ตอนเช้าของวันเข้าค่ายแลกเปลี่ยน

"อาโอมิเนจจิตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะฮะ"คิเสะปลุกๆอาโอมิเนะตามเดิมเหมือนเมื่อวานชเมื่อเห็นอาโอมิเนะหลับทั้งๆที่ยังคาบขนปังทาแยมไว้ในปาก

"ไดจังตื่นๆๆๆๆๆๆ"โมโมอิก็ไปร่วมปลุกอาโอมิเนะด้วยอีกคนเมื่อเห็นอาโอมิเนะหลับจนหน้าจะจุ่มลงไปในซุปข้าวโพดอยู่แล้ว

"ให้ตายสิ..พวกนายนี้ทำให้ฉันเจ็บตัวแถมยังน่ารำคาญได้ตลอดเลยใช่มั้ยเนี้ย"และมิโดริมะที่กำลังบ่นพวกอาโอมิเนะอยู่เป็นปกติของทุกวัน

"เอาน่าๆ ชินจังขำๆออก"ทาคาโอะพูดปลอบมิโดริมะที่ควัญออกหูบ่นอาโอมิเนะกับคิเสะยับซะยิ่งกว่ายับอีก

"นี้คุโรโกะ..สาบาญว่านี้คือเรื่องปกติของพวกนายทีสิ"คางามิหันไปถามหาคำสาบานกับคู่หูเงาของตนอย่าง คุโรโกะ เท็ตสึยะ

"ครับ..ปกตินิครับ"คุโรโกะตอบอย่างราบเรียบเช่นเคยพลางมองสถานการณ์ความวุ่นวายตรงหน้าต่อไป

'อืม ปกติแหละมั้ง'อาคาชิคางามิฟุริฮาตะมุราซากิบาระฮิมุโระและริโกะได้แต่คิดในใจเงียบๆเท่านั้น

และวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกพวกเขาจึงตื่นก่อนเวลาที่ควรไปเยอะเลย 06:00น. อืมไม่เยอะหรอกมั้งนะ แล้วก็มาช่วยระดมกันปลุกอาโอมิเนะที่ตื่นยากที่สุดในบรรดาพววกเราแล้วแหละ

ถึงตอนปลุกจะมีคนบาดเจ็บไปหน่อยก็เถอะ ใช่เขาหมายถึงคิเสะเนี้ยแหละกระโดดขึ้นเตียงทับอาโอมิเนะเพื่อปลุกแต่โดนอาโอมิเนะถีบเข้าให้ทำให้หัวไปชนมิโดริมะกันพอดีเป๊ะ

เท่านั้นแหละ 2 คนนั้นเห็นดาวและฟุบสลบลงไปเลยสังเกตุได้จากหัวและหน้าผากของคิเสะและมิโดริมะที่บวมปูดขึ้นมาเลยยังดีที่ฟื้นตัวเร็วทำให้สามารถมานั่งกินข้าวเช้าได้แบบพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้

สุดท้ายภารกิจปลุกอาโอมิเนะก็ไม่สำเร็จแถมก็ใกล้ได้เวลาอาหารเช้าแล้วด้วย(คนบ้านอาคาชิกินอาหารกันตอน 07:00น.)ก็เลยแก้ปัญหาด้วยการจับมานั่งโต๊ะอาหารแถมยังให้มุราซากิบาระลากอีกต่างหาก

"มิเนะจินไปกินอะไรมาก็ไม่รู้ตัวหนักมากเลย~ นี้อาคาจินตอนไปโรงเรียนฉันไม่ลากมิเนะจินไปด้วยน้า~ "มุราซากิบาระพูดออกมาบ้างหลังจากซัดอาหารเช้าซะจนเต็มคราบไปจนอิ่มแบบที่ไม่รอใครเลยด้วย

ก่อนจะหันไปหาอาคาชิที่นั่งกินข้าวอย่างเงียบๆราวกับสิ่งที่เห็นหรือวุ่นวายเมื่อครู่เป็นเรื่องปกติสุขสักเหลือเกิน

"อืม..อย่างนั้นหรอ"อาคาชิหยิบผ้าจากตักมาเช็ดปากก่อนจะพูดขึ้นและหันไป่อาโอมิเนะที่หลับยังไม่ตื่นด้วยสายตาคมกริบ

อาโอมิเนะที่โดนสายตานั้นจ้องอยู่นานก็สดุ้งตัวตื่นขึ้นมาเองก่อนจะเห็นอาหารเช้าตรงหน้าก็พาเอาน้ำลายสอแล้วก็ยัดอาหารตรงหน้าลงท้องทันทีแต่ปฏิกิริยานั้นทำเอาทั้งโต๊ะอ้าปากค้างไปแล้ว

"แล้วที่ผมพยายามไปเพื่ออะไรกันล่ะฮะ"แว่วได้ยินเสียงคิเสะพึมพำคำพูดนี้ซ้ำๆไปมาหลายรอบแล้ว

"จะสายแล้วนะรีบๆกินกันสักที"อาคาชิเลื่อนมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูของตัวเองครู่นึงก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

พอทุกคนได้ยินเท่านั้นแหละอาหารทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะก็ถูกกวาดเรียบไปอยู่ในท้องของแต่ละคนเป็นที่เรียบร้อย

พวกเขาลุกขึ้นจากโต๊ะทานอาหารหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองเดินออกจากคฤหาสน์อาคาชิไปโรงเรียนทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนเช้าของวันก่อนเข้าค่ายแลกเปลี่ยน

บทต่อไป

ก่อนเรียนและเข้าค่ายแลกเปลี่ยน