชายชรา ดวงตาทั้งสองเพียงสบกัน
"เธอต้องการเข้าเล่นเป็นผู้เล่นจริงๆ รึเปล่า?" อเล็กตะโกนเสียงดัง
"ทำไมถึงถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้วละ?" เขาถามโดยคำถาม
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments