ตอนที่ 1

อ่า..ความทรมาณที่ทนมาจนถึง4ปีได้สิ้นสุดลงแล้วสินะถึงจะใจหายแต่ก็ไม่ได้ห่วงอะไรพ่อกับแม่ก็เสียชีวิตด้วยน้ำมือผู้ก่อการร้ายจนเขาได้มาอยู่กับญาติที่คอยใช้งานจิกหัวตลอดเวลา

แต่พอรู้ว่าเขาเป็นมะเร็งก็ขับไล่ไขส่งเขาออกมาจากบ้านด้วยความรังเกียจเขาก็ได้แต่เดินซมซานมาตามข้างถนนจนเจอคุณปู่ใจดีคนหนึ่งเขาอาสาจ่ายค่าพยาบาลจนกว่าผมจะเสียชีวิตซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาทำไปทำไมทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน

คุณปู่คนนั้นเมื่อได้ยินที่ผมพูดถามเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมพูดว่า

"ฉันมาเพื่อชดเชยเรื่องร้ายแรงที่ฉันเคยทำไว้กับเธอน่ะ"

"เรื่องร้ายแรงเหรอครับ?แต่ผมไม่เคยเจอคุณปู่เลยนะครับ"

"ฮะๆพอนายไปในที่ที่หนึ่งเดี๋ยวนายก็รู้เองว่าเคยเจอฉันไหม"เขายิ้มเศร้าๆแววตาดูสงสารผมมากๆเลย

ซึ่งผมก็ไม่ได้คำตอบของความสงสัยนั้นจนกระทั่ง

วูบ!!

"อึก!"

มีแสงสีขาววาบขึ้นมาจนผมตาพร่าก่อนแสงนั่นจะค่อยๆมืดลงจนเห็นสภาพรอบตัวที่มีแต่ป่าไม้สูง

"เอะ?!ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ล่ะ"

ทำไมเสียงผมเล็กขึ้นล่ะ?เดี๋ยวสิแขนขาผมทำไมมันเล็กไปหมดเลย?!

ฟุบ

"ใครน่ะ!"

"กิ๊ว!"

"กระต่ายหรอกหรอ?"

"กิ๊ว! กิ๊ว!"

"น่ารักจังไม่กลัวคนเลยหรอ?"

ฟึบ!

"เอ๊ะ"

"หง๊าว"

"แมวป่าล่ะ!"น้องน่ารักมากเลย!

"เหมียว..เหมียว..มาจากไหนหรอครับหืม?"

เขาเกาคางให้มันก่อนที่จะลูบหัวตอนแรกก็แอบหวั่นใจเล็กน้อยเพราะไม่รู้มันจะกัดหรือเปล่าแต่พอไม่เห็นแมวตัวนี้ทำอะไรนอกจากหาวแล้วมานอนใกล้ๆก็เริ่มเอามือมาลูบหัวพร้อมเกาคางให้

"ครืด~ครืด~หม๊าว~"

"น่ารักจังเลย~..อ๊ะ!คุณกระต่ายมีอะไรหรอครับ?"

"กิ๊ว!"

"อยากให้ผมตามไปหรอครับ?"

"กิ๊ว"

เห็นคุณกระต่ายงับเสื้อดึงไม่หยุดก็ได้แต่อ่อนใจแล้วลุกขึ้นไปตามแรงดึงนั้นอย่างช้าๆแต่ก็ไม่ลืมที่จะเรียกคุณเหมียวมาด้วย

"คุณเหมียวครับลุกไปกันเถอะครับ"

"หง๊าว~~"

"ฮะๆตามคุณกระต่ายไปเร็วครับ"

______________________________________

ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ!

ตอนนี้ไม่มีอะไรมากค่ะแค่ดูน้องเล่นกับสัตย์ป่า(ที่ในอนาคตจะมาเป็นสัตว์เลี้ยง)วันนี้คุณไรท์ขอตัวลาก่อนนะคะแล้วเจอกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ!