บทที่2

ชายร่างเล็กเดินกลับมาบ้านพร้อมความโศกเศร้าและคิดนึกถึงวันที่เขาจากกันไป

เมื่อ3ปีที่แล้ว

"พี่กันเวขอโทษนะ เวขอให้พี่เจอคนที่ดีกว่าเวนะ"

ชายร่างเล็กยืนร้องไห้ข้างเตียงเบาๆขณะที่ชายร่างสูงนอนเปลือยกายอยู่ในผ้าห่มไม่รู้อะไร ร่างเล็กถอดแหวนในนิ้วนางออกและวางใว้บนหัวเตียงพร้อมกับเดินจากไปและร้องไห้

ปัจจุบัน

ร่างเล็กพาลคิดไปก็น้ำตาไหลอาบแก้มขาวๆ แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกไว้ไม่อยากให้แม่รู้ว่าร้องไห้ร่างเล็กเช็ดน้ำใสๆที่ไหลจากตาและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเดินเข้าบ้านไปหาแม่

"แม่ครับเวมาแล้ว"

"เอ้าเวลูก"

แม่เวยิ้มที่เห็นลูกมาแต่เวมองชายร่างสูงที่นั่งอยู่โซฟากับแม่ตัวเองอย่างไม่วางตาและของในมือเวก็ตกเพราะชายที่อยู่ตรงหน้าคือชายที่ตัวเองพึ่งจากมาไม่กี่นาทีแต่เขากลับมาโผล่ที่บ้านตัวเอง แม่เวมองเวเพราะทำของตก

"พี่กัน"

"เวเป็นอะไรลูก"

แม่เวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าเวไม่ดี กันลุกและมองเว

"พี่กันพี่มาทำอะไร"

"อ่อ พี่เขามาหาแม่นะลูกพี่เขาแวะมาเยี่ยมเพราะผ่านมาทางนี้พอดี"

"เห็นพี่เหมือนกับเห็นพี่เลย พี่หน้าตกใจขนาดนั้นเลยหรอ"

กันพูดเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น มือกันที่ชกกำแพงก็ได้รับการรักษาจากแม่เว เวมองดูมือกัน

"งั้นเดียวแม่ไปทำกับข้าวให้ดีกว่า ลูกๆจะได้คุยกัน"

แม่เวเก็บของที่เวทำตกและเดินไปห้องครัวปล่อยให้เวกันอยู่ด้วยกันกันเดินเข้ามาหาเว

"เว เวพูดจริงๆหรอที่เวมีคนอื่น"

น้ำเสียงของร่างสูงบงบอกว่าเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินและอยากขอโอกาสจากร่างบาง

"เวให้โอกาสพี่หน่อยได้ไหม ให้พี่ได้อยู่กับเวพี่อยากกอดเวอยากจับมือเวเหมือนที่เคยได้ทำ"

"พี่กันพอได้แล้ว เรื่องของเรามันจบแล้วพี่ และพี่ก็ควรไปเจอคนที่ดีกว่าเว"

"จบหรอ? จบยังไงอ่ะพี่ไม่เห็นจะรู้เลยว่าเราจบกันอ่ะเวจบอยู่ฝ่ายเดียว"

"เรื่องเรามันจบตั้งแต่พี่สาวพี่มาบอกเวให้เลิกยุ่งกับพี่แล้ว!"

ร่างบางไม่อาจเก็บความอึดอัดและความจริงต่อกันได้เลยพูดออกไปผ่านอารมณ์ตอนนั้น กันยืน งง กับคำที่เวพูดเพราะไม่คิดว่าพี่สาวเขาจะทำแบบนั้น

"เวหมายความว่าไง"

"พี่สาวพี่อยากให้พี่เจอคนที่ดีกว่าเวพี่เขาเลยให้เวออกจากชีวิตพี่ "

"พี่กรีน... เวจะฟังคนอื่นทำไหมเวไม่รักพี่ไง"

"ไม่ใช่ไม่รักแต่เพราะรักจึงยอมปล่อยพี่ให้เจอคนที่ดีกว่า เวมันไม่มีอะไร พี่ยังมีอนาคตที่ดีมีครอบครัวที่รอความสำเร็จจากพี่"

ร่างบางพูดพร้อมเช็ดน้ำใสๆที่ไหลอาบแก้ม

"พี่ไปจากเวเถอะ เราจบกันตรงนี้นะ"

"จบ มันจบง่ายขนาดนั้นเลยหรอเวพี่ตามหาเวมา3ปี วันนี้พี่ได้มายืนตรงนี้ตรงที่เวยืนพี่จะไม่ยอมปล่อยเวไปอีกแล้ว"

"(🙁)"

"เวจะมีใครไม่ได้นอกจากพี่เข้าใจไหม ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธ์ได้เว!"

ร่างสูงเสียงแข็งกล่าวบอกคนตัวเล็กตรงหน้าให้รู้ว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ร่างบางไปเป็นของใคร ร่างบางที่รู้สึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาเป็นแน่ก็รีบจะตัดบท

"พี่กลับไปได้แล้ว และไม่ต้องมาเจอกันอีก"

"เวยังไม่ทำตามที่พี่ขอเลยทำไหมพี่ต้องทำตามที่เวสั่ง"

กันทำหน้านิ่งเสียงแข็งใส่เวก่อนจะหันไปตะโกนบอกแม่เวว่าจะกลับแล้ว

"คุณน้าครับผมขอตัวก่อนนะครับ เดียวผมมาหาใหม่"

กันพูดพร้อมหันมาหาเวก่อนจะเดินออกไปจากบ้านเว เวถอนหายใจโล่งเมื่อกันออกไปในใจพาลคิดว่ากันต้องกลับมาวุ้นวายกับตัวเองแต่ก็กลัวว่าพี่สาวกันจะรู้และจะทำให้กันเดือดร้อนด้วย

เวหยุดคิดเรื่องนั้นและเดินไปหาแม่ที่ห้องครัว

...***********...

...****************...

ฝากนิยายด้วยน่าาางับ💜💜💜💜

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***