พบกัน

ที่ร้านสะดวกซื้อ..กะดึกของอีกวันพิธากับพิชชาทำงานกันตามปกติ..กลางดึกนางเอกรับหน้าที่เอาชนะไปทิ้ง พิชชาเดินร้องเพลงมาเพื่อกลบความเงียบ..เธอกำลังหันหลังเดินกลับได้ยินเสียง อึกๆ..ช่วยด้วย

พิชชา:หึเสียงไรว่ะ..รึว่าจะเป็นผี(ตอนนั้นประมานตี2)นางกำลังจะวิ่งแต่ก็ได้ยินเสียงเหมือนบอกว่า..คนๆนางค่อยๆเดินไปพุ่มไม้เจอขาก่อน ขายาวมากเหมือนขาผู้ชาย เธอค่อยเดินไปใกล้ๆเขาหลับตาไม่มีเรี่ยวเเรงเหมือนหนีตาย หัวของเขามีเลือดอาบ ไหล่ะโดนกระสูน

พิชชา:ฉันจะพาคุณไปรพ.

ชายแปลกหน้า:พอ.ลืมตาขึ้น..ไม่..อย่าพาฉันไปที่นั่นมีคนกำลังตามฆ่าฉันอยู่..อย่าเพิ่งบอกใคร

นางเอกไม่รูู้จะทำไงส่งข้อความหาพิธาบอกเขาว่าฉันไปที่บ้านก่อนนะมีเรื่องด่วน นางเอกเป็นคนเเข็งเเรงพยุงผู้ชายคนนั้นขึ้นรถมอไซคู่ใจบอกเขาเกาะแน่นๆ

ใช่ค่ะนางเอกไม่รู้จะพาไปไหนพาไปที่บ้านของเขา นางเอกพาเขาเข้าห้อง(ใช่ค่ะนางพาผู้ชายเข้าห้องคนเเรก)พิชชาเริ่มปฏิบัติการเบื้องต้นเธอเป็นคนใจเด็ด..มีสติเธอให้เขานอนที่นอนของเธอให้เขาเอาผ้ายัดปากไว้เธอใช้มีดดวงคมกรีดเอากระสุนที่ไหล่เขาออก..จนเขาทนพิษไม่ไหวสลบไป.....

หลังจากที่เธอเอากระสุนออกเธอทำแผล..เช็ดคราบเลือดที่หัวที่หน้าเช็ดทำความสะอาดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา..

พิชชา:เรียบร้อยแล้ว..เหนื่อยวุ้ย..จะตายไหมวะฉันยิ่งไม่เคยทำอยู่..เธอยืนมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า..

คนอะไรวะขนาดนอนยังหล่อ สูงยาวผิวไม่ขาวมาก หน้าเล็ก ดั้งเป็นสันคิ้วดกดำริมฝีปากน่าจุ๊บ..เห้ยๆไอ้พิชแกมันบ้าาาาา

เขาสลบไป3วัน..เมื่อเขาค่อยๆๆลืมตาขึ้นเห็นห้องนอนที่เป็นห้องผู้หญิง ในขณะที่พิชชาเปิดประตูเข้ามา..เขากำลังจะร้องตกใจ พิชชาทำปากจุ๊ๆเดี๋ยวพ่อฉันก็ได้ยินหรอก

ชายแปลกหน้า:นี่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันหรอ

พิชชา:ก็ใช่หน่ะสิ

ชายแปลกหน้า:นี่เธอ..เธอไม่รู้สึกอายบ้างหรอ

พิชชา:ตื่นขึ้นมาแทนที่จะขอบคุณ..เอาเเต่โวยวาย..พ่อฉันก็พิการ..แค่ผู้ชายฉันเห็นหมดเเระ เสื้อผ้านั้นก็ของพ่อฉัน ถ้าดีขึ้นเเล้วก็รีบไปซะ

ชายแปลกหน้า:เธอไล่ฉันหรอ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร..ฉันเป็น..//ยัยนี่หยิ่งดีฉันแกล้งลองใจดีกว่า(คิดในใจ)ฉันเป็นคนธรรมดาไม่รู้ไปเหยียบหางใครเข้า..ฉันขออาศัยอยู่นี่สักหน่อยนะหายดีเเล้วเดี๋ยวฉันไปเอง

พิชชา:อยู่ได้..เเต่มีกฎ ก่อนอื่นฉันต้องรู้ชื่อนายก่อนเป็นใครมาจากไหนทำงานอะไรลูกเต้าเหล่าใคร

ชายแปลกหน้า:ฉันชื่อดินทร์(นฤบดินทร์)ไม่บอกชื่อจริงนางเอก อยู่เมืองข้างๆไม่มีพ่อแม่ทำงานรับจ้างทั่วไป(โกหกทั้งเพ)

พิชชา:อืม..กฏของฉันข้อเเรกห้ามเดินให้พ่อฉันเห็น

ข้อ2ช่วยฉันทำงานบ้าน(พระเอกพอทำเป็นเคยอยู่ต่างประเทศตัวคนเดียว)

ไม่มีไรแล้ว ต่อไปนอนโซฟาตรงนั้น...เข้าใจไหม

ดินทร์:เข้าใจแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ชีวิตความเป็นอยู่