เธอใช้ชีวิตอยู่ยังไง

ร่างสูงยาวผิวดูสะอาดสะอ้าน..หน้าอกกว้างหยดน้ำไหลลงตามเส้นผมเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเดียว

พิชชา:นี่นาย..นายไม่ได้อยู่ห้องนี้คนเดียวนะทำไมไม่เอาเสื้อผ้าไปใส่ข้างในห้องน้ำแล้วค่อยออกมา..ทีหลังเอาไปใส่ด้วย

ดินทร์:ไหนเธอบอกว่าเธอชินเเล้วไม่ใช่หรอ..เธอก็เห็นทุกส่วนของร่างกายฉันแล้วไม่ใช่หรอ..เธอจะมาอายทำไม

พิชชา:นายลืมแล้วหรอว่าฉันก็เป็นผู้หญิงนะ..แล้วฉันก็ยังโสดด้วย....ฉันไปทำงานแระ..อย่าเดินเพ่นพ่าน

ดินทร์:(ยัยนี่ยังไม่มีแฟนสวยขนาดนี้โสดได้ไง)เคร

พระเอกเหมือนยิ่งพูดยิ่งยุเขาเดินสำรวจรอบๆๆบ้านเขาสังเกตุเห็นประตูห้องหนึ่งเปิดอยู่เขาเดินไปแอบดู..เห็นสภาพของชายพิการร่างผอม..นอนหลับอยู่..นี่คงเป็นพ่อของเธอสินะ..ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งทำไมทำอะไรได้หลายอย่าง..เขาสงสัยว่านางเอกเอาเวลาไหนไปนอนนะ..ยัยนี่โคตรอึดเลย

เขาทำงานบ้านซักผ้าล้างชามเสร็จไม่รู้จะทำอะไรต่อ..นอนก็ไม่หลับเขาเห็นจักรยานสีชมพูคันหนึ่งจอดอยู่จึงแอบปั่นไปร้านสะดวกซื้อที่นางเอกทำงานอยู่

ลูกชายของเฮียกลับมาแล้ว...ป๊าโทรคุยเรื่องพิชชาตลอดระหว่างเขาเรียนต่างประเทศ..วันนี้เขามาช่วยยืนเคาเตอร์

พิธากับพิชชาช่วยกันจัดเรียงของพูดคุยกันอย่างใกล้ชิด😁😁

พิธา:เลิกงานไปกินข้าวบ้านแกได้ป่ะ

พิชชา:ไม่ได้.....

พิธา:ทำไมอ่ะเดี๋ยวนี้เเกมีความลับนะ

พิชชา:เอ้อหน่ะ(ไว้ฉันพูดให้ฟัง)

เพทาย(ลูกชายป๊า):คุยไรกันหน่ะ2คน

พิชชา:ไม่มีไรค่ะพี่ทายอยากได้อะไรรึป่าวคะ

เพทาย:ไม่มีอะไรเดี๋ยวเลิกงานแล้วอย่าพึ่งกลับนะพี่มีของฝากให้ชาหน่ะ

พิชชา:☺☺☺ค่ะ

พิธา:แล้วผมหล่ะ